I smile because you are my sister

Η Εβελίνα ήταν δύο χρονών όταν γεννήθηκε η Εβίτα και έχει πάρει από την αρχή πολύ σοβαρά το ρόλο που έχει ως «μεγάλη αδελφή». Για του λόγου το αληθές δείτε το post που είχα γράψει το 2008, στο οποίο έγραφα και το… job description της θέσης: «Να μάθει όλα όσα ξέρει στη μικρή της αδελφή ακόμα και αν εκείνη δεν είναι έτοιμη να ακούσει την αλήθεια».

Στο μεταξύ η θέση έχει εμπλουτιστεί και με άλλες αρμοδιότητες, πασπαλισμένες πάντα με πολλή αγάπη, αλλά όπως και να έχει, είναι μεγάλη ευθύνη να είσαι μεγάλη αδελφή. Πρέπει να βάζεις πάντα τα πράγματα στη θέση τους ακόμα κι αν άθελά σου, προσγειώνεις ανώμαλα το μικρό σου αδελφάκι.

Να μερικά πρόσφατα παραδείγματα:

✔ Λίγο πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς:
Εβίτα: Μαμά το πρωί ξύπνησα και έβαλα τα κλάματα γιατί φέτος δε θα έχω πια την κυρία Τ. δασκάλα. Και πήγα στην Εβελίνα να με παρηγορήσει.
Εγώ: Είδες τι ωραία είναι να έχεις μια μεγάλη αδελφή; Και εκείνη τι σου είπε;
Εβίτα: Μου είπε: «Εβίτα θα ήθελα να μείνω λίγο μόνη μου σε παρακαλώ».
Εγώ: Κι εσύ τι έκανες;
Εβίτα: Έφυγα και πήγα κι έκλαψα στο δωμάτιό μου. Και μετά πήρα ένα βιβλίο να διαβάσω.
Εβελίνα: Είδες πόσο γρήγορα της πέρασε;

✔ Μόλις είχε ξεκινήσει η σχολική χρονιά και η Εβίτα μάς περιέγραφε ότι είδαν στο διάλειμμα με τους συμμαθητές της την περσινή τους δασκάλα (την κυρία Τ. που αναφέρω πιο πάνω). Και εκείνη τους είπε ότι ήταν τα καλύτερα παιδιά που είχε ποτέ.
Εβελίνα: Εβίτα πίστεψέ με. Σε όλους το ίδιο λέει.

✔ Η Εβίτα,  είναι εκστασιασμένη που υπάρχει ταινία με το όνομα «Εβίτα» και κάνει όνειρα τι θα λέει κάποια μέρα στα παιδιά της για το έργο:
Εβίτα: Όταν θα κάνω παιδιά, θα τα κάνω να πιστέψουν ότι εγώ έγραψα την «Εβίτα».
Εβελίνα: Πίστεψέ με. Η θεία τους θα είναι μαρτυριάρα.

✔ Από τις πρώτες φορές που είχε η Εβίτα να μάθει κάτι απ’ έξω για το μάθημα της ιστορίας λέει στην αδελφή της: «Να σου πω την Ιστορία; Την έμαθα».
Και η Εβελίνα της απαντά: «Όχι Εβίτα, να την πεις στον εαυτό σου. Θα κλείνεις το βιβλίο, θα λες μια παράγραφο απ’ έξω και μετά θα ανοίγεις το βιβλίο να δεις αν το είπες σωστά».

Αυτός όμως είναι ο χαρακτήρας της και δε σημαίνει ότι αδιαφορεί για τη μικρή της αδελφή. Δείχνει την αγάπη της  με άλλους τρόπους. Για παράδειγμα προσπαθεί να την πείσει να μη γίνει πριγκίπισσα για να μην πάει και ζήσει σε κανένα κάστρο (έχουν αποφασίσει να μένουν μαζί όταν θα μεγαλώσουν).  Όταν η Εβίτα αρρωσταίνει η Εβελίνα είναι ανήσυχη και εύχεται να ήταν εκείνη στη θέση της για να μην πονάει η μικρή της αδελφή. Όταν μια φορά η Εβίτα εξαφανίστηκε, η Εβελίνα έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της κι έκλαιγε λέγοντας «έχασα το πιο πολύτιμο πλάσμα στη ζωή μου.» Στο σχολείο πάντα την προσέχει και τη σκέφτεται. Όταν μάλιστα καμιά φορά πάει στο κυλικείο και βρει κάτι «σούπερ σπέσιαλ» που δεν είναι συνηθισμένο, θα πάρει πάντα δύο και μετά θα ψάξει να τη βρει στο προαύλιο για να της το δώσει – ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χάσει το διάλειμμά της.

Αν ποτέ μαλώσουν και παρεξηγηθούν (που συμβαίνει συχνά) τα σημειωματάκια συγνώμης πέφτουν βροχή. Από εκείνο το πρώτο το Συγνώμη απλά  που είχα δημοσιεύσει παλαιότερα, έχουν υπάρξει πολλά ακόμα. Αυτό είναι το πιο πρόσφατο, το οποίο είναι πλέον στα Αγγλικά – ε τι στο καλό τα μαθαίνουμε;

Και φτάνουμε στην προχθεσινή μέρα της 28ης Οκτωβρίου. Στο σχολείο των κοριτσιών τα παιδιά αρχίζουν να πρωτοκάνουν παρέλαση από την Πέμπτη δημοτικού. Θα ήταν λοιπόν η πρώτη φορά της Εβελίνας. Δεν παρέλειψε να της δώσει σαφείς οδηγίες πριν την παρέλαση «Εβίτα γίνεται να ΜΗ φωνάζεις ‘Εβελίνα-Εβελίνα’ για να μη σκάσω στα γέλια και παραπατήσω;»

Η Εβίτα βλέποντάς την με τη στολή την καμάρωνε και προφανώς σκεφτόταν από μέσα της ότι η αδελφή της έχει μεγαλώσει, οπότε της είπε: «Εβελίνα δε θέλω να πας γυμνάσιο. (Το γυμνάσιο δεν είναι μαζί με το δημοτικό στο σχολείο των κοριτσιών). Δε θέλω να είμαστε όλη τη μέρα χώρια και να βλεπόμαστε μόνο στο σπίτι και στα Αγγλικά.»

Η παρέλαση ξεκίνησε, την είδε να παρελαύνει, ΔΕΝ φώναξε «Εβελίνα-Εβελίνα», αλλά στο τέλος της παρέλασης, όταν την είδε, της έδωσε την πιο ζεστή αγκαλιά.

«Είναι ο καθρέφτης σου και ακτινοβολεί πάνω σου έναν ολόκληρο κόσμο δυνατοτήτων. Είναι ο μάρτυράς σου, που σε βλέπει στα χειρότερά σου και στα καλύτερά σου και σε αγαπάει έτσι κι αλλιώς. Είναι η συμμέτοχος στα εγκλήματά σου, η σύντροφος σου τα μεσάνυχτα, εκείνη που ξέρει ότι χαμογελάς ακόμα κι αν είναι σκοτάδι. Είναι η δασκάλα σου, η δικηγόρος σου, η προσωπική σου εκπρόσωπος τύπου, ακόμα και η ψυχίατρός σου. Μερικές φορές, είναι ο λόγος που θα ευχόσουν να είσαι μοναχοπαίδι.»

~Barbara Alpert

Photo by Jose Maria Cuellar