Δεν έχω.
Έχω.
Δεν έχω.
Έχω.
Δεν έχω.
Δεν έχω.
Δεν έχω.
Αυτή είναι η περιγραφή της εβδομάδας μέσα από τα μάτια της Εβελίνας. Δηλαδή:
Δευτέρα: Δεν έχω (μπαλέτο).
Τρίτη: Έχω (μπαλέτο).
Τετάρτη: Δεν έχω (μπαλέτο).
Πέμπτη: Έχω (μπαλέτο).
Παρασκευή: Δεν έχω (μπαλέτο).
Σάββατο: Δεν έχω (μπαλέτο).
Κυριακή: Δεν έχω (μπαλέτο).
Η εβδομάδα λοιπόν, περιστρέφεται γύρω από το αν έχει ή δεν έχει μπαλέτο, και οι αγαπημένες της μέρες είναι πλέον η Τρίτη και η Πέμπτη.
Σήμερα έκανε το πρώτο της μάθημα και πετάει στα ουράνια! Παρόλο που δε συμφωνώ καθόλου με τα παραφορτωμένα προγράμματα των παιδιών, ειδικά σε τόσο μικρή ηλικία, δεν μπορούσα να της στερήσω τη χαρά να ξεκινήσει κάτι που τόσο επιθυμούσε.
Περιττό να σας πω ότι και η Εβίτα ήθελε να ξεκινήσει, αλλά επειδή η ελάχιστη απαιτούμενη ηλικία είναι τεσσάρων χρονών, της το είχα αποκλείσει. Συζητώντας όμως σήμερα με τη δασκάλα, συμφωνήσαμε να της δώσουμε την ευκαιρία να κάνει 2-3 δοκιμαστικά μαθήματα κι αν δείξει ώριμη να παρακολουθήσει, θα μπορέσει να ξεκινήσει και εκείνη. Έτσι λοιπόν και η Εβίτα πετάει στα ουράνια!
Ξέρετε ποιος άλλος πετάει στα ουράνια; Εγώ, η μαμά, πετάω στα ουράνια…
Χαίρομαι με τη χαρά των κοριτσιών.
Και χαίρομαι που τα βλέπω ενθουσιασμένα και γεμάτα ζωντάνια, να έχουν επιθυμίες και όνειρα και να αρχίζουν να τα κυνηγούν.
Και ανυπομονώ να τα δω να χορεύουν, να εκφράζονται και να στριφογυρίζουν στο παρκέ.
Και να θυμηθώ τα δικά μου παιδικά χρόνια, τότε που εγώ και η φίλη μου η Στέλλα χορεύαμε, εκφραζόμαστε και στριφογυρίζαμε στο παρκέ.
Τότε που η μόνη μας έννοια ήταν αν την επόμενη μέρα είχαμε ή δεν είχαμε μπαλέτο.
Έχω, δεν έχω, δεν έχω, έχω…
Photo by .Dianna.
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Aspa says
22/02/2010 at 14:01Στέλλα
Βέβαια συνεχίζουν!
Θεωρώ πολύ σημαντική την άσκηση και θα τις ενθαρρύνω να ασχολούνται πάντα με το άθλημα της επιλογής τους. Φέτος μπορεί να είναι μπαλέτο, του χρόνου Tae Kwon Do! 🙂
Στέλλα says
21/02/2010 at 01:11Πόσο ωραία είναι αυτή η ηλικία!Χαίρεσαι με απλά πράγματα,ενθουσιάζεσαι εύκολα,ετοιμάζεσαι να κατακτήσεις τους πρώτους στόχους σου.Καλή ώρα το μπαλέτο…
Αλλά εγώ θα σταθώ περισσότερο στη δική σου χαρά,Άσπα.Που δε σκέφτεσαι ούτε την προσωπική σου κούραση,ούτε τα λεφτά και στηρίζεις τα όνειρα και τις όποιες επιθυμίες των παιδιών,από τώρα που είναι τόσο μικρά.Και μάλιστα είσαι κι εσύ απόλυτα ενθουσιασμένη και χαρούμενη!Άλλοι γονείς θα το θεωρούσαν πολυτέλεια ή χαμένο χρόνο,ειδικά σ'αυτές τις ηλικίες.
Αλήθεια,συνεχίζουν ακόμα?Πώς τα πάνε?
Μια καλή μου φίλη,είχε ακριβώς το ίδιο θέμα,αλλά στο ρόλο του πιεστικού γονιού,ήταν ο μπαμπάς της.Μόλις έγινε 15,πάτησε πόδι κι αυτή και έκανε το πιάνο ένα υπέροχο έπιπλο για τα καλλυντικά και τα κοσμήματά της!Είναι πανέμορφο και νομίζω ότι αυτή είναι ίσως η καλύτερη χρήση του!
Aspa says
05/10/2008 at 16:00Δέσποινα, οι αγαρμπιές που κάνατε με την αδελφή σου στο μπαλέτο, μου θυμίζουν τα δικά μου καμώματα στο πιάνο – γιατί αν και «καλή» στη μουσική δεν μου άρεσε το ευλογημένο! Το πιάνο ήταν το όνειρο της μαμάς μου, όχι το δικό μου όνειρο… Μέχρι που μεγάλωσα αρκετά, πάτησα πόδι και από τότε το πιάνο έγινε ένα υπέροχο έπιπλο φιλοξενίας μπιμπελό και κάδρων!!!
δεσποιναριον says
05/10/2008 at 13:35Μ’ αρεσουν τα μικρα κοριτσακια που οταν αρχιζουν μαθηματα χορου και δεν εχουν ακομα την αισθηση της αρμονικης κινησης, και ειναι ακομα αδεξια.. Και σιγα σιγα η κινηση γινεται πιο πλαστικη, πιο φυσικη. Υπεροχη αυτη η εξελιξη. Και ειναι καλο που τους αρεσει, γιατι η μικροτερη αδερφουλα μου κι εγω, κοιταζαμε ποτε δε θα κοιτα η δασκαλα για να κανουμε .. αγαρμπιες! Φιλια στην πιο γλυκεια οικογενεια της μπλογκογειτονιας.
Aspa says
05/10/2008 at 10:03Αλήθεια Psipsinel; Τι ωραίες αναμνήσεις θα έχεις… Ελπίζω να έχεις και φωτογραφίες γιατί εκείνη την εποχή δεν πολυτραβάγανε οι γονείς μας! Καλημέρα!
Psipsinel says
05/10/2008 at 01:43ti mou thimises…logo mamas mpalarinas to mpaleto itan i megali mou agapi apo ton kero pou arxisa na perpato
ime sigouri pos tha to apolausoun to mpaleto!
Aspa says
03/10/2008 at 13:12@ Αδαμαντία
Τι είπες τώρα… Πόσο σωστό… Τώρα νιώθω τύψεις που χαίρομαι που έρχεται το Σαββατοκύριακο αλλά δεν μπορώ να κρατηθώ… Χαίρομαι!
@ Στέλλα
Μπαλαρίνες εμείς, μπαλαρίνες κι εκείνες… Ας αγοράσουμε κανένα κιβώτιο χαρτομάντιλα και ας πάμε να κλάψουμε παρέα κρυφοκοιτάζοντας έξω από την αίθουσα…
@ Μαριλένα
Ευχαριστούμε! Καλό Σαββατοκύριακο!
Aspa says
03/10/2008 at 13:11@ Anemos5
Άνεμε, τα ζουλάμε εμείς όλη μέρα, αν τα ζουλήξεις κι εσύ … δε θα μείνει τίποτα!
@ Sofia,
Ευχαριστούμε Σοφία, επιφυλάσσομαι για σβουριστές φωτογραφίες!!!
@ Βασίλη
Νομίζω ότι κι εσύ πετάς στα ουράνια με τις μικρές χορευτριούλες… Όρεξη να έχουμε να παρακολουθούμε παραστάσεις και πρόβες…
Μαριλενα says
03/10/2008 at 12:58καλά μαθήματα :))
Anonymous says
03/10/2008 at 11:02ΕΧΩ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΩ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΠΑΛΕΤΟ!!! ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΞΕΓΝΟΙΑΣΙΑ ΜΑΣ. ΕΧΩ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ, ΘΑ ΨΑΞΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΦΕΡΩ. ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ ΣΤΕΛΛΑ
Adamantia says
03/10/2008 at 10:48Πώς γινεται να ξεκιναμε ως παιδακια με εχω δεν εχω μπαλετο και να καταληγουμε ενηλικες εχω δεν εχω γραφειο με την αντιθετη φορα χαρας! Ενταξει οχι παντα..
Καλο σβκ!
ΒΑΣΙΛΗΣ says
03/10/2008 at 10:40Επειδή ήδη πήρα μια πρώτη γεύση εχθές από την αναπαράσταση της 1ης πρόβας, ανυπομονώ να δω την παράσταση!
Ρώτησα την Εβελίνα αν μάθανε κανένα χορό και μου είπε ότι κάνανε το Καν Καν. Για να σιγουρευτώ (ότι δεν θα έχει βλέψεις για Moulin Rouge…) τη ρώτησα αν είναι το τραγούδι με το ρυθμό Ταν Ταν Ταν Ταν ….. (ξέρεις το ρυθμό). Η απάντησή της : Όχι μπαμπά δεν είναι αυτό. Και ποιο είναι; . Μπαμπά είναι στο Καν Καν Καν Καν (με τον ίδιο ρυθμό φυσικά)…. Άφωνος ο μπαμπάς.
sofia says
03/10/2008 at 07:43Καλή αρχή για χαρούμενες σβούρες!
καλό Σ/Κ
anemos5 says
03/10/2008 at 02:27πόσο αφοπλιστικά μπορεί να είναι τα παιδάκια και πόσο μας κάνουν και εμάς παιδιά…με τον τρόπο τους ΑΣΠΑ ΘΑ ΤΑ ΖΟΥΛΙΞΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ