Πάντοτε σταματούσα μπροστά στο ράφι με τα κοκκαλάκια. Σταματάω ακόμα και σήμερα. Καμιά φορά αγοράζω κι άλλα, παρόλο που δεν τα χρειαζόμαστε. Όταν ήμουν μικρή χτένιζα τις κούκλες μου… Και πριν από λίγα χρόνια απέκτησα τις δικές μου ζωντανές κούκλες για να χτενίζω. Και οι δικές μου ζωντανές κούκλες άξιζαν τα καλύτερα κοκκαλάκια.
Τα περισσότερα δεν τα έχουμε χρησιμοποιήσει ποτέ. Απλά υπάρχουν. Τις περισσότερες φορές πιάνω απλά τα μαλλιά τους σε κοτσίδα με ένα λάστιχο. Λίγες είναι οι φορές που καθόμαστε να φτιάξουμε ένα πιο σύνθετο χτένισμα. Κι έτσι δεκάδες από τα κοκκαλάκια μας, απλά μένουν αχρησιμοποίητα. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και το χτένισμα σε κοτσίδα, είχε από τότε που ήταν μικρούλες μια μαγεία – ήταν σχεδόν μια ιεροτελεστία. Ήταν αυτή η αίσθηση γαλήνης καθώς έπαιρναν θέση και περίμεναν να τις χτενίσω. Γαλήνη που ένιωθαν εκείνες, γαλήνη που ένιωθα κι εγώ. Ήταν η αίσθηση φροντίδας… Η μυρωδιά των μαλλιών τους που έφτανε στη μύτη μου… Οι ατέλειωτες κουβέντες και θεωρίες που μου ανέπτυσσαν καθώς τις χτένιζα… Μερικές φορές με ξύπναγαν κρατώντας τη βούρτσα και το καλάθι με τα κοκκαλάκια και τρύπωναν κάτω από τα σκεπάσματα και τις χτένιζα εκεί στο κρεβάτι. Μερικές φορές τις χτένιζα μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου. Παλιότερα ανέβαιναν και πάνω στο σκαμνάκι για να βλέπουν κι εκείνες. Σιγά σιγά όμως το σκαμνάκι απομακρύνθηκε, γιατί όταν ανέβαιναν δεν τις έφτανα πια.
Όλο το καλοκαίρι φέτος δε φόρεσαν ούτε μία φορά κοκκαλάκια. Από τη μία είχαν κόψει τα μαλλιά τους, από την άλλη μπαινόβγαιναν όλη μέρα στη θάλασσα, ε και ήθελαν να νιώθουν ελεύθερες. Μέχρι που πριν από λίγες μέρες άνοιξαν τα σχολεία. Και το πρωί της πρώτης μέρας του σχολείου, ήρθε η στιγμή να φορέσουν και πάλι κοκκαλάκια. Μπορούν πια να φτιάξουν τις κοτσίδες τους μόνες τους. Αλλά για λίγο ακόμα δεν θέλουν να απαρνηθούν την ιεροτελεστία του χτενίσματος. Πρώτη ήρθε η Εβελίνα… Στάθηκε μπροστά μου στον καθρέφτη του μπάνιου. Έπιασα τη βούρτσα, σήκωσα τα χέρια ψηλά… Δε την έφτανα καλά. Δε βολευόμουν με τίποτα. Πόσο είχε ψηλώσει; Πότε ήταν που ανέβαινε στο σκαμνάκι για να τη χτενίσω; Τώρα το σκαμνάκι το χρειαζόμουν εγώ ! “Εβελίνα ψήλωσες πολύ” της είπα. “Δε σε φτάνω. Πάμε στον καναπέ;” Κούνησε καταφατικά το κεφάλι. “Στον καναπέ και ακόμα παραπέρα” μου είπε.
Στον καναπέ κι ακόμα παραπέρα. Στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα. Κι είμαι σίγουρη ότι όταν θα έχουν μεγαλώσει και θα έχουν φύγει από το σπίτι, η ιεροτελεστία με τα κοκκαλάκια θα είναι μεταξύ των στιγμών που θα μου λείπουν περισσότερο. Γιατί καμιά φορά τα μικρά πράγματα διαρκούν περισσότερο.
«Να απολαμβάνεις τα μικρά πράγματα γιατί μια μέρα μπορεί να κοιτάξεις πίσω και να συνειδητοποιήσεις ότι ήταν τα μεγάλα πράγματα.»
~ Robert Brault
Photo by Alex Drum
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Υπέροχο! Τι μου θύμισες… μόνο να ξέρεις…Ισως πάρω πάσα για μια δική μου ανάρτηση. Συμφωνώ ίσως το πιο ωραίο σου post!
Να τις χαίρεσαι πάτα και για πάντα!
Στον καναπέ κι ακόμη παραπέρα ρε Ασπα!!!
Κατερίνα θα ήθελα πολύ να διαβάσω τι σου θύμισα… Περιμένω με ανυπομονησία να διαβάσω!
Σε ευχαριστώ!!!
πολυ συγκινητικη αναρτηση…Κρατώ την τελευταια φράση σου!!!
Είναι πολύ δυνατή φράση… Ευχαριστώ Αλεξάνδρα!
δεν ξερεις ποσο πολυ με αγγιξε αυτη η αναρτηση!
σ’ ευχαριστω!!!
να χαιρεσαι τις κορες και να τις καμαρωνεις!
Άννα σε ευχαριστώ!
Απο τα αγαπημένα μου. Μόνο συναίσθημα.
Ευχαριστώ πολύ! 🙂
Πόσο ωραία οικογένεια έχεις δημιουργήσει. Μ’αρέσει πάρα πολύ το blog σου. Μπορεί να μη σου αφήνω άπειρα clicks, όμως είναι αυτό που απολαμβάνω περισσότερο απ΄όλες τις σελίδες στο internet.
Έχεις ξεχάσει να ανακοινώσεις τα αποτελέσματα του ερωτηματολογίου για το 2012 σχετικά με το blog σου. Η πιο ωραία ιδέα που έχω δει και που δείχνει πόσο σε νοιάζει η γνώμη των αναγνωστών σου. Ο κύριος λόγος που μου αρέσει τόσο πολύ είναι ότι είναι φτιαγμένο για όλους εμάς.
Ελίνα σε ευχαριστώ! Και σε ευχαριστώ ιδιαίτερα για αυτό που μου έγραψες για το ερωτηματολόγιο. Οι απαντήσεις στο ερωτηματολόγιο είναι πολύτιμες για μένα και τις εκτιμώ όλες μία προς μία. Φέτος πράγματι δεν ανακοίνωσα τα αποτελέσματα, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί νόμιζα ότι θα σας κουράσω.
Τώρα όμως, μετά το σημερινό σου σχόλιο αλλάζω γνώμη και θα τα ανακοινώσω! Σε ευχαριστώ και… μείνετε συντονισμένοι! 🙂
Εσύ ποτέ δε μας κουράζεις. Είσαι από τους απειροελάχιστους ανθρώπους στο internet που γράφουν αποκλειστικά για τους αναγνώστες τους και όχι για τον εαυτό τους. Σ΄ευχαριστώ γι΄αυτό.
Ίσως το πιο ωραίο σου άρθρο. 🙂
🙂