Ο κόσμος των κακών μαμάδων είναι ακατοίκητος

Η Μαρία Μοντεσσόρι είπε: «Η στάση μας απέναντι σε ένα νεογέννητο θα πρέπει να είναι γεμάτη σεβασμό που ένα πνευματικό ον περιορίστηκε μέσα σε όρια αντιληπτά σε μας.» Πάντα πίστευα ότι αυτά δύο μοναδικά πνευματικά όντα που ήρθαν στη ζωή μου, έχουν έρθει για να με διδάξουν. Όταν γεννήθηκαν εκείνες, γεννήθηκα κι εγώ ως μαμά και παρόλο που προσπαθώ να τις διδάξω και να τις καθοδηγήσω σωστά, έχοντας την τύχη να είμαι η μαμά τους, γίνομαι κι εγώ καλύτερος άνθρωπος.

Αυτή την εβδομάδα μου το απέδειξαν για ακόμα μία φορά. Ήταν μία άσχημη μέρα. Ήταν αργά το βράδυ και ήμουν ήμουν κουρασμένη, στρεσαρισμένη και προβληματισμένη για κάτι που είχε συμβεί νωρίτερα. Και οι ίδιες ήταν κουρασμένες και σε υπερένταση. Η αφορμή δεν άργησε να δοθεί και αρχίσαμε να μαλώνουμε. Δε θυμάμαι λεπτομέρειες αλλά κάποια στιγμή τους είπα ότι η στάση τους με έκανε να νιώσω ότι είμαι κακή μαμά.

Η Εβίτα όταν θέλει να εκφραστεί ή να ξεσπάσει φεύγει τρέχοντας και πηγαίνει στο δωμάτιό της και ζωγραφίζει. Το έκανε από τότε που ήταν μικρούλα (δείτε και αυτό το πρωινό καυγαδάκι του 2008). Το έκανε και αυτή τη φορά. Επέστρεψε κρατώντας ένα γράμμα και μία ζωγραφιά. Το γράμμα θα το κρατήσω ιδιωτικό αλλά τη ζωγραφιά την ανεβάζω εδώ σήμερα με την άδειά της.

Πέρα από τα τρυφερά της λόγια, ζωγράφισε και δύο κόσμους. Τον κόσμο των καλών μαμάδων και τον κόσμο των κακών μαμάδων. Με έκπληξή μου είδα ότι όχι απλά εγώ δεν βρίσκομαι στον κόσμο των κακών μαμάδων, αλλά δεν υπάρχει καμία μαμά που να ζει εκεί. Ο κόσμος των κακών μαμάδων είναι ακατοίκητος.  Το στρογγυλό αντικείμενο που βρίσκεται στο έδαφος δίπλα στην πινακίδα είναι ένα κομμάτι άχυρο, από αυτά που υπάρχουν στις ερήμους ή στα γουέστερν και τα παίρνει ο άνεμος. Ερημιά.  Γιατί καμία από εμάς δε μένει εκεί.

Γέλασα με το άχυρο. Συγκινήθηκα με τον ακατοίκητο κόσμο. Αμέσως μετά η Εβελίνα βλέποντας τη ζωγραφιά, πρόσθεσε τη δική της φιλοσοφική νότα στην πεποίθηση ότι δεν υπάρχουν κακές μαμάδες. Είπε: «Δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί άνθρωποι. Υπάρχουν μόνο επιλογές».