Το κόκκινο χαλί που έμεινε μόνο

Την Πέμπτη έγραψα το Αντίο αγαπημένο πράσινο τραπέζι. Παρ’ όλο που χαρίζουμε συστηματικά ρούχα και παιδικά παιχνίδια, για κάποιο λόγο δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι είχε έρθει η σειρά του τραπεζιού.

Η Εβελίνα είναι εκείνη που μου το επισήμανε ότι δεν χωράνε πια να καθίσουν στο τραπέζι. Δεν το είχα καταλάβει! Στη συνέχεια το διαπίστωσα και η ίδια. Τα πόδια τους δεν μπορούσαν καν να μπουν κάτω από το τραπέζι όταν κάθονταν στις καρέκλες, οπότε ποιο το νόημα να το κρατάμε;

Δημοσίευσα το βράδυ της Πέμπτης το post χωρίς να έχω προλάβει να σκεφτώ σε ποιον θα μπορούσαμε να το δώσουμε. Και ξαφνικά μου έρχεται μήνυμα από τη νονά της Εβελίνας (που διάβασε το post και έχει δυο μικρά αγόρια) ότι ήταν έτοιμοι να αγοράσουν τραπέζι και αν τυχόν δεν το είχαμε υποσχεθεί, το ήθελαν!

Χαρήκαμε τόσο πολύ! Πρώτον θα πήγαινε στους αγαπημένους μας, Γιάννη και Βασίλη και δεύτερον θα μπορούσαμε να το βλέπουμε όποτε πηγαίναμε στο σπίτι τους! Και κάπως έτσι το Σάββατο το πρωί ξεστήσαμε το τραπεζάκι από το κόκκινο χαλί του.

 

Από την άλλη βέβαια, το κόκκινο χαλί που ήταν το παλιό «σπίτι» του τραπεζιού, έμεινε μόνο…

Αλλά όχι για πολύ!

Χθες το πρωί η Εβίτα μόλις ξύπνησε κατευθύνθηκε προς το χαλί, κάθισε οκλαδόν στη θέση που βρισκόταν πριν το τραπεζάκι, πήρε εκείνα τα τουβλάκια που είχα φωτογραφίσει κι έφτιαξε ένα υπέροχο τοτέμ.

Και έτσι με ή χωρίς τραπέζι το κόκκινο χαλί δεν είναι τελικά και τόσο μόνο! Τα κορίτσια πάντα θα κάθονται, θα κυλιόνται, θα διαβάζουν, θα παίζουν, θα μοιράζονται μυστικά, θα ακούνε μουσική, θα ονειρεύονται – πάνω στο κόκκινο χαλί…

Όσο για το τραπεζάκι; Η νονά, μάς έστειλε ήδη φωτογραφία στο νέο του σπίτι! 🙂

Κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή!