Το τελευταίο «peace»

Όταν η Εβελίνα πήγαινε δημοτικό, το τμήμα της είχε τη φήμη του «χειρότερου» τμήματος του σχολείου. Και ο λόγος ήταν ότι είχε μερικά από τα πιο ζωηρά παιδιά. Δε μιλάμε για κάτι ακραίο, μιλάμε όμως για πραγματικά ατίθασα, άτακτα παιδιά. Και παρ’ όλο που οι περισσότεροι από εμάς (τους γονείς ή τους δασκάλους) δεν χαρακτηρίζαμε επίσημα το τμήμα ως «χειρότερο» γιατί δε θέλαμε να βάλουμε ταμπέλες ή να τροφοδοτήσουμε καταστάσεις, το έλεγαν από μόνα τους τα παιδιά. Δεν ήταν εύκολο τμήμα και το ήξεραν και τα ίδια.

Πέρσι μια φορά σε ένα διάλειμμα, είχε γίνει ένας γερός καυγάς. Δυο αγόρια της τάξης, τα πιο ζωηρά, που είχαν κόντρες μεταξύ τους από την πρώτη δημοτικού, πιάστηκαν στα χέρια. Είχα γράψει τότε αναλυτικά για τον καυγά, γιατί είχε πρωταγωνιστήσει και η Εβελίνα, όταν αργότερα μέσα στην τάξη σηκώθηκε όρθια και τα ‘βαλε με τους συμμαθητές της. Όχι με εκείνους που πιάστηκαν στα χέρια, αλλά με όλους τους άλλους που κάθονταν και έβλεπαν. (Διαβάστε το εδώ: Να μην παραμένεις απλός θεατής).

Φέτος πήγαν πρώτη γυμνασίου. Το «χειρότερο» τμήμα διαλύθηκε, καθώς τα παιδιά μοιράστηκαν στα 5 τμήματα της πρώτης. Τα ζωηρά παιδιά από τη μία μεγάλωσαν, από την άλλη μπήκαν σε ένα περιβάλλον με μεγαλύτερα παιδιά. Είναι διαφορετική η ψυχολογία όταν γίνεσαι και πάλι πρωτάκι. Τα δυο παιδιά που πέρσι είχαν πιαστεί στα χέρια, πήγαν σε διαφορετικά τμήματα. Κανείς από τους δύο δεν ήταν στο τμήμα της Εβελίνας και έτσι σταμάτησα να μαθαίνω νέα τους.

Ώσπου την προηγούμενη εβδομάδα, η Εβελίνα μου ανέφερε ένα νέο περιστατικό με πρωταγωνιστές και πάλι τα δυο παιδιά. Μόνο που αυτή τη φορά το περιστατικό ήταν πολύ διαφορετικό.

Ο ένας από τους δύο, ας τον ονομάσουμε Γιώργο, ανακοίνωσε ότι ήταν η τελευταία του μέρα στο σχολείο γιατί μετακομίζουν στην Αγγλία. Χαιρέτησε τα μισά παιδιά στο διάλειμμα, αλλά μόλις χτύπησε το κουδούνι, πέρασε από όλα τα τμήματα της πρώτης την ώρα του μαθήματος, για να αποχαιρετήσει όλα τα παιδιά.

Στο τμήμα της Εβελίνας φέτος, είναι μόνο δύο κορίτσια από το περσινό τμήμα οπότε ο αποχαιρετισμός δεν αφορούσε και τόσο την πλειοψηφία του τμήματος. Ο Γιώργος μπήκε λοιπόν στην τάξη και είπε ότι φεύγει. Η Εβελίνα τότε, για να τον αποχαιρετήσει ανέβηκε όρθια πάνω στην καρέκλα της και έκανε με το χέρι της το σήμα «peace».

Μάς τα διηγόταν αυτά στο αυτοκίνητο, ενώ εγώ οδηγούσα κι εκείνη με την αδελφή της ήταν στο πίσω κάθισμα. Και ξαφνικά, καθώς την φαντάστηκα να στέκεται όρθια στην καρέκλα της να τον αποχαιρετάει, δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου. Δεν ξέρω γιατί. Επρόκειτο για ένα παιδί με το οποίο δεν είχαν κάνει ποτέ παρέα, και όποτε άκουγα για αυτόν ήταν για κάτι ενοχλητικό που είχε κάνει. Παρ’ όλα αυτά συγκινήθηκα. Πέρσι την ημέρα του άγριου καυγά τον είχε υποστηρίξει. Και για μία ακόμα φορά του έδειχνε με τον τρόπο της ότι νοιαζόταν. Όρθια πάνω στην καρέκλα της, παρ’ όλο που ο καθηγητής της ήταν μέσα στην τάξη, κάνοντας το τελευταίο «peace». Λέγοντας στον συμμαθητή της το τελευταίο αντίο.

Έχει και συνέχεια: Ο Γιώργος πήγε μετά από το τμήμα που ήταν το δεύτερο ζωηρό παιδί, ας το πούμε Δημήτρη. Και τότε ο Δημήτρης, δεν μπόρεσε να κρατηθεί και ξέσπασε σε κλάματα. Δεν ξέρω περισσότερες λεπτομέρειες, καθώς δεν ήταν μπροστά η Εβελίνα, της τα μετέφεραν κι εκείνης άλλοι συμμαθητές που ήταν παρόντες.

Μόλις άκουσα για το ξέσπασμα του Δημήτρη, ακόμα περισσότερα δάκρυά άρχισαν να τρέχουν. «Τώρα εγώ γιατί κλαίω;» είπα στα κορίτσια. Η Εβίτα που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε μιλήσει, είπε:«Γιατί εγώ; Εγώ γιατί κλαίω;» Γύρισα και την κοίταξα. Ήταν και τα δικά της μάτια γεμάτα δάκρυα.

Γιατί κλαίγαμε;

Δεν ξέρω.

Ίσως κλαίγαμε γιατί λυπόμασταν που ένα παιδί που ξέρουμε από το Νηπιαγωγείο – ναι αυτό το ζωηρό παιδί που έμπλεκε συνέχεια – αναγκάζεται να μετακομίσει.

Ίσως κλαίγαμε γιατί μπαίναμε στη θέση του – να αφήνει πίσω του τη χώρα του, τη γειτονιά του, το σπίτι του, για να πάει κάπου που δεν γνωρίζει κανέναν σε μια τόσο δύσκολη ηλικία.

Ίσως κλαίγαμε γιατί συνειδητοποιήσαμε ότι ο χρόνος τελειώνει. Πάντα νομίζεις ότι έχεις χρόνο και τελικά μια μέρα καταλαβαίνεις ότι σώθηκε. Και μια τέτοια μετακόμιση κόβει δεσμούς. Η Εβελίνα έλεγε πάντα κάτι σοφό, από αυτά τα σοφά που σε κάνουν να θαυμάζεις αυτόν που τα λέει: Αν κάποιον δεν τον συμπαθείς, σημαίνει ότι δεν τον έχεις γνωρίσει ακόμα. Εκείνη είχε συνειδητά προσπαθήσει – και τα είχε καταφέρει – να δει τα καλά στοιχεία του Γιώργου. Τον είχε γνωρίσει. Άλλα παιδιά δεν είχαν προλάβει και τώρα δε θα προλάβουν ποτέ.

Ίσως κλαίγαμε γιατί κάτω από δυο σκληρά παιδιά, που δεν το χουν σε τίποτα να πιαστούν στα χέρια, βρίσκονται δυο ευαίσθητες ψυχές.

Εύχομαι η νέα του ζωή να είναι γεμάτη με αυτό με το οποίο τον αποχαιρέτισε η Εβελίνα: Peace, ειρήνη. Και μαζί με την ειρήνη ας είναι γεμάτη με χαρά, φίλους και σπουδαίες ευκαιρίες.

Peace out dude. Καλή νέα αρχή. Όλα να πάνε καλά.