Το τελευταίο της post. –

Πριν από 2-3 χρόνια είχα δημοσιεύσει ένα μικρό απόσπασμα από το τελευταίο post του Derek Miller  που ήταν blogger και μπαμπάς και πέθανε από καρκίνο του παχέος εντέρου.  Έγραψε το τελευταίο του post λίγο πριν το θάνατό του ζητώντας από την οικογένειά του να το ανεβάσει στο blog του μετά την κηδεία του.

Σήμερα διάβασα ένα ακόμα εξίσου συγκινητικό τελευταίο post. Αυτή τη φορά το έγραψε η Charlotte Kitley, στο blog του Huffington Post UK. Πέθανε μόλις προχθές, από καρκίνο του εντέρου και εκείνη. Ήταν μαμά δύο μικρών παιδιών.

Όπως γνωρίζετε καλά όσοι παρακολουθείτε το blog μου, μού αρέσει να εστιάζομαι κυρίως στην όμορφη πλευρά της ζωής. Όμως πώς θα μπορούσα να προσπεράσω το post της Charlotte, χωρίς να γράψω τις σκέψεις μου για αυτό; Γιατί ο λόγος που έγραψε αυτό το post είναι για να δώσει ένα μήνυμα και να βοηθήσει εμάς να ανακαλύψουμε την όμορφη πλευρά της ζωής. Την φαντάζομαι να κάθεται στον καναπέ του σπιτιού της, μπροστά στο laptop της, γνωρίζοντας ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνει και να γράφει. Διάβασα, ή μάλλον ρούφηξα την κάθε της λέξη, συγκινήθηκα και μοιράζομαι κάποια σημεία που με άγγιξαν περισσότερο (αλλά αξίζει να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο εδώ)

«Ο καρκίνος έγινε μέρος της ζωής μας. Γιορτές, κουρέματα και μαθήματα προγραμματίζονταν όλα γύρω από καλά ή κακά Σαββατοκύριακα χημειοθεραπείας. Ο Danny και η Lu μεγάλωναν άθελά τους με αυτή την κατάσταση. Προστάτευσα όσο μπορούσα την παιδική τους ηλικία η οποία όμως επηρεαζόταν από τις διάφορες θεραπείες μου.

Μετά τα γενέθλιά μου άρχισα να μη νιώθω καλά. «Πεταχτήκαμε» μέχρι το νοσοκομείο όπου έκανα το συνηθισμένο σετ από εξετάσεις. Δυστυχώς τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά. Μου έδωσαν μέρες, ίσως δύο εβδομάδες ζωής. Κανονικά δε θα έπρεπε να βγω από το νοσοκομείο, αλλά κάπως τα κατάφερα και μπόρεσα να γυρίσω σπίτι για να περάσω τον λίγο χρόνο που είχα με τα αγαπημένα μου παιδιά και τον αγαπημένο μου σύζυγο.

Καθώς τα γράφω αυτά κάθομαι στον καναπέ, σε γενικές γραμμές χωρίς να πονάω, ενώ ασχολούμαι με διάφορα project που αφορούν την κηδεία μου και την πώληση του αυτοκινήτου μου. Ξυπνάμε κάθε πρωί και είμαι ευγνώμων που μπορώ να αγκαλιάσω και να φιλήσω τα μωρά μου.

Καθώς διαβάζετε αυτά τα λόγια, δε θα βρίσκομαι εδώ. Ο Rich θα προσπαθεί να βάλει το ένα πόδι πίσω από το άλλο, να ζει μια μέρα τη φορά, γνωρίζοντας ότι δε θα ξυπνήσω πλέον δίπλα του. Θα έχει την πολυτέλεια να με βλέπει στο όνειρό του, αλλά όταν θα βγαίνει ο δυνατός πρωινός ήλιος, το κρεβάτι θα είναι άδειο. Θα βγάζει δύο φλιτζάνια από το ντουλάπι, αλλά θα συνειδητοποιεί ότι έχει να φτιάξει έναν μόνο καφέ. Η Lucy θα χρειάζεται κάποιον να πιάσει το κουτί με τα κοκαλάκια, αλλά εγώ δε θα είμαι εκεί για να της πλέξω τα μαλλιά. Ο Danny θα έχει χάσει έναν από τους αστυνομικούς του Lego, αλλά κανένας δε θα ξέρει ποιος ακριβώς θα είναι ή πού να κοιτάξει. Εσείς θα ψάχνετε για νέο post στο blog. Δε θα υπάρχει, αυτό είναι το τελευταίο κεφάλαιο.

Έχω τόση ζωή που θέλω ακόμα να ζήσω, αλλά δεν θα την έχω. Θέλω  να είμαι εκεί για τους φίλους μου καθώς ζουν τη ζωή τους, να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν και να γίνω γριά και παράξενη μαζί με τον Rich. Όλα αυτά θα τα στερηθώ.

Αλλά δε θα τα στερηθείτε εσείς. Έτσι κατά την απουσία μου, σας παρακαλώ, σας παρακαλώ απολαύστε τη ζωή. Πάρτε τη με τα δύο σας χέρια, αρπάξτε την, ταρακουνήστε την και πιστέψτε σε κάθε της στιγμή. Να λατρεύετε τα παιδιά σας. Δεν έχετε πραγματικά ιδέα πόσο τυχεροί είστε που έχετε την ευκαιρία να τους φωνάξετε το πρωί να βιαστούν και να πλύνουν τα δόντια τους.

Να αγαπάτε τον αγαπημένο σας και αν εκείνος δεν μπορεί να σας αγαπήσει πίσω, βρείτε κάποιον που θα το κάνει. Ο καθένας έχει δικαίωμα να αγαπάει και να αγαπιέται. Μην δεχτείτε τίποτα λιγότερο. Βρείτε μία δουλειά που αγαπάτε αλλά μη γίνετε σκλάβος της. Δε θα υπάρχει το μήνυμα «ελπίζω να είχα δουλέψει περισσότερο» στον τάφο σας. Χορέψτε, γελάστε και φάτε με τους φίλους σας. Οι αληθινές, ειλικρινείς, δυνατές φιλίες είναι πραγματική ευλογία και μία επιλογή που κάνουμε εμείς, δεν μας επιβάλλεται από κανέναν.

Περιτριγυρίστε τον εαυτό σας με όμορφα πράγματα. Η ζωή έχει πολύ γκρι και λύπη – εσείς ψάξτε το ουράνιο τόξο και βάλτε το σε κορνίζα. Υπάρχει ομορφιά στα πάντα, απλά μερικές φορές πρέπει να κοιτάξετε με περισσότερη προσοχή για να το βρείτε.

Παρακαλώ περάστε την αγάπη σας για μένα στον Rich, στα παιδιά μου, στην οικογένειά μου και στους φίλους μου. Και όταν θα κλείσετε τις κουρτίνες σας απόψε, ψάξτε για το αστέρι που θα είμαι εγώ, να κοιτάζει προς τα κάτω, να πίνει pina colada και να απολαμβάνει ένα κουτί (πολύ ακριβές) σοκολάτες.

Καληνύχτα, Γεια σας, Ο Θεός να σας έχει καλά.

Charley xx»

Photo by Jeremy Stanley