Πριν από λίγες μέρες είχαμε τη χαρά να επισκεφτούμε τις Σπέτσες. Τα κορίτσια επισκέπτονταν για πρώτη φορά το νησί, αλλά εδώ που τα λέμε ήταν η πρώτη φορά που επισκέπτονταν νησί γενικά – με εξαίρεση την Εύβοια που είναι Ο αγαπημένος μας προορισμός (αλλά δεν την μετράω γιατί είναι «η βάση μας») και τα Λιχαδονήσια που ανήκουν σε άλλη κατηγορία, αφού είναι ακατοίκητα.
Επειδή περάσαμε απέναντι από το Πόρτο Χέλι και θα καθόμασταν μόνο για ένα απόγευμα, αποφασίσαμε να πάρουμε μια άμαξα και να κάνουμε το γύρο του νησιού με αυτό τον τρόπο. Αποδείχθηκε καταπληκτική ιδέα. Ο αμαξάς-ξεναγός μας, μάς μίλησε για την πλούσια ιστορία του νησιού, σταμάτησε στα κυριότερα αξιοθέατα και μας είπε προσωπικές ιστορίες που μόνο ένας ντόπιος θα μπορούσε να γνωρίζει.
Το καταπληκτικό όμως ήταν ότι σε κάθε γωνιά και σε κάθε στροφή χαιρετούσε κάποιον. Τη μία ήταν μια μαμά με τα παιδιά της, την άλλη μια γιαγιά που καθόταν δίπλα στη θάλασσα, την άλλη μια κυρία που του είπε καλή επιτυχία για την κόρη του, που έγραφε εξετάσεις τη Δευτέρα. Μπορεί να χαιρέτησε καμιά 20ρια άτομα και με όλους έλεγε κάτι πιο προσωπικό, που έδειχνε ότι τους γνώριζε καλά – όχι ένα σκέτο γεια.
Αφού τελείωσε η βόλτα και αποχαιρετιστήκαμε, ρώτησα τα κορίτσια πώς θα τους φαινόταν αν μέναμε στις Σπέτσες αντί στην Αθήνα. Η Εβίτα με ρώτησε αν έχει internet. (κόρη μου!) Αφού σιγουρεύτηκε ότι έχει, μού είπε ότι θα της άρεσε να μένει δίπλα στη θάλασσα και να κάνει μπάνιο κάθε μέρα, αλλά… (υπάρχει και αλλά) δε θα ήθελε να ξέρουν ΟΛΟΙ τι κάνει κάθε στιγμή. «Είδες πώς γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους; Αυτό σημαίνει ότι ξέρουν όλοι τα πάντα για σένα. Ξέρουν μέχρι και πότε πας στην τουαλέτα!»
Και η Εβελίνα στο ίδιο στάθηκε. «Είναι απίστευτο ότι γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους. Αυτό σημαίνει ότι αν θες να βγεις με κάποιον, θα το μάθουν όλοι! Αλλά εδώ που τα λέμε εμένα δε με πειράζει τι ξέρουν οι άλλοι για μένα. Για κάποιον που θα τον πείραζε, δεν είναι κατάλληλο το μέρος. Για κάποιον που θέλει να γίνει συγγραφέας όπως εγώ, το νησί έχει την καλύτερη ατμόσφαιρα».
Ανακεφαλαιώνουμε: Από τη στιγμή που το νησί είναι τόσο όμορφο και έχει και internet είμαστε σχεδόν ΟΚ. Μένει να πείσουμε την Εβίτα ότι αξίζει να χάσει λίγη από την ιδιωτικότητά της. Στο κάτω κάτω, όταν θα γίνει 13 και θα αποκτήσει social media accounts, θα ανεβάζει έτσι κι αλλιώς από μόνη της τι κάνει κάθε στιγμή. Ή μήπως όχι; Θα περιμένω με ανυπομονησία να δω τι θα κάνεις Εβίτα. Θα περιμένω!
Αν και όλα αυτά περί μετακόμισης, είναι όνειρα θερινής νυκτός, αγαπητές Σπέτσες σας αγαπήσαμε. Θα επιστρέψουμε σύντομα!
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Εγώ με την Εβίτα είμαι. Αλλά να την πω την αμαρτία μου, όταν κάποτε μετακόμισα από το μικρό “χωριό” μου που βρίσκεται μέσα στην Αθήνα, μου έλειπε που οι άνθρωποι στην καινούρια μου γειτονιά δεν έλεγαν καλημέρα και δεν είχαν τις πόρτες τους ανοιχτές. Οπότε, Εβίτα υπομονή, τα νέα σου θα ταξιδεύουν πάντα μακριά, θα προσθέτουν και μπόλικα στοιχεία φαντασίας, αλλά τουλάχιστον θα έχεις 10 ανθρώπους να σου λένε καλημέρα το πρωί και να νιώθεις ωραία. Άσε που θα χτίσεις από μικρή καριέρα διπλωμάτη. Απαραίτητο για να ξέρεις τι θα πεις, πότε και πως να το πεις για να έχεις λιγότερες πιθανότητες να αναπαραχθεί με λάθος τρόπο. Ξέρεις τι μεγάλο σχολείο είναι τέτοιες γειτονιές?
Η Εβίτα πάντως είναι πολύ κοινωνική. Σίγουρα δε θα της άρεσε ούτε εκείνης να ζει σε μία γειτονιά που δε λέει κανείς καλημέρα. Μένουμε κι εμείς σε ένα μικρό “χωριό” εδώ στην Αθήνα με ανθρώπους που γνωριζόμαστε και μας αρέσει. Αλλά… δεν ξέρουν κιόλας “πότε πας στην τουαλέτα”. 😉