Short story
Είχαμε πάει σε σχολική θεατρική παράσταση οικογενειακώς. Η παράσταση γινόταν σε θέατρο που βρισκόταν εκτός του χώρου του σχολείου.
Λίγο πριν το τέλος της παράστασης η Εβίτα εξαφανίστηκε. Ζήσαμε 10 αγωνιώδη, βασανιστικά, ατελείωτα λεπτά ώσπου τελικά βρέθηκε σώα και αβλαβής.
Το post το γράφω όχι τόσο γιατί θέλω να περιγράψω τα γεγονότα, όσο γιατί με συγκίνησε η αντίδραση της Εβελίνας, η οποία όταν συνειδητοποίησε ότι η μικρή της αδελφή είχε εξαφανιστεί, είπε κλαίγοντας:
«Μαμά κάνε κάτι! Έχασα το πιο σημαντικό πλάσμα της ζωής μου!»
Long story
Την Παρασκευή το βράδυ, πήγαμε στη θεατρική παράσταση που παρουσίασε η θεατρική ομάδα του δημοτικού. Όταν μπήκαμε στο θέατρο, τα κορίτσια εντόπισαν τους φίλους τους και πήγαν και κάθισαν μαζί τους. Εγώ και ο Βασίλης δε χωρούσαμε εκεί δίπλα, αλλά ήταν εκεί οι γονείς των άλλων παιδιών που είναι και καλοί μας φίλοι κι έτσι πήγαμε και καθίσαμε αλλού. Πριν από το τέλος της παράστασης πλησίασα στη σκηνή για να βγάλω φωτογραφίες. Το επόμενο που θυμάμαι είναι ένα χέρι στον ώμο μου και τη φωνή του Βασίλη: «Η Εβίτα είναι μαζί σου;»
Δεν ήταν μαζί μου. Είχε εξαφανιστεί. Ξεγλίστρησε χωρίς να την πάρει κανείς είδηση και… gone. Δεν μπορούσαμε να τη εντοπίσουμε πουθενά. Ο Βασίλης βγήκε στο δρόμο για να ψάξει αλλά δεν τη βρήκε και επέστρεψε στην αίθουσα. Εγώ κοίταζα γύρω γύρω μήπως την εντοπίσω αλλά δεν την έβλεπα πουθενά. Ρωτούσα γονείς και παιδιά αλλά κανείς δεν την είχε δει. Πήρα την Εβελίνα από το χέρι και βγήκαμε κι εμείς έξω. Σκέφτηκα ότι μπορεί να μας έχασε, να βγήκε έξω να μας ψάξει και να μην μπορούσε να επιστρέψει. Ένα σωρό άλλα εφιαλτικά σενάρια άρχισαν να περνάνε από το μυαλό μου. Η αγωνία στο κατακόρυφο. Δεν έλεγα τίποτα, μόνο κρατούσα την Εβελίνα σφιχτά από το χέρι. Η Εβελίνα μόλις είδε ότι δεν βρίσκαμε την αδελφή της, δεν άντεξε την πίεση και ξέσπασε σε λυγμούς. Μέσα στα κλάματα είπε, «Μαμά κάνε κάτι! Έχασα το πιο σημαντικό πλάσμα της ζωής μου!»
Ήταν φοβερά συγκινητική στιγμή. Τι ευλογία να ακούς το παιδί σου να σου λέει ότι το αδελφάκι του είναι το πιο σημαντικό πλάσμα της ζωής του… Και δεν το είπε μόνο υπό την πίεση της στιγμής. Το βράδυ που την έβαζα για ύπνο της είπα πόσο τρυφερό ήταν αυτό που είχε πει νωρίτερα, εκείνη απάντησε: «Όλη μου η οικογένεια είναι σημαντική. Αλλά η Εβίτα μισό παραπάνω.»
Να που τα όνειρα που έκανα όταν ήμουν έγκυος στο δεύτερο παιδί, για το αδελφάκι που θα προσέφερα στο πρώτο και το δέσιμο που θα ανέπτυσσαν, πραγματοποιούνται. Να που οι καυγάδες τους δε μεταφράζονται σε έλλειψη αγάπης. Αδέλφια είναι, μαλώνουν. Το λέει το job description.
Και ειλικρινά μου αρέσει που εμείς οι γονείς είμαστε «μισό παρακάτω» στη ζωή τους. Δε θέλω να είμαστε στο κέντρο του σύμπαντος των παιδιών μας. Τα αδέλφια ζουν το ένα με το άλλο πολύ περισσότερα χρόνια από όσα ζουν με τους γονείς τους. Ας είναι δεμένα μεταξύ τους κι ας είναι η σχέση τους δυνατή και πολύτιμη.
Η Εβελίνα αμέσως μετά από το «Μαμά κάνε κάτι» μου υπέδειξε τι να κάνω. Ήταν έξυπνη σκέψη. «Να πάμε πάνω στη σκηνή και να τη φωνάξουμε από το μικρόφωνο.» Hello? Έπρεπε να το είχα κάνει από την πρώτη στιγμή! Θα τη βρίσκαμε αμέσως. Αλλά δεν πειράζει. Γιατί έτσι δε θα είχα μάθει ότι η Εβίτα είναι το πιο σημαντικό πλάσμα στη ζωή της αδελφής της…
Επιστρέφοντας μέσα στο θέατρο, ο Βασίλης την είχε βρει. Ήταν δίπλα στη σκηνή. Είχε πλησιάσει για να δει το φινάλε από κοντά και απλά δεν την βλέπαμε.
Κι έτσι τελείωσε αυτή η «φριχτή μέρα», όπως τη χαρακτήρισε η Εβελίνα. «Μη μου το θυμίζεις μαμά θέλω να το ξεχάσω. Φριχτή μέρα. Αλλά αποκλείεται να το ξεχάσω γιατί ό,τι ζούμε καταγράφεται στο μυαλό μας για πάντα. Και δεν το ξεχνάμε ποτέ. Σωστά;»
«Σωστά. Εσύ πού το ξέρεις αυτό;»
«Εσύ μου το έχεις μάθει μαμά ξέχασες;»
Ξέχασα. Ξεχνάω. Αλλά ευτυχώς έχω αυτά τα τόσο σημαντικά πλάσματα της ζωής μου, που με εμπνέουν να γράφω και να μοιράζομαι τις σημαντικές στιγμές της ζωής. Για να μην τις ξεχάσω ποτέ.
Ειχα και εγω τις αποκριες που μας περασαν μια αντιστοιχη εμπειρια με την 9.5 ετων κορη μου στην κεντρικη πλατεια της περιοχης μας. Ο Δημος εκανε εκδηλωση για τα παιδια με κλοουν και οπως ηταν ανακατεμενη με τους συμμαθητες της την εχασα για 3 εφιαλτικα λεπτα. Αρχισα να φωναζω μεσα στον κοσμο αλλα τιποτα. Και τοτε διεκοψα τον κλοουν για να την φωναξω στο μικροφωνο και να την ακουσω 3 μετρα πιο περα απαθεστατη να μου λεει:»εδω ειμαι δεν με βλεπεις;» Ο μικρός μου που ειχε πανικοβληθει απο τον πανικο μου (πως δεν του εσπασα το χερι που τον κραταγα γερα- 7.5ετων) αρχισε να κλαιει. Ευτυχως το συμβαν κρατησε πολυ λιγο αλλα τα 3 λεπτα μου φανηκαν αιωνιοτητα.
Ακριβώς. Νιώθεις το κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια σου για αυτά τα εφιαλτικά λεπτά που μοιάζουν αιωνιότητα.
Ευτυχώς τέλος καλό, όλα καλά!
Υπέροχη Ανάρτηση…Με συγκίνησες και με ενέπνευσες! Σαν αδερφή και σαν μαμά…
Κι εγώ Κατερίνα, κάθε φορά που διαβάζω όλα αυτά που κάνετε με την αδελφή σου, χαμογελάω γλυκά γιατί σκέφτομαι ότι θα ζουν κάπως έτσι όταν θα μεγαλώσουν και οι δικές μου κόρες!
🙂
Οταν ο Μηνας ο γιος μου, ηταν 3 χρονων,μου ειπε με πολυ σοβαρο υφος και ανησυχια:
Ποτε να μη φυγεις μεγαλο ταξιδι,με ακους !
Ο Μηνας,ειναι πια 25 ετων και δεν εχει αδελφια,ειναι «ο μοναχογιος»….
…και φευγει εκεινος μεγαλα ταξιδια ευτυχως !
Αληθεια ομως,ποσο πολυ ηθελε και θελει να ειχε αδελφια !
Πολύ τρυφερό αυτό που είχε πει… Να τον χαίρεσαι Μαριαλένα!
Ασπα,γεια σου και στην υγεια σου !!!Αισθανομαι οτι μου δινεις «Φως».
Μαριαλένα και στην υγειά σου κι εσένα! Μου δίνεις μεγάλη χαρά! 🙂
Τα δικά μου μεγάλα πια 17 και 14 κορίτσι και αγόρι τσακώνονται….σαν αδέλφια, αλλά η μεγάλη, όταν τελείωνε απο τις πανελλαδικές, πρώτα τον αδελφό της έπαιρνε τηλέφωνο να του πει πως έγραψε και μετά εμένα.Μισό παραπάνω απο εμάς.
Ολυμπία πολύ συγκινητικό…. Να είναι καλά και να τους χαίρεσαι…
Ελπίζω να πήγαν καλά οι εξετάσεις!
Συγκινήθηκα! Για κάτι τέτοιες στιγμές λες «χαλάλι…..!»
Οι γοργονίτσες μου έχουν από τώρα συμφωνήσει να μένουν όταν μεγαλώσουν στην ίδια πολυκατοικία (παιδιά της πόλης βλέπεις..), και μάλιστα΄στον ίδιο όροφο ή, στη χειρότερη περίπτωση, σε διαφορετικό όροφο. Σίγουρα πάντως στο ίδιο κτίριο!
Τι όμορφο…
Κι εμένα το έχουν πει αυτό 1-2 φορές. Και ελπίζω να τα φέρει έτσι η ζωή που να το καταφέρουν. Γιατί η μικρή ενδέχεται να ξενιτευτεί στα Ιμαλάια σύμφωνα με το προ-προηγούμενο post, χαχαχα…
Πολύ συγκινητική αυτή η έκφραση αγάπης! Τα παιδάκια μου δεν έχει τύχει να το εκφράσουν ως τώρα έτσι ξεκάθαρα και με τέτοια ένταση, κι αλήθεια μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τελικά η μεταξύ τους αγάπη θα υπερισχύσει όλων των άλλων που -φυσιολογικά- νιώθουν… Όπως και να’χει, να τις χαίρεσαι κι εύχομαι να φανερώνεται συχνά η έννοια κι η αγάπη μεταξύ τους, χωρίς να «κοψοχολιάζεστε» οικογενειακώς.
Mama4 (μια νέα «αναγνώστρια»)
Έτσι ξεκάθαρα δεν είχε τύχει να το εκφράσουν κι εμένα οι κόρες μου τον τελευταίο καιρό. Για αυτό αιφνιδιάστηκα και συγκινήθηκα.
Κι εγώ την ίδια ευχή κάνω για σένα, να δεις την αγάπη τους να εκφράζεται χωρίς κοψοχολιάσματα. Δεν είμαστε για τρομάρες και τέτοια!
Καλώς ήρθες!
Είναι πολύ σημαντικό που έχεις καταφέρει να είναι αγαπημένες οι δύο αδελφούλες. Σίγουρα παίζει ρόλο ότι είναι και οι 2 κορίτσια. Έχοντας δύο μεγαλύτερα αδέλφια, πάντα ήθελα μια αδελφούλα αλλά δυστυχώς δεν είχα ποτέ. Και έχοντας 5 και 6 χρόνια διαφορά με τα αδέλφια μου δεν είχαμε ούτε έχουμε ιδιαίτερες σχέσεις.
Ευτυχώς το ότι χάθηκε ήταν προσωρινό και τέλος καλό όλα καλά! Μακάρι να είναι πάντα έτσι αγαπημένες, ακόμα και όταν μεγαλώσουν!
Φιλιά!
Κι εγώ έχω 5,5 χρόνια διαφορά με τον αδελφό μου κι έτσι καταλαβαίνω τι λες.
Φαντάζομαι ότι το φύλο, έχει κι αυτό τη σημασία του. Πάντως όταν ήμουν έγκυος στο δεύτερο ήθελα πολύ να είναι κορίτσι για αυτόν ακριβώς το λόγο.
Anyway, ευχαριστώ για τις ευχές Δανάη, φιλιά!
Το καταλαβαίνω απόλυτα γιατί τα κορίτσια μου ήταν υπερβολικά κολλημένα μεταξύ τους, πολύ αγαπημένες αδελφές..θα μπορούσα να σου πω αμέτρητα παραδείγματα.. τι να πρωτοθυμηθώ αλήθεια..
Γεωργία φαίνεται από όλα αυτά που γράφεις στο blog πόσο αγαπημένη οικογένεια είστε.
Να συνεχίσεις να γράφεις, μας εμπνέεις κι εμάς!
Υπέροχα παιδιά
Ελένη ευχαριστώ!
Εγώ είμαι μοναχοπαίδι, σαν αδερφό μου έχω έναν κολλητό μου. Που σίγουρα είναι το πιο σημαντικό πλάσμα στη ζωή μου! Χωρίς παρεξήγηση για την οικογένεια μου…………..
Να μου τις φιλήσεις.
Πολύ σπουδαίο να έχει κανείς τέτοιους φίλους.
Να είστε και οι δύο καλά Ελίζα!
Με έχεις κάνει λιώμα! Ελπίζω στο μέλλον να σου δώσουν κι άλλες αφορμές, λιγότερο ψυχοφθόρες όμως, για να νιώσεις τόσο περήφανη! Evelina rocks!!
Ευχαριστώ… Είναι συγκινητικό όταν ακούμε τέτοια λόγια από τα παιδιά μας. Πολλές περήφανες στιγμές σε όλους μας, χωρίς ψυχοφθόρα συναισθήματα!
Φοβερά συγκινητική η ιστορία σου… δάκρυα έτρεξαν στα μάτια μου, και ακόμα περισσότερο γιατί σκέφτηκα ότι και για μένα οι αδερφές μου είναι τα σημαντικότερα πλάσματα στην ζωή μου, και ακόμα περισσότερο τα ανήψια μου για τα οποία θα έκανα τα πάντα. Και την ζωή μου για να τα προστατέψω.
Φιλιά και σε ευχαριστώ..
Εγώ ευχαριστώ για το τόσο συγκινητικό σου σχόλιο. Να είστε πάντα αγαπημένες με τις αδελφές σου για να δίνετε και το παράδειγμα και στα ανήψια (και όχι μόνο).
Φιλιά, να είσαι καλά!
Αχ Άσπα μου τέλος καλό όλα καλά μου λένε!
Φαντάζομαι την αγωνία σου εκείνες τις στιγμές. Είμαι σίγουρη ότι δε θα τη ξεχάσεις.
Αυτο το ποστ μου θύμισε την περίπτωση της Madeleine McCann (http://www.findmadeleine.com/index.html)που η καημένη η μάνα της και ο πατέρας της ακόμα την ψάχνουν. Η μάνα της έγραψε πρόσφατα βιβλίο για να χρηματοδοτήσει τις έρευνες γιατί η αστυνομία έπαψε να ψάχνει.. Μακάρι να μάθει κάποια στιγμή τι συνέβηκε στο παιδί της εύχομαι.
Τι ιστορία κι αυτή με αυτό το κορίτσι, την παρακολουθούσα κι εγώ στις αρχές. Τι καημός για τους γονείς… Δεν το ήξερα για το βιβλίο, θα το ψάξω…
Αχ! Πόσο με συγκίνησες!Μου θυμίζουν εμένα με τον αδερφό μου που αν και είμαστε 24-27 χρονών είμαστε το ίδιο αγαπημένοι όπως οι κόρες σου αν και στην ηλικία τους σκοτωνόμασταν..:)
Είναι πολύ όμορφο τα αδέρια να αγαπιούνται βαθιά…Και δυστυχώς δεν το έχουν όλα τα αδέρφια αυτό…
Είναι ευλογία όταν συμβαίνει και πρέπει να νιώθουν πολύ περήφανοι οι γονείς που το έχουν καταφέρει…:)
Φιλιαααααα!
Πωλίνα, να είστε καλά εσύ και ο αδελφός σου και μπράβο και στους δικούς σας γονείς, θα πρέπει να είναι πολύ περήφανοι!
Πολλά φιλιά!
πάντως, νομίζω για τα κορίτσια σου, θα έχουν μεγάλη αξία οι σκέψεις σου σε αυτά τα γεγονότα. Το λέω γιατί γενικά έχω παρατηρήσει ότι δεν πολύσχολιάζεις τα δρώμενα.
Ελίζα πολύ ενδιαφέρον αυτό που μου λες. Γιατί εγώ έχω την εντύπωση ότι λέω πολύ περισσότερα από ότι θα έπρεπε, αλλά φαίνεται πώς όχι.
Να πάρω το αεροπλάνο ένα πρωί να έρθω να τα πούμε; Χαχαχα… (Αλήθεια λέω!)
Ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι, που θα έκανε και η «Ζουμπουλία». Αυτά μας κάνουν τα ζαβόλια και λες: Παναγία μου να το βρω και να μην έχει πάθει τίποτα και δεν θα του ξαναφωνάξω ΠΟΤΕ για το δωμάτιο που είναι βομβαρδισμένο! Εμάς ο Βαγγέλης σε ηλικία 5 ετών έφυγε μόνος του από το πάρκο ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ και γύρισε στο σπίτι!!! Πριν εκπνεύσουν τα 10 εφιαλτικά λεπτά που όοοοοολο το πάρκο έψαχνε τον Βαγγέλη, χτύπησε το κινητό του Βασίλη και ήταν η μαμά μου που του έλεγε: Μην τον ψάχνετε, εδώ είναι!!!!!
Φαντάζομαι την τρομάρα σας που είχε φύγει με το ποδήλατο…
Ευτυχώς τέλος καλό, όλα καλά.
Πόσο είναι τώρα ο Βαγγέλης;
Ο Βαγγέλης είναι 7 (πρωτάκι !!!) και η Αθηνά 4,5! Η μικρή είχε κρυφτεί μια φορά κάτω από το κρεβάτι μου, εμείς λείπαμε και ήταν μόνο η μαμά μου στο σπίτι που δεν μπορεί να σκύψει, φώναζε, έψαχνε, έσκασε η γυναίκα. Μέχρι κι ένας γείτονας ήρθε και έσκυψε κάτω από το κρεβάτι και την βρήκε την ζουζούνα!
Χαχαχα… Ας μην ακολουθήσουν κι άλλες τέτοιες περιπέτειες!
Να είναι καλά και τα δύο! 🙂