Έχω περάσει δύο φορές στη ζωή μου Πάσχα στο εξωτερικό. Τη μία όταν σπούδαζα στη Γαλλία και τη δεύτερη όταν ζούσα στη Γερμανία.
Από το Πάσχα στη Γερμανία, δε θυμάμαι και πολλά. Αλλά εκείνο που σίγουρα θυμάμαι είναι το “κυνήγι θησαυρού”, δηλαδή… την περιπέτεια να βρούμε την Ελληνική εκκλησία. Ήταν 1-2 μήνες που είχαμε μετακομίσει στη Γερμανία, στην Κολωνία συγκεκριμένα. Δεν είχαμε επαφές με κανέναν άλλον Έλληνα, αλλά είπαμε Μεγάλο Σάββατο να πάμε στην Ελληνική εκκλησία και να κάνουμε Ανάσταση εκεί. Όλα αυτά στην εποχή προ internet και προ Google Maps.
Μάθαμε – δε θυμάμαι από ποιον – πού στο καλό βρίσκεται η Ελληνική εκκλησία και ξεκινήσαμε με λεωφορείο και με τρένο να πάμε τη βρούμε. Ήταν στην άλλη άκρη της πόλης και ήταν ολόκληρο ταξίδι. Φτάσαμε στη στάση που έπρεπε να κατέβουμε κατά τις 11.30 – 12 παρά. Δεν υπήρχε ψυχή στους δρόμους. Εκκλησία άφαντη όμως! Και κανείς – μα κανείς – δεν κυκλοφορούσε στο δρόμο για να ρωτήσουμε. Στις 12 ακούσαμε τις καμπάνες… Υπήρχε, υπήρχε! Αλλά οι καμπάνες δεν χτύπησαν αρκετή ώρα, ώστε να μπορέσουμε να εντοπίσουμε την εκκλησία. Και έτσι δεν την βρήκαμε ποτέ. Ξαναμπήκαμε στο τρένο και στο λεωφορείο και επιστρέψαμε σπίτι.
Από το Πάσχα στη Γαλλία θυμάμαι ότι αρκετοί από τους Έλληνες συμφοιτητές μου είχαν επιστρέψει Ελλάδα. Εγώ είχα παραμείνει Γαλλία επειδή το ήθελα. Δεν ήθελα να χάσω ούτε μέρα από τη φοιτητική ζωή στη Νίκαια, πέρναγα φανταστικά! Είχε έρθει ο αδελφός μου όμως και έμεινε μαζί μου 15 μέρες κι έτσι είχα ένα μέλος της οικογένειας μαζί μου. Εγώ τότε ήμουν 20 κι εκείνος 14. Δε θυμάμαι τι κάναμε όλη μέρα, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι περάσαμε τέλεια. Είχαμε πολύ αραιή επικοινωνία με τους γονείς μας, το ίδιο αραιή που είχα εξάλλου κι εγώ όλη τη χρονιά. Τηλεφωνούσα κυρίως εγώ από καρτοτηλέφωνο. Για να με πάρουν εκείνοι υπήρχε ολόκληρη διαδικασία:
- Έπαιρναν τηλέφωνο στη φοιτητική εστία.
- Έλεγαν στη ρεσεψιονίστ το νούμερο του δωματίου στα Γαλλικά φυσικά, ώστε να συνδεθούν με το τηλέφωνο του χωλ που βρισκόταν στον αντίστοιχο όροφο της εστίας.
- Το τηλέφωνο του χωλ χτυπούσε, κάποιος από τους φοιτητές έβγαινε από το δωμάτιό του και απαντούσε.
- Οι γονείς έλεγαν και πάλι το νούμερο του δωματίου στα Γαλλικά φυσικά και ο φοιτητής πήγαινε και χτύπαγε την πόρτα του δωματίου, στη συγκεκριμένη περίπτωση του δικού μου.
- Σιγά μην ήμουν εκεί! Επέστρεφε και εξηγούσε στους γονείς ότι δεν ήμουν εκεί.
- Και τότε εκείνοι άφηναν μήνυμα στα Γαλλικά φυσικά, ο φοιτητής το έγραφε σε χαρτάκι και μου το κόλλαγε πάνω στην πόρτα ώστε να το βρω όταν επιστρέψω.
Θυμάμαι ότι εκείνο το Πάσχα, φτιάξαμε μπούτι αρνί στο φούρνο των μικροκυμάτων. Στρώσαμε το Πασχαλινό τραπέζι στο δωμάτιο της εστίας. Το τραπέζι ήταν τόσο μικρό που χώραγε ίσα-ίσα τα δυο πιάτα. Ήταν όμως το νοστιμότερο αρνί που είχαμε φάει ποτέ στη ζωή μας. Και είναι επίσης από τις αναμνήσεις που δε θα ξεχάσουμε ποτέ στη ζωή μας…
Δεν είχα προγραμματίσει να γράψω αυτό το post σήμερα, αλλά μια διαδικτυακή φίλη που σπουδάζει στην Αγγλία μου έστειλε το απόγευμα μήνυμα στο Facebook και ήταν σαν να άνοιξε το σεντούκι των αναμνήσεων. Πόσο τυχεροί είμαστε στις μέρες μας, που μπορούμε τουλάχιστον να είμαστε σε επαφή με όλους τους αγαπημένους μας μέσω internet, να ξέρουμε ανά πάσα στιγμή τι τους συμβαίνει αλλά και να… έχουμε στα κινητά μας Google Maps ώστε να μην χανόμαστε; Παρ’ όλα αυτά το τσίμπημα στην καρδιά όταν είσαι μακριά από τους δικούς σου, υπάρχει…. Νιώθεις ότι κάτι σου λείπει…
Καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα όπου κι αν βρίσκεστε. Να απολαύσετε το Πασχαλινό τραπέζι, φτωχικό ή μη, με τους αγαπημένους σας. Και αν τυχόν φέτος σας χωρίζουν χιλιόμετρα, εύχομαι του χρόνου να είστε μαζί. Χρόνια πολλά!
Photo by Murilo Cardoso (licensed under CC)
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Άσπα μου, έπεσα πάνω στο post καθώς έκανα περιήγηση σε παλιότερες αναρτήσεις και γέλαγα και έκλαιγα μαζί. Μια με τις ατάκες των παιδιών σου και μια με τις αναρτήσεις για την μεγάλη σου κόρη που ανεξαρτητοποιείται. Έχω κι εγώ μια κόρη 12 χρονών τώρα και έναν γιό στα 10 και νιώθω ότι ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση…
Παρόλα αυτά ήθελα να σου γράψω για την εμπειρία να περνάς το Πάσχα στο εξωτερικό. Μου έτυχε ως φοιτήτρια να περάσω το Πάσχα στην Ιταλία και συγκεκριμένα στην Νάπολη εν έτη 1997 και παρά το γεγονός ότι είχα τον μελλοντικό συζυγό μου μαζί, ένιωσα ότι πέρασα ένα Πάσχα λειψό….
Πήγαμε στην Ελληνική εκκλησία που ευτυχώς ήταν εύκολο να την βρούμε, παρακολουθήσαμε την Ανάσταση αλλά τίποτε δεν θύμιζε την αντίστοιχη λειτουργία στην Ελλάδα. Παρά το γεγονός ότι έλεγαν τα ίδια λόγια, εγώ τα εκλάμβανα ως ελλειπή. Η δε απογοήτευση ήρθε την Κυριακή του Πάσχα όπου παρά το γεγονός ότι ψάχναμε απεγνωσμένα να βρούμε κάτι που να θυμίζει τα υλικά για το κοκορέτσι, το μόνο που βρήκαμε ήταν συκώτι και μπριζόλες…
Δεν ήταν το θέμα του φαγητού, ήταν ότι μου έλλειπε η διαδικασία που ακουλουθούσα κάθε χρόνο με τον μπαμπά μου να φτιάχνουμε το κοκορέτσι, να ετοιμάζουμε το αρνί για την επόμενη μέρα, και ανήμερα να το ψήνουμε και να τρώμε στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς τα πασχαλινά κουλούρια και τα βαμμένα αυγά. Παρά το ότι δεν με ενθουσιάζουν τα πασχαλινά κουλούρια, εκείνο το Πάσχα μου έλλειψε η μυρωδιά τους και το πλάσιμο με την μαμά μου την Μεγάλη Εβδομάδα.
Με έναν περίεργο τρόπο, όλα όσα μερικές φορές βαριόμουν που επαναλαμβάνονταν κάθε χρόνο με ευλάβια, μου έλειψαν λες και είχαν περάσει στο πετσί μου, έτρεχαν στο αίμα μου. Από τότε ορκίστηκα ότι δεν θα ξαναπεράσω Πάσχα μακριά τους. Μόνο έτσι μου αρέσει να περνάω. Μόνο έτσι το ευχαριστιέμαι. Μόνο έτσι νιώθω ότι γιορταζω. Και για καλή μου τύχη και τα παιδιά μου συμφωνούν απόλυτα. Ανυπομονούν κάθε χρόνο για τα ίδια που θα ζήσουν, ξέροντας ότι θα περάσουν με τον παππού και την γιαγιά όλη την διαδικασία. Μια χρονιά μόνο μείναμε Αθήνα με τα πεθερικά μου και περάσαμε όλοι τόσο χάλια που είπαμε ότι δεν το ξανακάνουμε.
Έτσι έγινε η δική μας σταθερή αξία και παράδοση: Πάσχα στο χωριό με τον παππού και την γιαγιά (μπαμπά και μαμά μου).
Ελπίζω μόνο να το ζήσουμε για πολλά χρόνια ακόμα μέχρι τα πολύ βαθιά γηρατειά των γονιών μου και μέχρι τα παιδιά μου να το χορτάσουν και να το απολαύσουν όσο γίνεται περισσότερο.
Μαρία ήταν συγκινητικός ο τρόπος που τα διηγήθηκες… Να είμαστε καλά να περνάμε το Πάσχα με την οικογένειά μας για πολλά, πολλά χρόνια!
εμείς θα κάνουμε Πάσχα με τον παππού κ την γιαγιά στο χιονισμένο Μόναχο!Καλό Πάσχα με υγεία!
Να περάσετε όμορφα Φωτεινή. Καλό Πάσχα!
καλό Πάσχα Άσπα μου!! Με αγάπη και φως στις καρδιές μας!! φιλιά
Καλό Πάσχα, Άσπα, από κάποια που έχει χρόνια να περάσει Πάσχα με όλους τους δικούς της μαζί γιατί είμαστε όλοι σκορπισμένοι στα 4 σημεία του ορίζοντα, εντός Ελλάδας μεν, αλλά και πάλι οι αποστάσεις είναι μεγάλες….Τα φιλιά μου
Καλό Πάσχα Δέσποινα! Φιλιά πολλά!
αα! Ασπα! Θα κανω πρωτη φορα φετος πασχα στην Κολωνια! Σημερα ψαχναμε στο google maps και την εκκλησια στο Deutz. Αν παμε θα σου στειλω φωτογραφιες να δεις πως θα ηταν αν ειχες παει 🙂 Και την κυριακη αν δε βρεχει θα ψησουμε στο Stadtwald! τελος ανταποκρισης απο κολωνια. θα σας ζηλευω εσας εκει με τα αρνια και τα κοκορετσια σας.
Μα τι λες τώρα; Συγκινήθηκα!
Στείλε φωτογραφίες! Να περάσετε όμορφα. Πολλές ευχές με αγάπη! 🙂