Υπάρχει το ειδυλλιακό καλοκαίρι των οικογενειακών διακοπών. Που το περιμένουμε πώς και πώς. Που το απολαμβάνουμε μία-δυο βδομάδες το χρόνο, συνήθως τον Αύγουστο. Υπάρχει όμως και το «καλοκαίρι πριν το καλοκαίρι». Που έρχεται τον Ιούνιο όταν τα σχολεία κλείνουν. Που πανικοβάλει τους εργαζόμενους (και όχι μόνο) γονείς, καθώς καλούνται να απαντήσουν στη σπαζοκεφαλιά: «τι κάνω τώρα με τα παιδιά;». Η γιαγιά και ο παππούς στο χωριό είναι μια καλή λύση όταν υπάρχει η δυνατότητα, αλλά όταν δεν υπάρχει; Πώς απασχολούνται τα παιδιά που περιμένουν ένα ολόκληρο χειμώνα να εκτονωθούν δημιουργικά, αλλά δεν μπορούν να διαχειριστούν από μόνα τους τον ελεύθερο χρόνο τους;
Κατασκήνωση! Αυτοσχέδια τραγούδια ομάδων, κυνήγι θησαυρού, παιχνίδια ήχων, μεταμφιέσεις, διαγωνισμοί, θεματικά πανηγύρια, πολιτιστικά δρώμενα, βραβεύσεις για πρωτότυπα ονόματα, πρωταθλήματα, αγώνες, παραστάσεις καραγκιόζη, βραδιές με αναμμένες φωτιές, ζωή.
Η κατασκήνωση δεν είναι παρ’ όλα αυτά απλά η λύση στην οποία καταφεύγει κανείς για να καλύψει την ανάγκη φύλαξης των παιδιών, τους καλοκαιρινούς μήνες, αλλά μια ποιοτική και συνειδητή επιλογή που συμβάλλει στην συναισθηματική, κοινωνική και ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού. Ας δούμε πώς:
Συμβάλλει στο χτίσιμο της φυσικής κατάστασης και της ευεξίας του παιδιού.
Η κατασκήνωση είναι συνώνυμη με τη δράση και την κίνηση. Το σώμα έχει πρωταγωνιστικό και όχι παθητικό ρόλο. Η εικόνα των παιδιών μας καθισμένων στο καναπέ με τις ώρες είναι το αντίθετο της κατασκήνωσης.
Αποκαθιστά τη χαμένη επαφή με τη φύση.
Οι «4 τοίχοι» είναι ένας ακόμα εχθρός της κατασκήνωσης. Οι υπαίθριες δραστηριότητες κλέβουν την παράσταση ενώ η αντίληψη των ερεθισμάτων μεγαλώνει περιλαμβάνοντας και τον αληθινό κόσμο που μας περιβάλλει. Τα παιδιά εξερευνούν τη φύση, ενώ όλο και κάποια ευκαιρία θα βρεθεί να δουν από κοντά ένα βάτραχο ή ένα σκιουράκι.
Ευκαιρία για αποτοξίνωση από τον ψηφιακό κόσμο των οθονών και του ίντερνετ.
Τα παιδιά ανακαλύπτουν ότι μπορεί να υπάρχει ένας υπέροχος κόσμος και έξω από τα κοινωνικά δίκτυα, το YouTube και τις εφαρμογές. Ο κόσμος των πραγματικών ανθρώπων. Και του χτισίματος μιας σχέσης σε πραγματικές συνθήκες.
Σπρώχνει τα παιδιά να κάνουν βήματα έξω από τη «ζώνη άνεσής» τους.
Ήρθε η ώρα να πάρουν τις δικές τους αποφάσεις. Να δοκιμάσουν καινούρια όρια, να τσαλακώσουν τον εγωισμό τους, να πάρουν τις δικές τους αποφάσεις. Να αναλάβουν προκλήσεις που θα τους κάνουν κύριους των πράξεών τους.
Ενδυναμώνει την αυτοπεποίθησή τους.
Εδώ δεν υπάρχει η βαθμολογία του σχολείου. Ούτε εξετάσεις και έλεγχοι. Υπάρχουν όμως αμέτρητες ευκαιρίες για να αποδείξουν τα παιδιά – στον εαυτό τους κυρίως –ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Η αποτυχία είναι κίνητρο για ξεκίνημα νέας προσπάθειας. Ο ανταγωνισμός δίνει τη θέση του στην ελευθερία να δοκιμάσουν ξανά. Και ξανά.
Είναι οι ίδιοι δημιουργοί και κάτοχοι των εμπειριών τους.
Η μαμά κι ο μπαμπάς δεν παρακολουθούν από τις κερκίδες του σχολείου τις επιδόσεις τους. Ούτε ο προπονητής. Ούτε ο δάσκαλος και οι συμμαθητές. Στο πρωτόγνωρο στίβο της κατασκήνωσης, δεν υπάρχει κανένα γνωστό φίλτρο μέσα από το οποίο θα δουν τις νίκες ή τις αποτυχίες τους. Μόνο τα δικά τους μάτια. Αυτό τους φέρνει όλο και πιο κοντά στην ανακάλυψη της δικής τους ταυτότητας.
Αποκτούν ομαδικό πνεύμα.
Στην μικρογραφία αυτή της κοινωνίας, υπάρχουν κανόνες και μοιρασμένα καθήκοντα, υποχρεώσεις που αναλογούν στο κάθε μέλος της ομάδας ώστε να επιτευχθούν οι κοινοί στόχοι. Σεβασμός στον άλλο, πνεύμα συνεργασίας, αίσθηση της κοινότητας: μικρά μαθήματα δημοκρατίας, χωρίς κήρυγμα!
Ευκαιρία να ανακαλύψουν ανεξερεύνητες κλίσεις, κρυφά ταλέντα.
Τα παιδιά δοκιμάζουν καινούριες δραστηριότητες, ανακαλύπτουν δεξιότητες που δεν ήξεραν ότι είχαν, μαθαίνουν πράγματα που μέχρι χθες τους ήταν αδιάφορα. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, τους δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουν κόσμους δεξιοτήτων που ενδεχομένως να μην συναντούσαν καθ’ όλη της σχολική τους διαδρομή.
Συμβάλλει στην ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης.
Τόσοι πολλοί και διαφορετικοί χαρακτήρες, άγνωστοι αρχικά μεταξύ τους, συνεργάζονται, σεβόμενοι την ομάδα αλλά και την ιδιαιτερότητα του καθένα. Διαφωνίες, συγκρούσεις, μονοιάσματα, αγκαλιές, εντάσεις, ανταγωνισμοί, συμφιλιώσεις. Το πεδίο των ανθρωπίνων σχέσεων, σε όλο του το μεγαλείο. Τροφή για την ανάπτυξη της συναισθηματικής ευφυΐας των παιδιών, απαραίτητης για την επιβίωση στον πραγματικό κόσμο.
Χτίζονται αναμνήσεις που κρατούν μια ζωή.
Να είναι άραγε το καλοκαίρι; Ο αποχωρισμός από την οικογένεια; Το έντονο μοίρασμα; Μια μαγική ενέργεια που ενώνει; Οι εμπειρίες που βιώνονται για πρώτη φορά; Πάντως οι εικόνες που φέρνουν τα παιδιά πίσω μαζί τους από την κατασκήνωση χαράσσονται βαθιά στη μνήμη τους και μένουν μαζί τους για μια ζωή.
Η κατασκήνωση Αναγέννηση, με τη συνεργασία της οποίας γίνεται το σημερινό post, «χτίζει αναμνήσεις που κρατούν μια ζωή» από το 1974 που ξεκίνησε τη λειτουργία της. Βρίσκεται σε υψόμετρο 350μ. πάνω από τον Ευβοϊκό κόλπο, στην περιοχή του Καλάμου Αττικής, συνδυάζοντας βουνό και θάλασσα.
Αποτελεί το ιδανικό μέρος για τις διακοπές των παιδιών ηλικίας 6-16 ετών. Συνεργάζεται με όλα τα μεγάλα ασφαλιστικά ταμεία και μπορεί να φιλοξενήσει δωρεάν 15 ήμερες τους δικαιούχους του προγράμματος ΟΑΕΔ, δηλαδή άνεργους από 4-36 μήνες συνεχόμενης ανεργίας και εργαζόμενους με έστω 50 ημέρες ασφάλισης στο ΙΚΑ-ΕΤΑΜ κατά την υποβολή της αίτησης, αρκεί το πραγματικό οικογενειακό τους εισόδημα κατά το οικονομικό έτος 2014 να μην υπερβαίνει τις 22.000,00 €.
Αν θέλετε να πάρετε περισσότερες πληροφορίες για την τοποθεσία, την τεχνική υποδομή, τις αθλητικές και τις πολιτιστικές δραστηριότητες και τις φετινές κατασκηνωτικές περιόδους μπορείτε να επισκεφτείτε το site της Αναγέννησης αλλά και τη σελίδα της στο facebook.
Το καλοκαίρι πλησιάζει. Φέτος ας βοηθήσουμε τα παιδιά μας να χτίσουν τις ομορφότερες αναμνήσεις!
* Όλες οι φωτογραφίες είναι από τις εγκαταστάσεις της κατασκήνωσης Αναγέννηση
Owl Mommy Βέρα αναφέρει:
Τώρα έπεσα πάνω σε αυτό το ποστ! Έχω πάει κι εγώ στην Αναγέννηση και ήταν και η πρώτη φορά που έγινα ομαδάρχισσα! Έχω χρόοοονια κατασκηνώτρια και στέλεχος αργότερα, μέχρι κοινοτάρχισσα έφτασα 🙂
Aspa αναφέρει:
Καταπληκτικό, μπράβο Βέρα!
Με το καλό να πάει σε λίγα χρόνια και η κόρη! 🙂