Ως γονείς μπορούμε να βοηθήσουμε ουσιαστικά τα παιδιά μας να αγαπήσουν, να αποδεχθούν και να εκτιμήσουν τον εαυτό τους.
Ορισμένοι απλοί τρόποι που έχουμε εφαρμόσει εμείς για να συμβάλλουμε στην ενίσχυση της αυτοεκτίμησης των παιδιών – και τους οποίους προτείνω να δοκιμάσετε κι εσείς – είναι οι εξής:
1. Πείτε στα παιδιά ότι τα αγαπάτε. Αγκαλιάστε τα. Αγγίξτε τα. Κάντε το συχνά, κάντε το κάθε μέρα.
2. Ενθαρρύνετέ τα να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Επιλέξτε προσεκτικά το γυμναστή ή τον προπονητή τους. Ο άνθρωπος αυτός μπορεί να παίξει σπουδαίο ρόλο στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους.
3. Προσέξτε τι λέτε. Προσέξτε τα επίθετα που χρησιμοποιείτε για να χαρακτηρίσετε τα παιδιά σας, ιδιαίτερα όταν είστε εκνευρισμένοι. Έχετε ποτέ αποκαλέσει το παιδί σας «παλιόπαιδο», «απρόσεχτο», «γκρινιάρη», «τεμπέλη», «χαζό»; Το παιδί δεν μπορεί να ξεχωρίσει τη διαφορά μεταξύ του τι κάνει και του τι είναι. Οι λέξεις είναι σπόροι που φυτεύονται μέσα στο μυαλό του. Οι σπόροι φυτρώνουν και τα αρνητικά αυτά χαρακτηριστικά γίνονται ακόμα μεγαλύτερα.
4. Σταματήστε να κριτικάρετε το σώμα σας μπροστά στα παιδιά σας.
Σταματήστε να κριτικάρετε το σώμα άλλων μπροστά στα παιδιά σας.
Και φυσικά σταματήστε να κριτικάρετε το σώμα των παιδιών σας.
Ο καθημερινός βομβαρδισμός από τέλεια σώματα και τέλεια πρόσωπα είναι καταιγιστικός. Μην τον ενισχύετε. Σταματήστε να αγοράζετε περιοδικά μόδας που προωθούν συγκεκριμένα πρότυπα. Κάνουν κακό και στη δική σας αυτοεκτίμηση.
5. Επαινέστε τα παιδιά σας όταν επιτυγχάνουν. Πείτε τους πόσο περήφανοι είστε για το επίτευγμα τους. Ωστόσο διδάξτε τα να γίνουν τα ίδια οι καλύτεροι υποστηρικτές του εαυτού τους, έτσι ώστε να μην έχουν την ανάγκη επιβράβευσης τρίτων προκειμένου να νιώσουν καλά.
6. Στηρίξτε τα όταν αποτυγχάνουν. Η φράση «στα έλεγα εγώ» δε βοηθάει στην ανάπτυξη της αυτοεκτίμησής τους. Ή στη σχέση σας. Ή και στα δύο.
7. Μη λύνετε εσείς τα προβλήματα των παιδιών σας. Μάθετέ τα πώς να τα λύνουν μόνα τους και πώς να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις μόνα τους. Υποστηρίξτε τα αλλά από απόσταση. Πείτε τους ότι πιστεύετε σε αυτά.
8. Περάστε χρόνο μαζί τους. Ακούστε τι έχουν να σας πουν. Ζητήστε τη συμβουλή τους. Αν δεν αφιερώσετε εσείς χρόνο στα παιδιά σας, θα βρεθεί κάποιος άλλος που θα το κάνει.
Παίξτε μαζί τους, δουλέψτε μαζί τους, χαλαρώστε μαζί τους.
9. Μάθετε στα παιδιά σας ότι μπορούν να επιτύχουν τα πάντα. Διδάξτε τα να θέτουν υψηλούς στόχους, να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και να στοχεύουν στο άριστο – αλλά όχι στο τέλειο. Τελειομανία και αυτοεκτίμηση δύσκολα συνυπάρχουν.
10. Αποδεχτείτε τα για αυτό που είναι. Μην προσπαθείτε να τα αλλάξετε. Μην προσπαθείτε να τα κάνετε να σας μοιάσουν. Μην προσπαθείτε να τα επηρεάσετε να ασχοληθούν με τα δικά σας ενδιαφέροντα ή να ακολουθήσουν τα δικά σας όνειρα.
Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι οι γονείς που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση δυσκολεύονται ή αδυνατούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να αποκτήσουν υψηλή αυτοεκτίμηση. Ας προσπαθούμε λοιπόν συνεχώς να μορφωνόμαστε, να βελτιωνόμαστε, να αναπτυσσόμαστε έτσι ώστε να αποτελούμε το καλύτερο δυνατό παράδειγμα για τα παιδιά μας.
———–
Εσείς τι άλλο έχετε εφαρμόσει που πιστεύετε ότι βοηθάει στην ανάπτυξη της αυτοεκτίμησης των παιδιών;
Τι άλλο βοήθησε στην ενίσχυση της δικής αυτοεκτίμησης όταν ήσασταν εσείς παιδιά;
Photo by bingbing
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Aspa says
17/03/2010 at 21:40philos_wife
Η αλλαγή που περιγράφεις, είναι εντυπωσιακή. Και η 11η συμβουλή, εκπληκτική. Γιατί τα παιδιά δεν μπορούν να δουν τον κόσμο από τη δική μας οπτική γωνία, εμείς όμως μπορούμε να τον δούμε από τη δική τους – αρκεί να το θέλουμε. Ευχαριστούμε που μας το θύμισες 🙂
philos_wife says
16/03/2010 at 19:03Πραγματι το σημαντικότερο όλων είναι να περνάς δημιουργικά και ισορροπημένα τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που διαθέτεις με τα παιδιά σου και όχι κάνοντας δουλειές ή βάζοντας τις δικές σου ανάγκες πρώτες. Τα παιδιά έχουν ανάγκη ακόμη και το δευτερόλεπτο που μπορείς να τους διαθέσεις και το είδα τώρα που ήμουν μετά από πολύ καιρό πάλι μαζί τους συνέχεια. Άλλαξαν τόσο πολύ… ηρέμησαν και έδειξαν πάλι πόσο πολύ ανάγκη έχουν από την παρουσία μου. Ακόμη και στο σχολείο έλυσε όλα τα μικροθεματάκια που υπήρχαν, και στο σπίτι ζούμε ονειρικά… τέρμα οι καβγάδες για τον ύπνο, το φαγητό, την συμπεριφορά. ΄Ολα είναι πάλι τέλεια, και αυτό λόγω του χρόνου που αφιέρωσα. Νομίζω ότι ως συνήθως ξέφυγα του θέματος αλλά συμφωνώ και προσπαθώ να εφαρμόζω όλες αυτές τις 10 συμβουλές και άλλη μία… προσπαθώ κάποιες φορές που ξεχνιέμαι ότι είναι παιδιά να μπω στην θέση τους και να θυμηθώ πως κάποτε ήμουν και εγώ παιδί και έκανα τα ίδια και αισθανόμουν τα ίδια… οπότε 11. Ας θυμηθούμε και την δική μας παιδική ηλικία και να μην επαναλαμβάνουμε πράγματα που μας ενοχλούσαν και ας αναπαράγουμε όλα αυτά που μας βοήθησαν να γίνουμε αυτο που είμαστε.
Aspa says
24/10/2009 at 11:27Νίκη
Χαχαχα, διάβαζέ το ΟΣΟ θες! Φιλιά!
Νίκη says
22/10/2009 at 16:41Δεν χορταίνω να το διαβάζω…
Aspa says
12/07/2009 at 11:27Θοδωρή, να τον χαίρεσαι! Ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια και πιστεύω ότι ένα αντίστοιχο μπράβο αξίζει εξίσου και σε σένα…
TheoCoach says
11/07/2009 at 22:22Ο Δημήτρης είναι 3 χρονών και 3 μηνών και είναι καταπληκτικό 'άτομο'. Μου έχει διδάξει τόσα πολλά ήδη.
btw οι κόρες σου, από τις περιγραφές και τις ιστορίες που γράφεις, είναι υπέροχες. Μπορώ βέβαια να δω πως συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όταν μεγαλώνουν με γονείς οι οποίοι διαβάζουν βιβλία όπως το Magic of thinking big και το Rich dad poor dad, και αναπαράγουν αποφθέγματα από ανθρώπους όπως Zig Ziglar, Brian Tracy και Jim Rohn δεν μπορεί παρά να μεγαλώνουν και να γίνονται σπουδαίοι άνθρωποι.
Μπράβο στις κόρες σου και μπράβο σε εσένα και τον Βασίλη.
Aspa says
11/07/2009 at 21:44Θοδωρή
Χαίρομαι που σου άρεσαν οι 10 τρόποι 🙂
Καταπληκτικό αυτό που εφαρμόζεις με το γιο σου και τη γυναίκα σου. Νομίζω ότι όλοι πρέπει ξεκινήσουμε να το κάνουμε, αν δεν το κάνουμε ήδη. Τι ηλικία έχει ο γιος σου;
TheoCoach says
10/07/2009 at 13:08Πολύ χρήσιμοι οι "10 τρόποι". Τους εκτύπωσα ήδη και θα μπουν στο υπνοδωμάτιο στην ντουλάπα πάνω.
Είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο που μιλούσε για τις σχέσεις και έλεγε το παιδι "Ξέρω ότι η μαμά μου με αγαπάει πάρα πολύ γιατί κάθε φορά που της μιλάω σταματάει οτιδήποτε κάνει για να μ'ακούσει".
Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον και σωστό και από τότε το εφαρμόζω με το γιο μου αλλά και με τη γυναίκα μου.
Θοδωρής
Aspa says
27/04/2009 at 23:12Besixdouze
Η δοκιμή είναι πολύ σημαντική γιατί διευρύνει τους ορίζοντές τους… Και στις κόρες μου, το πόσο αρέσει να δοκιμάζουν νέα πράγματα δε λέγεται…
Συμφωνώ απολύτως!
Besixdouze says
27/04/2009 at 22:49πάρα πολύ σωστά είναι όλα όσα λες. Όμως δεν βλέπω από πολλούς να τα εφαρμόζουν δυστυχώς..
Για εμένα πολύ σημαντικό πράγμα είναι η δοκιμή για τα παιδιά. Να δοκιμάζουν να κάνουν νέα πράγματα, δύσκολα και εύκολα, πράγματα καινούρια. Είτε αυτό είναι αθλητισμός, είτε ένα παζλ είτε μία ζωγραφιά! Και σωστά να μην τα κάνουν, πάλι μαθαίνουν και αποκτούν εμπειρίες! Και φυσικά όπως ανέφερες κι εσύ αγαπητή μου Άσπα, να βάζουν στόχους!
Aspa says
21/04/2009 at 22:01ΑΑΤΟΝ
Έχεις απόλυτο δίκαιο Νικόλα… Κι εμείς συνέχεια λάθη κάνουμε! Αλλά όπως είπε και ο Einstein “Anyone who has never made a mistake has never tried anything new.” Οπότε ας εξακολουθούμε να κάνουμε λάθη!
Χάρηκα που είδα το σχόλιό σου αλλά χαίρομαι ακόμα περισσότερο που τον τελευταίο καιρό μας δίνεται η ευκαιρία να τα λέμε και στο twitter! Σε χαιρετώ!
AATON says
21/04/2009 at 02:59Να ακούτε πάντα τα παιδιά σας, ξέρουν περισσότερα απο σας και είναι πιο έξυπνα. Το μόνο που δεν έχουν ακόμη, είναι πείρα απο εμπειρείες.
Μα, και μείς που έχουμε, σάμπως πάψαμε να κάνουμε λάθη;
Την Καλημέρα μου Άσπα, σε σένα και σ’ όλους τους φίλους και φίλες σου επίσης.
Νικόλας
Aspa says
26/02/2009 at 15:16Ζωή
Εξαιρετικά τα όσα πρόσθεσες. (Παίρνω το θάρρος και μιλάω στον ενικό!) Και το τελευταίο σημείο που ανέφερες θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Βλέπω συνεχώς γύρω μου παιδιά μικρής αλλά και μεγάλης ηλικίας που ασφυκτιούν από τις προσδοκίες των γονιών τους για αυτά.
Θα τα λέμε!
Ζωή says
26/02/2009 at 08:58Πολύ ωραία αυτά που ειπώθηκαν. Θα πρόσθετα ότι καλά είναι ο γονιό να προσπαθεί να αναπτύσσει μια σχέση εμπιστοσύνης και φιλίας μαζίς ,ώστε μεγαλώνοντας να αισθάνεται και το γονιό του ως φίλο.Χρειάζεται πολύ διάκριση και αγάπη απο τη πλευρά του γονιού στην επιτευξη στόχων του παιδιού .Να μάθουν να κερδίζουν αλλά και να χάνουν.Και επίσης ο επαινος των γονιών και ο συνεχής λόγος για τα κατορθώματα τους μπορεί να γίνει ο ασφυκτικός κλοιός που τα σφίγγει και τα αγχώνει για να μείνουν στο ύψος που θέλουν οι γονείς.Ας προσεχουμε να μην τα μεταφέρουμε το άγχος μας ,για τις προσδοκίες που έχουμε για αυτά .
Aspa says
15/02/2009 at 16:17Lina
Καλησπέρα Λίνα! Σπουδαία η ιστορία που μοιράστηκες μαζί μας. Κάτι μου λέει ότι γνωρίζεις πάρα πολλά μυστικά παιδιών που δεν τα εκμυστηρεύονται στους γονείς τους… Είναι πολύ σημαντικό να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά με σοβαρότητα…
Aspa says
15/02/2009 at 16:16Potpouriart
Καλώς ήρθες, χαίρομαι για τη γνωριμία! Και βέβαια θα έρθω από τα blog σου κι ελπίζω να μας δίνεται η ευκαιρία να τα λέμε συχνά!
Lina says
15/02/2009 at 12:44σε συγχαίρω για το ποστ σου και για την προσπάθεια που κάνεις φυσικά για τα μικρουλια!
πολύ σημαντικό επίσης θεωρώ το να ζηταμε τη γνώμη του παιδιού ή ό,τι θελει να μοιραστει μαζί μας και να τα λαμβανουμε σοβαρα υπόψη. Να το ακουμε ως ισοτιμο συνομιλητή.
Θυμάμαι ένα παιδάκι φιλικής οικογένειας που μου εκμυστηρεύτηκε πόσο ερωτευμενο είναι μ ενα κοριτσάκι της τάξης του. Συζητούσαμε οι δυο μας το θέμα ώσπου μπηκε στο δωματιο ο μπαμπας του κι αυτο σταματησε να μιλάει. Όταν ο μπαμπας οτυ ξαναβγηκε απ το δωμάτιο, το παιδάκι μου είπε «αυτουνού δεν του ξαναλέω τίποτα, γιατι μια φορα με ρώτησε ποιαν αγαπαω και μετα με κορόιδευε». Σίγουρα μερικές αποψεις των παιδιών μας φαινονται αστειες, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ό,τι είναι σοβαρό για αυτα πρεπει να το αντιμετωπιζουμε και μεις με σοβαρότητα.
Potpouriart says
15/02/2009 at 11:25Ασχολούμαι με παιδιά κάνω πρακτική σε παιδικό σταθμό για να γίνω παιδαγωγός και οι συμβουλές σου μου είναι πολύ χρήσιμες. Έχω και εγώ ένα Blog με πολλές κατασκευές από τα παιδιά στο παιδικό σταθμό κ.α θα ήθελα να μπεις να μου πεις τη γνώμη σου.
Aspa says
14/02/2009 at 20:39Barel
Μπράβο στη οικογένειά σου, γι’ αυτό κι εσύ διακρίνεσαι σε όλους τους τομείς και δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα! Πολύ εύστοχη η παρατήρηση για τα αδελφάκια…
Καλή Κυριακή barel!
Aspa says
14/02/2009 at 20:38Maria Tzirita
Σούπερ μαμά; Ε τότε, σούπερ μαμά Άσπα, καλεί σούπερ μαμά Μαρία! Και οι κόρες μας είναι σούπερ!
barel says
14/02/2009 at 12:18Μπράβο σας. Νομίζω πως η ενθάρρυνση είναι πολύ σημαντικός παράγοντας στη διαμόρφωση χαρακτήρα των παιδιών. Ακόμη και στην μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς προσπαθούν να μετρήσουν την ενθάρρυνση που δέχεται κάποιος με τα λεγόμενα Cookies. Χαρακτηριστικά λένε οτι στη φυλακή βρίσκονται άτομα με το πιο χαμηλό βαθμό ενθάρρυνσης (πολύ λίγα cookies). Εγώ θυμάμαι να μου λένε συνέχεια πιστεύω σε εσένα και με γέμιζαν οράματα για τη ζωή. Επίσης όπως αναφέρεις Άσπα ποτέ μην βάλετε αδερφάκια σε αντιπαράθεση του τύπου κοίτα πόσο ήσυχη είναι η αδερφή/ος σου, εσύ είσαι τεμπέλης κτλ.
Maria Tzirita says
13/02/2009 at 23:16Έχετε κάνει σπουδαία δουλειά με τα παιδιά σας κι αυτό φαίνεται Άσπα μου! Μακάρι όλοι οι γονείς να είχαν τη διάθεση να διαβάσουν και να ενημερωθούν και ν’αφιερώνουν ποιοτικό χρόνο στα παιδιά τους. Η καλύτερη διαπαιδαγώγηση είναι το σωστό παράδειγμα πάντως. Τα παιδιά μας μιμούνται κι αν αυτά που τους λέμε δεν συνάδουν με αυτά που κάνουμε, τότε έχουμε κάνει μια τρύπα στο νερό. Προσωπικά δεν δίδαξα την κόρη μου να είναι αισιόδοξη, κοινωνική και να μην έχει άγχος. Δεν έκανα τίποτα, απλά έτσι είμαι εγώ που τη μεγάλωσα. Καταλαβαίνεις τι εννοώ,ε; Φιλάκια πολλά σούπερ μαμά!
Aspa says
13/02/2009 at 22:10Αρχοντία
Μπράβο Αρχοντία! Εσένα λέει «τα κατάφερα» και προφέρει και το ρο κιόλας, όχι αστεία!
Καλό Σαββατοκύριακο!
Αρχοντία says
13/02/2009 at 20:53Έτσι όπως τα λές προσπαθούμε να κάνουμε και μείς.
Αν προσπαθεί να κάνει κάτι που δεν το καταφέρνει και γκρινιάζει «δε μπορωωωωω», της λέω «εγώ πιστεύω πως μπορείς, για ξαναδοκίμασε, κι αν δεις οτι είναι πραγματικά πολύ δύσκολο και δεν τα καταφέρνεις, φώναξέ με να το κάνουμε μαζί». 9 στις 10 φορές έρχεται θριαμβευτικά: «τα κατάφεραααα!».
Aspa says
13/02/2009 at 17:30Chios on Line
Καλησπέρα και καλώς ήρθες!
Καταπληκτική η απάντηση που έδωσε η κόρη σου. Όσο κι αν στην αρχή στεναχωρήθηκε, όταν ήρθε η ώρα έδειξε ότι πατάει γερά στα πόδια της. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια και στην ίδια και σε εσάς τους γονείς της…
Ελπίζω να μας δίνεται η ευκαιρία να τα λέμε συχνά!
Aspa says
13/02/2009 at 17:29ζαχαρούλα
Εδώ καλέ θα είναι το blog, δε θα το κατεβάσω…
Όλα θα γίνουν στην ώρα τους!
Καλησπέρα στην όμορφη Πάτρα!
Aspa says
13/02/2009 at 17:27Venceremos
Αυτό να λέγεται! Αλλοίμονο αν δεν κάναμε και τις μπαρούφες μας!
Φιλιά, καλό Σαββατοκύριακο!
Chios on Line says
13/02/2009 at 12:08Καλημέρα κι απο μένα.
Θα συμφωνήσω μαζί σου Αspa ότι η συμμαθητές μπορεί να γίνουν σκληροί κι άσπλαχνοι σε όποια ηλικία κι να είναι. Η «κολλητή» της μικρής μου κόρης ετώ 7,5 (β΄Δημ) της δήλωσε ότι δεν την έχει φίλη γιατί είναι χοντρή. Της είπα λοιπόν ότι ο άλλος δεν σε επιλέγει για φίλη γιατί είσαι χοντρός ή αδύνατος, όμορφος ή άσχημος, καλός μαθητής ή κακός, πλούσιος ή φτωχός. Σε έχει φίλη γιατί «μιλάς» στης καρδιά της. Όταν μετά από μερικές μέρες το άλλο κοριτσάκι της είπε ότι την ξαναέχει φίλη η δική μου της απάντησε: » Δεν μπορώ να σ’ έχω φίλη. Δεν «μιλάς» πια στην καρδιά μου. Με στεναχώρησες κι μ’ έκανες να κλαίω
γιατί έχω κοιλίτσα. Δεν είναι δίκαιο αυτό.»
Chios on line
Mariaz says
08/04/2012 at 23:34Μου άρεσε πολύ η απάντηση της μικρής μπράβο της να την χαίρεστε!!! Έβαλε τη ´φιλή ´ της στη θέση της και την προβλημάτισε !!!
"ζαχαρούλα.." says
13/02/2009 at 10:40εγώ αυτά θα τα θυμάμαι όταν θα ….γίνω μάνα???????????????????????????????????
καλημέρα Άσπα μου… πάντως συμφωνώ…
sofia says
13/02/2009 at 10:04Έτσι τα έκανα , και τώρα έχει τόση εμπιστοσύνη στον εαυτό του που δεν μαζεύεται….
Τέλος πάντων, δεν υπάρχουν συγκεκριμένες συνταγές, μια στο καρφί και μια στο πέταλο.
καλημέρα
venceremos says
13/02/2009 at 07:56καλημέρα .πολυ σωστα και μπράβο σου που τα αναρτεις μπας και ξεστραβωθεί κανένας γονιός…
Ολοι καλή διάθεση έχουμε και αγάπη αλλα τις μπαρούφες μας τις κάνουμε…
φιλιά καρυστινά
JD says
13/02/2009 at 00:43Δωσε τους μια μικρη βοηθεια και βλεπεις…
Αυτο για τη μακαροναδα το κραταω ε;;; (δεν πανε χαμενα αυτα!!!πωπω πεινασα στην ιδεα…)
Aspa says
13/02/2009 at 00:39nek
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Ελπίζω όταν θα μεγαλώσουν και θα διαβάσουν αυτά τα post να μην έρθουν και μου τραβήξουν το αυτί και μου πουν «Δάσκαλε που δίδασκες…»
Για να δούμε!☺
Aspa says
13/02/2009 at 00:32maria
Έχουμε θέμα με το sign up!!! Χαχαχα!
Η αλήθεια είναι ότι καμιά φορά οι συμμαθητές μπορούν να γίνουν σκληροί και άσπλαχνοι… Και καμιά φορά οι γονείς παρ’ όλο που λατρεύουν τα παιδιά τους, δε γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν. Εσύ παρ’ όλα αυτά βγήκες νικήτρια… Πρέπει να είσαι πολύ περήφανη για τον εαυτό σου και είμαι σίγουρη ότι μια μέρα θα γίνεις μια καταπληκτική μαμά!
Φιλάκια πολλά Μαρία μου!
Aspa says
13/02/2009 at 00:21Δημιουργία
Είναι πολύ σωστό αυτό που λες και συμφωνώ απόλυτα!
Aspa says
13/02/2009 at 00:19Vassili
“In family life, love is the oil that eases friction, the cement that binds closer together, and the music that brings harmony.” – Eva Burrows
Συμφωνείς;
Aspa says
13/02/2009 at 00:17Δέσποινα
Έτσι είναι… Δεν μπορείς να δώσεις κάτι που δεν έχεις… Και οπωσδήποτε, πρέπει συνεχώς να βελτιωνόμαστε και να αναπτυσσόμαστε…
Φιλιά!
Aspa says
13/02/2009 at 00:14Κώστα
Καλώς ήρθες!
Aspa says
13/02/2009 at 00:13Φαραώνα
Ευτυχώς που υπάρχουν η καρδιά και το γυναικείο ένστικτο. Τι θα κάναμε χωρίς αυτά;
Φιλιά καλό βράδυ!
Aspa says
13/02/2009 at 00:12Αδαμαντία
Θυμήθηκα ένα ρητό σχετικό με το σχόλιό σου που νομίζω ότι θα σου αρέσει:
«There is nothing more thrilling in this world, I think, than having a child that is yours, and yet is mysteriously a stranger.» – Agatha Christie
Τα λέμε, καλό βράδυ!
Aspa says
13/02/2009 at 00:09NdN
Πολλά μπράβο αξίζουν στην οικογένειά σου… Είμαι σίγουρη ότι όταν θα γίνεις γονιός θα διδάξεις κι εσύ τα παιδιά σου να θέτουν υψηλούς στόχους. Εξάλλου, the sky is the limit!
Aspa says
13/02/2009 at 00:07di-ne-tou
Αχ μωρέ τι γλυκιά μανούλα είναι αυτή… Πολύ συγκινητική η στάση της… Είμαι σίγουρη ότι είναι περήφανη για σένα!
Φιλάκια πολλά!
Aspa says
13/02/2009 at 00:06JD
Πολύ καλά κάνεις και συμπληρώνεις τη μουσική. Μακάρι και τα δικά μας να θελήσουν να ασχοληθούν! Για τις μακαρονάδες, μην ανησυχείς. Κατέχουν την πρωτοκαθεδρία στο τραπέζι μας. Κερνάμε όποτε θέλεις!
Aspa says
13/02/2009 at 00:04Artanis
Χαίρομαι που σου άρεσε το post. Φιλιά στη μακρινή ΝΖ. Τώρα σε εσάς θα είναι Παρασκευή πρωί, οπότε εύχομαι και καλό Σαββατοκύριακο!
Aspa says
13/02/2009 at 00:03antinetrino
Τι ωραίο μήνυμα! Ευχαριστώ! Να ‘σαι καλά!
Aspa says
13/02/2009 at 00:02Παπαρούνα
Μπράβο, πρέπει να είστε περήφανοι και για το παιδί και για τον τρόπο με τον οποίο το μεγαλώνετε. Η θετική εικόνα που έχει για τον εαυτό του είναι η βάση για τη μελλοντική του ευτυχία.
Aspa says
13/02/2009 at 00:01philos
Συμφωνώ! Και τα καταλαβαίνουν όλα τα σαΐνια, δεν μπορείς εύκολα να κρυφτείς!
Aspa says
13/02/2009 at 00:00spdd
Πολύ σημαντικά τα δύο σημεία που επισημαίνεις. Με την κούραση της καθημερινότητας είναι εύκολο να πέσει κανείς στην παγίδα να απαντάει με αφηρημένα «ναι» και τα παιδιά βέβαια το καταλαβαίνουν…
nek says
12/02/2009 at 23:55POLY swsti i aspa! eyge! einai ola poly swsta! gi ayto exeis k 2 aksiolateytes koroules..! 😉
Anonymous says
12/02/2009 at 23:54εγώ απέκτησα πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση και πολύ ντροπή για το τίποτε από τους γονείς και το περιβάλλον μου γιατί και καλά επειδή δεν άκουγα κ ήμουν χοντρή (κ τώρα είμαι, δε λέω!)με κοροϊδεύανε όλα τα παιδιά από το παιδικό σταθμό μέχρι και το γυμνάσιο.. κ οι γονείς μου δεν έκαναν κάτι ιδιαίτερο απ ότι θυμάμαι γιατί ποτέ δεν κάναμε «συζητήσεις» λόγω του ότι με θεωρούσαν μικρή ή έφταιγε και η δική τους νοοτροπία… ποτέ να μη θεωρούμε τα παιδιά μας μικρά κ πάντα να τα ενθαρρύνουμε να έχουν ανοιχτό μυαλό και καρδιά. να δέχονται όλους τους ανθρώπους, στραβους κουτσους και πάει λέγοντας. αυτό για μένα είναι το σημαντικότερο, γιατί ισως το έχω παράπονο..
να τα αφήνετε ελεύθερα και να θέτετε διακριτικά όρια, όχι τα δικά σας αλλά των παιδιών.
κ συμφωνώ κ επαυξάνω με τις συμβουλές σου, άσπα μου. πολύ εύστοχες..
πολλά φιλάκια!!!
maria (που να κάνω sign up τώωωωρα… :Ρ)
Δημιουργία says
12/02/2009 at 23:41Το να ενθαρρυνουν οι γονεις τα παιδια ειναι το σωστο και πρεπει να γινεται με πολλη αγαπη και υπομονη.
Vassilis says
12/02/2009 at 22:14Όλα ξεκινούν από το Νο 1, την αγάπη.
Αυτή δίνει την ενέργεια για να ξεκινήσουν όλα τα υπόλοιπα. Αν δεν τα αγαπάς, πως να μπορέσεις να τα αποδεχθείς, να τα στηρίξεις, να τα ενθαρρύνεις, να περάσεις χρόνο μαζί τους και όλα τα άλλα;
despina says
12/02/2009 at 21:21Επι πλεον η αυτοπεποιθηση ειναι και κατι που το ξεσηκωνουν απο το γονιο. Γονιος χωρις αυτοπεποιθηση οτι και να κανει παντα αφηνει ενα κενο. Επισης δεν αρκει μονο ο γονεας αλλα και το υπολοιπο περιβαλλον να συμβαλλει για να μη προσλαμβανουν τα παιδια αντικρουομενες εικονες. Για μια αρχη παντως, ο δεκαλογος ειναι εμπεριστατωμενος. Φιλακια.
faraona says
12/02/2009 at 15:36Ασπα να εμπιστεύεσαι πολυ την καρδιά και το γυναικείο σου ενστικτο.
Φτάνουν αυτα!
Adamantia says
12/02/2009 at 15:13To πιο δυσκολο απ ολα ειναι να συνειδητοποιησεις απ την πρωτη μερα της γεννησης οτι ειναι ενα ανεξαρτητο πλασμα απο σενα και καθε μερα να κανεις κατι για να το βοηθας να στεκεται περισσοτερο στα ποδια του.
Εκφρασεις τυπου αν δεν ημουν εγω τι θα γινοσουν η ξερεις εγω στην ηλικια σου…κλπ δεν βοηθουν σε τιποτα.
Καλημερα!
NdN says
12/02/2009 at 14:13Πολύ καλό το κείμενο με τις συμβουλές Ασπα. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα σε αυτά που έγραψες μιας και δεν είμαι γονιός. Πάντως σαν παιδί έμαθα και στην επιβράβευση και διδάκτικα να θέτω υψηλούς στόχους. Σε ένα εργασιακό περιβάλλον όπως είναι αυτό του Λονδίνου με έχει βοηθήσει απίστευτα αυτό. Οταν σου έχουν μάθει να παλεύεις μέχρι να τα καταφέρεις, τότε η επιτυχία γίνεται πιο εύκολη.
Καλή σου μέρα!
di-ne-tou says
12/02/2009 at 13:04Πόσο σημαντικό είναι να τα κάνουν αυτά οι γονείς στα παιδιά τους… αλλά δεν παίζουν μόνο ρόλο οι γονείς..παίζει και όλο το σόι γενικότερα!!! εγώ ας πούμε μικρή ήμουνα στρουμπουλή και οι γονείς μου δε με κατακρίνανε ποτέ..απλά είχαν το νου τους για να μη συνεχιστεί…το σόι όμως παναγία μου βόηθα ήτανε!!! με επηρέασε πολύ αρνητικά αυτό αλλά με έκανε και να πεισμώνω κάθε φορά που παίρνω 2-3 κιλά και να τα χάνω!! Αν και με στεναχωρούσε όσο ήμουνα παιδί τώρα μου κάνει καλό….αυτό το άλλαξε και η στάση της μανούλας μου που πάντα φώναζε όταν λέγανε κάτι και πάντα ενώ εγώ έκλαιγα ερχότανε και μου έλεγε «εσύ είσαι τέλεια αγαπή μου, άστους να λένε…θα σε βλέπουν σε μερικά χρόνια και θα τρίβουν τα μάτια τους» να’ ναι καλά η μανούλα μου και όλες οι μανούλες του κόσμου…και οι πατερούληδες φυσικά!! Φιλάκια πολλά Ασπα μου!!!
JD says
12/02/2009 at 12:25Μπράβο Aspa! Συμφωνώ σε όλα! Συμπληρώνω τη μουσική… Αφήστε τα παιδιά να επιλέξουν αν θέλουν να μάθουν και ΤΙ θέλουν να μάθουν!
——————————————-
Επίσης μανάδες: πιο συχνά Μακαρονάδες! Βοηθάει γενικότερα!!!
Artanis says
12/02/2009 at 12:20καλημέρα Άσπα (εδώ έιναι 11 το βράδυ της Πέμπτης)…
Ωραίο αυτό το ποστάκι…
Να μου φιλήσεις τις κορούλες σου…
antinetrino says
12/02/2009 at 12:13Ασπα καλημέρα.
Ηθελα να σου πω μόνο ένα μπράβο.
Μπράβο λοιπόν.
Κράτα καλά τα λέμε.
παπαρουνα says
12/02/2009 at 11:51Eγω θελω να τον αποθαρρυνω λιγο γιατι εχει τρομερη αυτοπεποιθηση,αυτοεκτιμηση κλπ
παιρνει αααπειρη αγαπη ,ειναι αριστος μαθητης…πιστευω λιγο και στα γονιδια στη διαμορφωση της προσωπικοτητας ενος παιδιου..εμενα ειναι 90 τοις εκατο ο πετερας του (ευτυχως)και εχει παρει τις ευαισθησιες του απο μενα…γενικα πιστευω παιζει ρολο και το παραδειγμα που βλεπει απ το περιβαλλον
philos says
12/02/2009 at 11:05Εκπληκτικό άρθρο Aspa. Συμφωνω και με όσα είπε ο spdd.
Και όχι ψέματα. Αν καταλάβει το παιδί έστω και μία φορά ότι του λέτε ψέματα μετά δεν θα σας εμπιστεύεται για τίποτα! Ακόμη και αν το αρνηθείς το παιδί καταλαβαίνει το προφανές.
spdd says
12/02/2009 at 10:51Πολύ καλό το άρθρο σου.
Θα πρόσθετα επίσης τη συζήτηση σε σοβαρό επίπεδο με τα παιδιά, εννοώντας να μιλάς μαζί τους όπως θα μίλαγες με κάποιον μεγάλο, όχι κάνοντάς τα να νιώθουν μικρά.
Και φυσικά να ακούς τι λένε με πραγματικό ενδιαφέρον, όπως π.χ. όταν σου λένε τι κάνανε στο σχολείο, πώς το φτιάξανε κλπ. Αν εκείνη την ώρα βλέπεις τηλεόραση και απλά απαντάς ένα αφηρημένο «ναι, ναι», το παιδί το καταλαβαίνει. Έτσι την επόμενη φορά που θα το ρωτήσεις κάτι, απλά θα αδιαφορήσει και θα αποφύγει να απαντήσει ουσιαστικά.