Όταν ξεκίνησα το blog με σκοπό να μοιραστώ το ταξίδι μου στη μητρότητα, δεν είχα ιδέα ότι αυτά που θα έγραφα θα μπορούσαν πραγματικά να βοηθήσουν κάποιον. Το ήλπιζα, αλλά ήμουν κι εγώ μια απλή μαμά. Δεν ήμουν ειδικός!
Όταν λοιπόν παίρνω μηνύματα που μου λένε ότι κάτι που μου μοιράστηκα στο blog βοήθησε χαίρομαι πολύ!
Η Μαρία Δίκου διαβάζει το AspaOnline.gr τακτικά και τις προάλλες μου έστειλε ένα τέτοιο μήνυμα. Δεν έμεινε όμως σε αυτά που διάβασε στο blog μου, αλλά έκανε ένα βήμα παραπάνω. Μου έγραψε λοιπόν ότι πήρε έμπνευση από τις δικές μας οικογενειακές παραδόσεις και δημιούργησε μία δική της. Της ζήτησα να μου στείλει λεπτομέρειες σε email για να τις ανεβάσω στο blog και το έκανε με μεγάλη χαρά!
Να λοιπόν το email της:
Άσπα γεια σου,
άνοιξαν τα σχολεία και βρήκα χρόνο να σου γράψω. Λοιπόν, λόγω δουλειάς, ή λείπω ή είμαι μπροστά στον υπολογιστή ή με ένα κινητό στο χέρι ή κάνω δουλειές του σπιτιού. Όπως οι περισσότεροι μας (βέβαια πέρασα και από το στάδιο της ολοκληρωτικής αφοσίωσης για 6 ολόκληρα χρόνια!).
Παρόλο λοιπόν που είμαι αρκετό χρόνο με την μικρή μου (8 χρονών) σπάνια είμαι πλέον ουσιαστικά μαζί της. Κι έτσι προσπαθώντας να εντάξω μια παράδοση σαν τις δικιές σας για το Πάσχα, μου ήρθε αυτή η ιδέα:
Μια μέρα ΑΠΟΛΥΤΑ μαζί.
Δεν κάναμε τίποτα το τρομερό. Ξυπνήσαμε αγκαλίτσα, φάγαμε μαζί πρωινό, είδαμε μαζί κινούμενα σχέδια το πρωί και μετά απλώς πήγαμε βόλτα στο εμπορικό κέντρο (δική της επιθυμία), όπου περάσαμε κι όλη μας σχεδόν την μέρα. Ξοδέψαμε μόλις 6 ευρώ για παγωτό και νερό (είχαμε σνακ μαζί όμως). Δεν ήθελε τίποτα άλλο. Ούτε σινεμά, ούτε δώρα, ούτε λούνα παρκ, τίποτα.
Αν θυμάσαι σου είχα πει όμως πως ΔΕΝ ΚΟΙΤΑΞΑ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΟΥ. Ούτε μαγείρεψα, δεν έκανα τίποτα απολύτως. Day off!
Χωρίς υπερβολές, κάθε μισάωρο μου φιλούσε το χέρι σαν να ήμουν παπάς και μου έλεγε “ευχαριστώ για σήμερα, μανούλα”. Έλιωσα, ένιωσα ενοχές αλλά πιο πολύ το ευχαριστήθηκα. Ευτυχία το λένε μάλλον.
Επιστρέψαμε, δειπνήσαμε, είδαμε μαζί ελληνική ταινία και κοιμηθήκαμε ξανά αγκαλίτσα αφού διαβάσαμε ένα παραμυθάκι (κάτι που αμελώ λιγάκι τελευταία). Τόσο απλά!
Είχα ξεχάσει πόσο ευτυχισμένο μπορεί να νιώσει ένα παιδί με τόσο λίγα, αρκεί να έχει λίγο χρόνο με τον γονέα του. Ξεχνάμε εύκολα εμείς οι άνθρωποι..
*ανέφερα πόσο λίγα ξόδεψα γιατί το είχα διαφορετικά στο μυαλό μου, και μάλλον πολλοί ακόμη. Περί ορέξεως και διαθέσεως βέβαια.. Ό,τι κι αν μου ζητούσε εκείνη τη μέρα ήμουν αποφασισμένη να το κάνω.
*επίσης ξέχασα να αναφέρω πως ο μπαμπάς μας έλειπε όλη μέρα, πράγμα που το έκανε ακόμη πιο ενδιαφέρον για εκείνη και ποιο απενεχοποιητικό για μένα.
Τι να σου πω, για μένα πραγματικά, όπως σου είπα και την άλλη φορά, απορώ πως δεν το έχουν κάνει παγκόσμια μέρα! Εδώ γιορτάζουμε τον Άγιο Βαλεντίνο….
Πολύ θα χαρώ αν έστω κι ένας ακόμη περάσει μια τέτοια μέρα με το παιδί του. Αξίζει.
Μαρία σε ευχαριστώ (και σε ευχαριστούμε όλοι) που μοιράστηκες την υπέροχη αυτή ιστορία. Τι κι αν δεν το έχουν κάνει ήδη παγκόσμια μέρα; Θα το ξεκινήσουμε εμείς!
Εξάλλου αυτή είναι η μεγαλύτερη αξία του internet. Να συνδεόμαστε, να εμπνεόμαστε και να κάνουμε τη διαφορά.
Υπέροχο..!
<3 :)