Όταν η Εβελίνα ήταν 9 μου είχε πει κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ. Είχε μια μέρα παραφερθεί και είχε βάλει τις φωνές. Όταν αργότερα της είπα ότι δεν έπρεπε να έχει φωνάξει εκείνη μου απάντησε:
«Το ξέρω μαμά, αλλά ένιωσα απαίσια! Ένιωσα οργή και θλίψη μαζί και ήταν τόσο έντονο το συναίσθημα που δεν άντεξα και βγήκε από μέσα μου μια φωνή που ήταν σαν φωνή ενήλικα».
Η φράση της γροθιά στο στομάχι για όλους εμάς τους ενήλικες. Σύμφωνα με ένα παιδί (και μάλιστα το δικό μου παιδί) οι ενήλικες φωνάζουν.
Τώρα αν τυχόν είχε πει “βγήκε από μέσα μου μια φωνή που ήταν σαν φωνή ενήλικα – αλλά μιλάω για τους άλλους ενήλικες μαμά, όχι για σένα” θα μπορούσα να διεκδικήσω το βραβείο της πιο γλυκομίλητης μαμάς στον κόσμο, αλλά μια και ΔΕΝ το είπε, υποθέτω ότι αφορά και εμένα και θα συνεχίζω να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη κάθε μέρα.
Έπεσα λοιπόν τις προάλλες πάνω σε ένα άρθρο σχετικά με την ισορροπία στις σχέσεις. Ερευνητές έχουν βρει ότι για κάθε αρνητική αλληλεπίδραση σε μία σχέση, χρειάζονται πέντε θετικές για να επανέλθει η ισορροπία. Παρ’ όλο που η φόρμουλα αφορά τις σχέσεις των ενηλίκων, αναρωτιέμαι κατά πόσο ισχύει και στις σχέσεις μας με τα παιδιά. Γιατί παρ’ όλο που μπορεί να έχουμε τις καλύτερες προθέσεις, θα έρθει η στιγμή που θα χάσουμε την αυτοκυριαρχία μας και θα βγει από μέσα μας μία «φωνή ενήλικα».
Ισχύει λοιπόν η αναλογία 5:1; Αν βάλουμε τις φωνές, μπορούμε να αποκαταστήσουμε την ισορροπία με 5 θετικές πράξεις; Δεν ξέρω. Αλλά τι άλλη επιλογή έχουμε από το να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας που τα κάναμε θάλασσα και να προσπαθήσουμε να επανορθώσουμε;
Θα μπορούσα λοιπόν αστειευόμενη να γράψω ότι ένας ακόμα λόγος για να μη φωνάζουμε στα παιδιά μας είναι για να μην φορτωθούμε νέες υποχρεώσεις. Μια φωνή = 5 θετικές αλληλεπιδράσεις. Πολλή δουλειά! Αλλά ο κυριότερος λόγος είναι για να αλλάξουμε την έννοια της φράσης “φωνή ενήλικα” στο μυαλό των παιδιών μας. Και πολύ δε περισσότερο την έννοια της φράσης “φωνή μαμάς”. Η φωνή της μαμάς, ας είναι πάντα γεμάτη τρυφερότητα, ασφάλεια, ζεστασιά, ενθάρρυνση και αγάπη.
Είμαι 41 χρονών και έχω να πω ότι μεγάλωσα σε ένα σπίτι με φωνές και όχι μόνο. Ακούω φωνές κ το στομάχι μου δένεται κόμπος. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για γονείς και πόσο μάλλον οι νευρικοι.
Λυπάμαι για αυτό Κατερίνα. Παρ’ όλο που δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν μπορούμε να σπάσουμε την αλυσίδα, έτσι ώστε τα παιδιά μας να μη ζήσουν αντίστοιχες καταστάσεις. Και αυτό είναι πολύ ελπιδοφόρο!
Σαν λαός είμαστε λίγο παραπάνω φωνακλάδες από άλλους. Θυμάμαι μικρή που είχαμε επαφή με ξένους τα καλοκαίρια στις διακοπές, η μόνιμη απορία τους ήταν πως γινόταν να μην τσακωνόμασταν μεταξύ μας όταν έτσι δείχναμε, ενώ εμείς απλώς μιλούσαμε. Νομίζω και αυτό είναι ένα διαφορετικό στυλ επικοινωνίας. Ιδανικά θα ήταν πολύ καλύτερα, αν όλοι μας διατηρούσαμε πολύ χαμηλούς τόνους, όμως όταν δε συμβαίνει αυτό (είτε προέρχεται από έναν από τους δύο γονείς, είτε από το δάσκαλο στο σχολείο), καμιά φορά βοηθάει απλώς το να εξηγούμε στα παιδιά ότι ο άλλος έτσι έχει μάθει να μιλάει. Δεν είναι απαραίτητα θυμωμένος μαζί τους ή τσακώνεται εκείνη την ώρα. Νομίζω πως τα παιδιά το αντιλαμβάνονται αυτό. Εγώ πάντως έχοντας έναν μπαμπά πολύ πιο φωνακλά από τη μαμά μου, γνωρίζοντας όμως πως αυτό ήταν το στυλ που επικοινωνούσε γιατί έτσι γινόταν στο χώρο εργασίας του και είχε επηρεαστεί από αυτό, δε με ένοιαζε. Πάντα ένιωθα πολύ κοντά του και πολύ ελεύθερη στο να εκφραστώ και να του πω τα πάντα και δεν τον φοβόμουν καθόλου. Νομίζω πως τα παιδιά, αν τους δοθούν ειλικρινείς απαντήσεις κατανοούν και τις αδυναμίες των γονιών τους και των δασκάλων τους. Φυσικά αυτό δεν το λέω για να επαναπαυόμαστε οι μεγάλοι και να μην προσπαθούμε να αλλάξουμε. Απλώς καμιά φορά κάνουμε μεγάλο αγώνα στο να πείσουμε τον άλλον γονέα ή ένα δάσκαλο ότι ο τρόπος του είναι λάθος, ενώ είναι πολύ πιο αποδοτικό να εξηγήσουμε στα παιδιά γιατί συμβαίνει αυτό και να τους μάθουμε να μιλάνε όταν αυτό τα ενοχλεί και τα επηρεάζει αρνητικά. Τότε μπορεί και ο άλλος να αλλάξει πιο εύκολα.
Πολύ ουσιαστικά αυτά που γράφεις Ελίνα. Και μου άρεσε ιδιαίτερα που μου έγραψες την προσωπική σου εμπειρία με τον μπαμπά σου. Φυσικά φωνές από φωνές διαφέρουν και στη δική σας περίπτωση είναι ξεκάθαρο ότι υπήρχε αγάπη.
Έχεις δίκιο ότι υπάρχει διαφορά στο στυλ επικοινωνίας από λαό σε λαό. Τεράστια!
Άσπα καλημέρα σου,
πολύ ωραία προσεγγίζεις το συγκεκριμένο θέμα και είμαι απολύτως σύμφωνη.
Αλλά τι γίνεται όταν ο σύζυγος και πατέρας των παιδιών σου, συνηθίζει καθημερινά να τους “μιλάει” φωνάζοντας, γιατί -απλά- έτσι είναι ο χαρακτήρας του.
Τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση?
Άπειρες φορές έχουμε διαφωνήσει για τον τρόπο και τις αγριοφωνάρες του, αλλά μάλλον
…εγώ τα λέω εγώ τα ακούω.
Μακάρι να μπορούσα να απαντήσω… Είναι δύσκολο όταν υπάρχει διαφωνία σε τέτοια θέματα. Και δεν μπορείς να τον αλλάξεις τον άλλον. Πρέπει να θέλει να αλλάξει από μόνος του για να αλλάξει…
Ελπίζω η δική σου θετική στάση να εξισορροπεί όσο είναι δυνατόν την κατάσταση και να είσαι το καλύτερο πρότυπο για τα παιδιά!