I am sorry, I don’t understand

Μόλις έκλεισε τα 12 και περνάει μια φάση που γράφει ασταμάτητα. Γράφει σε χαρτί, γράφει σε υπολογιστή, γράφει ιστορίες, γράφει posts, γράφει σκέψεις, γράφει… γενικά. Πού και πού σταματάει να γράφει και μου λέει: «Το έχω στο αίμα μου το γράψιμο. Δε σου κάνω πλάκα» και μετά συνεχίζει να γράφει.

Μιλάει όμως κιόλας. Μιλάει πολύ! Τις προάλλες στην επιστροφή στο σπίτι από το σχολείο, της έκανα την ερώτηση με ποιον κάθισε στο πούλμαν στην εκδρομή. Πέντε ώρες αργότερα, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα μάθει ακόμα με ποιον κάθισε, εκείνη όμως συνέχιζε να μιλάει! Εβελίνα, στις τελευταίες της ατάκες.

✔ Παρακολουθεί την αδελφή της που διαβάζει ιστορία, για τη ναυμαχία Σαλαμίνας. Μονολογεί:
«Τι θέλανε και τα κάνανε αυτά τα γενναία; Δημιουργήθηκε το μάθημα της ιστορίας!»

✔ Βλέπαμε την Πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Βιέννης. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας στις οθόνες μας εμφανίζονταν διάφορες εικόνες από τη Βιέννη, τοπία, μουσεία, χορευτές κλπ.

Εβελίνα: Γιατί μαμά δείχνει αυτές τις εικόνες και όχι τους μουσικούς να παίζουν;
Εγώ: Για να έχει πιο ενδιαφέρον για τους τηλεθεατές. Για να μη βαριούνται, να έχουν περισσότερες εικόνες.
Εβελίνα: Αυτό δε βγάζει νόημα. Οι τηλεθεατές αν βαρεθούν, έχουν nintendo για να παίξουν. Έχουν και το κουμπί off!

✔ Είναι λίγο πριν τα Χριστούγεννα και είμαστε σε ένα κατάστημα, σε τεράστια ουρά να πληρώσουμε.
«Το πνεύμα των Χριστουγέννων μας εγκατέλειψε τώρα, ε μαμά;»

✔ Εγώ: Κορίτσια που να σας τα λέω. Είχα σήμερα συνάντηση σε μία εταιρεία που είχε κα-τα-πλη-κτι-κά γραφεία. Εύχομαι αν κάποια μέρα αποφασίσετε να δουλέψετε σε εταιρεία, να δουλέψετε σε εταιρεία με τόσο υπέροχα γραφεία.
(Με κοίταζαν επιφυλακτικά)
Συνέχισα: «Ε μα τι ξέρετε τι σημαίνει να μπαίνεις κάθε μέρα σε ένα χώρο που να σε εμπνέει και σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο όμορφα;»
Απαντάει: «Ξέρω. Έτσι ακριβώς νιώθω κάθε μέρα όταν μπαίνω στο δωμάτιό μου».

✔ Δεν τα κόβω τα μαλλιά μου μαμά. Προστασία αυχένα για το κρύο.

✔ Εβελίνα: Πού το θυμήθηκαν αυτό το τραγούδι;
Εγώ: Που το ξέρεις εσύ αυτό το τραγούδι; 
Εβελίνα: Αφού ακούμε Galaxy από τα μηδέν μας!

✔ Άψογη συνεργασία στις ατάκες μεταξύ των δύο αδελφών:
Την ημέρα που άρχισε να χιονίζει (επομένως υπήρχε περίπτωση να κλείσει το σχολείο)
Εβίτα: Μας λυπηθήκανε!
Εγώ: Ποιος Εβίτα;
Εβίτα: Η μητέρα φύση και ο πατέρας χρόνος!
Εγώ: Η μητέρα φύση το καταλαβαίνω. Ο πατέρας χρόνος τι θα πει;
Εβελίνα (προς υποστήριξη της αδελφής της): Ο πατέρας χρόνος μαμά. Ο χρόνος που μας δίνει κι άλλο χρόνο ξεκούρασης μακριά από το σχολείο.

✔ Παραμονή των γενεθλίων της, βράδυ λίγο πριν να αποκοιμηθεί: «Λοιπόν μαμά; Θέλεις να μου πεις τίποτα πριν να γίνω 12;»

✔ Την ημέρα των γενεθλίων της αργά το βράδυ πριν να πέσει για ύπνο, καθώς τη βοηθούσα να στεγνώσει τα μαλλιά της: «Ένας χρόνος από τα επόμενα γενέθλιά μας!»

✔ Θέλοντας να μου ζητήσει να ανεβάσω τη φωνή στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου χωρίς να μου το πει άμεσα.
«Μου θυμίζεις τι κάνει το πάνω-πάνω κουμπί;»

✔ Στην αδελφή της που ήταν άρρωστη: «Ζεις τη μεγάλη ζωή: Καναπές».

✔ Εγώ: Κορίτσια με τρελαίνετε.
Εβελίνα: Έχουμε και αυτές τις ειδικότητες.

✔ Της ζητάω να βάλει τη σκούπα στη θέση της:
“I am sorry, I don’t understand Greek. Could you speak in English please?”