Να μια δυσάρεστη αλήθεια: Καμιά φορά μιλάμε τόσο άσχημα στον εαυτό μας που αν μιλούσαμε έτσι σε κάποιον ξένο θα μας έκοβε την καλημέρα.
Να μια ακόμα πιο δυσάρεστη αλήθεια: Καμιά φορά μιλάμε άσχημα και στα παιδιά μας – και δεν το καταλαβαίνουμε καν.
Διάβασα τις προάλλες ένα απόσπασμα του βιβλίου Between Parent and Child, του Haim G. Ginott που αναφέρεται σε αυτό ακριβώς. Μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι καμιά φορά μιλάμε άσχημα στα παιδιά μας, άθελά μας. Και αυτό χρειάζεται να το αλλάξουμε γιατί ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας επηρεάζει τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο γύρω τους και κυρίως τον εαυτό τους.
Να ποιο ήταν το απόσπασμα:
Τι λέμε σε μια καλεσμένη που ξέχασε την ομπρέλα της στο σπίτι μας; Μήπως την κυνηγάμε και της λέμε “Τι σου συμβαίνει; Κάθε φορά που έρχεσαι στο σπίτι ξεχνάς κάτι. Αν δεν ξεχάσεις το ένα, θα ξεχάσεις το άλλο. Γιατί δεν μπορείς να μοιάζεις περισσότερο στην αδελφή σου; Όταν έρχεται εκείνη να με επισκεφτεί ξέρει πώς να συμπεριφερθεί. Είσαι 44 χρονών! Δε θα μάθεις ποτέ; Δεν είμαι εδώ να σε υπηρετώ! Βάζω στοίχημα ότι θα ξέχναγες και το κεφάλι σου αν δεν ήταν κολλημένο στους ώμους σου.”
Δεν μιλάμε έτσι σε μια καλεσμένη. Της λέμε απλά “Αλίκη, η ομπρέλα σου!” χωρίς να την αποκαλέσουμε “αφηρημένη”. Οι γονείς πρέπει να μάθουν να μιλάνε στα παιδιά τους με τον ίδιο τρόπο που μιλάνε στους καλεσμένους.
Περισσότερη έμπνευση και ιδέες για το πώς να μιλάμε στα παιδιά μας:
☂ 50 θετικές φράσεις για να λέμε στα παιδιά μας
☂ 50 ΑΚΟΜΑ θετικές φράσεις για να λέμε στα παιδιά μας
Design by Freepik
Άσπα, έχω πια σχεδόν πειστεί πως μιλάμε στα παιδιά μας – και τους άλλους γενικότερα – με τον τρόπο που θα θέλαμε να μιλήσουμε στον εαυτό μας. Κάθε φορά μας πειράζουν στους άλλους αυτά που μας πειράζουν στο δικό μας εαυτό, όμως επειδή είναι πολύ δύσκολο να τα βάλουμε μαζί του και να δούμε την αλήθεια, πολύ απλά τη βλέπουμε στους άλλους. Νομίζω πως και ψυχολογικά (από την πλευρά την επιστημονική) αυτό που λέω στέκει και δεν το έχω βγάλει από το μυαλό μου. Οπότε, αντί να ψάχνουμε πως να μην πούμε κάτι στους άλλους είναι μάλλον πιο χρήσιμο να αναμετρηθούμε με τους εαυτούς μας με θάρρος. Ας λέμε και στους άλλους ό,τι μας έρχεται, ας ζητάμε και συγνώμη μετά, αλλά να κρατάμε κάθε φορά μια πολύ σημαντική πληροφορία από αυτό. Τι μας πείραξε, γιατί μας πείραξε και μήπως τελικά είναι κάτι που το κάνουμε κι εμείς οι ίδιοι αυτό για το οποίο κατηγορούμε τους άλλους? Για παράδειγμα, αν ένας είναι τσιγκούνης ο ίδιος – είτε στα λεφτά είτε στα συναισθήματα – είναι πολύ πιθανό να τον ακούσεις να διαμαρτύρεται για την τσιγκουνιά των άλλων και να μην μπορεί καν να αναγνωρίσει τη δικιά του. Τον εαυτό μας αν καταλάβουμε σε βάθος και τον βοηθήσουμε όσο μπορούμε να διώξει τα στοιχεία που δεν τον βοηθάνε, νομίζω πως θα αρχίσει να αλλάζει και ο τρόπος που μιλάμε στους άλλους όταν είμαστε πιεσμένοι κι αγχωμένοι.
Σωστά… Έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε με τον εαυτό μας! Αλλά αξίζει η προσπάθεια… 😉