Φόρεσε το τζην σορτσάκι της και ένα χαρούμενο t-shirt που έχει πάνω μια φέτα καρπουζιού.
Στερέωσε ένα τσαντάκι γύρω από τη μέση της κι έβαλε μέσα το καινούργιο της κινητό. Ανυπομονούσε να το δείξει στους φίλους της στην… παιδική χαρά. Το ραντεβού με την παρέα, δίνεται ακόμα στην παιδική χαρά. Για πόσο ακόμα άραγε; Μεγάλωσαν. Φέτος θα πάνε Γυμνάσιο.
Ισορροπώντας
Από χθες λοιπόν, είμαι μαμά ενός παιδιού που έχει πλέον δικό του κινητό. Όπως μου θύμισε και η ίδια έχοντας το πολύτιμο απόκτημα στα χέρια, είναι η τελευταία από τους φίλους της που παίρνει κινητό. Το είχαμε πει όμως ότι θα το έπαιρνε στο Γυμνάσιο. Και σε μια εποχή που τα πάντα γίνονται πριν της ώρας τους, καλύτερα να αδιαφορείς για το τι κάνουν οι άλλοι και να ακολουθείς τους δικούς σου κανόνες.
Την είδα να βγάζει η ίδια τη ζελατίνα πάνω από την οθόνη, λέγοντας «ήθελα πάντα να το κάνω αυτό». Να το ενεργοποιεί, να μετακινείται με ευκολία μέσα στις διάφορες ρυθμίσεις και τέλος να αγκαλιάζεται με την αδελφή της για να βγάλουν την πρώτη τους selfie.
Την είδα να λάμπει από χαρά που το είχε επιτέλους στα χέρια της. Να εκτιμάει την αξία του. Να λέει τη μία ατάκα μετά την άλλη, όπως για παράδειγμα «Τέρμα να παίρνω τηλέφωνο τους φίλους μου στο σταθερό και να το σηκώνουν οι γονείς τους!» Και θυμήθηκα πόσες φορές στο γυμνάσιο είχα κάνει πρόβα στη φράση: «Γεια σας. Μήπως είναι εκεί ο Γιάννης;». Πόσο δύσκολο μου φαινόταν να το πω… Και τι αγωνία για το ποιος θα το σηκώσει…
Έζησα τη χαρά να τη βλέπω να καλεί τον αριθμό του κινητού μου για πρώτη φορά και να βουτάμε όλοι πάνω από την οθόνη για να διαπιστώσουμε ποιος ήταν ο αριθμός της. Ήταν εύκολος; Δύσκολος; Και ναιιιιιι! Ήταν εύκολος!
Έζησα το πρωτόγνωρο συναίσθημα να αποθηκεύω τον αριθμό του κινητού της στις επαφές μου. Εκείνη αντίστοιχα αποθήκευσε τον δικό μου αριθμό στις δικές της επαφές. Την έγραψα με το ονοματεπώνυμό της. Με έγραψε «Μάνα». Μέχρι να προλάβω να γελάσω, κλικ, με τράβηξε φωτογραφία και πρόσθεσε τη φωτογραφία μου (με τη χαζή μου έκφραση) στην επαφή μου. Αυτό σημαίνει ότι όταν την παίρνω τηλέφωνο θα εμφανίζεται στο κινητό της ότι καλεί η «μάνα» και η χαζή μου φωτογραφία. Είναι ένα πολύ καλό κίνητρο για να μην την παίρνω τηλέφωνο όταν είναι με τους φίλους της!
Έδωσα στο σημερινό post τον τίτλο «ισορροπώντας μεταξύ παιδικότητας και εφηβείας» αλλά το «ισορροπώντας» δεν απευθύνεται σε εκείνη. Απευθύνεται σε εμένα. Εγώ προσπαθώ να ισορροπήσω καθώς τη βλέπω να περνάει από τον κόσμο των μικρών στον κόσμο των μεγάλων. Εκείνη κινείται με άνεση και σταθερό βήμα.
Σε λίγες μέρες ξεκινάει μια νέα σημαντική περίοδος στη ζωή της, το Γυμνάσιο. Τα συναισθήματα με κατακλύζουν για αυτό το νέο της ξεκίνημα.
Θα την αφήσω έξω από το Γυμνάσιο και θα κοντοσταθώ να τη δω να διασχίζει την πόρτα. Θα έχω έναν κόμπο στο λαιμό. Μπορεί και δάκρυα στα μάτια. Και θα λέω στον εαυτό μου, «Έλα μάνα… Θα τα καταφέρεις. Κι αν δεις τα δύσκολα, πάρε την τηλέφωνο». Το κινητό θα βρίσκεται από εδώ και στο εξής μαζί της, στη σχολική της τσάντα.
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Ωραίο post.
Ποια συσκευή διαλέξατε; (tech blogger γαρ… χεχε )
Γιάννη με το budget που είχαμε ορίσει, καταλήξαμε τελικά στο Lenovo A6000. Ελπίζω να το ευχαριστηθεί!
Μια χαρά κινητό αστέρι & 5ιντσο!
🙂
Εγώ που είχα στο πίσω (στο πολύ πίσω όμως) μέρος του μυαλού μου ότι θα αποκτήσουν δικό τους κινητό μετά τα 15-16, μάλλον πρέπει να αλλάξω γνώμη ε; Ήδη με πιλατεύει “πότε θα πάρω δικό μου κινητό” ο μεγάλος που φέτος θα πάει Έκτη. Προσπαθώ να τον κρατήσω λίγο ακόμα παιδί και νομίζω ότι όταν θα αποκτήσει δικό του κινητό, θα μεγαλώσει απότομα….
Ξέρω ακριβώς τι εννοείς. Αυτός ήταν ο λόγος που το καθυστερούσα κι εγώ το κινητό, ενώ πολλοί συμμαθητές και συμμαθήτριές της είχαν πάρει από την Πέμπτη και την Έκτη.
Δύσκολο το 15-16 βέβαια, αλλά μακάρι!
Μπορεί να είναι η τελευταία από τους φίλους της που πήρε κινητό αλλά είμαι σίγουρη ότι θα είναι η πρώτη που θα έχει blog. Αμέ!
Αυτό να λέγεται! 🙂
Πρωί πρωί στο γραφείο, με τη μάσκαρα να τρέχει από το κλάμα διαβάζοντας το post σου. Βρισκόμαστε στην ίδια ακριβώς φάση και όντως αυτή που προσπαθεί να ισορροπήσει είμαι εγώ και όχι η κόρη μου, το πρωτάκι μου! Στο δικό μου κινητό είναι “ΚΟΡΟΥΛΑ” καθώς έχω μόνο μία. Τα δάκρυα στα μάτια νομίζω ότι δεν φεύγουν ποτέ για κάθε πρώτη των παιδιών μας.
Ιουλία, ποτέ δε φεύγουν, πράγματι… Καλή αρχή στα πρωτάκια μας και καλή δύναμη σε εμάς! Θα είμαστε σε επικοινωνία να τα λέμε. 🙂
Ναι, αλλά ωραίες και οι εποχές που έπαιρνες τηλέφωνο τους φίλους σου στο σταθερό και μιλούσες πρώτα με όλη την οικογένεια. Εμένα με έβαζε ο μπαμπάς μου από το δημοτικό να παίρνω και τα δικά του τηλέφωνα – κάτι σαν τηλεφωνήτρια – και όταν το σήκωναν να έλεγα το όνομά μου και ότι τηλεφωνώ εκ μέρους του …., σας τον δίνω να σας μιλήσει. Μου έλεγε ότι ήθελε να παίρνω εγώ γιατί βαριόταν να περιμένει να το σηκώσουν, αλλά είμαι σίγουρη ότι μου το έκανε για εξάσκηση για να μην ντρέπομαι. Ο μπαμπάς μου έλεγε πως μπορεί να κλείσεις ολόκληρη δουλειά μόνο από τον τρόπο που μιλάς στο τηλέφωνο.
Το είχατε πάει σε άλλο επίπεδο εσείς!
Η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος που μιλάς στο τηλέφωνο αλλά και οπουδήποτε εδώ που τα λέμε, έχει μεγάλη σημασία. Κάτι ήξερε ο μπαμπάς σου!
Eσύ μιλάς πολύ ωραία. Σε όσα βίντεο ή εκπομπές σε έχω ακούσει είσαι πάρα πολύ καλή.
Πολύ καλό !! Εύγε στον μπαμπά !!