Παίρνουμε δύο δραστήρια και υπερκινητικά μικρά παιδιά – κατά προτίμηση αδέλφια. Τα δένουμε με τη ζώνη ασφαλείας στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου για να μην μπορούν να κουνηθούν. Βάζουμε μπροστά τη μηχανή και ξεκινάμε για τον προορισμό μας, μετρώντας ταυτόχρονα από μέσα μας μέχρι το δέκα. Πριν καν προλάβουμε να φτάσουμε στο πέντε, έχει εκδηλωθεί ο πρώτος καυγάς… Δοκιμάστε το και θα με θυμηθείτε! Η συνταγή είναι εγγυημένη!
Οι λόγοι των καυγάδων; Πολλοί και διάφοροι:
- Με ακούμπησε!
- Μου πήρε την τσάντα!
- Τραγουδάει αυτό το απαίσιο τραγούδι!
- Κοίταξε από το δικό μου παράθυρο!
- Ανέπνευσε από το δικό μου οξυγόνο!
Το πιάνετε το νόημα…
Τις προάλλες λοιπόν, ήμασταν στο αυτοκίνητο και επιστρέφαμε από το σχολείο. Οι δεσποινίδες στο πίσω κάθισμα άρχισαν να επιδίδονται στο αγαπημένο τους σπορ…
Εβελίνα: Εγώ θα φορέσω αύριο το κοκαλάκι.
Εβίτα: Όχι εγώ θα το φολέσω, είναι η σειλά μου.
Εβελίνα: Τι λες; Αν μου το βάλει η μαμά, εγώ δεν μπορώ να της πω όχι, πρέπει να το φορέσω.
Εβίτα: Όχι! Σήμελα το φόλεσες εσύ, αύλιο θα το φολέσω εγώ!
Εβελίνα: Όχι εγώ!
Εβίτα: Εγώ!
Η Εβίτα νιώθει αδικημένη και ανυπεράσπιστη. Έχει μάστερ στο να βάζει τα κλάματα κι έτσι ξεσπάει αμέσως σε λυγμούς… (Έχουμε το δάκρυ σε πρώτη ζήτηση – ευχαριστούμε πάρα πολύ…)
Το οδήγημα όμως υπό την επήρεια κλαυθμών και οδυρμών είναι επικίνδυνο! Τα κορίτσια ξέρουν ακριβώς τι πρόκειται να συμβεί. Κάνω στην άκρη του δρόμου. Σβήνω τη μηχανή, ανάβω τα alarm. Η Εβελίνα δε λέει κουβέντα, η Εβίτα συνεχίζει να κλαίει. Ανοίγω το περιοδικάκι που έχω στο κάθισμα του συνοδηγού. Ξεφυλλίζω καμιά δεκαριά σελίδες. Μετά από ένα λεπτό…
Εβίτα: Μαμά, ηλέμησα! Είμαι χαλούμενη τώλα!
Εγώ: «Ωραία!» Βάζω μπροστά τη μηχανή. «Και πού να σας λέω μια έκπληξη που σας έχω…»
Διευκρίνιση: Παρόλο που πάσχω από το σύνδρομο «υποστήριξης του μεγαλύτερου παιδιού» γιατί ήμουν κι εγώ το μεγαλύτερο παιδί στην οικογένεια και οι γονείς συνήθως αδικούν τα μεγαλύτερα αδέλφια ζητώντας τους να κάνουν τις περισσότερες υποχωρήσεις, βεβαιώθηκα ότι την επόμενη μέρα η μικρή Εβίτα δεν αδικήθηκε και τηρήθηκε η νόμιμη διαδικασία στο πολύ σοβαρό και πολύπλοκο ζήτημα που προέκυψε στο σπιτικό μας: Το ποιανής δηλαδή σειρά ήταν να φορέσει το ένα και μοναδικό, σπάνιο και ανεκτίμητο κοκαλάκι του ενός ευρώ…
Να θυμηθώ: Να κατεβάσω στο αυτοκίνητο κάνα-δυο ακόμα περιοδικά καθώς και κανένα σνακ. Καλύτερα να είμαι προετοιμασμένη για παν ενδεχόμενο…
Εσείς έχετε συναντήσει παρόμοιο πρόβλημα; Έχετε βρει αποτελεσματικό τρόπο για να το αντιμετωπίσετε; Αφήστε το σχόλιό σας!
Photo by Môsieur J.
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Δέσποινα says
16/01/2014 at 12:38Είσαι θεά!
Aspa says
17/01/2014 at 14:15🙂
Dimitra (For my friends) says
09/03/2013 at 15:21Μια και δύο φορές???? Αυτό με το οξυγόνο, με πέθανε! χα χα χα
Αφού κάποια περίοδο είχα σκεφτεί να εφεύρω ένα χώρισμα αυτοκινήτου για ανάμεσα στα παιδικά καθίσματα:)
Aspa says
11/03/2013 at 12:37Θα βγάλεις πολλάαααα λεφτά με το χώρισμα. Go for it! χαχαχα….
Eleni Miltsakaki says
23/09/2011 at 15:13Δεν μπορώ ν’ αντισταθώ να επισημάνω πως το 1 ευρώ διαφορετική αξία έχει στις μέρες μας. Άλλο το 2009 που το ανέβασες, άλλο το 2011. Δεν είναι πια και τόσο λίγο για ένα κοκαλάκι 🙂
Aspa says
24/09/2011 at 15:00Χαχαχα, πράγματι! Άλλη αξία τώρα το ευρώ. Αλλάζουν οι εποχές!
Eleni Miltsakaki says
23/09/2011 at 15:10Πολύ ωραία ανάρτηση, Άσπα. Θα τη δοκιμάσω οπωσδήποτε την πρόσεγγιση γιατί δίνει κι ένα ωραίο μάθημα. Μέχρι τώρα αντιμετώπιζα αυτές τις καταστάσεις με το απόσπαση της προσοχής σε κάτι άλλο. ¨Οταν ήταν μικρότερα τραγούδια, τώρα drilling σε αριθμητική κλπ.
Aspa says
24/09/2011 at 15:00Έτσι έκανα κι εγώ, απόσπαση προσοχής. Αλλά τώρα πάντα έτσι. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα λένε «Ηρεμήσαμε μαμά, πάμε». 🙂
Aspa says
13/02/2009 at 00:54Σοφία
Το κοκαλάκι για το οποίο μάλωσαν εκείνη την ημέρα δεν ήταν με την Hello Kitty άλλα φυσικά έχουν τρέλα με την Hello Kitty! Ευτυχώς έχουμε κι εδώ τα H&M που φέρνουν ένα σωρό ρούχα για κορίτσια με την Hello Kitty και τα τιμάμε ιδιαιτέρως!
Σοφία says
12/02/2009 at 12:32Το κοκαλάκι έχει επάνω την Hello Kitty; Αν ναι, δικαιολογημένα τσακώνονται οι μικρές σου.
Το κόλπο με το περιοδικό είναι τέλειο!!!
JD says
08/02/2009 at 23:27Kanonikotata sthn kefala….den xerw an bgainei akoma kai an einai 200selido,an nai….MAKRIAAAAAA!
Aspa says
08/02/2009 at 19:18JD
Βρε τον bro… Τελικά εξαρτάται από την περίπτωση το ποιο παιδί είναι ευνοημένο…
Όταν λες έφαγες, εννοείς στο κεφάλι; Ωχ! Πόνεσα! Υποθέτω ότι ακόμα και τώρα, τις «Διακοπές» δε θέλεις ούτε να τις δεις!
JD says
08/02/2009 at 12:07Θεές,αφού είναι κόρες (μη λέμε τα ίδια)….
Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτά θα υπάρχουν και δε γίνεται κάποιο μαγικό για να φύγουν!!! Όσο για το σύνδρομο που λες,δεν ισχύει…
Εγώ είμαι ο «μικρός» και πάντα ο bro ήταν ευνοημένος….Σε αντίστοιχη κατάσταση θυμάμαι ότι έχω φάει μια 200σέλιδη έκδοση «ΔΙΑΚΟΠΕΣ» καθώς πηγαίναμε προς Γύθειο…χαχαχαχα το θυμάμαι ακόμη!! (βλέπεις η μάνα μου δεν είχε την ψυχραιμία σου)
Aspa says
06/02/2009 at 00:27Μανώλη
Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου αρέσει αυτή η ταινία μικρού μήκους! Την έχω δει αρκετές φορές τον τελευταίο καιρό και συστήνω σε όλους να τη δουν. Είναι απλά υπέροχη – ευχαριστούμε για το link!
Aspa says
06/02/2009 at 00:25Maria (που βαριόσουνα να κάνεις sign up)
Έχετε κι εσείς το μάστερ σας, δεν το συζητώ! Όταν με το καλό αποκτήσετε δικά σας παιδιά, ποιος σας πιάνει!
Φιλάκια!
Aspa says
06/02/2009 at 00:23Ανώνυμε φίλε ή φίλη,
Απίθανη η σκηνή που περιέγραψες! Ο Βασίλης με τον αδελφό του κάνανε τέτοια μοιρασιά για τα κεφτεδάκια! Χρειάζεται όμως οπωσδήποτε προγραμματισμός για ζυγό αριθμό, δεν το συζητάμε! Αλλιώς … πρόβλημα!
Μανώλης says
05/02/2009 at 19:50Δείτε αυτό:
http://www.youtube.com/watch?v=mNK6h1dfy2o
Anonymous says
05/02/2009 at 18:56α εμείς έχουμε βρει πιο γρήγορο τρόπο, μιας κ έχουμε το μάστερ λόγω πείρας κ 8 ανηψιων… με το που μπήξουν τα κλάματα, ένα μπισκοτάκι στο χεράκι κ το βουλώνουν ως δια μαγείας!! γι αυτό κατέβασε κ κανένα πακέτο πτιμπερ καλού κακού… κ αν επιμένουν, πες πως θα το κανονίσετε το θέμα στο σπίτι κι όχι στο αμάξι, ίσως μια καλή πληροφόρηση για το τι μπορεί να συμβεί κατά τη διάρκεια ενός καυγά στην ώρα της οδήγησης να τις κάνει πιο συγκρατημένες.. ίσως λέω εγώ τώρα…
πολλά φιλάκια!
maria (βαριόμουν να κάνω sign up :P)
Anonymous says
05/02/2009 at 17:28Εγω απο το συγκεκριμενο σκηνικο με τα ζουζουνια σου , θυμηθηκα που τηγανιζε η μανα μου πατατες κ μολις εβγαιναν απο το τηγανι με τον αδερφουλη μου τις αραδιαζαμε με τα λαδια πανω στο τραπεζι και τις μετρουσαμε για να μην παρει κανενας απο τους 2 τις περισσοτερες!Και δωστου η δολια μανα να πλενει τραπεζομαντηλα….και ασε τι γινοταν αν τυχαινε ο αριθμος απο τις πατατες να μην ηταν ζυγος..!!!
Aspa says
05/02/2009 at 11:38nadiaki
Καλώς ήρθες! Θα σας κρατάω ενήμερους για το τι θα γίνει την επόμενη φορά… Καλημέρα!
nadiaki says
05/02/2009 at 00:26arxika eisai polu tuxeri gia 2 pragmata to ena einai pou diatireis tin psixraimia sou kai to olo pou ta paidia sou stamatane tous tsakomous toso eukola…kai esu tin epomeni fora 2 kapelakia gia tin apofugi paraksigisewn…
Aspa says
04/02/2009 at 22:41Leviathan
Ε βέβαια θα μεγαλώσει! Η κάθε ηλικία με τις χαρές της και τα προβλήματά της… Όταν μεγαλώσει λιγάκι, θα μας γράφεις τα κατορθώματά του, να τα διαβάζουμε κι εμείς…
Καλό βράδυ!
Leviathan says
04/02/2009 at 22:37emena to anipsi mou einai akomi mikro 🙂 alla 8a megalosei pou 8a paei!! kalo sou vradi!!!
Aspa says
04/02/2009 at 22:31Δημιουργία
Ε άμα πρόκειται για μερέντα… Ήταν η αγαπημένη μου λιχουδιά των παιδικών χρόνων! Ερχόταν η φίλη μου η Στέλλα στο σπίτι και την καθαρίζαμε!
Κατάλαβα, δε σταματάνε τα παράπονα! Θα μάθω να ζω με αυτά!
Δημιουργία says
04/02/2009 at 22:22Εσυ λες για το κοκαλακι…εμενα ο γιος μου ειναι 30 και παραπονιεται οτι του φαγαμε την μερεντα…!Οποτε καταλαβες ποτε θα σταματησουν τα παραπονα. Μαλλον ποτε!
Aspa says
04/02/2009 at 22:20Νένη
Βρε τι τυχερή είμαι που σας έχω όλους εδώ παρέα! Δε φτάνει που κάθομαι και διαβάζω αμέριμνη το περιοδικάκι μου αφήνοντας το παιδί μου να κλαίει, μου λέτε και καλά λόγια από πάνω! Ευχαριστούμε Νένη μου, φιλιά!
Aspa says
04/02/2009 at 22:18Τα παπούτια της Dorothy
Είναι μια πονήρω… Δε φταίει η ίδια, α πα πα… Η μαμά φταίει για όλα!
Φιλιά πολλά!
Aspa says
04/02/2009 at 22:17di-ne-tou
Χαίρομαι που έγραψες αυτή σου την προσωπική εμπειρία. Δεν ξέρω πόσο χρονών ήσουν τότε, αλλά το γεγονός ότι το θυμάσαι ακόμα σημαίνει ότι σε είχε ενοχλήσει πολύ… Εξάλλου οι φωνές είναι κι αυτές είδος βίας… Ας ελπίσουμε ότι η κάθε γενιά θα διορθώνει τα λάθη της προηγούμενης αντί να τα επαναλαμβάνει… Καλό βράδυ, φιλιά!
Aspa says
04/02/2009 at 22:15Maria Tzirita
Αχ βρε Μαρία μου, με σκλαβώνεις με τα καλά σου λόγια γιατί όχι μόνο είσαι καταξιωμένη συγγραφέας αλλά έχεις σπουδάσει και Ψυχολογία, οπότε τι να πω εγώ τώρα; Ένα μεγάλο ευχαριστώ, τίποτε άλλο. Θα δοκιμάσω οπωσδήποτε την πρότασή σου, είναι αναμφισβήτητα πιο διασκεδαστική! Φιλιά πολλά!
Aspa says
04/02/2009 at 22:14Δέσποινα
Αθήνα ναι, αλλά όχι κέντρο, οπότε δεν είμαι εγώ η υπαίτια του κυκλοφοριακού κονφούζιου της Αθήνας, όλα κι όλα! Άσε σου λέω, βρήκα τρόπο να διαβάζω όλον τον περιοδικό τύπο: alarm, περιοδικάκι, μια χαρά! Φιλιά!
Aspa says
04/02/2009 at 22:11Ιφιγένεια
Καλώς την Ιφιγένεια! Καλά εσείς είστε ασυναγώνιστες – για το θέμα του Ρουβά λέω! Και ξέρετε να στοχεύετε και σε κορυφαίους γόηδες, όχι σε όποιον και όποιον!
Πέρα όμως από την πλάκα θεωρώ ότι τα κορίτσια μας είναι πολύ τυχερά που έχουν η μία την άλλη… Όπως είστε εσύ και η Ζαχαρούλα, πολύ σας καμαρώνω!
Να μου τις φιλήσεις τις ζουζουνίτσες!
Aspa says
04/02/2009 at 22:08Ζαχαρούλα
Τι γελάς καλέ; Δε φαντάζεσαι κοκαλάκι και κακό μέσα στο σπίτι, χαμός γίνεται! Έχουμε κοκαλάκια παντού! Πάντως μου δίνεις απίθανη ιδέα για ανάρτηση… Θα μετρήσω τα κοκαλάκια για να δω πόσα έχουμε και θα επανέλθω δριμύτερη να αναφέρω αποτελέσματα! Φιλιά!
Aspa says
04/02/2009 at 22:05antinetrino
Έχει πλάκα που διεκδικείς το δίκιο των μικρότερων παιδιών, μια και ήσουν κι εσύ μικρότερος… Τελικά δεν ξέρω ποιο παιδί κάνει τις περισσότερες υποχωρήσεις πάντως εγώ αν και πρωτότοκη τα πήγαινα πάντα καλύτερα με τα δευτερότοκα παιδιά. Η καλύτερή μου φίλη, άλλοι μου καλοί φίλοι ακόμα και ο Βασίλης είναι όλοι δευτερότοκοι!
Ψηφίζω κι εγώ να τις πηγαινοφέρνει ο Βασίλης, δεν το συζητώ!
Aspa says
04/02/2009 at 22:00Sofia
Μου δίνεις κουράγιο με το «Ευτυχώς τελείωσε»! Υπάρχει λοιπόν φως στην άκρη του τούνελ! Και σένα τα ίδια, ε; Τι αμόκ τα πιάνει βρε παιδάκι μου; Άντε καλό μας βράδυ!
Aspa says
04/02/2009 at 21:59Βασίλη
Μουρμουροκτόνο, χαχαχα! Σκέφτομαι να στήσουμε μια μικρή βιβλιοθηκούλα στο αυτοκίνητο. Και να κατεβάσουμε και καμία καφετιέρα! Τι λες;
Aspa says
04/02/2009 at 21:58Φύρδην-Μίγδην
Χαχαχα! Τι όμορφο ποιηματάκι! Φαντάζομαι σκούντημα που θα έπεφτε… Πάντως το «Γλυκό ψωμί δεν έφαγα» κρύβει μέσα του όλη την αλήθεια του κόσμου. Γιατί όταν έχεις τα παιδιά στο τραπέζι, ναι μεν τρως, αλλά τη γεύση δεν την καταλαβαίνεις, αλλού ταξιδεύει το μυαλό…
Κάποια στιγμή θα τις ξαναζήσεις αυτές τις στιγμές με τα γλαρο-εγγόνια και πιστεύω ότι θα τις απολαμβάνεις δύο φορές περισσότερο!
Φιλιά πολλά!
Aspa says
04/02/2009 at 21:52Venceremos
Τι να πεις; Εσύ είχες να διαπραγματευτείς με τρία παιδιά… Πάντως σε καταλαβαίνω απόλυτα για το γάλα. Τα φλιτζάνια των κοριτσιών για το γάλα έχουν πάνω τις πριγκίπισσες της Disney. Στην αρχή νόμιζα ότι τα δυο φλιτζάνια ήταν ολόιδια μεταξύ τους. Αμ δε… Το ένα έχει μία πριγκίπισσα παραπάνω από το άλλο. Κρατάμε λοιπόν αυστηρή σειρά ποια θα πάρει ποιο φλιτζάνι για να μη μείνει καμία αδικημένη! Αλλά και ολόιδια να ‘ταν τα φλιτζάνια, κάτι άλλο θα έβρισκαν: θα μετρούσαν τις φούσκες στο γάλα ή κάτι τέτοιο. Σε δουλειά να βρισκόμαστε! Φιλιά σε όλους σας!
Aspa says
04/02/2009 at 21:45Αλέξη
Ακριβώς, εκεί ήθελα να καταλήξω και εγώ! Να μάθουν να συνεργάζονται για το κοκαλάκι (μία μέρα η μία, μία μέρα η άλλη) για να μπορούν μετά να συνεργάζονται και για άλλα θέματα! Δεν υπονοώ να μοιράζονται τους φίλους τους – όλα και όλα – αλλά πρέπει να μάθουν να κάνουν υποχωρήσεις και όλα ξεκινούν από το κοκαλάκι! :)))
Aspa says
04/02/2009 at 21:42Φαραώνα
Μα είδες τι παθαίνεις για ένα κοκαλάκι; Πάντως ακόμα κι αν τα αγοράζω όλα διπλά – που τις περισσότερες φορές το κάνω – θα βρουν κάτι άλλο για να καυγαδίσουν! Π.χ. ποια θα δέσω πρώτη με τη ζώνη ασφαλείας, ποια θα μπει πρώτη στο αυτοκίνητο και από ποια πόρτα, σε ποιανής το παράθυρο υπάρχει κουτσουλιά κ.λ.π., κ.λ.π. Το διασκεδάζω όμως, είναι χαριτωμένοι, παιδιακίσιοι, γλυκοί καυγάδες!
Πολλά φιλιά!
Aspa says
04/02/2009 at 21:39spdd
Είναι μεγάλη χαρά να ανταλλάσω εμπειρίες με άλλους γονείς που έχουν παιδιά ίδιας περίπου ηλικίας! Το φαντάζομαι ότι θα έχετε χιλιάδες άλλα πράγματα για να τσακωθείτε… Ανυπομονώ να διαβάσω και το δικό σου post! (και τα δικά τους φυσικά αφού είναι ήδη blogger!)
Aspa says
04/02/2009 at 21:33DaNaH
Είναι πολύπλοκο το θέμα: Αν είχαμε δύο κοκαλάκια, θα μάλωναν για το ποια θα τα φορέσει και τα δύο (ένα κοκαλάκι από τη μία και ένα από την άλλη). Αν είχαμε τέσσερα, κάτι θα γινόταν, αλλά τότε θα έβρισκαν κάτι άλλο για να μαλώσουν. Π.χ συχνά μαλώνουν για το ποια είδε πρώτη το αεροπλάνο που πετάει στον ουρανό! Οπότε: alarm, περιοδικάκι και όλα καλά!
neni says
04/02/2009 at 20:53Εγώ ξέρω πως έχουν μια υπέροχη μαμά και έναν επίσης υπέροχο μπαμπά που με ένα απλό περιοδικάκι και λίγες κουβεντούλες τα ξεχνάνε όλα στην στιγμή!
Αυτό θα σας πω μόνο,να μου τις φιλήσετε.
τα παπούτσια της Dorothy says
04/02/2009 at 17:38Μου αρέσει πολύ το επιχείρημα της Εβελίνας: αν μου το βάλει η μαμά δεν μπορώ να της πω όχι! Σου πετάει το μπαλάκι, χαχαχα! Φιλιά!
di-ne-tou says
04/02/2009 at 16:39Θυμάμαι κάποια στιγμή όταν ήμουν μικρότερη ήμουνα με τον θείο μου και τα δύο μου ξαδέλφια στο αμάξι και όπως πάντα οι δύο μπόμπιρες άρχισαν να ουρλιάζουν, να πλακώνονται και να κλαίνε και οι 2 ταυτόχρονα (δεν ήμασταν τόσο μικροί για ζώνη ασφαλείας). Τότε λοιπόν άρχισε και φώναζε και ο θείος μου πάρα πολύ δυνατά και με πολλά νεύρα…ήταν ότι χειρότερο για μένα…έβαλα τα κλάματα από το φόβο μου μπροστά σε όλον αυτό το πανικό….!!!! Και τα παιδιά δεν ηρέμησαν και ο θείος φώναζε επί μισή ώρα… βλέπεις αυτός δε σκέφτηκε καν να κάνει στην άκρη!!!
Maria Tzirita says
04/02/2009 at 15:38Ξέρεις φυσικά ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό για τα βλαστάρια σου να μαλώνουν μεταξύ τους. Το ξέρω ότι το ξέρεις γιατί από τα γραφόμενά σου είμαι πεπεισμένη ότι έχεις διαβάσει άπειρα βιβλία παιδοψυχολογίας! Η αντιμετώπισή σου ήταν απόλυτα σωστή, σε περίπτωση όμως που κάποια μέρα δε θα έχεις τον χρόνο να σταματήσεις, δοκίμασε να βάλεις στη διαπασών το αγαπημένο σου τραγούδι και τραγούδα το με πάθος! Δοκιμασμένο κι εξίσου αποτελεσματικό! Πολλά φιλιά στα γλυκά μουτράκια σας!
δεσποιναριον says
04/02/2009 at 14:58Ασπα μου κι εγω το ιδιο ηθελα να πω, παρε αλλο ενα κοκκαλακι βρε ματια μου. Ιδιο λεμε, γιατι αν διαφερουν και τα χρωματα τοτε θα εχεις.. χειροτερα.
Αυτο το να σταματας στην ακρη του δρομου και να διαβαζεις περιοδικο, ..στην Αθηνα ειναι;;;;; Φιλια!
Ιφιγένεια says
04/02/2009 at 13:12Εγώ είμαι η Ιφιγένεια λοιπόν , με 2 πιτσιρίκες ζουζουνες !!! Σε καταλαβαίνω απόλυτα και χαίρομαι την ψυχραιμία σου !!!
Εμείς πρόσφατα είχαμε καυγα , για το ποια ξέρει τον αριθμό του τηλεφωνου του Ρουβά !!!
Εδώ η μία , ειπε οτι πήγαινε και σχολείο μαζί του , ενω η άλλη είπε πως εχει πάει και σπίτι του !!!
ηλικιες 3,5 και 5,5 !!!!
"ζαχαρούλα.." says
04/02/2009 at 13:02τα ίδια κάνουν και οι ανιψιές μου στην Ιφιγένεια…………..!!!!!!
γελάω πάρα πολύ….. καλέ πάρε πολλά κοκκαλάκια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
antinetrino says
04/02/2009 at 13:01Μήπως να έβαζες την Εβελίνα να οδηγεί, ώστε να μην έχει χρόνο για τσακωμούς?
Πάντως η Εβίτα είναι ζαβολιάρα να το ξέρεις! (θυμήσου το α μπε μπα μπλομ).
Χωρίς πλάκα τώρα, επειδή κι εγώ ήμουν το δεύτερο παιδί, ξέρω ότι το δεύτερο παιδί κάνει πάντα περισσότερες υποχωρήσεις και πάντα νιώθει την υποχρέωση ότι πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο για να απολαύσει όσα απολαμβάνει το πρώτο χωρίς να προσπαθεί. Εγώ με τον αδερφό μου ρίχναμε ομηρικούς καυγάδες για τα ίδια απλά πράγματα. Ευτυχώς δλδ που δεν μας φορούσε η μάνα μου κοκαλάκια γιατί κατά πρώτον θα είχαμε βγάλει τα μάτια μας μαλώνοντας για τα κοκαλάκια και κατά δεύτερον και πιο σημαντικό θα ήταν τελείως ανώμαλο να φοράνε κοκαλάκια δυο αγοράκια!!!!!!!
Τι να πω σαν έσχατη λύση νομίζω είναι να βάλεις το Βασίλη να τις πηγαινοφέρνει στο σχολείο!!!
Γεια χαρά…..καλημέρα.
sofia says
04/02/2009 at 12:49AAAA! Όλοι οι γονείς παθόντες! Και που να δεις που είχα όχι μόνο τα δύο δικά μου, αλλά και τα ανήψια και τα καλοκαίρια όλη τη γειτωνιά! Χαμός! Δεν θα άντεχα πάρα πάνω! Ευτυχώς τελείωσε!
καλημέρα
Vassilis says
04/02/2009 at 12:35Eίχα προσέξει ότι τελευταία υπάρχει ένα περιοδικό στη θέση του συνοδηγού αλλά είχα ξεχάσει να σε ρωτήσω το λόγο ύπαρξής του.
Τώρα εξηγούνται όλα …. λειτουργεί ως … μουρμουροκτόνο!
ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ says
04/02/2009 at 12:29ΚΟΥΚΛΑ είναι…ΘΕΑ πες της!!!!
Χαχα….. Σε μένα μιλάτε;….
Γλυκό ψωμί δεν έφαγα
ποτέ μου στο τραπέζι
γιατί όποτε τρώγαμε
θυμούντανε να….παίζει.
Τις μοιρασιές να κάνουνε
κι΄όλες τις σκανταλιές τους
κι΄εγώ μεζέ κατάπινα
στραβά απ’ τις φωνές τους…..
Το ‘πιασες το νόημα;
:-)))))
Και να σκουντούνται και να ακούς τις καρέκλες πέρα δώθε και μη εγώ, σταματήστε ο Γλάρος μου….
Παρ’ όλα αυτά, τα ψιλονοσταλγώ εκείνα τα χρόνια….
Και τωρα όμως, που μεγάλωσαν είναι απόλαυση το Κυριακάτικο τραπέζι (όποτε καταφέρουμε βεβαίως να μαζευτούμε…)
Συζητήσεις, γέλια, πειραγματάκια…
Να είναι καλά και να ομορφαίνουν τις ζωές μας!!!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
venceremos says
04/02/2009 at 11:57καλημέρα Ασπα. λοιπον ακου τωρα
τρια ποτηρια γάλα πανω στον παγκο της κουζίνας. Ακριβως ίδια με ακριβως την ίδια ποσότητα.
Πανω απο μιση ώρα διαπραγματευσεις, ποιος θα πάρει , ποιο….
για να καταλάβεις και να μην στεναχωριέσε..
φιλιά καρυστινά.
υ.σ. ναι τωρα ολα καλα. και αγαπιούνται και επικοινωνία έχουν.
Αλέξιος - Διονύσιος Διακογιάννης says
04/02/2009 at 11:38ok, simera to kokalaki, aurio o gomenos!
faraona says
04/02/2009 at 11:30Ασπα μου αμάν που τα πουλάν αυτα τα κοκαλακια να παω να τους πάρω καμμια δωδεκάδα βρε παιδί μου…χεχεχε!!!!
Κοιτα τωρα τι παθαίνεις δηλαδη για ενα κοκαλάκι!
πολλα φιλια
spdd says
04/02/2009 at 11:14Εσχάτως ανακάλυψα το blog σου και μπορώ να ταυτιστώ με σχεδόν τα πάντα από αυτά που γράφεις!
Εμείς δεν τσακωνόμαστε για κοκαλάκια… έχουμε χιλιάδες άλλα πράγματα να τσακωθούμε. Σύντομα σε ανάλογο post θα αναφερθώ επ αυτού!
Απολαυστικό post άλλη μια φορά!
DaNaH says
04/02/2009 at 11:05Δεν έπαιρνες και εσύ δύο κοκαλάκια να μην έχετε τέτοιες «κρίσεις»;;!! 🙂