Το μεγαλύτερο ρίσκο είναι να αφήσεις τον άλλον να δει τον αληθινό σου εαυτό.
Την Κυριακή πήγαμε στην πρεμιέρα της Σταχτοπούτας. Οι κόρες μου πού όπως είναι γνωστό δεν συμπαθούν τις πριγκίπισσες και τα “καθαρά κοριτσίστικα” ήρθαν χωρίς να έχουν μεγάλες προσδοκίες. Δεν ήταν όμως καθόλου μια “καθαρά κοριτσίστικη ταινία”. Και τους συνεπήρε. Το ίδιο και εμένα. Το ίδιο και ένα άγνωστο σε μένα 5χρονο κορίτσι που καθόταν δίπλα μου, το οποίο γυρνούσε συχνά-πυκνά και μου μιλούσε λες και είχε διαίσθηση ότι είμαι blogger που συνηθίζει να καταγράφει ατάκες παιδιών.
Ε και φυσικά φρόντισε να πετάξει την την “ατάκα της ημέρας”, την ώρα της συγκινητικής στιγμής που η Σταχτοπούτα μάθαινε τα τραγικά νέα ότι ο πατέρας της πέθανε: “Μα καλά πολλοί πεθαμοί δεν υπάρχουν;” (Μια εύλογη απορία. Μα γιατί επιτέλους πεθαίνουν τόσοι γονείς – και κυρίως μαμάδες – στα παιδικά παραμύθια και στις παιδικές ταινίες;)
Τη φράση «Το μεγαλύτερο ρίσκο είναι να αφήσεις τον άλλον να δει τον αληθινό σου εαυτό», την είπε η αφηγήτρια της ταινίας, την ώρα που η Σταχτοπούτα κατέβαινε από τη σοφίτα να δοκιμάσει το γοβάκι. Καθώς κατέβαινε ήταν γεμάτη σκέψεις και αμφιβολίες. Αναρωτιόταν τι θα πει ο πρίγκηπας τώρα που θα τη δει με τα κουρελιασμένα ρούχα. Χωρίς το φόρεμα και την εντυπωσιακή λαμπερή εμφάνιση. Χωρίς το μαγικό άγγιγμα της νεραϊδονονάς. Ήταν απλά ο εαυτός της. Ήταν ένα απλό κορίτσι. Θα του άρεσε;
Ρίσκο; Πιθανόν. Αλλά τι νόημα έχει να σε αγαπήσει κάποιος για κάτι που δεν είσαι; Τι νόημα έχει να αγαπήσεις κάποιον και να μην είναι αυτός που νόμιζες ότι είναι; Τι νόημα έχει να προσποιούμαστε ότι είμαστε κάποιοι άλλοι για να γίνουμε αρεστοί; Και δε μιλάω φυσικά μόνο για τις σχέσεις ζευγαριών, μιλάω για τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, γενικά.
Το τίμημα που πληρώνουμε για να αρέσουμε στους άλλους είναι τεράστιο όταν στην πορεία χάνουμε τον εαυτό μας. Εμείς χάνουμε τον εαυτό μας και ο κόσμος χάνει εμάς.
Όταν η μικρή μου κόρη με ρώτησε τις προάλλες γιατί έχουμε έρθει σε αυτή τη ζωή, της είπα ότι έχουμε έρθει για να κάνουμε κάτι που κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει. Και ότι πρέπει από μόνοι μας να ανακαλύψουμε ποιο είναι αυτό και να το κάνουμε. Εμείς με τον αληθινό μας εαυτό. Εσύ με τον αληθινό σου εαυτό.
Ο πρίγκηπας πάντως είδε τη Σταχτοπούτα έτσι όπως πραγματικά είναι. Και το αποτέλεσμα το ξέρουμε όλοι. Έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Photo credit: Cinderella (2015), Disney
Μπορεί να ζει κανείς μονίμως “μασκαρεμένος”; Μπορεί να προσποιείται συνεχώς; Μπορείς να ξυπνάς με τη βλεφαρίδα κάγκελο και τα δόντια φρεσκοπλυμένα – για να γίνω πιο πεζή;
Αλήθεια ρώτησε η κόρη σου γιατί έχουμε έρθει σε αυτή τη ζωή; Πόσων χρονών είναι; και τι ωραία απάντηση που σκέφτηκες να της δώσεις – αυτή είναι φράση που την κάνεις κορνίζα για να τη βλέπεις κάθε μέρα και να μην το ξεχνάς!
Καλημέρα
Ελένη
https://myfortysomethingworld.wordpress.com/
Ελένη σε ευχαριστώ. Η κόρη μου είναι 10 αλλά έχει αρχίσει ήδη της αναζητήσεις της… 😉
Ο τρόπος σκέψης σου πάντα με αγγίζει! Ένα κοριτσάκι έτυχε απλά να κάτσει δίπλα σου αλλά τελικά αυτό ήταν τόσο σημαντικό.
Σε ευχαριστώ Αγγέλα. 🙂
… Να κάνουμε κάτι που κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει…. Σ’ ευχαριστώ Άσπα. Μου δίνει πολύ κουράγιο αυτή η απάντηση. Απλή στη διατύπωση, εύκολη στην αντίληψη, γεμάτη νόημα, ζωντάνια, περιέργεια και απόφαση. Να κινηθούμε μπροστά, να ψάξουμε και τελικά να μάθουμε…. Ξεκινώ, παρέα με την οικογένειά μου. Είναι ταξίδι για τρεις…..
Ας είναι το ταξίδι συναρπαστικό!
Σε ευχαριστώ κι εγώ Ίρμα. 🙂