12 Ιουνίου. Τα παιδιά πηγαίνουν για τελευταία μέρα σχολείο με τσάντες. Επιστρέφουν, βλέπουν την έκπληξη με τα μπαλόνια, ξεφορτώνουν τα σακίδια από τους ώμους τους και τα αφήνουν στο χωλ, στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο για τις τσάντες και σχολικά. Οι μέρες περνάνε. Τα βλέπω τα σακίδια που είναι εκεί γεμάτα, όλο σκέφτομαι να τους πω να τα αδειάσουν, αλλά ξέρω ότι θα πρέπει πρώτα να τις βοηθήσω να βρουν ένα χώρο στις βιβλιοθήκες τους για να βάλουν τα βιβλία και τα τετράδια της χρονιάς που θέλουν να κρατήσουν.
Περνάει μία εβδομάδα, περνάνε δύο. Φτάνει η δύσκολη περίοδος με το δημοψήφισμα και το κλείσιμο των τραπεζών. Τα σακίδια παραμένουν στο χωλ ασφυκτικά γεμάτα. Τα αγνοώ επιδεικτικά, έχω αλλού το μυαλό μου.
Φτάνει η χθεσινή μέρα, 13 Ιουλίου. Λέω “δεν πάει άλλο, φτάσαμε στη μέση του καλοκαιριού, θα τους πω να τα αδειάσουν”. Πράγματι, τους το λέω και ξεκινάνε το άδειασμα. Ξαφνικά, ακούω χαχανητά και γέλια. Η Εβελίνα με φωνάζει να μου δείξει κάτι. Μου λέει “δες μέσα στη μπροστινή θήκη”. Ωχ. Στην μπροστινή θήκη βάζει συνήθως τα φαγητά. Ξεκουμπώνω το φερμουάρ. Δε βλέπω τίποτα. Μου λέει “δες καλύτερα”.
Βλέπω καλύτερα. Ένα μαύρο πράγμα κρύβεται μέσα στην τσάντα. Το τραβάω.
Προς το παρόν όλα καλά
Ωπ… Σαν κάτι να κρύβεται εκεί…
Βρε βρε…
Πρόκειται για μια πρώην μπανάνα. Μία πρώην μπανάνα που έκλεισε μήνα μέσα στην κλειστή θήκη. Και κάπως έτσι ολοκληρώνεται ο κύκλος των επιστημονικών πειραμάτων της μούχλας. Από το ξεχασμένο σαλιγκάρι στο μπουφάν της τότε που ήταν νηπιάκι, στο καταχωνιασμένο τυροπιτάκι της Εβίτας τότε που ήταν 3,5, στην κατάμαυρη μπανάνα του 2015.
Γράφω την ιστορία εδώ στο blog για τρεις λόγους:
Πρώτον γιατί μετά από χρόνια θα γελάμε διαβάζοντάς την.
Δεύτερον γιατί πολλές φορές παίρνω κολακευτικά σχόλια για το πόσο οργανωμένη είμαι. Ε λοιπόν, πάνε οι παλιές καλές εποχές. Χάνω δικαιωματικά το status της… πιο οργανωμένης μαμάς στον κόσμο (αν και μερικά παλιά μου post όπως το Φτιάχνοντας τη βαλίτσα των παιδιών αξίζει να τα διαβάσετε).
Και τρίτον για να σας παροτρύνω να πάτε να ψάξετε τα σακίδια των παιδιών. Όλες τις θήκες! Και όταν επιστρέψτε, γράψτε μου σχόλιο με τα ευρήματα. Just do it. Καλή δύναμη!
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Και εγώ το παθαίνω αυτό όταν ξέρω πως δεν χρειαστεί άμεσα κάτι…προηγούνται τα επείγοντα…είναι αστείο όμως και λίγο πικρό…όλα πρέπει να περάσουν από τα χέρια μας και νομίζω πως εμείς οι μαμάδες είμαστε οι μόνες που αυτά που βλέπουμε ενοχλούν το μάτι μας κάθε φορά που περνάμε δίπλα τους σαν ένα σκουπιδάκι που βαριόμαστε να σκουπίσουμε…
Τι να πρωτοπρολάβουμε; Δεν πειράζει, κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Κι αν συμβούν τέτοια ευτράπελα, έχουμε κάτι να γελάμε!
εγώ τα ελέγχω καθημερινά γιατί μια φορά είχε ανοίξει το παγούρι και πλατσούριζαν τα ψίχουλα από το τάπερ.. αν δεν ελέγξω την Παρασκευή τότε μπορεί Κυριακή βράδυ να βρω και τίποτα να περπατάει (εκτός αν έχει προλάβει να το “σκάσει” μόνο του μέσα στο διήμερο)
Χαχα… Έτσι!
Χαχαχα είχες δίκιο μέσα στην τσάντα του παιδιού μου βρήκα ένα μουχλιασμένο τυροπιτάκι…Χαχαχαχα γελάσαμε πολύ σαν οικογένεια
Approve
2015-07-15 15:22 GMT+03:00 Disqus :
Χαχα… Θησαυροφυλάκιο τα σακίδια των παιδιών!
Καλό καλοκαίρι Κατερίνα!