«Δεν είναι τι κάνεις εσύ για τα παιδιά σου, αλλά τι τους έχεις διδάξει να κάνουν για τον εαυτό τους που θα τα κάνει επιτυχημένους ανθρώπους.»
– Ann Landers
Από τότε που τα κορίτσια ήταν μικρά, ο στόχος μου ήταν να τα βοηθήσω να ανεξαρτητοποιηθούν και να μη με χρειάζονται. Καμιά φορά για εμάς τους γονείς η σκέψη ότι τα παιδιά δε μας χρειάζονται είναι τρομαχτική – αλλά δεν θα έπρεπε. Εγώ πάντα λέω, «Ας με αγαπάνε και ας μη με χρειάζονται».
Έτσι οτιδήποτε έκανα, εμπεριείχε το ζητούμενο στόχο της ανεξαρτησίας. Από απλά πράγματα όπως το πώς να μάθουν να αυτοεξυπηρετούνται στην κουζίνα, μέχρι το πώς να σκέφτονται για να καταλήγουν σε αποφάσεις, προκειμένου να αρχίσουν να αναπτύσσουν τους μυς των αποφάσεών τους – όπως τους αποκαλώ εγώ.
Ένα από τα θέματα που με απασχολούσε πριν καν αρχίσουν σχολείο ήταν το θέμα της μελέτης στο σπίτι. Από τότε που ήταν ακόμα μωρά έλεγα ότι όταν θα αρχίσουν το σχολείο δε θα καθόμουν να τις διαβάζω εγώ. Δε με ενδιέφερε απλά να μπει η γνώση στο μυαλουδάκι τους, με ενδιέφερε πώς θα έμπαινε αυτή η γνώση στο μυαλουδάκι. Ήθελα να μελετούν μόνα τους και να μην είμαι εγώ εκείνη που θα τα πιέσει να το κάνουν.
Προσπάθησα λοιπόν από την πρώτη μέρα του Δημοτικού, να τις βοηθήσω να αποκτήσουν καλές συνήθειες διαβάσματος. Να είμαι παρούσα, να είμαι διαθέσιμη για βοήθεια, αλλά να μην τις «διαβάζω» εγώ. Δεν ξέρω αν είμαι τυχερή ή αν κάτι έκανα σωστά, πάντως «αποστολή εξετελέσθη» και τώρα πια, στην Τετάρτη και στη Δευτέρα δημοτικού, έχουν αναλάβει την ευθύνη των υποχρεώσεών τους στο θέμα των διαβασμάτων. Εκείνο που κάνω – όχι κάθε μέρα λόγω συνθηκών αλλά τις περισσότερες μέρες – είναι να τσεκάρω τα μαθήματά τους. Έτσι διαπιστώνω η ίδια την πρόοδό τους, είμαστε «στην ίδια σελίδα» και καταλαβαίνουν ότι νοιάζομαι και ενδιαφέρομαι.
Παρ’ όλο που το αντικείμενο των σπουδών μου είναι στο χώρο της εκπαίδευσης, πάντα αναρωτιέμαι αν η στάση μου σε διάφορα θέματα του σχολείου είναι σωστή και πάντα προσπαθώ να την τεκμηριώσω. Όταν λοιπόν συναντάω εκπαιδευτικούς, ρωτάω πάντοτε την άποψή τους για τα θέματα που με απασχολούν. Έτσι πριν από λίγες μέρες που προσκλήθηκα να γνωρίσω από κοντά τα εκπαιδευτήρια Ο Πλάτων μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω μία συζήτηση σε βάθος για το συγκεκριμένο θέμα με τον κύριο Γιώργο Κολιούση, που είναι εκπαιδευτικός στην Πρώτη δημοτικού. Αφού λοιπόν του συστήθηκα και του είπα δυο λόγια για μένα τον ρώτησα ξεκάθαρα: «Πρέπει να βοηθάμε το παιδί να διαβάσει; Ή να το αφήνουμε να είναι ανεξάρτητο;»
Ο κύριος Κολιούσης κατ’ αρχήν μου εξήγησε ότι η Πρώτη δημοτικού είναι μία τάξη με ιδιαίτερη σημασία. Και ότι στην Πρώτη υπάρχουν κάποια στοιχήματα που αν δεν τα κερδίσεις, το παιδί μπορεί να δυσκολευτεί στα επόμενα χρόνια και να αρχίσει να αισθάνεται ότι κάνει καταναγκαστικά έργα που πηγαίνει σχολείο.
«Όταν τα παιδιά φεύγουν από το νηπιαγωγείο και πηγαίνουν στην Πρώτη τα καθηλώνεις στα θρανία, όσο ελεύθερο κι αν είναι το πρόγραμμά σου, όσο κι αν κάνεις μία μαθητοκεντρική διδασκαλία. Στην πραγματικότητα τους αλλάζεις όλη τους τη ζωή. Στην Πρώτη, η περισσότερη δουλειά γίνεται στο σχολείο – ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να γίνεται. Ο δάσκαλος κάνει το μάθημά του, τα παιδιά εκφράζουν τις απορίες τους και όταν επιστρέφουν στο σπίτι έχουν απλά να εξασκηθούν σε αυτό στο οποίο είναι ήδη προετοιμασμένα. Έτσι αφού ξεκουραστούν, παίξουν, μιλήσουν με τους γονείς τους, έχουν να κάνουν μια μικρή επανάληψη σε αυτά που έχουν ήδη προετοιμαστεί από τον δάσκαλο.
Σε αυτή την ηλικία, την πρώτη δημοτικού, τα παιδιά χρειάζονται κάποιον να τα οδηγεί. Την δουλειά την κάνει πάντα το παιδί – οι γονείς δηλώνουν απλά την παρουσία τους. Χρειάζεται δηλαδή ένας διακριτικός έλεγχος χωρίς ασφυκτικά πλαίσια.
Γιατί να υπάρχει αυτός ο έλεγχος; Είναι ένα μυστικό μεταξύ των δασκάλων και των γονέων: Για να προετοιμάσεις το παιδί ότι γυρνώντας στο σπίτι έχει ένα καθήκον, μία συγκεκριμένη δουλειά, ένα χρέος.
Μπορείς να το ρωτάς: ‘Έκανες παιδί μου την αντιγραφή;’ Να δείχνεις όμως ότι το εμπιστεύεσαι! Δε θα πει ψέματα. Άντε να το κρύψει μία φορά. Μπορείς να πεις, ‘Θα σε αφήσω για λίγο, πρέπει να μιλήσω λίγο στο τηλέφωνο.’ Απλά να ξέρει ότι κάποιος ξέρει ότι κάνει αυτή τη δουλειά.
Ο έλεγχος αυτός είναι στην ουσία έλεγχος δύο προσώπων. Του παιδιού, αν έχει μάθει, και του δασκάλου. Γιατί εγώ σαν δάσκαλος μπορεί να λέω ‘το παιδί είναι πανέτοιμο’ δεν πρέπει όμως κι εσείς, στη βάση μιας ισότιμης και ειλικρινούς σχέσης να με ελέγξετε; Δηλαδή όντως κάνω αυτά που έχω πει ότι θα κάνω;
Και μετά σιγά-σιγά τα παιδιά θα πάρουν τη σειρά τους και θα πηγαίνουν σπίτι και να κάνουν τα μαθήματά τους. Και σε επόμενες τάξεις θα έχουν μάθει να κάνουν τη δουλειά μόνα τους. Σε μερικές περιπτώσεις θα χρειαστούν περισσότερο τη βοήθεια των γονέων. Π.χ. μπορεί οι γονείς να χρειαστεί να τα βοηθήσουν να ψάξουν κάτι στον υπολογιστή ή σε μία εγκυκλοπαίδεια. Ή μπορεί ένας δάσκαλος να πει στους γονείς ‘πηγαίνετέ τα μια βόλτα στα βιβλιοπωλεία, βάλτε τα να διαλέξουν κάποια βιβλία. Βάλτε τα το βράδυ να σας διαβάσουν ένα παραμύθι.’
Πάντοτε όμως χρειάζεται μέτρο. Ούτε υπερβολικός έλεγχος, ούτε να τα αφήσουμε όλα στην τύχη.»
Κάπως έτσι νομίζω ότι έγιναν τα πράγματα και στη δική μας την περίπτωση στην Πρώτη και τώρα όντως τα παιδιά έχουν αναλάβει την ευθύνη των υποχρεώσεών τους. Ωστόσο μου δημιουργήθηκε ένα εύλογο ερώτημα το οποίο και έθεσα:
«Κι αν οι γονείς τα έχουν κάνει θάλασσα; Αν προσπάθησαν να βοηθήσουν τα παιδιά με το λάθος τρόπο και τα πράγματα έχουν ξεφύγει; Υπάρχει τρόπος να διορθωθούν;»
Η απάντηση ήταν καθησυχαστική:
«Έχω μάθει το εξής: Ό,τι και να γίνει, κάθε βράδυ έρχεται το σκοτάδι και κάθε πρωί έρχεται το φως. Κάθε μέρα είναι μία καινούργια μέρα. Μπορείς να ξεκινήσεις πάντοτε από την αρχή. Με τα παιδιά δεν υπάρχει μαγικό ραβδάκι. Πρέπει πάντα να έχεις υπομονή. Όταν νομίζεις ότι έχεις φτάσει τα όριά σου, χαμήλωσε λίγο ακόμα τον πήχη και δώσε μία τελευταία ευκαιρία στην τελευταία ευκαιρία. Έτσι πρέπει να το βλέπουμε πάντα. Είναι παιδιά. Δεν είναι μηχανήματα, δεν είναι ένας εκτυπωτής που έχει χαλάσει και είτε θα σου εκτυπώσει τη σελίδα είτε όχι, είναι παιδιά. Οφείλουμε να είμαστε υπομονετικοί, να επιμένουμε και να βλέπουμε τα πράγματα πάντα θετικά και αισιόδοξα.»
——–
Ευχαριστώ τον κύριο Κολιούση για τις πολύτιμες πληροφορίες που μοιράστηκε μαζί μου αλλά και για το θετικό μήνυμα που όλοι χρειάζεται να θυμόμαστε: «Η κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα και μπορείς να ξεκινήσεις πάντοτε από την αρχή.»
Κάντε κλικ ΕΔΩ ή στο παρακάτω κουμπί και θα σας στείλω ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου Επιστροφή στα Σχολεία: Πλήρης Οδηγός για γονείς, στη στιγμή!
Photo by ND Strupler
Kαλημερα!
Κρατάω αυτό που αναφέρθηκε “Πάντοτε όμως χρειάζεται μέτρο. Ούτε υπερβολικός έλεγχος, ούτε να τα αφήσουμε όλα στην τύχη.”
Είμαι πολύ καταπάνω στο διάβασμα ή καλύτερα στον έλεγχο των μαθημάτων τους, κάτι που φυσικά δεν τους αρέσει…πχ πόσο μπορώ να επιμένω να μου πει το μάθημα της ιστορίας ή να αρκεστώ στο ότι μου λέει ότι το διάβασε…Βέβαια εγώ ξέρω ότι το διάβασε αλλά όχι όσο πρέπει για να μπορεί να μου το πει.
‘Η ελέγχω αυτά που έκαναν και υπάρχουν λάθη απροσεξίας. Δεν πρέπει να τα διορθώσουν ή μήπως δεν τα αφήνω να κάνουν λάθη κι έτσι να μάθουν μέσα από τις συνέπειες…
δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή απλά προβληματίζομαι μήπως χάνω το μέτρο…
Κι εμένα που η μαμά μου ποτέ δεν με βοήθησε και δεν με έλεγξε μια χαρά τα πήγα εν τέλει…
ευχαριστώ
Είχα κι εγώ τους ίδιους προβληματισμούς σχετικά με τα λάθη και σκέφτηκα να ρωτήσω τη δασκάλα. Η δασκάλα μου είπε ότι προτιμάει να βλέπει τα λάθη των παιδιών για να ξέρει τι έχουν καταλάβει και τι όχι, αν τα “πασαλείβουν” και για να έχει τέλος πάντων μία καλύτερη εικόνα ώστε να ξέρει σε τι να επιμείνει. Μόνο έτσι μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά. Ενώ αν έβαζε Α σε εργασίες που έκαναν οι γονείς, κανείς δεν θα έβγαινε κερδισμένος. Είναι μια ωραία ερώτηση για την επόμενη συνάντηση δασκάλων γονιών!
Ας μιλήσουμε λίγο για θέματα ταμπού. Βλέπω ότι λίγοι λένε αλήθειες. Η παιδεία στην Ελλάδα είναι τόσο πολύ άθλια που είναι αδιανόητο να μην αφιερώνεις χρόνο έως δάσκαλος (αντικαθιστώντας τον δάσκαλο του σχολείου) με το παιδί σου.
Σημείωση: Μια ματιά στην ύλη και το εκπαιδευτικό υλικό στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού έχει ρίξει κανείς?
Τα πράγματα είναι απογοητευτικά, όχι μόνο στο δημοτικό αλλά και στις μεγαλύτερες τάξεις. Φέτος η μεγάλη μου κόρη πηγαίνει Α λυκείου και όλοι της οι συμμαθητές κάνουν φροντιστήριο. Δηλαδή το πρωινό σχολείο είναι διακοσμητικό στοιχείο. Τα παιδιά πρέπει να πηγαίνουν στο “βραδινό σχολείο” για να μάθουν.
Υπάρχουν πολλές συζητήσεις που χρειάζονται να γίνουν για την παιδεία. Σε αυτό εδώ το blog τα λέμε όλα και καλά και κακά. Δυστυχώς από τότε που πηγαίναμε εμείς σχολείο, λίγα θετικά βήματα έχουν γίνει (για να μην πω έχουν γίνει βήματα προς τα πίσω).
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι θα σταματήσουμε να προσπαθούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά να αποκτήσουν καλές συνήθειες και ελπίζω το άρθρο να βοηθάει τους γονείς των παιδιών της πρώτης.
Έχω ισχυρές αμφιβολίες για το κατά πόσον υπάρχουν επιτυχημένες συνταγές….Εκπαιδευτικός κι εγώ η ίδια, πάντα ήμουν κατά του να “κάτσω να διαβάσω τα παιδιά μου”. Στόχος μου ήταν να τους προσφέρω τη μεθοδολογία, ώστε να τους δώσω την ευκαιρία να αυτονομηθούν και να διαβάζουν μόνα τους. Υπάρχει, όμως, μέσα σ’ όλα, κι ένας παράγοντας που λέγεται εσωτερική κινητοποίηση: ορισμένα παιδιά το διαθέτουν, ορισμένα, όμως, δυστυχώς όχι. Έχω, σήμερα, έναν γιο 13 χρονών και μια κόρη 11 ετών. Με την κόρη μου ουδέποτε χρειάστηκε να ανησυχήσω, κατά το μέρος που αφορά τη μελέτη της. Είναι υπεύθυνη, διαβάζει μόνη της, στην Ε΄ Δημοτικού τώρα, και ο μόνος λόγος για τον οποίον μπορεί να με κυνηγάει, είναι για να μου “πει το μάθημα” (κι αυτό συμβαίνει κατά βάση στα θεωρητικά μαθήματα). Αξίζει, μάλιστα, να σημειώσω ότι η κόρη μου αντιμετώπισε κάποιες ιδιάζουσες δυσκολίες στο θέμα του λόγου, καθώς χρειάστηκε να παρακολουθείται από λογοπεδικό για περίπου 5 χρόνια, αφού στην ηλικία των 3,5 ετών δεν άρθρωνε παρά μόνον μια λέξη, τη λέξη “μαμά”. Οι ειδικοί θεωρούσαν ότι θα αντιμετωπίσει στη συνέχεια “μαθησιακές δυσκολίες”. Όχι μόνον τούτο δεν συνέβη, αλλά ήδη μετά τα 2 πρώτα χρόνια της θεραπείας της, κανείς δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι αυτό το παιδί είχε ποτέ αντιμετωπίσει πρόβλημα στον λόγο του. Στη συνέχεια, ξεκίνησε να μαθαίνει ξένες γλώσσες με απίστευτη ευκολία, παρά τις αντίθετες επίσης προβλέψεις των “ειδικών”.
Από την άλλη πλευρά, ο γιος μου, 13 σήμερα όπως ανέφερα, είναι ένα εξαιρετικά ευφυές παιδί, δυστυχώς, όμως, πλήρως ασυνεπές με τη σχολική μελέτη. Κι αυτό δεν είναι ένα φαινόμενο που παρουσιάστηκε πρώτη φορά τώρα (δηλ. στην Α΄ Γυμνασίου), αλλά είχε ξεκινήσει από τα μέσα του δημοτικού. Σ’ αυτό το παιδί, δεν εφάρμοσα διαφορετικό σύστημα από αυτό που εφάρμοσα στην κόρη μου. Έχω, λοιπόν, ένα παιδί, το οποίο, αυτή τη στιγμή αρνείται πεισματικά να διαβάσει, αν και στα σχολικά διαγωνίσματα γράφει ιδιαιτέρως υψηλούς βαθμούς (πάνω από 18). Όμως, πηγαίνει στο σχολείο απροετοίμαστος, βασικά, δεν ετοιμάζει ποτέ τις ασκήσεις που τους αναθέτουν οι καθηγητές για το σπίτι. Αφού, ήδη από το δημοτικό, είχα δοκιμάσει όλους τους πιθανούς τρόπους να τον κινητοποιήσω (με το καλό, με το κακό, με ενθάρρυνση, με τιμωρίες κτλ, πάντοτε όμως με φοβερή υπομονή από μέρους μου) και μέχρι και παιδοψυχολόγο είχα φέρει στο σπίτι, προκειμένου να καταφέρει να τον κινητοποιήσει με κάποιον τρόπο (και τελικά, και ο ίδιος ο παιδοψυχολόγος σήκωσε τα χέρια ψηλά), τώρα στο Γυμνάσιο, βρίσκομαι αντιμέτωπη με κάτι το καινούργιο: όχι μόνον δεν προετοιμάζεται στο σπίτι, αλλά επιπλέον, μου λέει και ψέματα συνεχώς ως προς το γεγονός ότι είναι διαβασμένος. Στο μεταξύ, προσπαθώ να τον αφήσω να υποστεί τις φυσικές συνέπειες της πρακτικής του, αλλά δεν υπάρχει κανένα αποτέλεσμα: υπομένει στωικά τις οποιεσδήποτε στερήσεις (ηλεκτρονικών παιχνιδιών, τηλεόρασης, εκδρομών, άλλων δραστηριοτήτων στις οποίες δεν συμμετέχει) χωρίς να αλλάζει τη στάση του.
Τέλος, κρίνω σκόπιμο να επισημάνω ότι και οι δυο γονείς είμαστε φιλομαθείς και είμαστε και υπεύθυνοι σαν άτομα. Το μόνο σκοτεινό σημείο είναι η απουσία του πατέρα του στο εξωτερικό, για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Ωστόσο, δεν μπορώ να αποδώσω σε αυτό τη συμπεριφορά του, γιατί προϋπήρχε αυτή η συμπεριφορά και πριν ακόμη ο μπαμπάς του αρχίσει να απουσιάζει λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Πλέον, έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά και έχω αρχίσει να πιστεύω ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο γι’ αυτόν. . . λυπάμαι, όμως, γιατί είναι ένα παιδί που έχει φοβερές δυνατότητες και δυστυχώς, δεν θα μπορέσει να τις αξιοποιήσει με αυτή τη συμπεριφορά.
Ευχαριστώ
Καλησπέρα Αναστασία. Αρκετή τροφή για σκέψη, ευχαριστούμε πολύ!
Συμφωνώ ότι το κάθε παιδί είναι διαφορετικό και δεν υπάρχουν συνταγές. Είναι πολύ χρήσιμο που εμείς οι γονείς μοιραζόμαστε εμπειρίες και σκέψεις προσπαθώντας να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. Ακόμα κι απαντήσεις να μην πάρουμε, είναι ανακουφιστικό να ξέρουμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι σε μια δύσκολη κατάσταση.
Τα παιδιά μας έχουν τις ίδιες ηλικίες. Είναι δύσκολη χρονιά η Α’ Γυμνασίου και δεν το λέω από την πλευρά των μαθημάτων, αλλά από την πλευρά όλων αυτών των καταιγιστικών αλλαγών στη ζωή του παιδιού. Αν προϋπήρχε η συμπεριφορά, όλες αυτές οι αλλαγές της Α’ Γυμνασίου μάλλον επιβαρύνουν κι άλλο την κατάσταση.
Όλοι οι γονείς των παιδιών της Α’ Γυμνασίου είμαστε νομίζω σε εγρήγορση… Κι εσύ σίγουρα ένα παραπάνω… Ελπίζω όλα θα πάνε καλά. Καλή δύναμη!
Άσπα μου, αν και παλιό αυτό το post, μένει πάντα επίκαιρο! Αρχές Σεπτέμβρη, μ’έναν μεγάλο γιο που θα πάει νηπιαγωγείο κι έναν μικρό στο βρεφονηπιακό, καταλαβαίνεις τι άγχος υπάρχει! Όχι, εντάξει, το ελέγχω, να μην είμαι και υπερβολική! Θέλω να πιστεύω πώς θα τα πάω καλά, πάντως η ανάρτηση αυτή με βοήθησε πολύ και θα την φυλάξω για να την ξαναδιαβάσω και του χρόνου…φιλάκια πολλά, σ’ευχαριστούμε πολύ
Καλή αρχή και στον μεγάλο Μαρία! Όλα καλά να πάνε, και του χρόνου θα πούμε περισσότερα. Φιλιά πολλά!
Φέτος η μεγάλη μου κόρη θα πάει 1η Δημοτικού και με έχει πιάσει ήδη άγχος για το πως μπορώ να τη βοηθήσω σε αυτή τη σημαντική χρονιά να κάνει μια καλή αρχή. Σ’ευχαριστώ για αυτό το κείμενο…με βοήθησε πολύ!
Ειρήνη εγώ σε ευχαριστώ για το μήνυμα!
Εύχομαι καλή αρχή! Και είμαι σίγουρη ότι θα λάμψει! 🙂
Τι όμορφο και χρήσιμο post!!!
Εύχομαι κι εγώ πραγματικά να καταφέρω να μεγαλώσω ένα ανεξάρτητο παιδί (έχω μια κορούλα 10 μηνών) και θα ήθελα να μας γράψεις περισσότερα..
Μένω σε ένα πολύυυ μικρό χωριό,μετα βίας είμαστε 300,και πολύ ανησυχώ για το πώς θα καταφέρω να δώσω στο παιδί μου την κατεύθυνση που του χρειάζεται.
Αλήθεια,μια ερώτηση,σε τι ηλικία τα έβαλες στα δωμάτιά τους???Μήπως δεν κάνω καλά που ακόμα κοιμάται μαζί μου???
Όλοι οι γονείς έχουμε τελικά τις δικές μας ανησυχίες… Κι εσείς που είστε 300 και εμείς από την άλλη που ζούμε στο χάος της Αθήνας! Όλα καλά θα πάνε. 🙂
Το θέμα αυτό με το δωμάτιο είναι προσωπικό. Εγώ είχα επιλέξει να τα έχω από την αρχή τα παιδιά στα δωμάτιά τους. Εσύ όμως είσαι η μαμά. Εσύ ξέρεις τι ταιριάζει στη δική σου περίπτωση.
Σε ευχαριστώ Ισαβέλλα και θα τα λέμε!
Και εμείς πρωτακι είμαστε. Το ειδατε το ”εμεις” ε; Παντα εχεις απορίες για το παιδί σου. Καλο είναι να μιλάμε με τους δασκάλους συχνα. Σιγουρα εχουμε να μαθουμε πολλά.
Το είδα, το είδα το “εμείς”, χαχαχα…
Πράγματι μαθαίνει κανείς πολλά από τους δασκάλους. Ελπίζω επίσης ολοένα και περισσότεροι δάσκαλοι να φτιάχνουν δικά τους blogs! Και έτσι να τους διαβάζουμε σε καθημερινή βάση!
Καλημέρα Άσπα!
Μεγάλο χάρισμα η υπομονή αλλά αν έχουμε πάντα στο νου μας πόσο πολύ αγαπάμε τα παιδιά μας τότε αυτή μας χαρίζεται με ευκολία. Είναι ωραίο να ξέρεις πως υπάρχουν εκπαιδευτικοί που συμμερίζονται τις απόψεις σου και αντιμετωπίζουν την κάθε μέρα σαν μια καινούρια αρχή. Είναι η λογική που δίνει την ώθηση στα παιδιά να προχωράνε πάντα μπροστά. Νομίζω πως απο αυτή την ιδέα τίνουν να αποκλείνουν οι εκπαιδευτικοί της δευτεροβάθμιας… Θα σου πω απο Σεπτέμβρη
Υπάρχουν σπουδαίοι εκπαιδευτικοί ευτυχώς!
Άρα μεγάλος μήνας ο Σεπτέμβρης… Με το καλό!
’Πρέπει πάντα να έχεις υπομονή.’
Aυτό κρατάω εγώ. Είναι η μεγαλύτερη αλήθεια και να προσθέσω εγώ ’και χιούμορ’.
Πολύ όμορφες συμβουλές Άσπα μου και σ’ευχαριστούμε!
Φιλάκια!!²
υγ. άσχετο αλλά ήθελα να σε ρωτήσω αν έχεις κάπου στο μπλογκ ένα άρθρο που να μας λέει πως να αντιμετωπίσουμε τον πρώτο καιρό που τα παιδιά πάνε νηπιαγωγείο ή παιδοκομικό σταθμό 🙂
Δεν είχα γράψει κάτι για προετοιμασία. Είχα όμως γράψει για την πρώτη μέρα της Εβίτας εδώ: https://www.aspaonline.gr/xthes-kai-simera/
Τι μου θύμησες! Πέρασαν σαν νερό τα χρόνια…
Αχ ανακουφίστηκα διαβάζοντάς σε! Από ένστικτο και μόνο, φέτος που ξεκίνησε η κόρη μου πρώτη δημοτικού, δεν ήθελα να κάθομαι πάνω από το κεφάλι της να την διαβάζω. Την άφηνα να κάνει αυτά που πρέπει να κάνει και μετά έλεγχα αν είναι σωστά. Δυσκολευτήκαμε αρχικά γιατί ο αδελφός της δεν είχε μαθήματα να κάνει κ εκείνη είχε κ λύσσαγε (τα ξέρεις). Μετά το θέμα με τα γράμματά της. Τραγικά. Δεν την πιέζω μέχρι τώρα κ δεν ξέρω αν κάνω σωστά. Η δασκάλα της της γράφει που κ που να κάνει καλύτερα γράμματα για να την φιλοτιμήσει, αλλά το έχουμε συζητήσει κ μου είπε κ εκείνη να μην την πιέζω. Άλλοι μου λένε ότι οι βάσεις για να κάνει κάποιος καλά γράμματα είναι τώρα, στην πρώτη. Δεν θέλω να γίνω μια σπαστική μαμά που σβήνει κ ξανασβήνει το τετράδιο του παιδιού της για να είναι τέλειο! Όπως επίσης την έχω στείλει κ αδιάβαστη μια μέρα που την έπιασε η κακία της κ δεν ήθελε να διαβάσει. Ήθελα να δει τα αποτελέσματα της πράξης της. Είχα συνεννοηθεί με τη δασκάλα της φυσικά.
Συγνώμη που καταχράστηκα το χώρο σου Άσπα αλλά μου βγήκαν αυθόρμητα.
Το blog εδώ είναι για να γράφουμε αυτά που μας απασχολούν. Καθόλου κατάχρηση λοιπόν!
Το θέμα με τα άσχημα γράμματα πάντως το ξέρω καλά!
Και ακόμα δεν έχουν σταθεροποιηθεί σε γραφικό χαρακτήρα. Συνεχώς αλλάζουν!
Ελπίζω να το θυμάμαι πάντα αυτό το τόσο θετικό μήνυμα! Πολύ όμορφα τα λόγια του δασκάλου!
Κι εμένα το πρωτάκι σχεδόν μόνο του διαβάζει αλλά δυστυχώς λόγω του ότι δουλεύω απόγευμα την πιέζω λίγο να τα κάνει πιο γρήγορα απ όσο θα ήθελα και θα ήθελε!
Επίσης είναι καλό να μάθουν από την αρχή να διαβάζουν σε έναν χώρο όπως πχ γραφείο και όχι όπου τύχει!
και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας να δημιουργούμαι ένα σωστό περιβάλλον για διάβασμα. Δεν μπορούμε να λέμε στο παιδι διάβασε μόνο σου ενώ εμείς κάνουμε πάρτυ στο διπλανό δωμάτιο!
Ωραία tips Κατερίνα. Thanks!