Η δασκάλα της Εβελίνας φέτος, τους έχει βάλει αρκετές φορές να κάνουν ομαδικές εργασίες. Μου αρέσει πολύ που έχουν αρχίσει να μπαίνουν στη λογική της συνεργασίας. Από τις πλέον απαραίτητες ικανότητες στη ζωή. Κάθε φορά οι ομάδες αλλάζουν έτσι ώστε να μάθουν να δουλεύουν με διαφορετικούς συμμαθητές. Για να είμαι όμως απόλυτα ειλικρινής, θα πρέπει να πω ότι αυτή η διαδικασία προκαλεί μια κάποια αναστάτωση σε εμάς τους γονείς επειδή οι συναντήσεις πρέπει να γίνονται εκτός ωρών σχολείου. Κι έτσι τα Σαββατοκύριακα, που δεν ξέρουμε τι να πρωτοπρολάβουμε να κάνουμε, πρέπει να στριμώξουμε κάπου και τα ραντεβού για τις ομαδικές εργασίες τα οποία διαρκούν ώρα γιατί συνδυάζονται και με παιχνίδι. (Αδύνατον απλά να δουλέψουν, πρέπει κι όλας να παίξουν! Συμφωνώ, ασπάζομαι απόλυτα το motto “Work hard, Play Harder”!)
Από το Ανθολόγιο Λογοτεχνικών Κειμένων της Γ' Δημοτικού
Δεν πειράζει όμως, είναι σημαντικό. Και έχει πλάκα να βλέπεις και το ρόλο των γονέων σε αυτή τη διαδικασία. Όπως έχω ξαναπεί, θέλω να αφήνω τα κορίτσια να αναλάβουν τις υποχρεώσεις τους μόνα τους αλλά είναι λογικό, στο κλείσιμο των ραντεβού που γίνεται στα σπίτια μας, να πρέπει να συνεννοηθούμε κάπως και εμείς οι γονείς μεταξύ μας.
Έχουμε περάσει από διάφορα στάδια από την αρχή της χρονιάς. Από την πρώτη φορά που τα κανονίσαμε όλα μόνοι μας και τα παιδιά δε συμμετείχαν καθόλου, ως την τελευταία φορά που η Εβελίνα με τη φίλη της μας αγνόησαν παντελώς (“Σάββατο έξι το απόγευμα έρχεσαι σε μένα”) και απλά μας ανακοίνωσαν τι είχαν αποφασίσει!
Αυτή τη φορά η εργασία θα ήταν για τους ήρωες της επανάστασης. Η Εβελίνα με ένα συμμαθητή της έπρεπε να γράψουν για τον Ρήγα Βελεστινλή ή αλλιώς Ρήγα Φεραίο. Ενώ με αυτόν το συμμαθητή της – ας τον ονομάσουμε Γιάννη – είναι φίλοι, για κάποιον λόγο που δεν έχω ακόμα καταλάβει ποιος ήταν, είχαν πρόβλημα να συννενοηθούν για το ραντεβού. Και βέβαια δεν ήθελα να αναλάβω εγώ να το κανονίσω.
Οπότε η Εβελίνα μου ανανοίνωσε την απόφασή της: «Μαμά με το Γιάννη δεν μπορώ να συνεννοηθώ. Θα την κάνω μόνη μου την εργασία. Του δίνω άδεια!»
Γέλασα από μέσα μου με το «του δίνω άδεια» της μικρής manager, αλλά δαγκώθηκα κι όλας γιατί δεν ήθελα να «πιαστεί κορόιδο» και να κάνει εκείνη μόνη της όλη τη δουλειά. Αλλά σκέφτηκα «άσ’ την να το χειριστεί όπως νομίζει και θα δω τι θα κάνω.»
Κάθισε και έψαξε στο internet στοιχεία για το Ρήγα Φεραίο, έκανε μία επιλογή για το ποια θα βάλει στην εργασία και άρχισε να τα αντιγράφει. Όταν μετά μου έδειξε την αντιγραφή, κόντεψα να πέσω κάτω από τα γέλια. Τον Ρήγα Φεραίο τον είχε γράψει παντού «Ρήγα» σκέτο. Ρήγα τον ανέβαζε, Ρήγα τον κατέβαζε. «Τον έχω γράψει με το μικρό για να γλιτώσω αντιγραφή» μου είπε!
Τέλος, έβαλε εξώφυλλο στην εργασία, και από κάτω με μεγάλα γράμματα έγραψε το όνομά της.
«Α! Ώστε δεν έβαλες το όνομα του Γιάννη;» τη ρώτησα. «Νόμιζα ότι θα την έδινες και εκ μέρους του Γιάννη!»
«Από πού κι ως πού να γράψω το όνομά του μαμά;» απάντησε. «Έκανε τίποτα; Δεν έκανε τίποτα.»
Φιουουου… Κι εγώ νόμιζα ότι η κόρη μου είχε πέσει θύμα εκμετάλλευσης! ΟΚ πατάει καλά στα πόδια της. Εξάλλου είναι και φιλαράκια με όλους αυτούς τους δυναμικούς ήρωες, μιλάνε με τα μικρά τους. Δεν μπορεί… Όλη αυτή η συναναστροφή με τον Ρήγα, τη Μαντώ, τον Αθανάσιο έχει παίξει το ρόλο της!
Καλό εορταστικό Σαββατοκύριακο!
σε διαβάζω καιρό και βρίσκω πάντα απολαυστικές τις ιστορίες με τα κορίτσια σου!
Επίσης,βρίσκω ενδιαφέρουσες διάφορες προτάσεις/ιδέες σου, οπως το βάζο των αναμνήσεων και σκοπεύω να τις ακολουθήσω και εγώ!Πραγματικά πρωτότυπες και έξυπνες!
Στο συγκεκριμένο ποστ ομως εχω ένσταση..Αποφάσισε η μικρή οτι δεν μπορεί να συνεννοηθεί με το άλλο παιδάκι,του έδωσε “αδεια”, αποφάσισε να την κάνει μόνη τησ και ο μικρός έμεινε χωρίς εργασία;Εκείνος είχε κάποιο λόγο σε όλα αυτά;
Η δασκάλα τι είπε άραγε;
Έφη ευχαριστώ! Το βάζο των αναμνήσεων είναι ένα από τα αγαπημένα μου post!
Ίδια απορία είχε και η Χρύσα στο αμέσως προηγούμενο σχόλιο. Η Εβελίνα ενημέρωνε τελικά τη δασκάλα για το πρόβλημα στο κλείσιμο του ραντεβού κι εκείνη την καθοδήγησε στο να κάνει την εργασία μόνη της. Δεν ξέρω πώς χειρίστηκε η δασκάλα το θέμα του συμμαθητή, και μάλλον δε θα μάθω, αλλά σίγουρα θα τα είπαν οι δυο τους. Αν παρ’ όλα αυτά μάθω περισσότερα, θα σας τα γράψω!
Καλησπέρα! Τσακάλι η μικρή! Διαβάζω καιρό τις περιπέτειες και τις ατάκες τους. Διαβάζοντας ομως το συγκεκριμένο post μου γεννηθηκε μια απορία/ένσταση.
Ο Γιάννης το γνώριζε οτι δε θα εμπαινε το όνομα του στην εργασία? Γνωρίζουμε (γνωρίζετε) για ποιό λογο δε μπορούσαν να συνεννοηθούν τα παιδιά? Γιατί φαντάζομαι πως για ένα μικρό παιδάκι θα είναι άσχημο ξαφνικά να ανακαλυπτει πως είναι το μόνο που δεν έχει εργασία ακόμα κ αν οντως δε δουλεψε για αυτή (με πρωτοβουλία της -αξιολατρευτης κατα τ αλλα- Εβελίνας). Δε θα έπρεπε να έχει γίνει καποια συνεννόηση με τους γονείς του παιδιού? Στην τελική μπορεί να συνέβη κ’ατι σοβαρό στην οικογένεια…
Disclaimer: Δεν ειμαι γονιός, και η μόνη εμπειρία που έχω από παιδιά είναι κάποια ιδιαίτερα μαθήματα που έκανα πριν 1-2 χρόνια ως φοιτήτρια, καθώς και ο μικρότερος αδερφός μου. Παρ όλα αυτά μου φαινεται λίγο περίεργο αυτό το συμβάν. Επίσης τόσο ως μαθήτρια όσο και ως φοιτήτρια εχω συναντήσει (και θα συναντήσει κ η μικρή σίγουρα) πολλά αντιστοιχα φαινόμενα όπου σε μία ομάδα ο ένας κανει την πολλή δουλειά και οι άλλοι τη σκαπουλάρουν. Πάντα όμως ήμουν της λογικής ότι αν δεν εχω κανει καποια συνεννοηση πριν δε θ αφησω τελευταια στιγμη καποιο όνομα απ εξω. Στην τελική, εγω οτι ειχα να κερδίσω σε γνωσεις και/η βαθμους το ειχα κερδίσει και μάλιστα με την αξία μου. Για την τιμωρία των άλλων δεν ημουν υπεύθυνη.
Συγνώμη για το μεγάλο σχολιο…..
Τι συγνώμη; Καθόλου συγνώμη! Τα σχόλια είναι το σημαντικότερο μέρος ενός post νομίζω!
Νομίζω ότι σε αυτή την ηλικία το μάθημα που θέλει να τους διδάξει η δασκάλα είναι να μάθουν να συνεργάζονται και όχι να κάνουν εργασία. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη με την προσπάθεια της δασκάλας να τους κάνει να συνεργάζονται κι ας μας ξεβολεύει όπως έγραψα εμάς τους γονείς! Η Εβελίνα τελικά όπως τελικά έμαθα, ενημέρωνε καθ’ όλη τη διάρκεια της προσπάθειας τη δασκάλα ότι ο συμμαθητής της δεν είχε τη διάθεση να βρεθούν και εκείνη την καθοδήγησε στο να κάνει την εργασία μόνη της.
Κι έτσι είμαι κι εγώ απόλυτα ικανοποιημένη με την… έκβαση της υπόθεσης!
Να πώ την αλήθεια, εγώ θα το είχα χειριστεί διαφορετικά, νομίζω (όχι απαραίτητα ότι ο δικός μου τρόπος θα ήταν ο σωστός). Με προβλημάτισε λίγο το άρθρο. Πάλι καλά δεν είμαστε σε αυτή την ηλικία οπότε έχω χρόνο να το σκεφτώ.
Χρόνια Πολλά και τουχρόνου!
Ε μη μας κρατάς σε αγωνία, πες μας πώς θα το χειριζόσουν! Μας ενδιαφέρει όλους! 🙂
Ευχαριστούμε για τις ευχές!
Τελικά με προλάβανε οι άλλες κοπέλες.
Εμένα αυθόρμητα θα μου έβγαινε το να την καθοδηγήσω στην ομαδική εργασία, θα της έλεγα πώς όλοι είμαστε σε ένα σύνολο και πώς όλα τα σπουδαία πράγματα γίνανε μόνο μέσα από ομάδες και γι αυτό πρέπει η ομάδα να βρεί τρόπους να λειτουργεί. Θα της έλεγα ότι αυτό είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι στις ομαδικές εργασίες, και θα την παρότρινα να χρησιμοποιήσει όλη της την εξυπνάδα για να βρεί έναν τρόπο να συνεργαστεί με το άλλο παιδί.
Βέβαια, όλα αυτά είναι άκυρα γιατί όπως είπες πιο πάνω η ίδια η δασκάλα σήκωσε τα χέρια ψηλά πρώτη. Άντε να το σώσεις μετά.
Και πάλι, δε ξέρω αν ο δικός μου τρόπος σκέψης είναι ο σωστός. Όπως ανακαλύπτω τώρα με τον Αλέξανδρο, είναι λεπτές οι ισορροπίες και στη θεωρία όλα είναι πιο εύκολα.
Αυτά για τώρα. Εμείς σχολάσαμε για Πάσχα! 🙂
Ορίστε που ανησυχούσες! Μπράβο της που το σκέφτηκε. Χαιρετίσματα στο Ρήγα! χεχε!
Owl Mommy – Μαμά Κουκουβάγια Βέρα
Θα της πω να του τα δώσει! χαχαχα..
Έτσι θα μάθει κι ο Γιάννης ότι χωρίς κόπο δεν έχει κέρδος στη ζωή. Ήδη δασκάλα η μικρή 😉
Φιλάκια!!
υγ. γιατί δε με αναγνωρίζει το μπλογκ σου Άσπα μου; 🙁
Δεν ξέρω γιατί! Πάντως το σωστό avatar βλέπω ότι δείχνει. Μήπως έχεις δύο διαφορετικά e-mail?