Στο παλαιότερο post Η δύναμη των λέξεων είχα γράψει για τον τρόπο που είχε σκεφτεί μία μαμά να διδάξει στα παιδιά της τη δύναμη των λέξεων: Είχε βάλει τα παιδιά να ζουλήξουν από ένα σωληνάριο οδοντόπαστας ώστε να το αδειάσουν. Και μετά τους είχε ζητήσει να βάλουν την οδοντόπαστα πίσω στο σωληνάριο – το οποίο φυσικά δε γίνεται. Παραλλήλισε την οδοντόπαστα με τις λέξεις, που όταν τις πεις, δεν μπορείς να τις ξεπείς – δεν μπορείς να τις πάρεις πίσω. Αν έχεις πει άσχημα λόγια, πιθανόν να έχεις κάνει ανεπανόρθωτη ζημιά.
Την προηγούμενη εβδομάδα, μία δασκάλα από το Birmingham, σκέφτηκε έναν εξίσου εμπνευσμένο τρόπο για να διδάξει στα παιδιά τη δύναμη των λέξεων και συγκεκριμένα τον πόνο που μπορεί να προκαλέσει ο εκφοβισμός.
Ακολουθεί η δική της περιγραφή για το τι έγινε, όπως την ανέβασε στη σελίδα της στο facebook.
«Σήμερα σε μία από τις τάξεις μας, έδειξα στα παιδιά δυο μήλα (τα παιδιά δεν το ήξεραν, αλλά πριν το μάθημα είχα επανειλημμένως ρίξει ένα από τα μήλα στο πάτωμα. Αλλά δεν μπορούσες να το διακρίνεις. Και τα δύο μήλα έμοιαζαν τέλεια). Μιλήσαμε για τα μήλα και τα παιδιά περιέγραψαν πώς και τα δύο μήλα έμοιαζαν ίδια. Και τα δύο ήταν κόκκινα, ίδιου μεγέθους και έμοιαζαν αρκετά ζουμερά για να τα φας.
Μετά έπιασα το μήλο που είχα ρίξει στο πάτωμα και άρχισα να λέω στα παιδιά πόσο αντιπαθούσα αυτό το μήλο και ότι το έβρισκα αηδιαστικό, ότι είχε ένα απαίσιο χρώμα και ότι το κοτσάνι ήταν πολύ μικρό. Τους είπα ότι επειδή δεν μου άρεσε, δεν ήθελα να αρέσει ούτε σε εκείνα κι έτσι θα έπρεπε κι εκείνα να μιλήσουν άσχημα στο μήλο.
Μερικά παιδιά με κοίταξαν σαν να ήμουν τρελή, αλλά αρχίσαμε να περνάμε το μήλο γύρω-γύρω αποκαλώντας το διάφορα, “είσαι βρωμερό μήλο”, “δεν ξέρω καν γιατί υπάρχεις, “προφανώς έχεις σκουλήκια μέσα σου” κλπ.
Πραγματικά το κατατροπώσαμε το καημενούλι το μήλο. Άρχισα να το λυπάμαι!
Μετά αρχίσαμε να περνάμε το άλλο μήλο και να του λέμε ευγενικά λόγια, “Είσαι ένα υπέροχο μήλο”, “η φλούδα σου είναι πανέμορφη”, “Τι υπέροχο χρώμα που έχεις” κλπ.
Μετά κράτησα ψηλά και τα δύο μήλα και πάλι, μιλήσαμε για τις ομοιότητες και τις διαφορές. Δεν υπήρχε αλλαγή. Και τα δύο μήλα έμοιαζαν ίδια.
Μετά έκοψα τα μήλα. Το μήλο στο οποίο ήμασταν ευγενικοί, ήταν καθαρό, φρέσκο και ζουμερό.
Το μήλο στο οποίο είχαμε πει άσχημα λόγια ήταν μελανιασμένο και χτυπημένο στο εσωτερικό του.
Τα παιδιά έπιασαν το νόημα αμέσως σαν να άναψε ένα λαμπάκι μέσα στο κεφάλι τους. Το έπιασαν. Αυτό που είδαμε μέσα στο μήλο, οι μελανιές, τα χτυπήματα και τα σπασμένα κομμάτια είναι αυτό που συμβαίνει μέσα μας όταν κάποιος μας συμπεριφέρεται άσχημα με τα λόγια ή τις πράξεις του.
Όταν οι άνθρωποι εκφοβίζονται, ιδιαίτερα τα παιδιά, αισθάνονται απαίσια μέσα τους και μερικές φορές δε δείχνουν ή δεν λένε σε άλλους πώς αισθάνονται. Αν δεν είχαμε κόψει το μήλο, δε θα ξέραμε ποτέ πόσο πόνο του είχαμε προκαλέσει.
Μοιράστηκα το πόσο υπέφερα εγώ την προηγούμενη εβδομάδα, όταν κάποιος μου μίλησε άσχημα. Απ’ έξω έμοιαζα ΟΚ, χαμογελούσα ακόμα. Αλλά μέσα μου υπέφερα, γιατί κάποιος με είχε πονέσει πολύ με τα λόγια του.
Οι άνθρωποι – αντίθετα από τα μήλα – έχουμε τη δύναμη να σταματήσουμε αυτή τη συμπεριφορά. Μπορούμε να διδάξουμε στα παιδιά ότι δεν είναι ΟΚ να λέμε άσχημα λόγια ο ένας στον άλλον. Μπορούμε να συζητήσουμε για το πώς τα άσχημα λόγια κάνουν τους άλλους να αισθάνονται. Μπορούμε να μάθουμε στα παιδιά να υποστηρίζουν το ένα το άλλο και να σταματούν κάθε μορφή εκφοβισμού, όπως είχε κάνει ένα μικρό κορίτσι στην τάξη, όταν αρνήθηκε να πει άσχημα λόγια στο μήλο.
Όταν κανείς δεν κάνει τίποτα για να σταματήσει τον εκφοβισμό, όλο και μεγαλύτερη ζημιά και βλάβη συμβαίνει εσωτερικά. Ας δημιουργήσουμε μια γενιά ευγενικών παιδιών που νοιάζονται. Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει, αλλά έχει τη δύναμη να πληγώσει μια καρδιά. Να είστε προσεκτικοί με τα λόγια σας.»
via babble, photo by Relax Kids Tamworth
Kalimera, diavazo edo kai kairo ta posts sou kai tha ithela na sou grapso alla fovamai oti tha pareksigitho. Polla apo ta posts sou mporei na einai grammena me kali prothesi alla apo plevras psyxologias den einai sosta. To na milame sta paidia kai na tous leme oti oi lekseis pligonoun den ofelei ta paidia giati den yparxei periptosi na min pligosoun kapoion oute na mi thymosoun. Thymamai pos se proigoumeno post ena atomo eixe grapsei kati tou typou “den eimai eidikos alla merikes fores oi mi-eidikoi ta eksigoun kalytera”. To na min exei spoudasei kapoios paidagogika h psyxologia den einai katakriteo. Apo tin alli, otan grafeis/grafoun tosa atoma sti blogosfaira arthra gia themata gia ta opoia den exoun gnosi, kataligoume sto na exoume parapliroforisi.
ps. Paliotera eixes kai ena post gia ta Cheerios sta opoia pali eixes lanthasmena stoixeia kai to katevases xoris omos na doseis eksigisi (anaferomai sto post pou egrapses gia to poses fytikes ines exoun ta Cheerios xrisimopoiontas lathos stoixeia). An thes, grapse sxetika me to giati katevike to post giati i lanthasmeni pliroforisi den voithaei tous allous alla den tima kai esena. Epanalamvano oti den ksero poia einai i prothesi sou, mporei na exeis tin kalyteri prothesi. To apotelesma omos, apo paidagogikis plevras einai polles fores lathos. Tha perimeno na akouso tin apantisi sou.
Σε ευχαριστώ για τον ευγενικό τρόπο που εκφράζεις τη διαφωνία σου. Συμφωνώ απόλυτα ότι στην blogόσφαιρα ο καθένας γράφει τη γνώμη του και πολλές φορές είναι λάθος. Όπως διδάσκω κι εγώ στα παιδιά μου το γεγονός ότι βλέπεις κάτι γραμμένο στο internet δε σημαίνει ότι είναι και σωστό. Είναι μια απλή γνώμη. Δες ποιος την γράφει και αν τον εμπιστεύεσαι.
Έτσι κι εγώ δεν παρουσιάζομαι εδώ ως ειδικός. Είμαι μία απλή μαμά, που μοιράζομαι το ταξίδι της στη μητρότητα, με τα λάθη της και τα σωστά της. Πολλά από αυτά που κάνω μπορεί να αποδεικτούν λάθος. Είναι απλά ο δικός μου τρόπος, το δικό μου ταξίδι και τίποτε άλλο. Πλέον ο καθένας από εμάς έχει “φωνή” στο internet. Άλλοι γράφουν σε blog, δημόσια όπως εγώ, άλλοι στα social media για τους φίλους τους, άλλοι ανώνυμα.
Το συγκεκριμένο παράδειγμα με τα μήλα δεν είναι δικά μου λόγια. Είναι λόγια μιας παιδαγωγού. Αυτό δε σημαίνει φυσικά ότι όλοι οι παιδαγωγοί έχουν πάντα δίκιο. Και πάλι πρέπει να σκεφτόμαστε, να κρίνουμε και να αποδεχόμαστε ή όχι. Να πω επίσης ότι και εγώ είμαι παιδαγωγός. Ούτε αυτό σημαίνει κάτι, απλά για την ιστορία το αναφέρω. Από εκεί και πέρα ο καθένας στο internet έχει το δικαίωμα να γράψει τη δική του άποψη, να πει πώς μεγαλώνει τα παιδιά του και να αναφέρει αν είναι ειδικός ή όχι. Όλοι έχουμε φωνή, αυτό δε σημαίνει ότι όλοι έχουμε δίκαιο. Είναι χρήσιμο όμως να μοιραζόμαστε τη δική μας άποψη.
Σχετικά με τις διατροφικές πληροφορίες, επρόκειτο για ένα post που είχα κάνει σε συνεργασία με την εταιρεία. Οι πληροφορίες ήταν οι επίσημες πληροφορίες της εταιρείας. Τα τελευταία χρόνια έχω συνεργαστεί με κορυφαίες εταιρείες και brands και είμαι πολύ περήφανη για τις συνεργασίες μου και για την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν. Σε πρώτη προτεραιότητα όμως βάζω πάντα τη σχέση που έχω αναπτύξει με τους αναγνώστες μου οπότε δε θα τους παραπληροφορήσω ποτέ ηθελημένα. Γνωρίζω καλά ότι η αναφορά σε προϊόντα (είτε γίνεται στα πλαίσια συνεργασίας είτε όχι) μπορεί να ξενίσει. Κατανοητό.
Όπως και να έχει σε ευχαριστώ για το χρόνο σου και που με διαβάζεις τόσα χρόνια. Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα!