Εκτάκια υιοθετούν Πρωτάκια. Ο επίλογος.

Όταν τον Οκτώβριο έγραψα το post Εκτάκια υιοθετούν πρωτάκια. Και η ζωή στο σχολείο γίνεται ομορφότερη. δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα επακολουθούσε. Το post διαβάστηκε από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Έλαβα αμέτρητα email και μηνύματα από γονείς, εκπαιδευτικούς και φορείς, στα οποία προσπάθησα να απαντήσω ένα προς ένα. Έλαβα προσκλήσεις για συνεντεύξεις στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο και σε άλλα μέσα. Ανταποκρίθηκα μόνο σε όσες σεβάστηκαν τους όρους που έθετα. Γιατί δεν είδα την επιτυχία του post, ως ένα μέσο να προβάλω τον εαυτό μου. Ήθελα μόνο να προβληθεί ο θεσμός, με σεβασμό στην ιδιωτικότητα των παιδιών και χωρίς να αναστατωθεί η εύρυθμη λειτουργία του σχολείου.

Δεν μπορώ να πάρω τα εύσημα για το θεσμό – τα εύσημα ανήκουν στους εκπαιδευτικούς και στα παιδιά – αλλά νιώθω τεράστια ικανοποίηση που έβαλα κι εγώ ένα λιθαράκι στο να διαδοθεί η ιδέα. Όταν ξεκίνησα αυτό εδώ το blog το 2008, ένιωσα σαν να απέκτησα φωνή. Και να λοιπόν που η φωνή μου ακούστηκε για καλό σκοπό σε όλη την Ελλάδα κι ακόμα παραπέρα.

Η ιδέα είναι καταπληκτική και μόλις το υλοποιήσαμε στο σχολείο μας! Είμαι δασκάλα της Έκτης και το ονομάσαμε αδερφοποίηση. Είναι συγκινητική η αγάπη που αναπτύσσεται μέρα με τη μέρα… Απίστευτο! Ευχαριστώ για την καταπληκτική ιδέα! (Σοφία, εκπαιδευτικός)

Αγαπητή Άσπα ευχαριστώ που μοιράστηκες αυτή την εμπειρία μαζί μας! Είμαι Αντιδήμαρχος Παιδείας στο Δήμο Ελληνικού – Αργυρούπολης και ήδη με email μου ζήτησα από όλα τα Δημοτικά σχολεία της πόλης μας να υιοθετήσουν αυτή την εξαιρετική ιδέα!! Αυτό έχει ήδη αρχίσει να υλοποιείται σε κάποια σχολεία μας!!

Παρ’ όλα αυτά, τον Οκτώβριο έλειπε από το puzzle ένα μεγάλο κομμάτι. Η φετινή χρονιά. Και το πώς την έζησε η Εβελίνα ως Εκτάκι. Το σημερινό post λοιπόν είναι ένα πολύ σύντομο update για να σας πω τι έγινε και να γράψω τον επίλογο.

Ο Παναγιώτης λοιπόν, το πρωτάκι της Εβελίνας, μπήκε φέτος για τα καλά στη ζωή της. Μου μιλούσε για τον Παναγιώτη το ίδιο συχνά που μου μιλούσε και για τους υπόλοιπους φίλους της. Το θεωρεούσε υποχρέωσή της αλλά πάνω από όλα χαρά της να του αφιερώνει χρόνο συχνά. Πολλά διαλείμματα τα περνούσε παίζοντας «παγίδες» που ήταν το αγαπημένο του παιχνίδι. Όπως όλα τα Πρωτάκια έτσι και ο Παναγιώτης προσαρμόστηκαν γρήγορα στο νέο τους σχολείο – γιατί ο θεσμός, αυτό το σκοπό είχε, να βοηθήσει τα παιδιά να προσαρμοστούν στο νέο περιβάλλον – παρ’ όλα αυτά η σχέση τους με τα Εκτάκια αναπτυσσόταν συνεχώς.

 

Στο τελευταίο της post η Εβελίνα, δημοσίευσε την αποχαιρετιστήρια κάρτα που της έδωσε ο Παναγιώτης. Όλα τα Πρωτάκια έδωσαν κάρτες στα Εκτάκια τους, με παρότρυνση φυσικά των δασκάλων τους. Την τελευταία εβδομάδα ο αποχαιρετισμός έγινε ως εξής: Τα Εκτάκια πήγαν «επίσημη επίσκεψη» στην Πρώτη για να αποχαιρετίσουν τα Πρωτάκια τους. Δεν πήγαν με άδεια χέρια. Στην τάξη της Εβελίνας, τα παιδιά είχαν φτιάξει με τη βοήθεια της δασκάλας τους από την προηγούμενη, σελιδοδείκτες. Είχαν επίσης φτιάξει παγωτό! Η Εβελίνα, που ήξερε ότι πλησιάζει ο αποχαιρετισμός, μου είχε πάρει και κάποια ζελεδάκια για τον Παναγιώτη και τα είχε κι αυτά μαζί της.

Έτσι με τους σελιδοδείκτες και το παγωτό στο χέρι, πήγαν για την επίσκεψη αποχαιρετισμού. Τα Πρωτάκια έδωσαν τις κάρτες στα Εκτάκια τους. Και μετά μοιράστηκαν το παγωτό που είχαν φτιάξει με τόση αγάπη…

Όταν το μεσημέρι η Εβελίνα ήρθε σπίτι και μου έδειξε την κάρτα μου είπε: «Μαμά όλες οι κάρτες έγραφαν το ίδιο, αλλά δεν έχει σημασία. Είχαν βάλει τα καλύτερά τους γράμματα για να γράψουν ευχές για εμάς».

Στην αρχή της χρονιάς, δεν ήξεραν καν να γράφουν και να διαβάζουν. Όταν η Εβελίνα είχε πάει τότε δώρο στο Παναγιώτη ένα κόμικ, εκείνος καθόταν και κοίταζε τις φωτογραφίες και δεν μπορούσε να το διαβάσει. Και τώρα πια έγραφε, έχοντας βάλει «τα καλύτερά του γράμματα». Και της είχε φτιάξει μια ζωγραφιά. Όχι μια τυχαία ζωγραφιά. Της είχε κάνει χελωνονιντζάκια. Της είχε κάνει το αγαπημένο της χελωνονιντζάκι και το αγαπημένο του.

Την τελευταία μέρα του σχολείου, η Εβελίνα την αφιέρωσε στο Πρωτάκι της. Το γράφει και στο post της:

Πέρασα όλη τη μέρα μου με τον μικρό. Δεν ήθελα να φύγω. Θα μου έλειπε πάρα πολύ! Κανονικά θα έκανα παρέα με τους φίλους μου, αλλά ήταν το πάρτυ της έκτης στο οποίο θα έρχονταν όλοι μου οι συμμαθητές.

Άφησε δηλαδή τους φίλους της, την τελευταία μέρα του σχολείου για να παίξει με το Πρωτάκι της. Γιατί τους φίλους της θα τους έβλεπε το βράδυ στο πάρτυ της Έκτης. Με τον Παναγιώτη ήταν η τελευταία τους φορά…

Την ημέρα της γιορτής των μικρών τάξεων, ήμασταν κι εμείς εκεί. Η Εβελίνα με 3-4 άλλα κορίτσια είχαν αναλάβει βοηθοί και συμμετείχαν στα οργανωτικά της γιορτής.

Και η γιορτή στο προαύλιο του σχολείου άρχισε. Και τότε είδα μια σκηνή που δε θα τη ξεχάσω ποτέ. Τα Πρωτάκια ήταν στο γήπεδο και έκαναν τα σκετσάκια τους. Οι βοηθοί ήταν στην άκρη παρακολουθώντας από κοντά. Εμένα τα μάτια μου ήταν καρφωμένα πάνω στην Εβελίνα. Καρφωμένα πάνω στο χέρι της που ήταν δίπλα στο πρόσωπό της. Προσπαθούσα να μπω στη θέση της. Έβλεπε το Πρωτάκι της να αποφοιτά από την Πρώτη! Το Πρωτάκι της που το είχε αγαπήσει σαν μεγάλη αδελφή. Που του είχε πάρει φαγητό από το κυλικείο εκείνη τη φορά που του έπεσε κάτω το τοστ του. Που έπαιζε παγίδες μαζί του όλη τη χρονιά. Και τώρα θα το άφηνε. Για να γίνει εκείνη το Πρωτάκι.

 

Ποιος ξέρει… Μπορεί στην Πρώτη Γυμνασίου, να συναντήσει το παλιό της Εκτάκι που φέτος θα πάει Τρίτη Λυκείου.
Και ελπίζω όταν θα πάει εκείνη Τρίτη Λυκείου, να υποδεχτεί και πάλι τον Παναγιώτη της, ως νέο Πρωτάκι στο Γυμνάσιο.

Η ζωή κάνει κύκλους.
Η ζωή είναι ομορφότερη όταν είναι γεμάτη αγάπη.