Ο εφιάλτης με το αεροπλάνο που πέφτει

Υπάρχει μια σκηνή στην παλιά κωμωδία «Άκρως… Τρελό και Απόρρητο» με την οποία είχα ρίξει πολύ γέλιο τότε. Παρ’ όλο που δε θυμάμαι τίποτε άλλο από την ταινία τη σκηνή αυτή τη θυμάμαι συχνά. Ο Val Kilmer μέσα στις παραισθήσεις του καθώς τον δέρνουν και τον βασανίζουν, νομίζει ότι είναι και πάλι μαθητής στο παλιό του σχολείο και τρέχει να βρει την αίθουσα που γίνονται οι εξετάσεις χημείας. «Ωχ όχι, δεν έχω διαβάσει» φωνάζει… Και τότε συνέρχεται, γυρίζει και βλέπει τους ανθρώπους που τον βασανίζουν, χαμογελάει και λέει «Δόξα τω Θεώ»!

Την τελευταία εβδομάδα, νιώθω ότι ζω μέσα σε έναν εφιάλτη. Δεν είμαι η μόνη και το ξέρω. Ήταν μία εξαιρετικά δύσκολη εβδομάδα για όλους, ό,τι κι αν υποστήριζαν. Απλά «για την ιστορία» τώρα που είναι πρωί και δεν ξέρω ακόμα το αποτέλεσμα, νιώθω την ανάγκη να γράψω πώς έζησα αυτόν τον εφιάλτη. Δεν προσπαθούσα να διαφυλάξω προσωπικά συμφέροντα, δεν ανήκω σε καμία παράταξη, το μόνο που ήθελα ήταν το καλό της χώρας μου. Απλά από την αρχή αντιλήφθηκα ότι η σημερινή μέρα και το αποτέλεσμά της θα είναι υψίστης σημασίας και για αυτό επηρεάστηκα τόσο, όλες αυτές τις μέρες. Το ίδιο είπε αυθόρμητα και η μεγάλη μου κόρη η Εβελίνα τις προάλλες: «Μαμά αυτά που ζούμε τώρα, θα βρίσκονται στα βιβλία Ιστορίας των παιδιών μου».

Τι ένιωθα λοιπόν; Ένιωθα ότι βρισκόμουν μέσα σε ένα αεροπλάνο που πέφτει. Όλοι μας βρισκόμασταν μέσα σε αυτό το αεροπλάνο. Εγώ να βλέπω ότι πέφτει και ότι πλησιάζουμε το έδαφος, κάποιοι δίπλα μου να το βλέπουν επίσης και να ξεφωνίζουν μαζί μου και κάποιοι άλλοι να μην το έχουν καταλάβει. (Επαναλαμβάνω ότι περιγράφω εδώ τα συναισθήματά μου, δεν κάνω «ιστορική ανάλυση» των γεγονότων. Περιγράφω τον εφιάλτη μου). Έπρεπε λοιπόν να κάνω κάτι, έπρεπε να τους πω «ξυπνήστε το αεροπλάνο πέφτει! ΠΕΦΤΕΙ! Κάτι πρέπει να κάνουμε!» Δεν ήξερα τι είχε συμβεί στον πιλότο απλά ότι είχε βγει στο μικρόφωνο και είχε στους επιβάτες, «εσείς έχετε τώρα τον έλεγχο».

Σαν χαρακτήρας είμαι… “control freak”, άρα είμαι άνθρωπος που θέλω να έχω τον έλεγχο. Είμαι άνθρωπος που (χαζωδώς) όταν μπαίνω στον αεροπλάνο δεν κοιμάμαι. Κάθομαι ξύπνια να βεβαιωθώ ότι όλα πηγαίνουν καλά, λες και αν αρχίσει να πέφτει το αεροπλάνο θα μπορέσω να παρέμβω. Και βέβαια δε θα μπορέσω να παρέμβω. Το μόνο που θα καταφέρω αν είμαι ξύπνια είναι να το καταλάβω και να προλάβει να περάσει η ζωή μπροστά από τα μάτια μου. Οι άνθρωποι που είναι “control freaks” όπως εγώ φοβούνται καμιά φορά να πετάξουν με το αεροπλάνο. Αλλά δε γίνεται αλλιώς. Στη ζωή πρέπει να μάθεις να έχεις εμπιστοσύνη σε άλλους ανθρώπους. Πρέπει να πάρεις την απόφαση ότι θα εμπιστεύεσαι κάποιους: από τον άγνωστο σε σένα οδηγό που οδηγεί στο απέναντι ρεύμα της εθνικής οδού (γιατί αλλιώς δε θα οδηγούσες ποτέ στην εθνική), ως τον γιατρό που θα κάνει εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στον πατέρα σου, ως τον πρωθυπουργό που έχει εκλεχθεί να διοικήσει τη χώρα.

Επαναλαμβάνω ότι δε θέλω καθόλου να να εντείνω την ατμόσφαιρα, ίσα – ίσα προσπαθώ να την αποφορτίσω. Προσπαθώ όμως να περιγράψω στους διαδικτυακούς μου φίλους αλλά και στα εγγόνια μου που κάποτε θα διαβάσουν, τι έζησα. Ένιωθα λοιπόν ότι με τον πιλότο εκτός υπηρεσίας έπρεπε κάτι να κάνω εγώ. Τι να κάνω όμως εγώ η ανίδεη; Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να προσπαθήσω να ταρακουνήσω τους άλλους που δεν καταλάβαιναν ότι πέφταμε, μπας και μπορούσαμε όλοι μαζί να βρούμε μια λύση. Αυτό όμως που ήταν αυτονόητο για μένα ότι πέφτουμε δεν το έβλεπαν. Ήταν ένας εφιάλτης. «Θα συγκρουστούμε, θα πεθάνουμε όλοι!» να λέω. «Δεν πέφτουμε» έλεγαν. Ή: «Καλύτερα να πέσουμε. Ευκαιρία να ξεφορτωθούμε αυτό το αεροπλάνο και να φτιάξουμε το δικό μας».

Ένιωθα απόγνωση. Κοιμόμουν ελάχιστες ώρες. Ξυπνούσα στις 4 και δεν μπορούσα να μείνω στο κρεβάτι. Πήγαινα και έγραφα ή μοιραζόμουν posts με την ελπίδα κάποιος να με καταλάβει, μήπως και βρούμε τρόπο και σωθούμε πριν τη σύγκρουση. Όλη αυτή την ένταση που ένιωθα την πέρασα χωρίς να το θέλω στα παιδιά, ιδιαίτερα στην  Εβίτα. Το κατάλαβα προχθές που ήρθε η νεράιδα των δοντιών στο σπίτι μας. Αφού αρχικά η Εβίτα χοροπήδησε που βρήκε το κουκλάκι-χελωνάκι της, αμέσως μετά ξέσπασε σε κλάματα. Είπε ότι ήταν η μόνη φορά που ήλπιζε η νεράιδα να της είχε φέρει νόμισμα και όχι δωράκι, γιατί στον κουμπαρά της έχει μόνο 50 λεπτά και είναι κλειστές οι τράπεζες. Τα λεφτά που έχει μαζέψει από τα κάλαντα, από τον παππού και τη γιαγιά ή με όποιον άλλο τρόπο τέλος πάντων, τα είχε στην τράπεζα. Γιατί έτσι της είχα πει. Ότι τα λεφτά δεν τα κρατάμε σπίτι, στο σπίτι μπορεί να χαθούν. Για την ασφάλειά μας έχουμε πάντα τα λεφτά στην τράπεζα. Και με είχε πιστέψει.

Χθες τη ρώτησα αν θα ήθελε να κάνουμε κάτι οι δυο μας και μου είπε ότι πιο πολύ απ’ όλα θα ήθελε να πάμε σινεμά, αλλά δεν μπορούμε να πάμε γιατί δεν έχουμε λεφτά γιατί είναι κλειστές οι τράπεζες. Ένιωσα ότι παραείχε πιεστεί για την ηλικία της και ότι έπρεπε να αισθανθεί μια δόση “κανονικότητας” και να πάμε σινεμά. «Θα πληρώσω με την κάρτα μου Εβίτα» της είπα. Έχω λεφτά στην κάρτα! Και την πήρα και πήγαμε οι δυο μας sτο Jurassic World.

Δεν είχα καμία όρεξη. Παρ’ όλα αυτά είδα πόσο ενθουσιάστηκε με την ταινία και χαλάρωσα κι εγώ. Σε κάποιες στιγμές του έργου, μπόρεσα να ξεχαστώ και να ζήσω την περιπέτεια του Jurassic. Μπήκα στη θέση των πρωταγωνιστών που τους κυνηγούσε ο δεινόσαυρος-τέρας. Και τότε πετάχτηκε από τη μνήμη μου η σκηνή από το «Άκρως τρελό και απόρρητο». Συνειδητοποίησα ότι θα προτιμούσα να είμαι στο δάσος και να με κυνηγούν οι δεινόσαυροι παρά στο αεροπλάνο που πέφτει. Δυστυχώς η ταινία τελείωσε και είμαι και πάλι στο αεροπλάνο. Είμαστε όλοι μας εδώ.

Δεν ξέρω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της σημερινής ημέρας. Έκανα ό,τι μπορούσα για να υψώσω τη φωνή μου και να πω αυτό που πίστευα ότι ήταν σωστό για την πατρίδα μου. Ελπίζω ότι το ίδιο έκανε κι ο καθένας από εμάς. Από σήμερα τίποτε δε θα είναι το ίδιο, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Εγώ θα επικεντρωθώ και πάλι στον καθημερινό μου αγώνα για επιβίωση και κυρίως στη σημαντικότερη αποστολή της ζωής μου, που είναι να μεγαλώσω σωστά τα παιδιά μου. Θα συνεχίσω επίσης να παλεύω για να αλλάξουν τα πράγματα στην εκπαίδευση της χώρας μας, γιατί πιστεύω ότι εκεί είναι το μυστικό. Αν γίνουν αλλαγές στην εκπαίδευση σήμερα, η χώρα μας θα είναι σε πολύ καλύτερη μοίρα σε 20 χρόνια από σήμερα. «Η καλύτερη στιγμή για να φυτέψεις ένα δέντρο ήταν 20 χρόνια πριν. Η δεύτερη καλύτερη στιγμή είναι τώρα.» λέει η Αφρικανική Παροιμία.

Με Ναι ή Όχι εύχομαι όλα να πάνε καλά. Δε θέλω να αποτύχουμε. Θέλω το αεροπλάνο να πετάξει. Είμαι κι εγώ μέσα στο αεροπλάνο και κυρίως είναι μέσα τα παιδιά μου. Είναι μέσα τα παιδιά όλων μας. Καλή ψήφο και όλα να πάνε καλά.

Σχετικά posts:

Είναι 12, ονειρεύεται μια καλύτερη Ελλάδα και υψώνει τη φωνή της Blue Monday: Επιζήσατε; Ένα παιδί 12 χρονών σε ρωτάει: “Εσύ θα κάνεις αυτό το κάτι;”