Μία καλή φίλη της Εβελίνας μετακομίζει αύριο Τρίτη στην Αμερική. Για πάντα. Και το «για πάντα» είναι μεγάλο χρονικό διάστημα…
Η Παρασκευή ήταν η μέρα του αποχωρισμού. Γύρισε από το σχολείο πολύ φορτισμένη. Στο σπίτι όποτε το θυμόταν έκλαιγε απαρηγόρητα.
Το Σάββατο το απόγευμα ήταν καλεσμένη σε πάρτι, στο οποίο θα βρισκόταν και η αδελφή της φίλης της. Το πρωί κάθισε και έφτιαξε αποχαιρετιστήρια κάρτα που απευθυνόταν και στις δύο αδελφές, για να την παραδώσει το απόγευμα.
Μέσα στην κάρτα έγραψε τους στίχους του τραγουδιού «Δεμένες» από την ταινία η Barbie και το Διαμαντένιο κάστρο.
Κρατώ σφιχτά σαν φυλαχτό
στα αυτιά μου τη δική σου φωνή,
γλυκιά φωνή με πλημμυρίζει σιγουριά
Νιώθω δεμένη (δεμένη)
με σένα (με σένα)
σαν με κρατάς σφιχτά
μες την αγκαλιά
Σ’ ακούω (σ’ακούω)
σε βλέπω (σε βλέπω)
και κάθε στιγμή είναι πια χαρά
μα τίποτα τώρα δεν μας χωρίζει θα ‘μαστε μια ζωή
δεμένες
Ήρθε και μου έδειξε την κάρτα. Τη ρώτησα τι είχε γράψει κι εκείνη αντί απλά να μου διαβάσει τα λόγια, άρχισε να τα τραγουδά. Μόλις άκουσα τη φωνούλα της, δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ. Τα δάκρια άρχισαν να τρέχουν ασταμάτητα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη λύπη από το να βλέπεις το παιδί σου να λυπάται. Και να μην μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό…
Προσπάθησα βέβαια να της απαλύνω τον πόνο με όποιον τρόπο μπορούσα. Αλλά ταυτόχρονα αναρωτιόμουν: Αν μπορούσα να κουνήσω ένα μαγικό ραβδί και να απομακρύνω τη λύπη, θα έπρεπε να το κάνω; Μήπως πρέπει ως γονείς να επιτρέπουμε στα παιδιά να βιώνουν τις στεναχώριες και τις απογοητεύσεις της ζωής, ώστε να αναπτύξουν τις αντιστάσεις τους και να γίνουν δυνατότερα; Ο Peter Marshall είχε πει: «Όταν ποθούμε ζωή χωρίς δυσκολίες, να μας θυμίζεις ότι οι βελανιδιές γίνονται δυνατές με αντίθετους ανέμους και τα διαμάντια δημιουργούνται υπό πίεση.» Είναι σημαντικό να γνωρίζουν ότι είμαστε πάντα δίπλα τους, αλλά δε θέλουμε παράλληλα να μεγαλώσουμε ανεξάρτητα παιδιά; Παιδιά που να πατάνε καλά στα πόδια τους και να μη μας έχουν ανάγκη;
Λίγο αργότερα το ξανατραγούδησε και την ηχογράφησα.
… μα τίποτα τώρα δεν μας χωρίζει θα ‘μαστε μια ζωή
δεμένες…
Photo by Gunna
Ρεγγίνα,
Θα το δεις σύντομα εκεί λοιπόν και θα είναι μεγάλη μας χαρά!
Αν θυμηθείς οτιδήποτε άλλο ή θελήσεις να προσθέσεις οποιαδήποτε άλλη πληροφορία μέχρι τότε, άφησε νέο μήνυμα ή στείλε e-mail.
Καλό υπόλοιπο Κυριακής! 🙂
Μαμα Ασπα,
Ασφαλώς μπορείς να το αναρτήσεις και με όποιο τρόπο θέλεις. Το μοναδικό και πραγματικά ανεκτίμητο "copy right" για μένα είναι ότι το έζησα αυτό.
Ευλογημενες οι παιδικές υπάρξεις. Είμαι βαθιά και διαρκώς ευγνώμων στα παιδιά και στους νέους.
"Κλέβουμε κρυφά το χυμένο επάνω τους ήλιο" (Κική Δημουλά "Εκστασις"-ΕΡΗΜΗΝ)
Ρεγγίνα
Ρεγγίνα
Τι υπέροχη, τρυφερή και συγκινητική η ιστορία που μοιράστηκες μαζί μας! Και περιέχει και μία άλλη διάσταση. Τη διάσταση του παιδιού που έγινε ενήλικας και τα συναισθήματά του μετά από τόσα χρόνια.
Μου άρεσε τόσο πολύ που αν συμφωνείς, θα ήθελα να την αναρτήσω στο Μαμά…δες Μπαμπά…δες αναφέροντας φυσικά ότι την έγραψες εσύ, γιατί νομίζω ότι αξίζει να τη διαβάσουν οι αναγνώστες του blog. Τι λες; Πώς σου φαίνεται η ιδέα;
Ακριβως στην ιδια ηλικια και εποχή (στο τέλος της σχολικης χρονιας) ο γιος μου αποχωριστηκε το φιλο του Jad.
Σε λιγες μερες θα πήγαινε κατασκήνωση και του αγορασα το πρώτο του ημερολογιο-σημειωματαριο τάχα να γράφει πώς τα περνάει. Στο πίσω κάθισμα του αυτοκίνητου που καθοταν μόνος του καθως τον πηγαίναμε για την κατασκήνωση ,εγραψε στο καινούργιο αυτό μπλοκάκι: Jad est parti pour toujour (ο Ζαντ εφυγε για πάντα).Το είδα πολύ αργότερα, μετά το τέλος της κατασκήνωσης κι εκλαψα για τον πόνο του.Δεν μας είχε κάνει καμιά σχετική κουβέντα. Ηταν το μόνο που εγραψε σ εκείνο το πρώτο του ημερολόγιο . Πήγαιναν στο γαλλικό σχολείο και ο φίλος του ήταν Λιβανέζος και φαίνεται γι αυτό το λόγο το εγραψε στη γλώσσα του.Δεν ξαναμιλησαμε ποτέ για το παιδάκι αυτό.
Φέτος, 22 χρονών φοιτητής πια ο γιος μου στη Γαλλία, μου είπε ότι εγινε συνάντηση παλιών συμμαθητών του γαλλικού σχολείου της Αθήνας, που βρέθηκαν να σπουδάζουν κι αυτοί εκεί και μου ανέφερε και το Jad! Εμεινα αφωνη. Του είπα για τη φράση στο ημερολογιο του τότε και δεν το θυμόταν! Θυμόταν ομως τον ίδιο,τη φιλία τους και τους γονείς του κι ας ηταν μόλις στην Α δημοτικού. Ετσι είναι:Ζουν αγαπούν, πονούν, ξεχνούν, τα παιδιά. Μα η αγάπη μένει στην καρδιά και ποιος ξέρει σε ποιά σταυροδρόμια ξανανταμώνουμε όλοι με ανθρώπους που μοιραστήκαμε κομμάτια της ζωής μας.
Συγκινημένη χαιρετώ την παρέα σας. Σας διαβαζω συχνά κι ας εχω μεγάααλο παιδάκι πια
Ρεγγίνα
ginesai kourastikh
kai meis exoume paidia den kanoume etsi
Στέλλα
Τεράστιο δώρο το internet! Και όντως όλα γίνονται.
Θα σας κρατώ ενήμερους 🙂
KitsosMitsos
Πωπω, φαντάζομαι… Για το παιδί που μετακομίζει και τα χάνει όλα είναι ακόμα πιο δύσκολο από ότι για το παιδί που μένει πίσω όπως η Εβελίνα κι έχασε μόνο μία φίλη… Αλλά τι να γίνει; Life goes on!
Τώρα το ξαναδιαβάζαμε με τις φίλες μου,που ήρθαν αρχικά για να δουλέψουμε και συγκινηθήκαμε πολύ!Αναρωτιόμαστε τι τρόπους βρήκες εκείνη την ώρα,για να τις απαλύνεις,έστω και λίγο,τον πόνο που ένιωθε…
Σίγουρα και μόνο που σε είχε απλά δίπλα της,να της αφιερώνεις χρόνο και να "μοιράζεσαι" το πρόβλημα και τη λύπη της είναι πολύ σημαντικό και πολύτιμο!
Το "για πάντα" είναι μέγαλο χρονικό διάστημα,αλλά από τη μικρή εμπειρία που έχω,τίποτα στη ζωή δεν είναι απολύτως σίγουρο.Όλα μπορούν να αλλάξουνε,όλα μπορούν να φτιάξουνε κι όλα μπορούν να γίνουνε,έλεγε η γιαγιά μου!Συνέχεια συνειδητοποιώ πόσο δίκιο είχε…
Ο καιρός περνά γρήγορα και σε λίγο θα έχουν τη δυνατότητα να μιλάνε συνέχεια με τον υπολογιστή.Μεγάλο δώρο το ίντερνετ!Ειδικά για τέτοιες μακρινές διαπροσωπικές σχέσεις!
Και μια που σχεδιάζετε έτσι κι αλλιώς ταξίδι στη Eurodisney,μήπως να το κάνετε εξαρχης στην αυθεντική Disneyland?
Το'χω νιώσει το συναίσθημα, γιατί σε Τρίτη Δημοτικού αλλάξαμε πόλη. Εκείνη τη στιγμή νιώθεις ότι χάνεται η γη κάτω απ'τα πόδια σου.
Η ζωή όμως συνεχίζεται…
Mamouli
Άσε, κουβάδες τα δάκρυα! Χαχαχα…
Ε να αυτά τα καίρια ερωτήματα μοιραζόμαστε και προσπαθούμε να απαντήσουμε όλοι οι γονείς μέσα από τα blog μας και από ότι βλέπω όλοι καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα:
A trip to America is a must!
😉
Artanis
Έτσι ακριβώς όπως το λες! Άλλωστε άλλο που δε θέλαμε κι εμείς… 🙂
Εδώ δάκρυσα εγώ, δε θα δάκρυζες εσύ;!
Είναι δύσκολο να βλέπεις το παιδί σου να είναι χάλια. Εσύ είσαι χάλια 1000 φορές περισσότερο. Και ενώ ξέρεις ότι πρέπει να το αφήσεις να το περάσει αυτό και να δει ότι δεν είναι όλα στη ζωή ρόδινα, μέσα σου θέλεις να πάρεις όλη τη λύπη μακρυά του και να μην τη νιώσει ποτέ.
Και το ερώτημα είναι το εξής: Αν μπορείς, το κάνεις;
Φυσικά, η εν λόγω αποχώρηση έχει και τα καλά της: a trip to America is never a bad option!!
Βρε το ψυχάκι…
Αλλα η μαμά είναι δικτυωμένη καλά, κι ο μπαμπάς έχει διάθεση για ταξίδια, οπότε, δεν θα χάσει επαφή η Εβελίνα, έτσι δεν είναι;
philos
Παρόλο που έχουμε τόσο στενές οικογενειακές σχέσεις, ένα post μας κάνει συχνά να μοιραζόμαστε ακόμα περισσότερες στιγμές που ίσως δεν είχαμε προλάβει να συζητήσουμε από κοντά. Ευχαριστώ λοιπόν! Και είμαι σίγουρη ότι η συγκίνηση της Εβελίνας θα περάσει γρηγορότερα μέσω μαραθωνίου παιχνιδιού με τους μικρούς 🙂
Me:Moir
Είναι συγκινητικό να μου λες ότι συγκινήθηκες. Ευχαριστώ!
Και ελπίζω η επόμενη ανάρτηση να είναι εύθυμη 🙂
Στέλλα
Πόσο συμφωνώ ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο… Χαίρομαι που σου άρεσε το post κι ευχαριστώ για τη σταθερή κι ενθουσιώδη συμμετοχή σου μέσω των σχολίων 🙂
amalthia
Μου άναψες την περιέργεια για το συνδυασμό moonlight sonata και Δεμένες και τον δοκίμασα! Πραγματικά ένας επιπλέον βαθμός φόρτισης, ίσως και δύο, ίσως και τρεις… Ουφ…
(Χαχαχα…)
Ανώνυμος
Επιβεβαιώνεις τις σκέψεις μου… Κουράγιο λοιπόν σε εμάς τις μανούλες που αναστατωνόμαστε τόσο με τη λύπη των παιδιών μας. Γινόμαστε κι εμείς πιο δυνατές!
faraona
Έχει μεγάλη βαρύτητα η συμβουλή σου γιατί εσύ ξέρεις. Το έχεις ζήσει. Μιλάς εκ πείρας. Αυτό θα κάνω λοιπόν. Ευχαριστώ, πολύ-πολύ. Να είσαι καλά 🙂
Maria Tzirita
Σημαντική η γνώμη μίας μαμάς που όχι μόνο έχει σπουδάσει το αντικείμενο αλλά έχει προσωπική εμπειρία κι έχει μεγαλώσει ένα θαυμάσιο παιδί. Ευχαριστώ Μαρία μου, φιλιά!
Φλώρα
Οπότε το έχεις ζήσει σε περίπου ίδια ηλικία με την Εβελίνα και την καταλαβαίνεις… Ναι βέβαια άλλες οι επικοινωνίες τότε. Στη σημερινή εποχή αν ήταν και λίγο μεγαλύτερες θα μπορούσαν να έχουν επαφή κάθε μέρα… Ευχαριστώ για το γλυκό σου μήνυμα. Πάντα κοντά στα παιδιά μας λοιπόν 🙂
DaisyCrazy
Πολύ εύστοχο το παράδειγμα του γυάλινου κλουβιού. Σίγουρα δε θα το ήθελα για τις μικρές. Χέρι-χέρι λοιπόν! 😉
Crazy Tourists
Το ήξερα ότι θα πανηγύριζες για την εκδρομούλα. Τι τρελοτουρίστρια θα ήσουν διαφορετικά;
Φιλιά και στους δυο σας 🙂
Julia Dream
Μπράβο και σε σένα και στους γονείς σου… Και μακάρι έτσι να αισθάνονται κάποτε οι κόρες μας για εμάς 🙂
Vassilis
Φύγαμε! Για το καλό του παιδιού, όχι τίποτε άλλο… 😉
Carina
Αναπόφευκτες δυστυχώς οι απογοητεύσεις. Ελπίζω τουλάχιστον για τα περισσότερα παιδιά να είναι σχετικά ανώδυνες και όχι ιδιαίτερα σοβαρές…
Καλό μήνα Carina!
jojo
Είναι δύσκολο, αλλά τι να κάνεις; Κι έτσι, δυναμώνει το παιδί, δυναμώνει και η μανούλα 🙂
Ένα διαμάντι αυτό το ποστ σου όπως προ-είπανε και άλλοι. Και η φωνή της Εβελίνας το γεμίζει συγκίνηση, το κάνει ακόμη πιο δυνατό!
Συγκινήθηκα…
Δεν έχω λόγια γι'αυτό το ποστ!Συγκινήθηκα τόσο πολύ!Είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητη στους ζωντανούς αποχωρισμούς!Καθόλου δεν τους θέλω…
Κρίμα για την Εβελίνα μας,που από τόσο μικρή,μπήκε στη θέση να βιώσει μια τέτοια απώλεια…Είμαι σίγουρη ότι θα μείνει μέσα της και θα το θυμάται,αλλά παράλληλα πήρε κι ένα πολύ χρήσιμο και σημαντικό μάθημα…Να χειρίζεται τέτοια συναισθήματα,να αντιμετωπίζει την απώλεια,να καταλάβει σιγά σιγά ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή και όλα μπορεί να αλλάξουν κάποια στιγμή…
κοίτα τι έπαθα..άκουγα χαμηλά στο youtube το "moonlight sonata" του μπετόβεν και δυναμώνω τον ήζο για να ακούσω την κόρη σου και ακουγόταν μαζί με την σονάτα…ε είναι που είναι λυπηρό να ακούς ένα στεναχωρημένο και βαθιά συναισθηματικό παιδάκι..όταν το ακούς και με την σονάτα προστίθεται 1 βαθμός φόρτισης.
μακάρι όλες οι μαμάδες να άφηναν τα παιδιά τους να αντιμετωπίσουν τον πόνο τους παρέα με αυτές βέβαια …και όχι να του λένε ψέμματα τύπου "μα θα ξανάρθει το καλοκαίρι,ή μπορεί να πάμε εμείς,κάνε υπομονή".
Σαν παιδί θυμάμαι πως ο πόνος του αποχωρισμού (και καθε πόνος) ήταν έντονος μεν, αλλά ξεπερνιόταν πιο εύκολα, εύρησκα διεξόδους και χωρίς στηριξη απο τους γονείς μιας και τις περισσότερες φορές τον προκαλούσαν οι ίδιοι (ήτε με την απομάκρινση κάποιου ζώου που τα αγαπουσα πολύ, ακόμα και με τον αποχωρισμό από την αδερφή μου με την οποία ζούσαμε μαζί μόνο τα καλοκαίρια).
Σαν μανούλα τώρα συνειδητοποιώ ότι καθε πόνος ή λύπη του παιδιού μου με πονά πολύ περισσότερο και δεν ξεπερνιέται εύκολα, παρ'όλο που -πιστευω- πως έχω μάθει να χειρίζομαι τον πόνο.
Τα παδιά βιώνουν τον πόνο σαν εμπειρία σαν κάτι που τα κάνει πιο δυνατά και κατα κάποιο τρόπο τους ''αρέσει''. Για τους γονείς είναι πιο δύσκολο. Βέβαια και μόνο οτι τα βλέπουμε να ωριμάζουν και να μαθαίνουν απο τις εμπειρίες τους είναι το καλύτερο. Και βέβαια πρέπει να είμαστε πάντα δίπλα τους.
Διαμάντι!
Ολο αυτό που διάβασα …διαμάντι!
Δεν εχω λόγια…
οι εμπειρίες φτιάχνουν τον άνθρωπο Ασπα μου και δυστυχώς δεν μεταφέρονται.Μέχρι τώρα πάντως δεν μετάνιωσα που άφησα τα παιδιά ελεύθερα να βιώνουν την ζωή τους χωρίς παρεμβάσεις.Εχε το χέρι απλωμένο και την καρδιά σου ανοιχτή για να το ΞΕΡΟΥΝ κι αυτό αρκεί.
Ναι είναι πολύ συγκινητικό κι επώδυνο. Αλλά έχεις απόλυτο δίκιο και μην αναρωτιέσαι καθόλου: πρέπει να τα αφήνουμε να βιώνουν και τον πόνο και την θλίψη. Να εξοικιώνονται με αυτά τα συναισθήματα. Εξάλλου πάντα ξέρεις πως καλώς ή κακώς τα παιδιά ξεχνάνε γρήγορα. Ίσως και εμείς οι μεγάλοι να ξεχνάμε γρήγορα και η φύση να έχει προβλέψει να γίνεται έτσι και ο χρόνος να είναι πάντα ο καλύτερος γιατρός…
Φιλιά Άσπα μου!
Άχ, τί μου θύμισες τώρα! Όταν έφευγα από Γερμανία στα 6 μου τα κλάμματα με την κολλητή μου τότε. Δεν ξαναβρεθήκαμε, αλλά ήταν άλλες εποχές και δύσκολες οι επικοινωνίες.
Όλοι οι γονείς νομίζω πως θέλουμε να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από τον πόνο. Όμως ο πόνος είναι μέσα στη ζωή και αν τα προστατεύουμε συνεχώς θα μεγαλώσουμε συναισθηματικά ανάπηρα παιδιά!
Και μόνο που είσαι εκεί ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ φτάνει γλυκειά μου! Φιλιά Φλώρα
Σίγουρα στεναχωριέσαι να την ακούς στεναχωρημένη αλλά όλα είναι μέσα στη ζωή. Φτάνει που ξέρει ότι είσαι στο πλάι της και τη νιώθεις. Με αυτό τον τρόπο μαθαίνει πως να αντιμετωπίζει ανάλογες περιπτώσεις στο μέλλον γνωρίζοντας ότι κάποιος που πολύ-πολύ την αγαπάς είναι κοντά της να τη στηρίξει όταν το χρειαστεί.
Άλλωστε ο μοναδικός τρόπος που μπορείς να προστατέψεις οποιονδήποτε από τον πόνο είναι με το να τον κλείσεις σε ένα γυάλινο κλουβί κι εσύ είμαι σίγουρη δε θα το ήθελες αυτό για τις κορούλες σου. Έχουν πολλά να προσφέρουν για να κρυφτούν. Άρα κράτα τους το χέρι γερά και μη φοβάσαι δυνατές τις κάνεις 🙂
Φιλιά
Βασίλη, από το στόμα μου το πήρες!! Πολύ καλή δικαιολογία για μια "εκδρομούλα" στην Αμερική!!
Δεν είναι κακό να στενοχωριούνται κάπου κάπου…Η ζωή έχει και αγκάθια, κι αν είσαι ανυποψίαστος, οι πραγματικά μεγάλες δυσκολίες σε λυγίζουν…Πολλά φιλάκια να της δώσεις!!
Τρελοτουρίστρια
Ασπα μου δεν εχω παιδια, αλλα από την εμπειρία μου ως παιδι και ενηλικας με γονεις παντα στο πλάι μου, αλλα ταυτόχρονα να με αφήνουν να έχω επιλογή, σου λεω με βεβαιότητα ότι αρκεί να είσαι εκεί. Ασε τις να ζήσουν όλες τις εμπειρίες. Ομορφες και δύσκολες. Προετοίμασέ τις για όλα και ας σκίζεται η καρδιά σου. Αρκεί να είσαι εκεί (που είσαι και εσύ και ο άντρας σου). Είναι το μεγαλύτερο δώρο! :)))
Πέρα από το συναίσθημα που βγάζει αυτή η ανάρτηση, αν αυτό το δέσιμο κρατήσει βλέπω μια ευκαιρία για ταξιδάκι σε Αμερική και Disneyland 🙂
Αχούυυυ! Κάθε γονιός θέλει να βλέπει το παιδί του χαρούμενο, αλλά όσο μεγαλώνει θα γνωρίζει όλο και περισσότερες απογοητεύσεις. Καλύτερα λοιπόν να κλάψει ξέροντας ότι έχει δίπλα της γονείς που τη στηρίζουν παρά να μην κλάψει και να δυσκολευτεί αργότερα..
Καλημέρα!
Τι γλυκιά φωνούλα!!! πως να μην λυγίσεις…
πραγματικά, είναι πολύ δύσκολο να βλέπεις το παιδί σου να στεναχωριέται… κουράγιο μανούλα, κουράγιο Εβελίνα…