Από τότε που οι κόρες μου πήγαν δημοτικό, παρακολουθώ έναν καταπληκτικό θεσμό που υπάρχει στο σχολείο τους, που είναι η υιοθεσία των παιδιών της Πρώτης δημοτικού από τα παιδιά της Έκτης. Το έζησα ως μαμά παιδιών Πρώτης, και να που έφτασε η στιγμή που θα γράψω αναλυτικότερα για το θέμα, μια και πλέον έχω ολοκληρωμένη την εικόνα της διαδικασίας. Η Εβελίνα που φέτος πηγαίνει Έκτη, μόλις υιοθέτησε το δικό της πρωτάκι!
Λίγα λόγια για τον θεσμό
Κάθε πρωτάκι του σχολείου, υιοθετείται στην αρχή της χρονιάς από ένα εκτάκι. Το εκτάκι αναλαμβάνει να το προστατεύει, να το καθοδηγεί και να το βοηθάει καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Έτσι το πρωτάκι ξέρει ότι μπορεί να απευθυνθεί και κάπου αλλού εκτός από τους δασκάλους του για οτιδήποτε το απασχολεί. Και τα εκτάκια κρατούν συνεχώς τα μάτια τους ανοιχτά για οτιδήποτε μπορεί να χρειαστούν τα πρωτάκια τους. Δεν γνωρίζω πριν από πόσα χρόνια μπήκε σε εφαρμογή αυτός ο θεσμός στο σχολείο, ούτε ποιος τον σκέφτηκε, εκείνο όμως που βλέπω είναι ότι χρόνο με τον χρόνο αναβαθμίζεται και λειτουργούν όλα με αριστουργηματικό τρόπο.
Περισσότερες λεπτομέρειες
Λίγες περισσότερες λεπτομέρειες, για το πώς λειτουργεί: Κατ’ αρχήν τα παιδιά της Έκτης γνωρίζουν ήδη την αξία του θεσμού, μια και τον έχουν ζήσει ως πρωτάκια αλλά η δασκάλα τους τους μιλάει περισσότερο για αυτόν και τους εξηγεί τις λεπτομέρειες της διαδικασίας. Αντίστοιχα οι δασκάλες της πρώτης μιλάνε στα πρωτάκια τους για το τι θα συμβεί.
Ο τρόπος που γίνεται η σύνδεση μεταξύ παιδιών: Το Στ1 υιοθετεί παιδιά από το Α1, το Στ2 από από το Α2 κλπ κλπ. Δηλαδή τα τμήματα γίνονται ζευγαράκια.
Η πρώτη επαφή των παιδιών της έκτης με τα παιδιά της πρώτης γίνεται στο προαύλιο, με την επίβλεψη των εκπαιδευτικών της Φυσικής Αγωγής. Πιο συγκεκριμένα να τι έγινε την προηγούμενη εβδομάδα όπως μου τα διηγήθηκε η Εβελίνα: Τα δυο τμήματα κανόνισαν να κάνουν μια μέρα κοινή ώρα γυμναστική. Οι δυο γυμνάστριες των τμημάτων συνεργάστηκαν ώστε τα παιδιά να παίξουν παιχνίδια γνωριμίας. Εκτάκια και πρωτάκια έπαιζαν μαζί σε ζευγαράκια. Π.χ. έτρεχαν χέρι-χέρι, τα πρωτάκια πέρναγαν κάτω από τα πόδια των παιδιών της Έκτης, κλπ κλπ. Μετά από τα παιχνίδια, τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν και να γνωριστούν. Ο στόχος της πρώτης συνάντησης ήταν να σπάσει ο πάγος, να γίνει μια πρώτη γνωριμία και τα παιδιά να δουν ότι μπορούν να συνεργαστούν και να διασκεδάσουν μαζί, ανεξάρτητα από ηλικία.
Παρ’ όλο που σε αυτή την πρώτη συνάντηση δεν καθορίστηκαν τα τελικά ζευγαράκια, η Εβελίνα ήρθε πολύ κοντά με ένα κορίτσι, το οποίο ήλπιζε να υιοθετήσει. Αυτό ήταν μεγάλη νίκη καθώς από την αρχή της σχολικής χρονιάς μου έλεγε: «Ελπίζω να μου τύχει αγόρι. Ελπίζω να μου τύχει αγόρι.» Φοβόταν μην της τύχει κάποιο κορίτσι που να του αρέσουν οι πριγκίπισσες και τα κοριτσίστικα, γιατί σε αυτή την περίπτωση δε θα είχαν κοινά. Το κορίτσι όμως αυτό είχε έναν μεγάλο αδελφό και αγαπούσε επίσης τα αγαπημένα της ίδιας Χελωνονιντζάκια. Ενθουσιάστηκε τόσο με το κορίτσι που μου είπε: «Ήταν εγώ σε πρωτάκι!» Και πρόσθεσε «Μιλούσε ακατάπαυστα!»
Η δεύτερη επαφή, ήταν η πιο επίσημη και έγινε υπό την επίβλεψη των δασκάλων. Τα εκτάκια πήγαν «επίσημη επίσκεψη» στην Πρώτη, με σκοπό να ολοκληρωθεί η διαδικασία της υιοθεσίας, που γίνεται με κλήρωση. Τα παιδιά της Έκτης πήγαν με γεμάτα χέρια. Είχαν φτιάξει χάρτινα καραβάκια που είχαν γεμίσει με λιχουδιές, και τα πρόσφεραν στα παιδιά της Πρώτης. Στη συνέχεια έγινε η κλήρωση. Το κάθε πρωτάκι με τη σειρά, τραβούσε ένα χαρτάκι με το όνομα ενός παιδιού της Έκτης. Ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών γίνονται και οι απαραίτητες προσαρμογές. Π.χ. μπορεί ένα πρωτάκι να υιοθετηθεί από δύο εκτάκια (σε περίπτωση που τα εκτάκια είναι περισσότερα στον αριθμό). Στην Εβελίνα έτυχε τελικά στην κλήρωση αγόρι!
Μετά την κλήρωση, τα Εκτάκια παρουσίασαν στα Πρωτάκια ένα απλό χορευτικό που είχαν ετοιμάσει και στη συνέχεια όλοι μαζί βγήκαν στο προαύλιο για περισσότερο παιχνίδι και γνωριμία.
Κάποιες επιπλέον σκέψεις
Είμαστε ακόμα στην αρχή της σχολικής χρονιάς και καθώς θα ζω από κοντά τη διαδικασία της υιοθεσίας θα γράφω περισσότερες σκέψεις, αλλά κάτι που ήδη βλέπω και μου αρέσει πολύ είναι τη δυναμική που αναπτύσσεται όχι μόνο μεταξύ του παιδιού της Έκτης και του παιδιού της Πρώτης, αλλά και της παρέας του παιδιού της Έκτης με τα υιοθετημένα πρωτάκια. Για παράδειγμα: Η Εβελίνα κάνει στενή παρέα με 4-5 παιδιά από την τάξη της. Ε λοιπόν, έχει γνωρίσει τα πρωτάκια τους και τα θεωρεί και «δικά της παιδιά». Δηλαδή αν ποτέ δει κάποιο πρωτάκι από αυτά να χρειάζεται κάτι, θα το θεωρήσει υποχρέωσή της να βοηθήσει!
Κάρτα που είχε γράψει η Εβίτα ως πρωτάκι, στο εκτάκι της τη Στέλλα
Επιπλέον συμφώνησε με το συμμαθητή της που υιοθέτησε εκείνο το κορίτσι που είχε αρχικά συμπαθήσει να τον βοηθάει στην υιοθεσία. Να φροντίζουν δηλαδή και οι δύο μαζί το κορίτσι αλλά και εκείνος να τη βοηθάει στην υιοθεσία του δικού της αγοριού. Έχουν δηλαδή αρχίσει ήδη να δημιουργούνται δεσμοί και πλέγματα αλληλοβοήθειας.
Αποχαιρετισμός
Αν και δεν ξέρω ακόμα τι ακριβώς θα συμβεί φέτος στον αποχαιρετισμό, έχω βρεθεί σε γιορτές λήξης από άλλες χρονιές και πάντα μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές είναι όταν έρχεται η στιγμή για την κοινή εμφάνιση της Πρώτης και της Έκτης. Τα ζευγαράκια μπαίνουν χέρι χέρι και παρουσιάζουν πάντα κάτι μαζί. Μπορεί να τραγουδήσουν, μπορεί να χορέψουν, μπορεί να παίξουν κάποιο παιχνίδι. Κάθε χρονιά δεν είναι ίδια, πάντα κάτι αλλάζει, αλλά ο αποχαιρετισμός είναι πάντα συγκινητικός. Έχει αγκαλιές, λουλούδια και δάκρυα – πολλές φορές και από τους γονείς.
Εκτάκι αγκαλιάζει το πρωτάκι του σε παλαιότερη γιορτή λήξης
Και όπως στην αρχή της χρονιάς τα εκτάκια υποδέχτηκαν τα πρωτάκια στο σχολείο τους, έρχεται η στιγμή που οι ρόλοι αντιστρέφονται. Τα πρωτάκια αποχαιρετούν τα εκτάκια, καθώς αυτά ετοιμάζονται να πετάξουν προς το σχολείο των μεγάλων, το γυμνάσιο.
Την επόμενη μέρα της υιοθεσίας η Εβελίνα πήρε από το σπίτι ένα περιοδικό που είχε διπλό και το χάρισε στο πρωτάκι της. Εκείνο δεν ξέρει ακόμα να διαβάζει, αλλά καθόταν λέει στο διάλειμμα και το ξεφύλλιζε και προσπαθούσε να συλλαβίσει. Και αλίμονο αν κάποιος κατά τη διάρκεια της χρονιάς τολμήσει και το ενοχλήσει. Θα έχει να κάνει μαζί της!
Τους φαντάζομαι να περπατούν πλάι-πλάι. Στα μάτια του η Εβελίνα θα μοιάζει γίγαντας. Στα μάτια της θα μοιάζει «μικροσκοπικός». Μικροσκοπικός μικρός μαθητής, αλλά όχι απροστάτευτος. Έχει πλέον στη διάθεσή του μία γιγάντια αγκαλιά που τον έχει υιοθετήσει.
Και όλα αυτά από μια απλή ιδέα. Οι απλές ιδέες όμως, κάνουν τη ζωή ομορφότερη.
Photos by David Robert Bliwas, Aspa Online
Το πρόγραμμα ξεκίνησε να εφαρμόζεται το 2008.Εδω και αρκετά χρόνια, εφαρμόζεται και στο σχολείο που φοιτούν οι γιοι μου,το 13ο Δημοτικό Σχολείο Σερρών,με μεγάλη επιτυχία.
Συγχαρητήρια στο σχολείο!
ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΧΟΛΕΙΟ(8οΔΗΜ.ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ)Ο ΘΕΣΜΟΣ ΥΙΟΘΕΣΙΑΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΠΡΩΤΑΚΙΑ ΚΑΙ ΕΚΤΑΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΟΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΘΕΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΈΣΜΑΤΑ ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕΙ ΠΕΡΥΣΙ Η ΚΟΡΗΜΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ Η ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΗΑΛΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ.ΤΙΣ ΧΩΡΙΖΕΙ ΤΟ ΚΑΓΚΕΛΟ ΠΟΥ ΔΙΑΧΩΡΊΖΕΙ ΤΙΣ ΑΥΛΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΓΙΑΤΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΔΊΠΛΑ ΤΟ ΕΝΑ ΣΤΟ ΑΛΛΟ.ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΓΛΥΚΟ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΟ ΑΥΤΟ;
Υπέροχο! Εύχομαι να μείνουν για πάντα μαζί!
Παιδιά αυτός είναι αναμφίβολα ένας πολύ πετυχημένος θεσμός και επίσης λειτουργεί αποτελεσματικά κατά του buling. Αλλά είναι παλία ιδέα και λειτουργεί και σε δημόσια σχολεία (π.χ 2ο δημοτικό βουτών Ηρακλείου μια 10 ετία τώρα). Το θέμα είναι να διαδωθεί και μάλιστα να γίνει επίσημος θεσμός από το υπουργείο ανα είναι δυνατό.
Εγώ προώθησα το link στο σύλλογο γονέων και κηδεμόνων στα μέσα Σεπτεμβρίου και σήμερα προς μεγάλη μου έκπληξη, ο δάσκαλος της έκτης, ενημέρωσε τα παιδιά επί του θέματος και τα ρώτησε αν θέλουν να συμμετέχουν.
Η κόρη μου με χαρά ήρθε και μου ανακοίνωσε ότι θα “υιοθετήσει” ένα πρωτάκι.
Ευχαριστούμε που μοιραστήκατε την εμπειρία σας μαζί μας και μας δείξατε τον δρόμο, για να μπορέσουν να μάθουν να προσφέρουν και τα δικά μας παιδιά.
Ευχαριστώ κι εγώ που με ενημερώσατε για το ότι το σχολείο σας υιοθέτησε το θεσμό! Συγχαρητήρια και σε εσάς που όχι απλώς διαβάσετε το post αλλά το προτείνατε!
Χιλιάδες πλέον σχολεία έχουν υιοθετήσει το θεσμό ως αποτέλεσμα του post αλλά όλοι έχουμε βοηθήσει σε αυτό ο καθένας με το δικό του τρόπο. Καλή σχολική χρονιά!
πολυ ενθαρρυντικό να το βλεπουμε να υιοθετειται στην ουσια η αρχη ποου διεπει την μοντεσσοριανη παιδαγωγική φιλοσοφια, που εφαρμοστηκε απο την ιδια τη Μαρια Μοντεσσορι στα πρωτα “σπιτια των παιδιων’. Την πρακτικη αυτη τη βιωσε και η δικη μου κορη στο μοντεσσοριανο σχολειο που πηγε για πρωτη φορα σε ηλικια 2,5 ετων για να την υποδεχθει ενα εξαχρονο κοριτσι και να τη καθοδηγει για ενα χρονο, μεχρι που ανελαβε και εκεινη ενα νεο κοριτσακι , μια χρονια πριν αποχωρησει για το δημοτικο.
“Στην τάξη υπάρχουν μικτές ηλικίες, ακριβώς όπως και στον αληθινό κόσμο. Έτσι, ένα εξάχρονο παιδί μπορεί να μεταφέρει τη γνώση στο μικρότερο, αλλά και το τρίχρονο να του μάθει την κατανόηση και την αλληλοβοήθεια”
https://www.vita.gr/2014/03/05/science-forum/megalwnontas-aneksarthta-paidia/
Είναι τυχερή η κόρη σου που πήγε σε Μοντεσσοριανό σχολείο. Με την πρώτη ευκαιρία να μας μεταφέρεις κι άλλες εμπειρίες!
Κύριε Βλαχάκη, αναφέρεστε σε μοντεσσοριανό σχολείο στην Αθήνα; Εάν ναι σε ποιο καθώς με ενδιαφέρει πολύ…
ναι στην Αθήνα. Αν θέλετε επικοινωνηστε μαζί μου στο closer91@yahoo.gr για να σας δωσω λεπτομέρειες.
Σας έστειλα σχετικά επικοινωνία
Πραγματικά πολύ ενδιαφέρον άρθρο, εμπειρία. Θα ήθελα, αν μου επιτρέπετε να με αφήσετε να το κοινοποιήσω στο site μου. Σας ευχαριστώ.
Αν και το κείμενο υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα και δεν μπορεί να αναδημοσιευτεί αυτούσιο, μπορείτε ευχαρίστως να δημοσιεύσετε ένα μικρό απόσπασμα και το link για ολόκληρο το post. Χαίρομαι που σας άρεσε και ευχαριστώ για το σχόλιο!
Καλησπέρα Νανά. Και βέβαια μπορείς να πάρεις στοιχεία από το άρθρο ώστε να ενημερωθούν οι Λευκαδίτες για το θεσμό. Θα χαρώ να διαβάσω κι εγώ το post. Να μου στείλεις το link!
Ευχαριστώ για το μήνυμα!
Αν θέλετε, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου μέσω email. Θα χαρώ πολύ να το εφαρμόσετε!
Ωραία ιδέα… Θα μπορούσε να δουλέψει πιστεύω. Εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες στις Στρατιωτικές Σχολές (Ευελπίδων, Ικάρων κλπ ) Ο κάθε Τεταρτοετής “υιοθετεί ” έναν πρωτοετή. Ο ένας αποκαλεί τον άλλον “ο διπλανός μου”. Και είναι πραγματικό στήριγμα ο διπλανός τεταρτοετής για κάθε νεοεισερχόμενο στην Σχολή που είναι πραγματικός “ψάρακας” όπως και το πρωτάκι στο Δημοτικό.
Μακάρι να γίνει..,
Χρήσιμη πληροφορία. Ευχαριστούμε που τη μοιραστήκατε.
Τι καλά που θα ήταν να μπορούσε να εφαρμοστεί και στα δημόσια αυτό… αλλά…. τέλος πάντων, εγώ θα το τυπώσω, με την άδειά σας και θα το δώσω στην διευθύντρια του σχολείου μας, και ας ελπίσουμε οι δημόσιοι δάσκαλοι να συγκινηθούν από τις προοπτικές που έχει αυτό.
ΙΣΧΥΕΙ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ. ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΕΥΟΣΜΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΙΣΧΥΕΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΔΩ ΚΑΙ 4 ΧΡΟΝΙΑ.
Καλησπέρα σε ποιο σχολείο ακριβώς;
Και βέβαια να το δώσετε στη διευθύντρια του σχολείου σας… Εφαρμόζεται και σε ιδιωτικά και σε δημόσια σχολεία. Και ελπίζω να εφαρμοστεί και στο δικό σας!
Καταρχήν η ιδέα είναι καταπληκτική! Και χαίρομαι που σε κάποια σχολεία γίνεται επίσημα και με την επίβλεψη δασκάλων. Στο δικό μας δημοτικό σχολείο κάνουν κάτι παρόμοιο τα παιδιά από μόνα τους. Μεγαλύτερα παιδιά (συνήθως κορίτσια) υιοθετούν μικρότερα, με την “υποχρέωση” να τα προσέχουν στην αυλή.Μάλιστα χρησιμοποιούν τον όρο “μινιατούρα μου”. Η κόρη μου που είναι παιδί τρίτης δημοτικού έχει τρεις μινιατούρες ,ενώ η άλλη κόρη μου που είναι στην πρώτη δημοτικού έχει υιοθετηθεί από δύο……
Τα παιδιά πολλές φορές μας δείχνουν τον δρόμο!
Σήμερα ανακάλυψα το site και έχω ενθουσιαστεί!!!
Μπράβο στα παιδιά. Υπέροχη η πρωτοβουλία τους.
Καλώς ήρθες Αθανασία! 🙂
πολύ ωραιο αρθρο, ειμαι 18 χρονων τωρα οποτε περιπου πριν απο 12 χρονια κι εγω σαν πρωτακι ειχα αυτην την εμπειρια, αν και δεν γινοταν με κληρωση αλλα απλως μας πλησιαζαν τα εκτακια και κατα την πορεια γινοντουσαν τα ζευγαρια. Μεχρι την 3η δημοτικου ειχα παντα ενα εκτακι να με “υιοθετήσει” και στην πεμπτη και εκτη ειχα υιοθετήσει τουλαχιστον 10 πρωτακια και δευτερακια και θυμαμαι πολυ καλα ενα κοριτσακι δευτερα δημοτικου που ειχα υιοθετήσει το οποιο ειχε χασει την μητερα της και μετα απο καποιο καιρο με φωναζε μαμά γιατι ετσι της φερομουνα, και μια μερα που ειχα λιποθυμήσει στο σχολειο ειχανε μαζευτεί ολα τα “παιδία” μου και κλαιγανε και τους ακουγα που λεγανε “Μας αγαπαει και μας φροντιζει, δεν θελουμε να παθει τιποτα, ειναι σαν μαμα μας”… Τα σκεφτομαι και συγκινούμε. Χαιρομαι παρα πολυ που ακουω οτι συνεχίζεται αυτος ο θεσμός, μπορω να πω οτι γλυτωσα πολλα επεισοδια bulling επειδη ειχα ενα Εκτακι να με προσεχει.
Στεφανία ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες τη δική σου πλευρά! Η εμπειρία σου είναι η καλύτερη απόδειξη ότι ο θεσμός έχει νόημα και αξίζει.
Σε ευχαριστώ θερμά!
Φανταστική ιδέα, γιατί δεν είναι γενικευμένη;
Εύλογη απορία… Ας προσπαθήσουμε να διαδοθεί!
Είναι υπέροχη ιδέα, νομίζω από αυτές που θα έπρεπε να γίνουν “υποχρεωτικός” θεσμός σε όλα τα Δημοτικά σχολεία!!!
Άσπα σ’ευχαριστούμε που την μοιράστηκες μαζί μας. Θα φροντίσω να τη γνωστοποιήσω και στο δικό μας Δημοτικό! Ελπίζω να βρει ανταπόκριση από τον Δ/ντη και τους δασκάλους μας γιατί καλώς ή κακώς εξαρτάται από τη δική τους διάθεση. Νομίζω όμως πως αν το δουν θετικά όπως εμείς εδώ, το αποτέλεσμα θα είναι χαρούμενα, ευγενικά και γεμάτα αυτοπεποίθηση παιδιά:)
Φιλιά πολλά!!!
Δήμητρα εύχομαι να το διαβάσουν και από το δικό σας σχολείο και να αποφασίσουν να το υιοθετήσουν. Είναι τεράστιο το όφελος για τα παιδιά!
Πάρα πολύ ωραία ιδέα! συγχαρητήρια σε αυτόν που την σκέφτηκε και συγχαρητήρια φυσικά σε όλους αυτούς που την υιοθετούν και την συνεχίζουν!
Θα τους μεταβιβάσω τα συγχαρητήρια με χαρά!
Χαίρομαι πολύ που σας άρεσε!
Παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου με email (https://www.aspaonline.gr/contact/)
Ευχαριστώ!
Δεν είναι κακό να υπάρχουν προβληματισμοί! Όπως ανέφερα απατώντας σε 1-2 άλλα σχόλια πιο κάτω, δεν γνωρίζω τις απαντήσεις. Απλά καταγράφω όσα έχω δει απ’ έξω. Όλα αυτά όμως συμβαίνουν στο σχολείο. Οι εκπαιδευτικοί είναι πάντα δίπλα και παρατηρούν διακριτικά για να βεβαιώνονται ότι όλα πηγαίνουν καλά. Αλλά όσα χρόνια παρατηρώ κι εγώ το θεσμό, δεν έχω ποτέ δει κάτι τέτοιο. Τα παιδιά δεν τα υποχρεώνει κανείς να είναι μαζί, ούτε να κάνουν παρέα. Άρα σε τι να καταπιέσει το μεγαλύτερο το μικρότερο; Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να μην καλλιεργηθεί σχέση.
Βλέποντας όμως τους συμμαθητές της κόρης μου και μιλώντας με τους γονείς τους, βλέπω ότι όλα τα παιδιά αισθάνονται περήφανα για την ιδιότητα που έχουν του “φύλακα-άγγελου”. Και στέκονται στο ύψος των περιστάσεων.
Είναι όπως καμιά δύο αδέλφια μαλώνουν μεταξύ τους μέσα στο σπίτι αλλά όταν βρεθούν έξω με άλλους γίνονται μια ομάδα. Και το μεγάλο αδελφάκι στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και δεν αφήνει κανέναν να πειράξει τον μικρό του αδελφό. Το ίδιο νομίζω συμβαίνει κι εδώ.
Μπορώ να σκεφτώ κι ένα σωρό άλλα πράγματα να πω. Για παράδειγμα βλέπω ότι η κόρη μου παρατηρεί τα πάντα. Αν αντιλαμβανόταν κάτι να μην πηγαίνει καλά στη σχέση ενός συμμαθητή της με ένα πρωτάκι θα μίλαγε! Είναι μια κοινότητα, είναι μια ομάδα. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Ο θεσμός δουλεύει!
ενθουσιάστηκα που το διάβασα……ίσως τελικά και να υπάρχει ελπίδα για την χώρα μας….είμαι κι εγώ μαμά ενός παιδιού 9 ετών και αγωνίζομαι να του μεταδώσω ήθος και αξίες….όλο αυτό είναι τοσο γλυκό,τόσο ανθρώπινο σε μια εποχή που όλα καταρρέουν….μακάρι ολοι να καταλάβαιναν πως το να είσαι εκπαιδευτικός είναι σαν να κάνεις κάθε μέρα μικρά ή μεγάλα θαύματα….
Απόλυτος σεβασμός στο έργο των εκπαιδευτικών που κάνουν πράγματι μικρά ή μεγάλα θαύματα κάθε μέρα. Όπως βεβαίως κάνουν και οι γονείς.
Ευχαριστώ για το όμορφο μήνυμα! Το εκτιμώ!
Αγαπητή Άσπα ευχαριστώ που μοιράστηκες αυτή την εμπειρία μαζί μας!! Είμαι Αντιδήμαρχος Παιδείας στο Δήμο Ελληνικού – Αργυρούπολης και ήδη με email μου ζήτησα από όλα τα Δημοτικά σχολεία της πόλης μας να υιοθετήσουν αυτή την εξαιρετική ιδέα!! Αυτό έχει ήδη αρχίσει να υλοποιείται σε κάποια σχολεία μας!!
Χαίρομαι ιδιαίτερα που περάσατε τόσο άμεσα στην υλοποίηση της ιδέας.
Θα χαρώ να με κρατάτε ενήμερη. Είναι μεγάλη η χαρά μου που ξέρω ότι έβαλα κι εγώ ένα πετραδάκι στο να ξεκινήσει κάτι τόσο αξιόλογο στο Δήμο σας.
θα γίνει πρόταση στην συνέλευση του αλληλέγγυου εκπαιδευτηρίου της Μεσοποταμίας. Ευχαριστούμε για την εξαιρετική αυτήν ιδέα.
Σας ευχαριστώ για το μήνυμα! Να με κρατάτε ενήμερη. Θα χαρώ πολύ να μάθω ότι ξεκινήσατε κι εσείς τον θεσμό επειδή τον διαβάσατε εδώ.
Δεν γνωρίζω πώς ξεκίνησε, αλλά θα πληροφορηθώ. Από την Παρασκευή που έγραψα το post, έχω λάβει πολλά μηνύματα από γονείς παιδιών που πηγαίνουν τόσο σε ιδιωτικά όσο και σε δημόσια σχολεία. Διαπίστωσα ότι εφαρμόζεται και σε κάποια άλλα σχολεία, κυρίως σε δημόσια. Είναι περισσότερο θέμα θέλησης παρά πόρων, μια και δεν απαιτούνται χρήματα για να εφαρμοστεί. Εύχομαι να εφαρμοστεί και στο δικό σας!
πρωτίστως δισκάσκουν την υπευθυνότητα στα παιδιά, την κοινωνικοποίηση, την αλληλεγγύη!!! δεν έχω λόγια , μόνο μία λέξη. ΠΑΙΔΕΙΑ!!!
Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο!
Είναι υπέροχο και συγκινητικό Άσπα και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον εκπαιδευτικό που το σκέφτηκε!! Μακάρι όλα τα πρωτάκια να είχαν τη δυνατότητα να ζήσουν αυτή την ”ασφάλεια” και την βοήθεια πηγαίνοντας στο μεγάλο σχολείο, που έλεγα και εγώ μικρή!!
Πραγματικά αξίζουν συγχαρητήρια σε όποιον το σκέφτηκε αλλά και σε όλους τους εκπαιδευτικούς που το υποστηρίζουν!
Πέρυσι που ο γιος μου βρισκόταν στην πρώτη τάξη υπήρχαν 8
αγόρια, τα οποία δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν με τίποτα και κάθε ημέρα ήταν
“ημέρα άγχους”, όσες προσπάθειες κι αν έκανε ο δάσκαλος μας δυστυχώς
κατάφερε λίγα πράγματα και όσες μαμάδες επισκεφτήκαμε την διευθύντρια του
σχολείου την βρήκαμε πολύ χαλαρή…αν ακολουθούσαμε την δική σας τακτική τα
πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Πάντως ήδη το έστειλα στον δάσκαλο μας και
ελπίζω να του αρέσει και να το προτείνει.
Πολύ καλή σκέψη. Ελπίζω το post να γίνει αφορμή για να ξεκινήσει κάτι αντίστοιχο και στο δικό σας σχολείο. 🙂
Πόσο υπέροχο όλο αυτό! Μα, πόσο! Μακάρι, να υιοθετηθεί αυτή η όμορφη συνήθεια από όλα τα σχολεία της χώρας.
Μακάρι Σοφία! Το εύχομαι κι εγώ!
απλά υπέροχο!μου θυμίζει τα χρόνια που φοιτούσα σε μονοθέσιο σχολείο και τα παιδιά της πέμπτης και έκτης για να καλύψουν τα κενά που υπήρχαν όταν ο δάσκαλος έκανε μάθημα πχ στη τετάρτη, βοηθούσαν τα πρωτάκια,δευτεράκια στο διάβασμα.Ακόμα σήμερα θυμάμαι τη μικρή μου δασκάλα που με διάβαζε όταν ήμουν στη πρώτη.
Υπέροχη ανάμνηση!
η απλότητα με το εμείς μπορεί και κάνη θαύματα …πολύ καλή ιδέα …για τα παιδιά σας για τα εγγόνια μου
Χαίρομαι πολύ που σας άρεσε. Ευχαριστώ!
Τέλειος θεσμός.
Αν εφαρμοστεί και σε άλλες φάσεις / δύσκολές προσαρμοστικά στιγμές στο σχολείο, ίσως να είναι και το αντίδοτο στο bullying.
Μπράβο!!!
Συμφωνώ και επαυξάνω Γιάννη!
ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΛΙΜΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. ΘΑ ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΝΩ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ.ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΣΕ ΡΩΤΗΣΟΥΜΕ! ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕΣ!!!
Γιώτα εγώ ευχαριστώ για το μήνυμα! Θα χαρώ πολύ να το εφαρμόσετε και να ξέρω ότι έπαιξα κι εγώ ρόλο σε αυτό, επειδή το μοιράστηκα. 🙂
Υπέροχη ιδέα…αλλά εκτος απο τα θετικά κ ζεστα συναισθηματα που μ εβγαλε.εχω κ δυο απορίες-αμφιβολίες για το θεσμό…Αξίζει ολο αυτο σε σχεση με τον πονο που νιώθει το “πρωτακι”στο υελος της χρονιάς για την αναγκαστική “εγκαταλειψη” απο τον μεχρι εκεινη τη μέρα φύλακα άγγελο??? Και ξαφνικα να βρρίσκεται στη β δημοτικου απροστατευτος? Και δευτερον τι γινεται με τα ατιθασα εκτακια που ισως να το θεωρπυν αγγαρεια την “υιοθεσια”? Αποκλειεται να βγαλουν αρνητικα συναισθηματα κ να αντιδρασουν προς τον θεσμο κ επομενως προς το πρωτακι που εχουν “αναγκαστει” να υιοθετησουν?
Κορίνα, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω τις απαντήσεις για όλα, γιατί κι εγώ απλά παρατηρώ και καταγράφω αλλά είμαι σίγουρη ότι οι εκπαιδευτικοί που ασχολούνται τόσο ζεστά με το θεσμό, τα έχουν σκεφτεί όλα και έχουν βρει τις λύσεις.
Επειδή όμως πιστεύω πραγματικά κι εγώ σε αυτό το θεσμό και τον ζω από κοντά ως μαμά εδώ και χρόνια, θα μοιραστώ τις σκέψεις μου όσο πιο αναλυτικά μπορώ.
Η κάρτα που έχω ενσωματώσει στο παραπάνω post είναι της μικρής μου της κόρης που είχε πραγματικά αγαπήσει το εκτάκι της. Δένεται πολύ με ανθρώπους, είναι έτσι ο χαρακτήρας της. Με τον ίδιο τρόπο που είχε δεθεί με το εκτάκι της, είχε αγαπήσει με όλη της τη δύναμη τη δασκάλα της και τους συμμαθητές της. Με μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους, για παράδειγμα με τους συμμαθητές της, προχώρησαν μαζί. Με μερικούς άλλους, όπως το εκτάκι και τη δασκάλα της κάποια στιγμή χώρισαν οι δρόμοι. Η αγάπη όμως που πήρε ήταν πολύτιμη! Σε καμία περίπτωση δε θα προτιμούσα να έχει μια αδιάφορη ή στρίγγλα δασκάλα μην τυχόν και δεθεί και μετά αισθανθεί εγκατάλειψη.
Εξάλλου στην ουσία δε χώρισε ποτέ με το εκτάκι της. Το βλέπει στα Αγγλικά ή στο δρόμο καμιά φορά. Και αν κάποια από τις δύο δεν αλλάξει σχολείο, ίσως ξαναβρεθούν στο γυμνάσιο-λύκειο. Η Εβίτα πρώτη γυμνασίου και η Στέλλα, τρίτη Λυκείου.
Ως “ευαίσθητο” πρωτάκι που πρωτοξεκίνησε στο σχολείο των μεγάλων, χρειαζόταν μία επιπλέον αγκαλιά. Αλλά πολύ σύντομα όλα τα πρωτάκια πατάνε στα πόδια τους, μπαίνουν στους ρυθμούς της νέας μαθητικής ζωής, αποκτούν νέους φίλους. Δεν αισθάνονται καθόλου εγκατάλειψη, προχωράνε σε ένα νέο στάδιο της ζωής και είναι πλέον πιο δυνατά και πιο συνειδητοποιημένα.
Τώρα σχετικά με το δεύτερο θέμα, απλά μπορώ να σου μεταφέρω τι μου λέει η κόρη μου, της οποίας το τμήμα έχει κατά γενική ομολογία τα πιο ατίθασα παιδιά του σχολείου. Όλα μα όλα τα παιδιά ακόμα και τα πιο ατίθασα έχουν αγκαλιάσει το θεσμό και δεν υπάρχει κανένα που να αντιδράει σε αυτόν. Ένα-δυο από αυτά τα ατίθασα παιδιά είναι περισσότερο αδιάφορα σε σχέση με τα άλλα – και είναι απόλυτα λογικό αυτό να συμβαίνει – αλλά κανένα δε έχει βγάλει άσχημα συναισθήματα. Τώρα δε λέω ότι αποκλείεται να συμβεί κι αυτό στο μέλλον, πιθανόν να συμβεί. Φαντάζομαι ότι οι δάσκαλοι που είναι δίπλα στο θεσμό θα βοηθήσουν ώστε να βρεθεί η λύση.
Επίσης είναι σημαντικό να υπενθυμίσω ότι όλα αυτά τα εκτάκια που φέτος έχουν υιοθετήσει πρωτάκια, έχουν περάσει από τη διαδικασία ως πρωτάκια και έχουν ζήσει την εμπειρία. Δεν είναι κάτι νέο που ξεκίνησε για πρώτη φορά. Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει με αυτό. Για κάποιο σχολείο που θα πάει να εφαρμόσει τώρα το θεσμό, δε θα δουλέψουν όλα από την αρχή στην εντέλεια. Όταν ήταν η μεγάλη μου η κόρη πρωτάκι, πολλά από αυτά που περιγράφω πιο πάνω (τα παιχνίδια με τις γυμνάστριες, η διαδικασία της κλήρωσης κι ένα σωρό άλλα) δε συνέβαιναν έτσι ακριβώς και το σύστημα δε δούλευε τόσο καλά. Αλλά με τα χρόνια ο θεσμός αναβαθμίστηκε και τώρα δουλεύει υποδειγματικά.
Ελπίζω να βοήθησαν αυτά που έγραψα! Σε ευχαριστώ για τις ερωτήσεις.
Πολύ όμορφος θεσμός
Φιλάκια …
Ευχαριστούμε!
τρομερη ιδεα!!!!μπραβο σ αυτον που το σκεφτηκε!!!ετσι και τα παιδακια της πρωτης νιωθουν ασφαλεια και τα παιδια της εκτης αναλαμβανουν μια τοσο σημαντικη ευθυνη!καταπληκτικο!θα το προτινω και στο δικο μας το σχολειο!και ειναι μια πολυ καλη αρχη για να σταματησει το λεγομενο bulling που οσο παει γινεται και εντονοτερο….και παλι μπραβο…αξιζετε συγχαρητηρια….
Μπράβο θα χαρώ πολύ να το προτείνετε και να το εφαρμόσετε και να ξέρω ότι αυτό εδώ το post ήταν η αφορμή…
Τί ωραία ιδέα! Συγκινήθηκα πολύ! Όντως από μια απλή ιδέα ξεκινούν οι μεγάλες αλλαγές. Εγώ θυμάμαι στην εποχή που ήμουν εκτάκι είχα πάρει υπό τηνν προστασία μου ένα πρωτάκι, χωρίς να υπάρχει ο θεσμός. Να που εφαρμόστηκε κιόλας!
Μπράβο Κική! Να που αποδεικνύεται ότι ήσουν πρωτοπόρος!
Το κάνουν και στο δικό μας σχολείο αυτό, θυμάμαι όταν τα δικά μου ήταν πρωτάκια και είχαν τους “φύλακες άγγελούς” τους και πόσο τους άρεσε! Τώρα οι όροι έχουν αντιστραφεί, και η κόρη μου (αν και πεμπτάκι, όχι εκτάκι ακόμα) έχει (σχεδόν) υιοθετήσει ένα πρωτάκι!
Πανέμορφος θεσμός!
Και του χρόνου επίσημα!
Τους χαιρετισμούς μας στο πεμπτάκι και σε όλους σας!
Καταπληκτική ιδέα !!! Από όλες τις απόψεις, πραγματικά !!!
Χαίρομαι που σου άρεσε τόσο. Ευχαριστώ για το μήνυμα!
Πραγματικα εκπληκτική ιδέα!!!Με συγκίνησε τόσο πόλυ!Ασπα μου πραγματικα εισαι υπεροχη!!!Σου στέλνω ένα μεγάλο φιλι!Μου εφτιαξες τη μερα!
Ευχαριστώ πολύ. Χαίρομαι που σε άγγιξε τόσο!
Θα το προωθήσω σήμερα κιόλας στο δραστήριο σύλλογο του σχολείου μας! Στην συνέλευση που έγινε πριν από λίγες μέρες, συζητάγαμε να κάνουμε κάτι για την προφύλαξη των παιδιών της πρώτης τάξης. Αυτή η ιδέα δίνει την ευκαιρία σε μικρότερα παιδάκια να αισθάνονται πιο ασφαλή και σε μεγαλύτερα όπως τα εκτάκια να είναι πιο υπεύθυνα. Εξαιρετική ιδέα!!! Ευχαριστούμε Άσπα!!!!!!!!!!
Χαίρομαι πολύ Αναστασία. Να μου πεις τα νεώτερα με την πρώτη ευκαιρία! 🙂
Ωραίο σύστημα, κάτι σαν τον στρατό που σε υιοθετεί ένας παλιός και του κάνεις τα θελήματα, από το να του φέρνεις τυρόπιτα από το ΚΨΜ μέχρι να σε στέλνει μαγειρία για αγγαρείες. Ακριβώς το ίδιο με το Δημοτικό βασικά, στο αντίστροφο. :Ρ
Να και η χιουμοριστική νότα που έλειπε από το post!
Δε θα μάθω ποτέ τι γίνεται στο στρατό αλλά… κάτι θα ξέρεις. Ευτυχώς που εδώ είναι στο αντίστροφο. 🙂
Απ τα πιο ομορφα πραγματα που μπορουν να γινουν σε ενα σχολειο.. Μακαρι να το ακολουθουσαν κι αλλα!!
Ελπίδα το ελπίζω κι εγώ!
Γεια σου, Άσπα! Είναι η πρώτη φορά που περνάω από εδώ, αλλά σίγουρα θα μείνω! Διάβασα αρκετές αναρτήσεις σου και ομολογώ ότι έχεις ένα πολύ ομορφο και προσεγμένο μπλογκ.
Η ιδέα της υιοθέτησης είναι απλά εκπληκτική και θα πω ένα μεγάλο μπράβο σε αυτόν που τη σκέφτηκε και την υλοποίησε! Μακάρι να γινόταν και σε άλλα σχολεία. Απο προσωπική εμπειρία ξέρω ότι είναι πολύ όμορφο να σε “αναλαμβάνει” κάποιος μεγαλύτερος στο σχολείο. Εγώ είχα αυτή την τύχη (επειδή απλά με είχε συμπαθήσει ένα μεγαλύτερο κοριτσάκι στο δημοτικό) και ήξερα ότι πάντα μπορούσα να απευθυνθώ σε κείνη αν χρειαζόμουν βοήθεια. Ελπίζω την ανάρτησή σου να τη διαβάσουν δάσκαλοι και διευθυντές και να παραδειγματιστούν!!!
Καλώς σε βρήκα και θα τα λέμε!
Καλώς ήρθες και ευχαριστώ που μοιράστηκες την προσωπική σου εμπειρία!
Ελπίζω το post να γίνει το έναυσμα για να υλοποιηθεί η ιδέα και σε άλλα σχολεία.
Θα χαρώ να τα λέμε!
Εξαιρετική ιδέα, μπράβο που έχουν αναλάβει τέτοεις πρωτοβουλίες,είναι πολύ σημαντικό το ότι τα παιδιά ενστερνίζονται τη διαδικασία! Υποθέτω ότι είναι ιδιωτικό σχολείο, ναι; Να ρωτήσω και κάτι… Τί συμβαίνει αν σε ένα ζευγάρι υπάρξει αντιπάθεια ή αν το ένα παιδί φέρεται άσχημα στο άλλο; Σκέφτηκα πόσο ωραίο θα ήταν να επεκταθεί ως ιδέα στα σχολεία, αλλά υπάρχει πάντα κι αυτός ο κίνδυνος.
Δε λέω ότι αυτό αποκλείεται να συμβεί, όλα μπορούν να
συμβούν. Αλλά από όσο ξέρω ακόμα και τα πιο ατίθασα και δύσκολα παιδιά (που
κατά γενική ομολογία βρίσκονται όλα στο τμήμα της κόρης μου κι έτσι ξέρω από
πρώτο χέρι) έχουν αγκαλιάσει τη διαδικασία.
Άρα αν τα μεγάλα παιδιά πλησιάζουν τα μικρά με αγάπη, είναι πολύ
δυσκολότερο κάτι να μην πάει καλά. Από εκεί και πέρα, είμαι σίγουρη ότι
υπάρχουν διαδικασίες και οι δασκάλες που είναι δίπλα σε όλο το θεσμό θα
βοηθήσουν ώστε να βρεθεί η λύση. Και καθώς παρακολουθώ κι εγώ αυτή τη χρονιά,
αν μάθω κάτι συμπληρωματικό, θα το προσθέσω στο post.
Αλλά έτσι κι αλλιώς αξίζει τόσο όλο αυτό που γίνεται που
είναι κρίμα να μην υλοποιηθεί από το φόβο ότι μπορεί κάτι να μην πάει καλά. Να σημειώσω επίσης ότι για να φτάσει σε σημείο να δουλεύει τόσο καλά στο σχολείο μας, έχουν περάσει χρόνια! Τα δικά μας παιδιά (τα εκτάκια) το έχουν ζήσει σαν πρωτάκια. Οπότε έχει καλλιεργηθεί ένα έδαφος εύφορο. Θέλει δουλειά και προσπάθεια και χρόνο και όλα θα πάνε καλά!
αχχχχχ…και την μικρουλα μου φετος που ειναι πρωτάκι την υιοθέτησε ένα εκτάκι…ερχεται λοιπον γεμάτη χαρά να μου ανακοινώσει οτι την υιοθετήσανε..ποσο ευτυχισμενη ήτανε..παραμίλαγε ολη μέρα ήθελε να το πεί σε όλο τον κόσμο…φυσικα παίζουν μαζί στο διάλειμμα και τα προσέχουν….!!!!!! πολυ ωραια σκεψη…αλήθεια σε ποιο σχολείο πατε?
Κατερίνα χαίρομαι πολύ που μοιράζεσαι τη δική σας εμπειρία!
Δε γράφω εδώ στο blog ποιο είναι το σχολείο γιατί είναι ένα σημείο στο οποίο θα ήθελα
να προστατεύσω την ιδιωτικότητα των κοριτσιών μου από οποιονδήποτε τυχαίο άγνωστο μπορεί να διαβάζει, αλλά μπορώ να σου πω ιδιωτικά. Στείλε μήνυμα ή email. Θέλω κι εγώ να μάθω για σένα. 🙂
Μα τι υπέροχος θεσμός!!! Μακάρι να τον υιοθετούσαν όλα τα σχολεία… Συγκινήθηκα, θυμούμενη το πόσο άσχημα φέρονταν στον μικρό μου επειδή φορούσε χοντρά γυαλάκια… Μπράβο Άσπα που ασχολήθηκες με το θέμα γράφοντας αυτό το άρθρο. Μακάρι να το διαβάσουν όλοι οι δάσκαλοι…
Φιλί σου στέλνω!
Είναι σημαντικό το μικρό παιδί να έχει έναν σύμμαχο που να τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει τέτοιες άσχημες συμπεριφορές.
Χαίρομαι που σε άγγιξε Εύα και ευχαριστώ για το μήνυμα!
έχω συγκινηθεί πάρα πολύ… υπέροχο όλο αυτό που έχει ξεκινήσει..
Μάρθα ευχαριστώ!
Είναι σύνηθες στο εξωτερικό . Εμείς που ζούμε Γερμανία το ζούμε φέτος με την κόρη μας που πηγαίνει πρώτη δημοτικού . Η “νονά” της ειναι μονο 3η δημοτικού (στην Γερμανία το δημοτικό ειναι 4 χρόνια) τα παιδάκια αναλαμβάνουν “ευθύνες” απο μικρά .
Η κόρη μου το χει ζήσει ξανά αυτο παρόλο που δεν ήταν τοσο ξεκάθαρο . Στον παιδικό τα τμήματα ειναι μικτά έχουν παιδακια απο 2 εως 6 χρονων. Τα μεγαλα βοηθάνε τα μικρά σε ολα , απο το να πανε τουαλετα μεχρι να φάνε κλπ κλπ .
Λαμπρινή είναι πολύ όμορφο που όλο αυτό ξεκινάει εκεί από τον παιδικό, έστω και στην πιο “απλοϊκή” του μορφή. Ευχαριστώ που μοιράζεσαι και τη δική σου εμπειρία!
Καλημέρα! Εξαιρετική ιδέα! Είμαι εκπαιδευτικός σε Γυμνάσιο και το συζητάμε με τη Διευθύντρια να το εντάξουμε στο σχολείο . Χρειαζόμαστε στοιχεία από σχολεία που το χουν εφαρμόσει για να ρθουμε σε επικοινωνία ώστε να μάθουμε προϋποθέσεις, κριτήρια κ.α. για να καταφέρουμε να κάνουμε τις απαραίτητες προσαρμογές που θα χρειαστούν. Ευχαριστώ εκ των προτέρων!