Το απόγευμα είναι η ώρα των κοριτσιών. Προσπαθώ να αφήνω δουλειές, υπολογιστή και κινητό στην άκρη. Δεν τα καταφέρνω πάντα όμως, να προχθές πνιγόμουν να τελειώσω κάτι. Και τα κορίτσια με διέκοπταν συνέχεια. Και τις μάλωσα. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό το σημειωματάκι από την Εβίτα…
Ένιωσα έναν κόμπο στο λαιμό όταν το είδα…
Πάντα νομίζουν ότι φταίνε…
Πάω να ξαναδώ το βίντεο από το παλαιότερο post Τι νιώθετε αυτή τη στιγμή για να θυμάμαι να έχω περισσότερη υπομονή…
Και να ξαναδιαβάσω το Συγνώμη απλά της Εβελίνας για να μάθω να γράφω κι εγώ αντίστοιχα συγκινητικά σημειωματάκια…
«Άντε το μαλώνω, το μαλώνω άντε κι ύστερα το μετανιώνω, άντε το μαλώνω και το βρίζω άντε την καρδούλα του ραγίζω…»
Σε ευχαριστώ Άσπα μου που μου θυμίζεις αυτές τις τόσο βασικές αξίες!
Που με βοηθάς να μην ξεχνώ!
Κάθε φορά που ακούω τα λόγια των παιδιών – όλων των παιδιών είναι σαν να κάνω βουτιά μέσα στην ουσία της ίδιας της ζωής!
Εγώ ευχαριστώ για το μήνυμα!
Είναι σπουδαία η αίσθηση ότι αυτό που μοιράστηκα εδώ στο blog άγγιξε κάποιον, εσένα. Ευχαριστώ!
Χαμογελάω κάθε φορά που διαβάζω τις τρυφερές αναρτήσεις σου!
Όμως δεν κάνει κακό να βάζουμε όρια στα μικρά μας και να τα μαθαίνουμε να σέβονται την δουλειά μας… Νομίζω ότι πολύ καλά έκανες!
Μακάρι να μπορούσαμε και εμείς να γράφουμε τέτοια μηνυματάκια….
Φιλιά από Ν Αφρική
Αγγελική και το δικό σου μήνυμα έκανε εμένα να χαμογελάσω!
Ευχαριστώ και φιλιά από τη βροχερή σήμερα Αθήνα!