Nα κλάψεις αλλά να μη δακρύσεις

Ξυπνούσα πρωί, πολύ πρωί για να προλάβω να πάω για λουλούδια πριν να ξυπνήσει η μαμά μου. Ντυνόμουν, έπαιρνα ένα ψαλίδι και κατέβαινα στον κήπο. Τότε είχαμε πολλές τριανταφυλλιές που τέτοια εποχή, μέσα του Μάη, ήταν πάντα ανθισμένες. Κι έφτιαχνα το πιο όμορφο μπουκέτο. Καμία φορά έμπαινα και στον κήπο του γείτονα κι έκοβα κι από εκεί, ελπίζοντας ότι δε θα με δει κανείς. Αλλά κι αν με έβλεπε άξιζε το ρίσκο. Ήταν τα λουλούδια για τη γιορτή της μητέρας!

Ανέβαινα μετά στο σπίτι και τα έβαζα στο βάζο. Καμιά φορά περιμένοντας να ξυπνήσει, έπεφτα και πάλι στο κρεβάτι. Δε θυμάμαι τι έλεγε όταν τα έβλεπε, θυμάμαι όμως – σαν να ήταν χθες – το πρόσωπό της όταν αργότερα μέσα στην ημέρα της έλεγα τα ποιηματάκια που είχαμε μάθει στο σχολείο. Τα δάκρυά της έτρεχαν σαν ποτάμι. Εγώ έλεγα κι εκείνη έκλαιγε. Ήταν απέναντί μου, με έβλεπε και έκλαιγε από συγκίνηση και αγάπη.

30 χρόνια μετά
Οι κόρες μου ξύπνησαν πρωί, πολύ πρωί για να προλάβουν να εκτελέσουν το σχέδιό τους, πριν να ξυπνήσω. Έκριναν ότι η μέρα ήταν ιδιαίτερα σημαντική κι έτσι φόρεσαν τα καινούργια τους φορέματα. Για πρώτη φορά φέτος η Εβελίνα έφτανε να ανοίξει μόνη της το ντουλάπι της κουζίνας που βάζουμε τους καφέδες κι έτσι βάλθηκαν οι δυο τους να μου ετοιμάζουν τον πρωινό φραπέ. Στην αρχή πρόσθεσαν καφέ φίλτρου μέσα στο ποτήρι αλλά όταν είδαν ότι δεν γινόταν αφρός, κατάλαβαν το λάθος τους και τον έχυσαν γλυτώνοντάς με από βέβαιο θάνατο σοκ. Έφτιαξαν μία έξτρα μυστική συνταγή: Έβαλαν μέσα δύο φακελάκια γλυκαντικό για να μου αρέσει περισσότερο. (τον πίνω σκέτο.) Στόλισαν με σημειωματάκι, ομπρελίτσα και πλουμιστό καλαμάκι (έμοιαζε κάπως έτσι) και μου τον έφεραν στο κρεβάτι στις 7.30 το πρωί!

Με πλημμύρισαν με καρτούλες και ζωγραφιές και κατασκευές και ζωγραφιές. Γιατί δεν αρκεί μία. Όχι, όχι. Μία ίσον καμία. Όσο πιο μεγάλη η αγάπη, τόσο πιο πολλές οι κάρτες.

Κι έτσι ξύπνησα με τον πιο γλυκό τρόπο.  Αλλά χωρίς δάκρυα. Τι στο καλό; Καθόλου συγκίνηση για μένα; Ούτε μισό δακρυάκι; Τίποτα; «Δεν πειράζει» σκέφτηκα, «τα κορίτσια με κάνουν να γελάω, ποιος τα θέλει τα δάκρυα;»

Και έφτασε το απόγευμα. Και άρχισαν να ετοιμάζουν την τσάντα τους για το σχολείο. Και ανοίγοντας το ντοσιέ βρήκαν τις φωτοτυπίες με τα ποιήματα που είχαν κάνει στην τάξη. «Α μαμά! Κάναμε κάποια ποιήματα για τη γιορτή της μητέρας. Να στα διαβάσουμε;»

 

(Ηχογράφηση που έκανα εκ των υστέρων)

 

Η αγκαλιά της μαμάς, του Αντώνη Λαμπρινίδη (διαβάζει η Εβίτα, 7 χρονών)

 

Αγκαλιά όταν με παίρνεις,
μητερούλα μου γλυκιά,
νιώθω μέσα στην καρδιά μου
μιαν αλλιώτικη χαρά.

Ευωδιάζουν τα λουλούδια,
τραγουδάνε τα πουλιά
κι όλα γύρω μου γελάνε
σαν τα μάτια σου μαμά!

 

Η μανούλα μου (διαβάζει η Εβελίνα, 9 χρονών)

 

Έχω μια γλυκιά μανούλα,
που πολύ με αγαπά,
νύχτα μέρα με φροντίζει
και για με καρδιοχτυπά.

Σαν γλιστρήσω και χτυπήσω,
θε να τρέξω στο λεπτό,
στην αγκάλη της να πέσω
με λαχτάρα και καημό.

Με ένα της γλυκό φιλάκι,
κάθε πόνος πάει μακριά
κι είν’ η πιο ζεστή φωλίτσα
η γλυκιά της αγκαλιά.

 

Μάνα, του Π. Αντωνόπουλου (διαβάζουν Εβελίνα+Εβίτα)

 

Μάνα γλυκιά,
μάνα του κόσμου
λουλούδι όμορφο
βασιλικού και δυόσμου.

Μάνα λατρεία μου,
μάνα στοργή μου,
είσαι το είναι μου,
είσαι η ζωή μου.

 

Ποιήματα για τη μαμά. Guaranteed to make you cry. Πάει το μακιγιάζ!

 

Photo by Thomas Hawk