Μη με ρωτάς

Είχαμε πολύ καιρό να πάμε ως γονείς σε εορτασμό εθνικής εορτής του σχολείου. Την τελευταία φορά που πήγαμε ήταν όταν η Εβίτα πήγαινε Νηπιαγωγείο, την 25η Μαρτίου. Τότε που οι Σουλιώτισσες-νηπιαγωγάκια είχαν αποφασίσει να επαναστατήσουν και να μην πέσουν από τον γκρεμό… Και τότε που λόρδος Μπάιρον και η Μπουμπουλίνα έλεγαν τα ποιήματά τους και μύξες τους έτρεχαν από τη μύτη.

Είχα δίκιο που ήμουν σε εκείνη την τελευταία γιορτή του νηπιαγωγείου συναισθηματικά φορτισμένη. Πράγματι για εμάς ήταν τότε ήταν μία από τις “τελευταίες φορές”. Όταν τα παιδιά πήγαν δημοτικό οι γιορτές άρχισαν να γίνονται χωρίς γονείς. Αλλά φέτος μετά από αρκετό καιρό, παρευρεθήκαμε και εμείς.

Τη φετινή γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, την είχε αναλάβει η Τετάρτη δημοτικού και ήμασταν προσκαλεσμένοι όλοι. Χάρηκα πολύ που πήγα και είναι τόσα πολλά αυτά που ένιωσα μέσα σε αυτές τις δύο ώρες που δε χωράνε σε ένα post. Θα ήθελα όμως να εστιαστώ σε δύο σημεία και να τα μοιραστώ μαζί σας.

Το πρώτο σημείο είναι κάποια λόγια από τη σύντομη ομιλία της διευθύντριας του σχολείου. Είπε, απευθυνόμενη στα παιδιά. “Γιορτάζουμε σήμερα το ‘όχι’. Στη ζωή σας θα χρειαστεί να πείτε πολλές φορές ‘όχι’. Θα χρειαστεί επίσης να ενώσετε τις φωνές σας με άλλους για να μπορέσετε να εισακουστείτε και να πετύχετε το σκοπό σας.” Είπε επίσης: “Στη σημερινή γιορτή τιμούμε τους ήρωες που πολέμησαν τότε. Αλλά το νόημα δεν είναι μόνο να τιμήσουμε τους ήρωες. Το νόημα είναι να σκεφτούμε τι σημαίνει για εμάς σήμερα η δική τους θυσία. Τι ρόλο παίζει η δική τους θυσία στη δική μας ζωή, σήμερα;”

Το δεύτερο σημείο στο οποίο θέλω να αναφερθώ, είμαι σίγουρη ότι θα σας στεναχωρήσει όσο στεναχώρησε κι εμένα. Είχε αρχίσει να με στεναχωρεί πριν καν να φτάσουμε στη γιορτή. Η Εβελίνα ένα απόγευμα πριν από μερικές μέρες, τραγουδώντας στο σπίτι τα τραγούδια που θα μας παρουσίαζαν είχε πει: “Στις πρόβες όταν λέγαμε το ‘Μη με ρωτάς’ ο Γιάννης (δεν είναι το πραγματικό του όνομα) έβαλε τα κλάματα. Ήταν το αγαπημένο τραγούδι της μαμάς του.” Η μαμά του Γιάννη πέθανε στις αρχές του μήνα. Η δασκάλα της μουσικής λοιπόν εκείνη την ημέρα στις πρόβες, του είπε ότι το τραγούδι αυτό θα είναι αφιερωμένο σε εκείνην. Κι έτσι την Παρασκευή στην παράσταση, μαζί με όλους  εμάς ήταν μαζί και η μαμά του Γιάννη… Και το “μη με ρωτάς” είχε άλλο νόημα για όσους γνώριζαν τι είχε συμβεί.

Μαζί λοιπόν με τα συναισθήματα που με πλημμύρισαν στη γιορτή, με πλημμύρισαν και ερωτήματα. Αυτή εξάλλου ήταν και η προτροπή της διευθύντριας. Ερωτήματα όπως:

• Σε τι χρειάζεται να πούμε όχι σήμερα;
• Με ποιων τη φωνή πρέπει να ενώσουμε τη δική μας;
• Τι σημαίνει η θυσία των ηρώων για τη δική μας ζωή;
• Τι σημαίνει ελευθερία για εμάς;
• Τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να αλλάξουμε τις καταστάσεις που μας κάνουν να νιώθουμε υπόδουλοι;
• Τι μπορούμε να διδάξουμε στα παιδιά μας;
• Ποιος είναι ο εχθρός σήμερα;
• Συνειδητοποιούμε ότι η ζωή είναι ένα δώρο;
• Είμαστε ευγνώμονες που έχουμε την υγεία μας και είμαστε ζωντανοί;

Πολλά-πολλά τα ερωτήματά μου. Πολλά ελπίζω και τα δικά σας. Μακάρι να είχαμε όλες τις απαντήσεις. Αλλά το πρώτο βήμα είναι να γίνουν οι ερωτήσεις. Γιατί αν δεν τις θέσουμε, ποτέ δε θα μπορέσουμε να τις απαντήσουμε.

Ας γίνει το “Μη με ρωτάς”, Ρώτα με.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=HpOkCXspQPY[/youtube]
Και μια μικρή αναδρομή στην 28η Οκτωβρίου των προηγούμενων ετών μέσα από το blog μου:  

• Πόλεμος και ειρήνη όταν είσαι 5,5
• Κορόιδο Μουσολίνι
• Δυο μικρές Ελληνίδες