Η Εβελίνα συνδέεται πολύ με τα πράγματά της. Έτσι ήμουν κι εγώ όταν ήμουν στην ηλικία της. Τα τελευταία χρόνια βέβαια έχω απελευθερωθεί αρκετά από αυτή την ανάγκη, μετά από συνειδητή προσπάθεια.
Όταν μεγάλωσε αρκετά ώστε να μη χρειάζεται πια κανονικό καρεκλάκι αυτοκινήτου, της πήραμε ένα booster seat. Ένα καρεκλάκι αυτοκινήτου για μεγάλα παιδιά. Στην ουσία δεν είναι «κανονικό καρεκλάκι», απλά βοηθάει το παιδί να κάθεται ψηλότερα έτσι ώστε η ζώνη του αυτοκινήτου να εφαρμόζει καλύτερα.
Πριν από 2-3 χρόνια είχε ψηλώσει τόσο ώστε να μη χρειάζεται booster seat, αλλά αρνιόταν να το αποχωριστεί. «Τι σε πειράζει βρε μαμά αν κάθομαι ψηλά;» έλεγε. «Μου αρέσει!» Η Εβίτα, που είναι 2 χρόνια μικρότερη, είχε στο μεταξύ ήδη σταματήσει να χρησιμοποιεί το δικό της. Η Εβελίνα όμως τίποτα. Δεν ήταν έτοιμη να αποχωριστεί το καρεκλάκι της.
Καμιά φορά όταν πήγαινα να την πάρω από το σχολείο ή τα Αγγλικά, τα άλλα παιδιά το έβλεπαν και τη ρώταγαν με έκπληξη «έχεις ακόμα καρεκλάκι;» (σαν να την ψιλοκορόιδευαν), αλλά εκείνη δεν επηρεαζόταν με τίποτα. Και για να είμαι ειλικρινής χαιρόμουν που είχε τέτοια αυτοπεποίθηση ώστε να μη νοιάζεται για το τι λένε οι άλλοι. Απαντούσε με χιούμορ και σταματούσε την κουβέντα εκεί.
Την προηγούμενη εβδομάδα πήγα μια μέρα να την πάρω από το σχολείο και στη διαδρομή προς το σπίτι άρχισε να φωνάζει «Άουτς, άουτς, άουτς».
«Μα τι έπαθες Εβελίνα;» τη ρώτησα.
«Οι λακκούβες μαμά!» μου απάντησε.
«Μμμμ… Θες τουαλέτα ε; Και επειδή ανεβοκατεβαίνει το αυτοκίνητο δεν κρατιέσαι;»
«Όχι μαμά!» μου απάντησε. «Επειδή ανεβοκατεβαίνει το αυτοκίνητο, χτυπάει το κεφάλι μου στην οροφή!»
Φτάσαμε σπίτι. Σκέφτηκα ότι αυτό ήταν, αφού είχε ψηλώσει τόσο που το κεφάλι της χτυπούσε, θα το έπαιρνε πια απόφαση και θα έλεγε «τέρμα το καρεκλάκι». Δεν είπε τίποτα, δεν είπα τίποτα. Ήταν Παρασκευή.
Εκείνο το Σαββατοκύριακο δεν μετακινηθήκαμε με το αυτοκίνητο και το περιστατικό ξεχάστηκε. Έφτασε Δευτέρα μεσημέρι και πήγα και πάλι να την πάρω από το σχολείο. Προφανώς στην επιστροφή άρχισε να χτυπάει πάλι το κεφάλι της στην οροφή. Φτάσαμε στο σπίτι, πάρκαρα και τότε την είδα να παίρνει μια βαθιά ανάσα και να βγάζει επιτέλους το καρεκλάκι από το πίσω κάθισμα. Το έσφιξε στην αγκαλιά της. Ήταν λυπημένη.
Με κοίταξε που την κοιτούσα. Την πλησίασα. Την έσφιξα κι εγώ στην αγκαλιά μου.
Μείναμε εκεί αγκαλιασμένες για λίγα δευτερόλεπτα και λες και ο κόσμος στάθηκε για λίγο ακίνητος. Ήταν ένα όμορφο, ηλιόλουστο φθινοπωρινό μεσημέρι. Είχαμε θεατές μια γάτα της γειτονιάς και έναν εργάτη που ανακάτευε ασβέστη λίγο πιο πάνω στην άκρη του πεζοδρομίου, αλλά δε μας ένοιαζε.
«Δε θέλω να αποχωριστώ το καρεκλάκι μου», μου είπε. «Θα ήθελα να μείνω για λίγο ακόμα μικρό παιδί.»
«Δε θέλω να αποχωριστώ το κοριτσάκι μου», της είπα. «Θα ήθελα να μείνεις για λίγο ακόμα μικρό παιδί.»
Εδώ και λίγες μέρες οδηγώ ένα αυτοκίνητο που δεν έχει πια καρεκλάκι στο πίσω κάθισμα. Τίποτα δεν υπάρχει πια στο αυτοκίνητο που να φανερώνει ότι είμαι μαμά…
Και τι δε θα ‘δινα να έβλεπα για λίγο ακόμα στο πίσω κάθισμα το αγαπημένο πορτοκαλί καρεκλάκι που με τόση αγάπη είχα διαλέξει μερικά χρόνια πριν.
Και τι δε θα ‘δινα να είχα για λίγο ακόμα ένα μικρό παιδί.
photo by Thomas
Αχ τι μου κανεις βραδιατικα!!! Απο τη μια χαιρομαι τοσο που μεγαλωνουν, απο την αλλη, πλησιαζει ο καιρος που θα λεω τα ιδια…(?)
«Όπως και δήποτε» θα λες τα ίδια! χαχα…
Πάντως μου αρέσει πολύ ο τρόπος που επικοινωνούμε τώρα που έχουν μεγαλώσει. Απλά καμιά φορά… νοσταλγώ…
ε, να εγω ειμαι στην φαση που καταλαβαινω οτι πρεπει να χαιρομαι το τωρα, αλλα περιμενω πως και πως παραλληλα αυτην την επικοινωνια που λες που προσφατα ξεκινησε με τον 6χρονο μας 🙂
Πόσο με συγκίνησες και πόσο σε νιώθω..είναι κλισέ το ξέρω όταν λέμε ποσο γρήγορα μεγαλώνουν αλλά μόνο εμείς καταλαβαίνουμε πόσο αλήθεια είναι αυτό!
Τι γλυκιά εικόνα!
Όντως… Θυμάμαι που μου το έλεγαν εμένα όταν ήμουν παιδί «μα πόσο μεγάλωσες» και έλεγα «μα κόλλησε η βελόνα; Δεν έχουν τίποτε άλλο να πουν;» Και τώρα… καταλαβαίνω!
Εγω παθαίνω ήττα που σιγά σιγά βρίσκουν τα πόδια του στη πλάτη του πίσω καθίσματος, δηλαδή τι θα πάθω όταν δε θα έχω καρεκλάκι..ουφ..Αναρωτιέμαι πόσο καθισματάκια χωράνε σε ενα αυτοκίνητο..
Σε καταλαβαίνω… Ευτυχώς έχεις ακόμα καιρό για να μην έχεις καρεκλάκι. Να απολαύσεις κάθε στιγμή!
Είναι τόσο τρυφερή όλη η σκηνή που περιγράφεις…από αυτές που δεν θα ξεχάσεις νομίζω. Με συγκίνησες 🙂 Να χαίρεσαι τα κορίτσια σου που μεγάλωσαν αρκετά, ώστε να μην χρειάζονται καρεκλάκια 🙂
Σοφία ευχαριστώ! Απολαύστε τις στιγμές σας με τα καρεκλάκια… Θα περάσουν γρήγορα! Φιλιά σε όλους σας. 🙂
Απλά συγκλονιστική…Εύχομαι ακριβώς το ίδιο και νιώθω κάθε σου λέξη αγαπημένη μου! Πόσο τρυφερά αυτά τα συναισθήματα….Πόσο ευάλωτοι είμαστε στο χρόνο.
Το βλέπω από τα posts σου Κατερίνα ότι ζεις παρόμοιες καταστάσεις. Είναι όμορφο που μοιραζόμαστε αυτές τις τρυφερές στιγμές. 🙂
Άσπα μου νέα είσαι κάνε άλλο ένα πιτσιρίκι! 🙂
Θα μεγαλώσουν, θα φύγουν οι κορούλες σου και θα έχεις το μωράκι να μεγαλώνει. Θα είναι κι οι κορούλες σου σαν μαμάδες του. Σκέψου το!
Δε φαντάζεσαι τι τραβάω κατά καιρούς που προσπαθούν οι κόρες να με πείσουν για αδελφάκι. Αλλά εγώ, εκεί βράχος! χαχα…
Τι γλυκό κομμάτι… Ευχαριστούμε.
Σε ευχαριστώ Μάγδα!
Καλέ το πιο εύκολο πράγμα να έχεις για λίγο ακομα ένα μικρό παιδί! 9 μήνες παίρνει όλους κι όλους! Και θα είσαι και τρίτεκνη μετά! 😛
Πάντως εμείς δεν έχουμε καρεκλάκια κλπ για χρόνια τώρα, αλλά στο πίσω κάθισμα πάντα υπάρχει κάτι που δηλώνει πως είμαι μαμά: ξεχασμένα τετράδια, βιβλία, ψίχουλα από αυτά που φάγανε, καπελάκια… Όλο και κάτι θα βρεις!
Όλες οι ηλικίες είναι καλές, αλλά η γνώμη μου είναι πως για όλες έρχεται η ώρα τους να περάσουν και να έρθει η επόμενη φάση. Η οποία είναι εξίσου ωραία. Αυτό ισχυει και για μας, οπότε ας φροντίσουμε να χορταίνουμε την κάθε φάση, «ρουφώντας» ό,τι έχει να μας δώσει (και τις δικές μας «φάσεις» και των παιδιών μας) και φροντίζοντας ώστε η επόμενη να έρθει ομαλά.
(α, να πω πως κι εμένα μου δημιουργεί προβλήματα το Disqus, παρότι έχω κάνει λογαριασμό)
Είδα και απόειδα να πείσω τις μικρές να μην ελπίζουν για αδελφάκι. Τώρα δεν το παίρνω πίσω! 😛
Από ψίχουλα καλά πάμε, δε λέω. Δε θα ξαναγκρινιάξω λοιπόν για τα ψίχουλα. Είναι κι αυτά μια παρηγοριά, χαχα…
Καλά πόσο ψηλή είναι; Γιατί από ότι θυμάμαι είναι και μικρότερη από τη μεγάλη μου!!! Η δικιά μου (έκτη δημοτικού φέτος) κάθεται μια χαρά στο booster!!! Και δεν τη λες μικροκαμωμένη και αδυνατούλα όπως τη μικρή!!! Και όμως το κεφάλι της ούτε μια φορά δεν το έχει χτυπήσει στην οροφή!!!
Γκρρρρ αυτό το Disqus που έχεις βάλει για τα σχόλια απλά δεν δέχεται οτιδήποτε κι αν κάνω… και έχω κανονικά λογαριασμό και κωδικό!!!
Mamma El!
Είναι 10,5 και είναι αρκετά ψηλή, από τα ψηλότερα παιδιά στην τάξη της… Αλλά ήταν πολύ ψηλό και το καρεκλάκι (της Εβίτας δεν ήταν έτσι) και υποθέτω είναι και «χαμηλοτάβανο» το αυτοκίνητο. Μάλλον γι΄αυτό.
Κάνει κάτι περίεργα το Disqus καμιά φορά, έχεις δίκιο… Πάντως σήμερα το avatar σου μου το δείχνει κανονικά, δε σε δείχνει σαν guest…
Φεύγουν τα νιάτα μας και χάνονται!
Να μαστε καλά και αγαπημένοι και δεν πειράζει. Η ζωή είναι ωραία σε όλες της τις φάσεις!
Πες μπράβο στην μικρή σου που το αποφάσισε μόνη της!
Έτσι είναι… Ας είμαστε καλά κι ας ζούμε τη κάθε φάση με όλες μας τις αισθήσεις…
Τόσο όμορφo που οι λέξεις δεν αρκούν…Ελπίζω η ζωή με τις κόρες σου να είναι γεμάτη τέτοιες στιγμές!
Δε θα μπορούσα να ευχηθώ για τίποτα καλύτερο… Ευχαριστώ!