Τρως. Σούζη τρως. Και ψεύδεσαι και τρως.

Στο σχολείο των κοριτσιών συμβαίνει κάθε χρόνο τέτοια εποχή ένα μικρό «θαύμα». Τα Τεταρτάκια, τα Πεμπτάκια και τα Εκτάκια παρουσιάζουν μία μουσικοχορευτική γιορτή λήξης στο ανοιχτό αμφιθέατρο του δήμου, που αντίστοιχή της δεν θα παρουσίαζαν ούτε σχολές χορού – που λέει ο λόγος. Φανταστείτε καμιά 200αριά παιδιά, αγόρια και κορίτσια, που τα περισσότερα δεν έχουν κάνει ποτέ χορό στη ζωή τους, που είναι η γενιά των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, που άλλα έχουν στη φύση τους την κίνηση και τη μουσική και άλλα όχι, να συμμετέχουν όλα, να χορεύουν απελευθερωμένα, να παρουσιάζουν ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα και το κυριότερο να το χαίρονται!

Δίχτυα, μέρος του σκηνικού της παράστασης

Φυσικά, υπάρχει ιθύνων νους πίσω από όλα αυτά. Πάντα υπάρχει ιθύνων νους. Πρόκειται για μία από τις εκπαιδευτικούς φυσικής αγωγής του σχολείου. Ακούραστη και με ενθουσιασμό, διδάσκει, χορογραφεί, συντονίζει. Υπάρχουν κι άλλοι πολλοί βέβαια που βοηθάνε με το δικό τους τρόπο, από δασκάλους ως γονείς, αλλά το μεγαλύτερο χειροκρότημα αξίζει στη γυμνάστρια – και στα παιδιά. Όπως είχα γράψει και στο post της περσινής γιορτής, έχει μάθει στους μαθητές να δουλεύουν σκληρά (οι πρόβες έχουν αρχίσει εδώ και μήνες) και το σημαντικότερο, να το διασκεδάζουν κιόλας.

Η φετινή γιορτή ήταν αφιερωμένη στον Ελληνικό Κινηματογράφο. Τον Ελληνικό Κινηματογράφο που είναι ένας κρίκος, όπως είπε και η διευθύντρια του σχολείου, μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος και ένας τρόπος για να μάθουν τα παιδιά πώς ήταν η ζωή τα προηγούμενα χρόνια. Καθώς ένα από τα τραγούδια που θα χόρευε η Εβελίνα ήταν η Μοδίστρα, από την Παριζιάνα με τη Βλαχοπούλου, βάλαμε να δούμε την ταινία ώστε να μπουν στο κλίμα.

Καταδιασκέδασαν βλέποντας την ταινία και… ανταγωνίζονταν σε ατάκες τη Ρένα Βλαχοπούλου. Το «Τρως. Σούζη τρως. Και ψεύδεσαι και τρως.» το λέμε κάθε μέρα και γελάμε!

Πάρτε μια φωτογραφική γεύση από το τι έγινε:

Του αγοριού απέναντι (Ταινία: Μια κυρία στα μπουζούκια)

Στον ήλιο του μεσημεριού (Ταινία: Η αρχόντισσα και ο αλήτης)

Πάνω στην τρέλα μου (Ταινία: Σειρήνες στο Αιγαίο)

Ο γλάρος (Ταινία: Η Αλίκη στο ναυτικό)

Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας (Ταινία: Ευδοκία)

Τράβα μπρος (Ταινία: Η Αλίκη στο ναυτικό)

Μάμπο Μπραζιλέρο (Ταινία: Η ωραία των Αθηνών)

Κάτι να καίει  (Ταινία: Κάτι να καίει)

Η μοδίστρα (Ταινία: Η Παριζιάνα)

Στα λιμάνια ανάψανε φωτιές (Ταινία: Πολίτικη κουζίνα)

Γκρίζο γατί / Νιάου βρε Γατούλα (Ταινία: Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο)

Δε χορταίνω να βλέπω τις φωτογραφίες και ανυπομονώ να πάρουμε στα χέρια μας το βίντεο της γιορτής, για να το βλέπουμε και να το ξαναβλέπουμε. Εντωμεταξύ φαντάζομαι ήδη τη γιορτή που θα γίνει του χρόνου τέτοια εποχή. Η Εβελίνα θα είναι Εκτάκι και θα έχει «την τιμητική της» και η Εβίτα Τεταρτάκι και θα είναι η πρώτη της εμφάνιση. Φέτος καλά τα πήγα, αλλά του χρόνου τη συγκίνηση δεν τη γλιτώνω!

Και για να κλείσω το σημερινό post, επανέρχομαι στην πρώτη φωτογραφία με το λουλουδάτο φόρεμα από τη Μοδίστρα. Αυτό που μόλις είδε η κόρη μου είπε ότι μοιάζει με τραπεζομάντιλο. Χαμογέλασα όταν μου το είπε και της είπα ότι υπερβάλει. Και ότι είναι αεράτο και χαρούμενο και δε μοιάζει καθόλου με τραπεζομάντιλο. Την επόμενη μέρα μπήκα στο Pinterest και τι να δω;

 Το ύφασμα του φορέματος της Εβελίνας (περίπου) σε τραπεζομάντιλο.

Ε δεν παίζεται. Είχε πάλι δίκιο. Παραιτούμαι από το επάγγελμα… της μαμάς!

♫ Δεν είναι επάγγελμα αυτό είναι μαρτύριο
Είναι μια κόλαση σωστό βασανιστήριο
Μη γίνετε μοδίστρες (ή μαμάδες?) ποτέ
Καφετζούδες κυρίες μου!

Photos by: vassilis, philos, Cooking Light