Οι καιροί έχουν αλλάξει και τα σημερινά παιδιά παίζουν με διαφορετικά παιχνίδια από αυτά που παίζαμε εμείς όταν ήμασταν παιδιά.
Οι κόρες μου βέβαια αισθάνονται τυχερές που μεγαλώνουν στη σημερινή εποχή γιατί – όπως λένε – θα ζήλευαν αν έβλεπαν τα δικά τους παιδιά να παίζουν με ηλεκτρονικά και εκείνες να μην είχαν την ευκαιρία να παίξουν όταν ήταν παιδιά!
Παρ’ όλα αυτά λατρεύουν να με ακούνε να τους περιγράφω πώς ήταν η ζωή στη δική μου παιδική ηλικία και να παίζουν και με τα απλά καθημερινά παιχνίδια που έπαιζα κι εγώ τότε. Με τα περισσότερα από αυτά παίζουν έτσι κι αλλιώς ακόμα! Και είναι πολύ χαρούμενες που μπορούν να νιώσουν όπως ένιωθε η μαμά τους όταν ήταν μικρή.
Την προηγούμενη Κυριακή που ήταν μια υπέροχη ηλιόλουστη μέρα, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε πίσω στο παρελθόν, στη 10ετία του ‘70 και του ‘80 και να παίξουμε με τα top αγαπημένα παιχνίδια της παιδικής μου ηλικίας. Παρέα με τα παιδικά ρούχα της DPAM – που έντυσαν τις κόρες μου σε αυτό το υπέροχο νοσταλγικό ταξίδι – και τη φωτογραφική μας μηχανή, θυμηθήκαμε 12 αγαπημένα παιχνίδια με τα οποία μεγάλωσα.
1. Λάστιχο
Δεν έλειπε ποτέ από τη σχολική μου τσάντα. Το παίζαμε με τις φίλες μου με μανία σε όλα τα διαλείμματα. Έκανα εξάσκηση στο σπίτι καθημερινά στερεώνοντας το λάστιχο σε πόδια καρεκλών.
2. Πατίνια roller
Δώρο από την Αμερική που δεν άργησε να γίνει μια από τις αγαπημένες μου δραστηριότητες. Τα άσπρα ήταν τα δικά μου, τα μαύρα του αδελφού μου, αλλά συνήθως τα φόραγε η Στέλλα, η καλύτερη μου φίλη από το νηπιαγωγείο με την οποία είμαστε μαζί ως σήμερα. Κάναμε εξάσκηση στην ταράτσα του πατρικού μου, που σήμερα είναι… το σαλόνι μου.
3. Σκοινάκι
Σκοινάκι που έπαιζε ο καθένας μόνος του αλλά και σκοινάκι που παίζαμε ομαδικά ανά τρεις. Χοροπηδούσαμε ακούραστα. Ποιος θα έβγαινε νικητής;
4. Κρυφτό
Αγαπημένο καθημερινό παιχνίδι με τα παιδιά της γειτονιάς ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες. Το παίζαμε μέχρι αργά το βράδυ, ώσπου οι μαμάδες έβγαιναν τελικά στα μπαλκόνια να μας φωνάξουν να ανέβουμε. Αλλά εμείς δεν είχαμε χορτάσει: “Λίγο ακόμα μαμά, λίγο ακόμα!”. Αγαπημένη παραλλαγή του κρυφτού, οι σαρδέλες. Ένας κρυβόταν και όλοι οι υπόλοιποι τα φυλούσαν. Στη συνέχεια ο καθένας έψαχνε μόνος του και όποιος έβρισκε αυτόν που κρυβόταν, κρυβόταν δίπλα του κολλητά. Σαν σαρδέλες!
5. Να σου πω τη μοίρα σου;
«Πες ένα χρώμα». Και έλεγες ένα χρώμα.
«Πες έναν αριθμό». Κι έλεγες έναν αριθμό.
«Πες κι άλλον αριθμό». Κι έλεγες κι άλλον αριθμό. Ε και τότε άνοιγαν τα αυτάκια της χάρτινης κατασκευής και μάθαινες «τη μοίρα σου»!
Το μόνο που έχω να πω είναι ότι… δουλεύει. Εμένα μου βγήκαν όλες οι προβλέψεις!
6. Σαΐτες
Ποια σαΐτα θα πάει πιο μακριά; Ποια θα πάει πιο ψηλά; Ποια θα κάνει την ομαλότερη προσγείωση; Και η κατασκευή σαϊτών είχε γίνει επιστήμη!
7. Γιο-γιο
Αφού μαθαίναμε τις βασικές κινήσεις, αρχίζαμε τα κόλπα. Κι αν αποφασίζαμε να κάνουμε εξάσκηση μέσα στο σπίτι, οι απώλειες σε αντικείμενα ήταν αναπόφευκτες. Εκείνη την εποχή είχαν μόλις κυκλοφορήσει γιο-γιο με φωτάκια και μας φαινόταν ένα πραγματικό… θαύμα της τεχνολογίας!
8. Κουτσό
Πρώτα φτιάχναμε τα τετράγωνα με κιμωλία ή με πέτρα. Και μετά… κουτσό με τις ώρες!
9. Τυφλόμυγα
Πιάσε με! Κι αν με πιάσεις βρες με! Κι ατέλειωτα τα χαχανητά και τα γέλια.
10. Κυνηγητό
Αυτή η αίσθηση ελευθερίας… Που τρέχαμε σαν να μην υπάρχει αύριο… Που μας κοβόταν η ανάσα αλλά εμείς συνεχίζαμε… Βέβαια εμείς τότε, απλά κυνηγιόμασταν. Η νέα γενιά έχει θεσμοθετήσει και κανόνες. Αλλάζουν οι εποχές!
11. Παιχνίδι με σπάγκο
Ένας σπάγκος που μεταμορφωνόταν σε παιχνίδι μαγικό. Ένα παιχνίδι που έπαιζα με τον παππού μου και τη γιαγιά μου. Ο σπάγκος πέρναγε από τα χέρια τους, στα χέρια μου και πάλι πίσω. Τι δυνατή ομάδα που ήμασταν… Δε χάναμε ποτέ!
12. Συλλογή με Αυτοκόλλητα
Ανοίγαμε με λαχτάρα τα αυτοκόλλητα που αγοράζαμε από το περίπτερο (θυμάμαι ακόμα τη χαρακτηριστική τους μυρωδιά) με την ελπίδα να πετύχουμε εκείνο το σπάνιο αυτοκόλλητο που θα συμπλήρωνε το άλμπουμ. Και ανταλλάσαμε και κολλούσαμε και κουβαλούσαμε το άλμπουμ μαζί μας παντού. Και κάποια στιγμή συμπληρωνόταν! Το άλμπουμ της Sarah Kay είναι ένα από τα αγαπημένα αντικείμενα της παιδικής μου ηλικίας.
Και υπήρχαν και δεκάδες ακόμα αγαπημένα παιχνίδια: Αγαλματάκια ακούνητα αμίλητα αγέλαστα, μήλα, σπασμένο τηλέφωνο, πέτρα-ψαλίδι-χαρτί, συλλογές από χαρτοπετσέτες, από γραμματόσημα, από χαρτιά αλληλογραφίας. Τι να πρωτοθυμηθώ;
Εσείς; Θυμάστε;
————–
Τα ρούχα και τα παπούτσια των κοριτσιών είναι της DPAM. Γέμισαν τις φωτογραφίες μας με κομψότητα και χρώμα. Ευχαριστούμε!
Ψάχνω να βρω πως φτιάχνεται το παιχνίδι 5. Να σου πω τη μοίρα σου; και δεν μπορώ να το βρω. Το παίζουν στο σχολείο άλλα παιδιά και μου το ζήτησε ο Νικόλας να του το φτιάξω. Μήπως μπορείς να με βοηθήσεις;
Fortune teller λεγεται και μπορείς να το Ψαξεις στο you tube
Ψαχνω εδω και καιρο πως παιζεται το λαστιχο γιατι δεν μπορω να θυμηθω τις κινησεις και δεν μπορω να το μαθω στις κορες μου. Μηπως τις ξερεις?
Συγνωμη αλλα δεν καταλαβα τι ειναι αυτο.
Για κάποιο λόγο η απάντηση δε δημοσιεύτηκε σωστά, ίσως επειδή την έστειλα από το κινητό. Τώρα το είδα και ξαναγράφω. Δυστυχώς δεν θυμάμαι ούτε εγώ λεπτομέρειες!
Πώς δεν θυμάμαι; Και θυμάμαι μάλιστα που είχα αγοράσει ένα Πάσχα κάτι πολύ λεπτοκαμωμένες μπαλαρίνες που αποδείχτηκαν ιδανικές για το λάστιχο! Παίζαμε επίσης σκοινάκι τρία παιδιά μαζί, οι δύο το γύριζαν και ο τρίτος χοροπηδούσε! Μπράβο βρε Άσπα, με τις αναμνήσεις μας φτιάχνεις τη διάθεση. (Επειδή υποθέτω πως δεν είμαστε πολύ μακριά ηλικιακά, ρίξε όποτε έχεις διάθεση μια ματιά στο post αυτό να δεις τα παπούτσια που φορέσαμε στην εφηβεία μας!
Έτσι ακριβώς! Μπράβο Ελένη, με ταξίδεψες κι εσύ!
Μπορώ να έχω οδηγίες για το Νο 5; Θέλει η κόρη μου να το φτιάξουμε και δεν θυμάμαι πως! Ευχαριστώ πολύ!
Καλησπέρα! Οδηγίες υπάρχουν online εδώ: https://www.wikihow.com/Fold-a-Fortune-Teller
Καλή επιτυχία!
παιζαμε μηλα, κοροϊδο, περνα – περνα η μελισσα….
Κι εμείς… Μήλα ειδικά παίζαμε πολύ συχνά!
Εμείς στην αρχή διαλέγαμε ένα χρώμα. Π.χ. κίτρινο. Οπότε συλλαβίζαμε τη λέξη “κί-τρι-νο” ενώ ταυτόχρονα ανοιγο-κλείναμε με τα δάχτυλα την κατασκευή.
Μετά εμφανίζονταν 4 νούμερα από τα οποία ο άλλος έπρεπε να διαλέξει το ένα. Π.χ διάλεγε το δώδεκα. Συλλαβίζαμε πάλι τη λέξη “δώ-δε-κα” ανοιγοκλείνοντας πάλι με τα δάχτυλα.
Άλλα 4 νούμερα εμφανίζονταν από τα οποία ο άλλος έπρεπε να διαλέξει το ένα. Και μόλις διάλεγε, ανοίγαμε το αντίστοιχο αυτάκι και βλέπαμε τι έγραφε από κάτω.
Βέβαια μπορεί να υπήρχαν κι άλλες παραλλαγές. Πώς το παίζει ο γιος σου;
Τι σύμπτωση το νο5 το έφτιαξα την προηγούμενη βδομάδα στη κόρη μου και ξετρέλαθηκε … Μόνο που αντί για νούμερα μεσα είχε υποτιθέμενες απαντήσεις … Το πήρε και στο σχολείο για να παίξουν στο διάλειμμα και γύρισε με 10 παραγγελίες για τις φίλες τις…μεγάλο σουξέ …αυτή την εβδομάδα θα της δείξω το κουτσό ..τι ωραίες ιδέες που μου έδωσες !!!!
Τι ωραίο να βλέπει κανείς τα παιδιά να ενθουσιάζονται με τα απλά! Εμένα ενθουσιάστηκαν πολύ με τον σπάγκο και θέλουν να το δείξουν σε όλο το σχολείο.
Οπότε έχεις πολύ δίπλωμα να κάνεις, χαχα… Καλή επιτυχία!
Και εγώ το έκανα και όσο προσπάθησα δεν θυμάμαι να το κάνω.Μήπως μπορείς να μου δείξεις τον τρόπο; Ευχαριστώ. Το υποσχέθηκα στην κόρη μου και δεν κατάφερα τελικά να το κάνω.
Καλημέρα Χρύσα ! Σου στέλνω μια φωτογραφία με την διαδικασία ελπίζω να βγάζεις άκρη . Προσπαθησε το χαρτί να ειναι τετράγωνο ώστε όταν το διπλωσεις με τις γωνιές προς το κέντρο να μην αφήνει κενά αλλιώς χαλάει όλο η κατασκευή . Αν χρειαστείς κάτι στείλε μήνυμα .
Αχ βρε Άσπα! Με ταξίδεψες στα παιδικά μου χρόνια, τότε που βγαίναμε και πάιζαμε έξω στους δρόμους, στα πεζοδρόμια … ανέμελα και χωρίς φόβο, ναι χωρίς φόβο! Σήμερα δυστυχώς… Ωραίες εποχές! 🙂
Υπέροχες εποχές! Ειδικά τα καλοκαίρια ήμασταν συνέχεια έξω. Όλη μέρα! Πολύ λυπάμαι που δεν το ζουν αυτό τα περισσότερα από σημερινά παιδιά…
τα περισσοτερα τα ειχα ξαναδει καθως ειμαι δασκαλα και κατα καιρους υπηρχαν αναφορες η προγραμματα για παλια παιχνιδια.Εκεινο το αλμπουμ της sarah kay ομως ,μου θυμισε πολλα…ηταν δικο σου το εχεις κρατησει ….τι θησαυροι…..
Το έχω κρατήσει ναι… Τη λάτρευα αυτή τη συλλογή από αυτοκόλλητα και τη Sarah Kay γενικότερα και τώρα όποτε βρίσκω είδη Sarah Kay τα αγοράζω για τις κόρες μου… Την έχουν αγαπήσει κι εκείνες επειδή έχουν καταλάβει πόσο την αγαπούσα στα παιδικά μου χρόνια… 🙂
Να ‘σαι καλά βρε Άσπα, τί μου θύμησες… Τί γλύκα έχουν αφήσει εκείνα τα χρόνια… Πόσο λυπάμαι που δεν μπορούν και τα παιδιά μου να τη γευτούν… Κάτι απίστευτα καλοκαίρια που νύχτωνε κι εμείς ακόμη στο δρόμο, να μαζευόμαστε όλα τα παιδιά μαζί και να λέμε τρομακτικές ιστορίες (που όλες εκτυλίσσονταν στο ακατοίκητο σπίτι στην απέναντι μεριά του δρόμου) και μετά να φοβόμαστε να περπατήσουμε ως την πόρτα μας, κι όλο κάποιος να είναι σίγουρος ότι άκουσε θορύβους… Ή που παίζαμε το δαχτυλίδι κι επιτρέπονταν όλες οι κρυψώνες εκτός απ’ τις τουαλέτες! Αχ… Να ‘σαι καλά!
Με μετέφερες με την περιγραφή σου στο ακατοίκητο σπίτι…
Κι εγώ σε ευχαριστώ!
Το δαχτυλίδι δεν το θυμάμαι. Πώς παιζόταν;
Δεν ξέρω αν το παίζατε το δαχτυλίδι, μπορεί να ήταν και της γειτονιάς παιχνίδι. Φτιάχναμε ένα δαχτυλίδι από κλαδάκια. μικρό ήταν, μη φανταστείς, “τα βγάζαμε” κι ο χαμένος έπρεπε να το κρύψει. Όποιος το έβρισκε κέρδιζε εξτρά φέτα με ζάχαρη (τρώγατε εσείς τέτοιες;) – οι τουαλέτες απαγορεύονταν γιατί ήταν εξωτερικές οι περισσότερες, σε καμία περίπτωση δεν μας περνούσε απ’ το μυαλό ότι είναι ανθυγιεινές! Μια γειτονιά σα χωριουδάκι…
Εμείς το δαχτυλίδι δε θυμάμαι να το παίζαμε, αλλά φέτες με ζάχαρη τρώγαμε!
Μας είχαν πει οι γονείς μας ότι τις έτρωγαν σαν παιδιά και είχαμε δοκιμάσει και μας άρεσαν πολύ!
Λαστιχάκι παίζαμε κι εμείς συνεχώς και φυσικά έκανα προπόνηση σπίτι με τις καρέκλες! Το λάτρευα! Και το πές μου την μοίρα σου το φτιάχναμε και το παίζαμε συνέχεια! Καλά κρυφτό, κυνηγητό και αμπάριζα παίζαμε καθημερινά! Τι μου θύμισες!
Το λάτρευα το λάστιχο. Και για αυτό όταν πέρσι οι κόρες άρχισαν να το πρωτοπαίζουν (είχα γράψει εδώ https://www.aspaonline.gr/tria-koritsia-yperglykoulitida/) είχα εκστασιαστεί.
Όμορφα, ξέγνοιαστα χρόνια!