Είμαστε τόσο διαφορετικές. Είμαστε τόσο ίδιες.

“Έλα μαμά πες μας ιστορίες από τότε που ήσουν μικρή. Πες μας…”

Έχουν λαχτάρα να μάθουν πώς ήμουν, τι σκεφτόμουν, τι έκανα. Καταλαβαίνουν πόσο διαφορετικές είμαστε. Αλλά και πόσο ίδιες…

Και στύβω κι εγώ το μυαλό μου να θυμηθώ ιστορίες… Όλο νομίζω ότι τους της έχω πει όλες, αλλά όλο και κάποιες καινούργιες θυμάμαι…  Χθες το βράδυ θυμήθηκα να τους πω τότε που προσπαθούσαμε με τον αδελφό μου να εκπαιδεύσουμε τη γάτα μας να μεταφέρει τα σημειωματάκια μας από το ένα δωμάτιο στο άλλο, όταν ήμασταν ξαπλωμένοι το βράδυ στα κρεβάτια μας.
Τους φάνηκε τόσο αστείο! Εκείνες πλέον ανταλλάσσουν e-mail. Βέβαια είναι ακόμα μικρές για να έχουν δικούς τους υπολογιστές στα δωμάτια (ή κινητά) αλλά αργά ή γρήγορα θα γίνει και αυτό…

Είμαστε τόσο διαφορετικές. Είμαστε τόσο ίδιες. 

Η Εβελίνα άρχισε πρόσφατα να συμπληρώνει άλμπουμ με αυτοκόλλητα όπως έκανα κι εγώ σαν παιδί.  Το δικό μου ήταν Sarah Kay. Το δικό της είναι Μουντιάλ.

Είμαστε τόσο διαφορετικές. Είμαστε τόσο ίδιες.  

Και η Εβίτα όταν θα μεγαλώσει θα γίνει νίντζα. Και σαν νίντζα δεν την πολυνοιάζουν κοσμήματα. Αλλά μόλις είδε την προηγούμενη εβδομάδα τα πρώτα κεράσια της χρονιάς, έκανε αυτό που έκανα κι εγώ όταν ήμουν μικρή (περισσότερο για να χαρώ επειδή ξέρει ότι το έκανα): πήρε ένα διπλό και το έβαλε σκουλαρίκι στο αυτί.

Είμαστε τόσο διαφορετικές. Είμαστε τόσο ίδιες.