Η βιντεοκάμερά μας χάλασε πριν από 4-5 χρόνια. Αλλά δε βιαστήκαμε να τη φτιάξουμε γιατί τα κινητά, τα tablet και οι φωτογραφικές τραβάνε πλέον καλής ποιότητας βίντεο και είχαμε βολευτεί. Το μόνο πρόβλημα ήταν δεν είχαμε πια τρόπο να δούμε τις παλιές βιντεοκασέτες που είχαμε τραβήξει!
Τελικά το καλοκαίρι αποφασίσαμε να την φτιάξουμε, ώστε να δούμε και πάλι τις κασέτες και κυρίως να τις περάσουμε στον υπολογιστή.
Περιττό να πω, ότι μόλις παραλάβαμε την επισκευασμένη κάμερα αρχίσαμε μαραθώνιο προβολής κασετών. Ακόμα, δεν τις έχουμε τελειώσει! Τα κορίτσια βλέπουν τον 3χρονο, 5χρονο, 7χρονο εαυτό τους, ξαναθυμούνται, ξεκαρδίζονται και διασκεδάζουν. Πόσο άλλαξαν… Πόσο μεγάλωσαν! Και πόσο γρήγορα! Σαν αστραπή πέρασαν τα χρόνια!
Πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Πολλά όμως έχουν παραμείνει ίδια. Τα παιδιά μας μπορεί να μεγαλώνουν, να αλλάζουν, να μπαίνουν στην εφηβεία, να ενηλικιώνονται (αυτό δεν το έχω ζήσει ακόμα) αλλά στα μάτια μας θα είναι για πάντα τα παιδιά μας. Κι όσο κι αν μεγαλώνουν, εμείς θα είμαστε δίπλα τους για πάντα.
Διάβασα τις προάλλες μια σύντομη ιστορία της δημοσιογράφου Carey Goldberg. Περιγράφει με τόσο όμορφο τρόπο αυτό το “για πάντα” που αποφάσισα να σας την μεταφέρω.
Ένα βράδυ, αρκετή ώρα αφού είχα βάλει το γιο μου Gareth για ύπνο, τον άκουσα να με φωνάζει “μα-μα… μα-μα…” με μια γλυκιά τραγουδιστή φωνή. Όταν άνοιξα την πόρτα του δωματίου του, ήταν ξαπλωμένος στο Captain Hook κρεβάτι του, χτυπώντας με το χέρι του το χώρο δίπλα του. “Έλα να καθίσεις μαζί μου,” μου είπε. Πήγα και ξάπλωσα δίπλα του και με αγκάλιασε. “Μείνε σε παρακαλώ” μου είπε. “Για πολύ”.
“Για πάντα” του είπα.
Photo by Donnie Ray Jones
Αφήστε μια απάντηση