#blessed

Είναι Κυριακή βράδυ, ετοιμάζω pancakes (εμείς τα τρώμε συχνά και βράδυ) ενώ παράλληλα συζητάμε με τα κορίτσια για… το instagram. Η Εβελίνα μου λέει ότι μια φωτογραφία που ανέβασε το πρωί έχει πάρει αρκετά likes και με ρωτάει πόσα παίρνω εγώ συνήθως. Της λέω ποιος είναι ο μέσος όρος μου και της εξηγώ ότι θα μπορούσα να παίρνω πολύ περισσότερα αν πρόσθετα hashtags.

Επειδή το blog το διαβάζουν και άνθρωποι που δεν είναι εξοικειωμένοι με τα social media (γεια σου μαμά!)  και μπορεί να μην ξέρουν τι είναι τα hashtags, hashtag είναι μια λέξη ή φράση που μπορείς να προσθέσεις στα posts ή στις φωτογραφίες σου ώστε να τις χαρακτηρίσεις. Με αυτό τον τρόπο δίνεις μια πληροφορία με λίγα λόγια, ενώ παράλληλα οι φωτογραφίες σου κατηγοριοποιούνται ώστε να μπορούν να τις ανακαλύψουν περισσότεροι. Για παράδειγμα αν βάλεις hashtag sunset (γράφεται #sunset), εξηγείς ότι είναι φωτογραφία από ηλιοβασίλεμα (και όχι από ανατολή π.χ.) ενώ δίνεις τη δυνατότητα σε άλλους χρήστες που ψάχνουν για ηλιοβασιλέματα να την εντοπίσουν.

Μετά η Εβίτα μου λέει ότι είδε ένα βιντεάκι στο YouTube. Ο ΥouΤuber παρουσίαζε διάφορες φωτογραφίες που είχε βρει στο instagram και τις σχολίαζε. Μεταξύ αυτών αρκετές σέλφι με hashtag: #nomakeup, #I_just_woke_up_like_this, #blessed. Της εξηγώ το σκεπτικό πίσω από αυτά τα hashtags. Ότι δηλαδή οι κοπέλες που ανέβασαν τις  σέλφι υποδήλωναν με αυτόν τον τρόπο ότι είναι τόσο όμορφες που ξύπνησαν έτσι, χωρίς να βάλουν μέικαπ. Και ότι είναι blessed (ευλογημένες) που είναι όμορφες από φυσικού τους!

Στο μεταξύ τελειώνω με το ψήσιμο των pancakes και τα βάζω σε μια πιατέλα. Ξεκινάει η ιεροτελεστία του μοιράσματος. Παίρνει ένα pancake η Εβελίνα, μετά ένα η Εβίτα. Μετά ένα η Εβελίνα, μετά ένα η Εβίτα. Τα μοιράζονται με τον τρόπο που φτιάχναμε ομάδες όταν ήμασταν παιδιά. Που υπήρχαν δύο αρχηγοί και διάλεγαν παίκτες. Πρώτα ο ένας και μετά ο άλλος, πρώτα ο ένας και μετά ο άλλος, μέχρι να μοιραστούν όλοι οι παίκτες. Με την ίδια προσοχή χωρίζονται τα pancakes στο σπίτι μας, γιατί ως γνωστόν μερικά pancakes είναι πιο καλοσχηματισμένα από άλλα και μερικά μεγαλύτερα από άλλα! Κι εγώ είμαι μια παρανοϊκή μαμά που δυσκολεύομαι να μοιράζω τα πράγματα, οπότε οι κόρες μου έχουν υιοθετήσει αυτό το υπέρτατο σύστημα.

Στο τέλος μένει ένα και μοναδικό pancake. Το πιάνει η Εβίτα, το κόβει στα δύο. Παίρνει το μισό και δίνει το άλλο μισό στην αδελφή της.

Νιώθω ότι είμαι μάρτυρας του πιο ξεκαρδιστικού – πλην όμως σοβαρού – θεάματος. Νιώθω επίσης ότι βλέπω μια καλολαδωμένη μηχανή, που δουλεύει τέλεια. Τι πλάκα που έχουν! Πόσο τυχερή είμαι! Τους το λέω:  «Κορίτσια διασκεδάζω πολύ να σας παρακολουθώ. Το σύστημά σας δουλεύει τέλεια! Πάω να ανεβάσω στο Facebook αυτό που μόλις είδα».

«Βάλε hahtag blessed» μου λέει η Εβίτα.

Κοντοστάθηκα. Μα είχε δίκιο! Αυτό σκεφτόμουν, πόσο τυχερή ήμουν που είδα αυτή τη σκηνή. Αυτό το hashtag ταίριαζε! Μόνο που δεν ήθελα βάζοντάς το  να κινδυνεύσω να μπω στην κατηγορία των αυτοαποκαλούμενων blessed. Και κάπως έτσι το post που είχα την πρόθεση να ανεβάσω στο facebook έγινε ολόκληρο post στο blog. Και μού πήρε 7-8 παραγράφους και δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσες-λέξεις όλη αυτή την ώρα που πληκτρολογώ, για να περιγράψω αυτό που νιώθω όταν βλέπω τις κόρες μου (όταν μοιράζονται pancakes και όχι μόνο) και που η Εβίτα είπε με ένα hasthag: #blessed.

Photo by Caterina Guidoni