Στο blog μου, έχω καταγράψει πολλές πρώτες φορές των παιδιών μου.
Πρώτη φορά στο μπαλέτο.
Πρώτη μέρα στο προνήπιο, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο.
Πρώτη σχολική τσάντα, πρώτο δόντι που βγήκε, πρώτοι αγώνες, πρώτη συναυλία, πρώτη παράσταση.
Και αρκετές τελευταίες.
Σήμερα είναι μία από αυτές τις τελευταίες.
Πριν από 18 χρόνια, όταν η Εβίτα ήταν νεογέννητο την έβγαλα δίπλα σε μία λαγάνα να την φωτογραφίσω.
Η λαγάνα τότε, ήταν πιο μεγάλη από τη λαγάνα. Και ήθελα να δείξω πόσο μικρούλα ήταν – όπως ακριβώς τα παλιά χρόνια που δεν υπήρχαν μέτρα και οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν άλλες μονάδες μέτρησης όπως το πόδι και τον πήχη.
Και έτσι μία νέα μονάδα μέτρησης γεννήθηκε: η λαγάνα! Όπως και μία νέα οικογενειακή παράδοση της οικογένειάς μας. Να φωτογραφίζουμε την Εβίτα κάθε καθαρά Δευτέρα δίπλα στην λαγάνα για να βλέπουμε πόσο έχει μεγαλώσει!
Κι έτσι κάθε καθαρά Δευτέρα, μεταξύ όλων των παραδοσιακών εορτασμών, εμείς κάναμε και την καθιερωμένη φωτογράφιση της Εβίτας δίπλα στη λαγάνα.
Όταν μεγάλωσε λίγο, άρχισε να συμμετέχει ενεργά σε αυτή την παράδοση και να λέει ιδέες για το πώς θα τραβήξουμε τη φωτογραφία της χρονιάς – για να υπάρχει δημιουργικότητα και πρωτοτυπία. Μα τα έχουμε κάνει όλα! Έχουμε πετάξει λαγάνες στον αέρα, τους έχουμε φορέσει γυαλιά, μέχρι και χειρουργική μάσκα τους έχουμε βάλει την καθαρά Δευτέρα της καραντίνας!
Είχαμε συμφωνήσει, ότι τη φωτογράφιση θα τη συνεχίσουμε μέχρι να φτάσει τα 18.
Μαντέψτε ποιος μόλις έκλεισε τα 18…
Έτσι φέτος θα ήταν η τελευταία φωτογραφία του αχτύπητου διδύμου Εβίτας – Λαγάνας.
Απολαύστε το ταξίδι.
Να και η φετινή, που αποδεικνύει περίτρανα, ότι το μωρό… ψήλωσε:
Γλυκόπικρα τα συναισθήματα που έκλεισε αυτός ο κύκλος… Όμως το ταξίδι δεν θα κλείσει νοσταλγικά, αλλά χιουμοριστικά:
Το πρωί της Καθαράς Δευτέρας, επιστρέφοντας από το φούρνο, πέρασα από το σπίτι των γονιών μου για να τους δώσω τη δική τους λαγάνα.
Την έδωσα στον πατέρα μου κι εκείνος μόλις την έπιασε στα χέρια του είπε: “Κοίτα να δεις πόσο μικρή ήταν κάποτε η Εβίτα!”
Μετά του φάνηκε τόσο αστείο αυτό που είπε, που τον έπιασε νευρικό γέλιο και γέλαγε μέχρι δακρίων για 5 λεπτά – κι εμείς μαζί του!
Αργότερα, μετά τη φωτογράφιση, ανοίγοντας την εξώπορτα για να μπούμε στο σπίτι με την Εβίτα, γυρνάω, τη βλέπω και της λέω: Τα καταφέραμε, ε; 18 χρόνια…
Κι εκείνη λέει: “Ναι βέβαια… Μετά από 18 χρόνια παιδικής εργασίας!”
Τίτλοι τέλους λοιπόν… Με μια παρότρυνση:
Δημιουργήστε τις δικές σας οικογενειακές παραδόσεις και αναμνήσεις. Αξίζει!
Aσπα με συγκίνησες πολύ σήμερα με τις ψωτογραφιες το ίδιο ακριβώς κάνω και εγώ με τους γιους μου με τις πρώτες μέρες τις κάθε σχολικής χρονιάς και με τον μεγάλο μου τελειώσαμε περσυ με το πανεπιστήμιο φέτος είναι φαντάρος και κάθομαι τις κοιτάω και σκεφτομαι πόσο γρήγορα μεγάλωσε ευτυχώς έχω τον μικρό που φέτος τελειώνει το δημοτικό εύχομαι να είσαι γερή και να κάνεις ομορφες αναμνήσεις και με τα εγγόνια σου ευχαριστούμε για τς ωραίες ιδέες που μας δινεις
Ρία σε ευχαριστώ! ❤️ Μα περνάνε γρήγορα τα χρόνια είναι αλήθεια… Να είμαστε καλά να αναπολούμε αλλά και να δημιουργήσουμε ακόμα περισσότερες αναμνήσεις. Τα καλύτερα έρχονται!