Κι εμείς μπορούμε!

Το Σάββατο, οδηγούσα στην περιφερειακή Υμηττού, με κατεύθυνση προς Ελευσίνα. Ήταν μια όμορφη, ηλιόλουστη μέρα. Ξαφνικά, τι βλέπω μέσα στη μέση του δρόμου; Μία χελώνα! Εννοώ μία ζωντανή χελώνα, να προχωράει κουνιστή και λυγιστή! Για την ακρίβεια δεν ήταν στη μέση του δρόμου, είχε ήδη διασχίσει τα τρία τέταρτα και βρισκόταν στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης, κόντευε δηλαδή να βγει από την άσφαλτο.

Ποιος ξέρει από τι ώρα είχε ξεκινήσει το «ταξίδι» της και πόσες φορές είχε κινδυνεύσει να… συνθλιβεί. Το θέμα είναι ότι βήμα-βήμα, αργά αλλά σταθερά είχε καταφέρει το αδιανόητο, να διασχίσει την Αττική Οδό και να φτάσει απέναντι ασφαλής.

Μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του Zig Ziglar, που είναι ένας από τους αγαπημένους μου ομιλητές και συγγραφείς: «Αν περιμένετε να ανάψουν πράσινα όλα τα φανάρια πριν να φύγετε από το σπίτι, τότε ποτέ δεν θα ξεκινήσετε το ταξίδι σας για την κορυφή».

Προς τιμή της τυχερής χελωνίτσας, ας επιλέξουμε κι εμείς μία εκκρεμότητα που έχουμε εδώ και καιρό κι ας κάνουμε το πρώτο βήμα προς τη διεκπεραίωσή της. Κι ας εξακολουθήσουμε να κινούμαστε προς τη σωστή κατεύθυνση, χωρίς να σταματήσουμε. Αν μια χελώνα μπορεί, τότε κι εμείς μπορούμε!