Το χθεσινό πρωινό ξεκίνησε με κλάματα. Η Εβίτα ήθελε να φορέσει μία συγκεκριμένη μπλούζα, δεν την έβρισκε και δεν μπορούσε να μου δώσει να καταλάβω ποια ήταν αυτή. Υποθέτω ότι επρόκειτο για κάποια καλοκαιρινή, κοντομάνικη και δεν μπορούσε να τη βρει γιατί τα καλοκαιρινά τα έχω ανεβάσει στα ψηλά ράφια της ντουλάπας. Τελικά αφού δοκίμασα τα πάντα και αφού εξάντλησα όλα τα αποθέματα της υπομονής μου, της φόρεσα με το ζόρι μία άλλη μακρυμάνικη μπλούζα.
Κλάμα… Απελπισία… Θρήνος… Τι να λέμε τώρα…
Ξαφνικά μέσα στον πανικό, εντοπίζει πάνω στο τραπέζι μία λευκή σελίδα χαρτί και ένα μολύβι και ως δια μαγείας ηρεμεί…
«Μισό λεπτό να σε ζωζασίσω (ζωγραφίσω) μαμά, εντάτσει; (εντάξει)»
«Εντάξει.»
Μέσα σε 2 λεπτά επιστρέψει με τη «ζωζασιά της μαμάς». Κοιτάω και τι να δω; Μοιάζω σαν διασταύρωση άλιεν και τσούχτρας. Από το σχετικά μικρό μου κεφάλι με τα γουρλωτά μάτια, φυτρώνουν δύο πόδια σαν πλοκάμια και δύο ΤΕΡΑΣΤΙΑ χέρια (Τιραμόλα και βάλε). Ούτε λαιμός, ούτε κορμός τίποτα.
«Με έκανε σαν το τέρας με τις χερούκλες επειδή τσακωθήκαμε» σκέφτηκα, αλλά δεν είπα τίποτα. «Α! Ωραία ζωγραφιά, Εβίτα.»
«Σου αλέσουν (αρέσουν) τα χέγια (χέρια) σου μαμά;»
«Διάβασε τις σκέψεις μου», σκέφτηκα. «Ναι, αλλά πώς και τα έκανες τόσο μεγάλα;»
«Γιατί έχεις ΤΕΛΑΣΤΙΑ (τεράστια) αγκαλιά μαμά…»
…
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Στέλλα says
19/02/2010 at 23:36Κλάμα… Απελπισία… Θρήνος…
Aυτά τα 3 ουσιαστικά είναι αρκετά για να σκέφτομαι ότι ίσως δεν κάνω παιδιά ποτέ.Ειδικά πρωί πρωί δε θα είχα χειρότερο…
Βέβαια,ευτυχώς το ξέχασε γρήγορα και σε αποζημίωσε με τον καλύτερο τρόπο!Μια ωραία ζωγραφιά και μια γλυκύτατη αιτιολογία!
Aspa says
08/10/2008 at 21:32Μαριλένα,
Ναι με αποζημίωσε, δεν έχω παράπονο! Κι εγώ από τη χαρά μου της έδωσα μία ΤΕΛΑΣΤΙΑ αγκαλίτσα…
KitsosMitsos
Ένα με το πάτωμα δε θα πει τίποτα… Με μαζεύανε με τα κουταλάκια… Άδικα στεναχωρήθηκα που με ζωγράφισε σαν τέρας!
Μαρία,
Καλώς ήλθες! Καλή είμαι και σαν άλιεν, δε λέω… Δε θυμάσαι και τον Ε.Τ. τι καλός και γλυκός που ήταν;
Aspa says
08/10/2008 at 21:30Sofia
Βλέπω να έχει λαμπρό μέλλον στις δημόσιες σχέσεις! Για τη ζωγραφική θα δείξει…
Χελώνα
Είδες πώς βιάστηκα να την κακολογήσω; Αχ, άλλη φορά θα προσέχω περισσότερο…
Venceremos
Εντάξει, εντάξει θα τις προσέχω!
Κάτι θα ξέρεις εσύ για να αναφέρεις το θέμα της εφηβείας… Βρε τι τραβάμε εμείς οι γονείς…
Αδαμαντία,
Ωχ, θέλεις να πεις ότι δε βάζουν μυαλό για τα κοντομάνικα μεγαλώνοντας; Ωχ τι με περιμένει ακόμη…
Aspa says
08/10/2008 at 21:27Psipsinel
Αν με τούμπαρε λέει; Τούμπα, ρόδα, φλικ φλακ από όλες τις γυμναστικές ασκήσεις…
Ανώνυμε,
Τι γλυκό και τρυφερό το σχόλιο σου! Ευχαριστώ που το έγραψες, να ‘σαι καλά!
Despinarion
Είδες; Φτυστή εγώ είμαι στη ζωγραφιά!
Είναι αξιαγάπητα τα ζουζουνάκια το ίδιο όμως ισχύει για σένα και για όλους εσάς που χαίρεστε με τη χαρά μας και απολαμβάνετε τις καθημερινές μας περιπέτειες…
Βασίλη
Ωραία, θα σκανάρουμε και τη δική σου ζωζασιά και θα τη βάλουμε δίπλα στη δική μου!
maria says
08/10/2008 at 19:53τα μάτια και οι σκέψεις ενός παιδιού είναι τα πιο αγνά πράγματα στο κόσμο..
ποτέ δε μπορεί να κρατήσει κακία ένα παιδί..
είναι απίστευτες οι μικρές, να σου ζήσουν!
κ σαν άλιεν, καλή είσαι χε χε χε..
KitsosMitsos says
08/10/2008 at 18:06Και κάπου εκεί σε έκανε ένα με το πάτωμα, να υποθέσω…
Μαριλενα says
08/10/2008 at 16:17αυτό με τα ρούχα του σχολείου, ειναι μεγάλος καημός..
παντως, σε αποζημιωσε, ναι; :))
Adamantia says
08/10/2008 at 10:47Tι γλυκουλα! Γιατι ολα τα παιδια (ανεξαρτητως ηλικιας) θελουν να φορανε κοντομανικο ακομα κι οταν εχει ψοφο εξω?
venceremos says
08/10/2008 at 10:05τα παιδια σου κ τα ματια σου κακομοιρα μου.
προσεχε γιατι ααα! μου ελεγε η γιαγια μου.
αυτο που μου αρεσει ειναι οτι τα γραφεις κ θα μεινουν. και ειναι πολυ σημαντικο. αν στην εφηβια χαθουν οι κωδικες επικοινωνιας εχεις σημεια αναφορας να συμβουλευτεις.και θα βοηθησει.
φιλια καρυστινα
Χελώνα says
08/10/2008 at 09:46Αντε αμέσως να κακολογίσεις το παιδί.Ψυχούλα!
sofia says
08/10/2008 at 09:20Βρε Άσπα τι να πω! Να πας σε αυτούς τους καημένους που πιστεύουν ότι παρακολουθώντας σεμινάρια δημιουργικής γραφής, θα γράφουν όμορφα πράγματα. Αυτά είναι εκ γενετής. Πρόσεχε την μικρή, την βλέπω με μέλλον!
φιλάκια
ΒΑΣΙΛΗΣ says
08/10/2008 at 09:01Διόρθωση, ήθελα να πω … πως θα ζωζασίσει !
ΒΑΣΙΛΗΣ says
08/10/2008 at 09:00Νομίζω ότι θα προκαλέσω σκόπιμα ένα «θερμό επεισόδιο» για να δω πως θα ζωγραφίσει και το μπαμπά!
despinarion says
08/10/2008 at 02:37Εγω αμεσως σα αναγνωρισα κουκλα μου, δε χρειαστηκε να διαβασω ΚΑΙ το κειμενο! Απλα μπερδευτηκα με τα .. χερια γιατι στην αρχη νομιζα οτι ηταν οι .. κοτσιδες σου! 😀 Λοιπον εμεις εδω ολοι εχουμα αγαπησει την Εβιτα και την Εβελινα!
Anonymous says
08/10/2008 at 01:59Εντυπωσιακή η μετάβαση απ’ το θρήνο στην αγάπη της με μοναδική αφορμή μία κόλλα χαρτί! Τι όμορφο και πόσο παιδικό! Και ποιος πιο όμορφος τρόπος για να ζητήσετε συγγνώμη σιωπηλά ή μία στην άλλη και να μην εξαπλωθεί η θλίψη στη διάρκεια της ημέρας! Ωραία!
Psipsinel says
08/10/2008 at 00:08popooooooo me toumpare emena i mikri!!! fantazome pos enioses!