Όλες οι στιγμές της ημέρας με τα παιδιά μας είναι σημαντικές, αλλά μερικές είναι περισσότερο σημαντικές από άλλες. Περισσότερο σημαντικές για παράδειγμα είναι οι στιγμές της πρωινής προετοιμασίας, για να φύγουν τα παιδιά για το σχολείο με θετική διάθεση και οι στιγμές του καληνυχτίσματος, ώστε να κοιμηθούν ήρεμα με όμορφες σκέψεις.
Ένας τρίτος σημαντικός σταθμός μέσα στην ημέρα είναι η στιγμή που θα τα συναντήσουμε μετά στο σχολείο. Ανάλογα με την ηλικία των παιδιών, το σχολείο που πηγαίνουν και τις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις, η ώρα αυτή μπορεί να είναι από νωρίς το μεσημέρι ως αργά το βράδυ.
Συνήθως τα παιδιά τα συναντάμε μετά το σχολείο με έναν τους εξής τρόπους:
- Πηγαίνουμε και τα παίρνουμε εμείς από το σχολείο.
- Επιστρέφουν μόνα τους (με το σχολικό, με κάποιον άλλον ή μόνα τους) κι εμείς που είμαστε ήδη σπίτι τα υποδεχόμαστε εκεί.
- Επιστρέφουν μόνα τους πριν από εμάς και τα συναντάμε όταν επιστρέφουμε κι εμείς από τη δουλειά.
Εμείς κάνουμε έναν συνδυασμό από όλους τους παραπάνω τρόπους ανάλογα με την ημέρα και το πρόγραμμα. Όπως κι αν συναντηθούμε όμως, υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι πρόκειται για μία σημαντική στιγμή γιατί καθορίζει την ατμόσφαιρα της υπόλοιπης μέρας που θα περάσουμε μαζί. Δεν αφήνω τη δική μου διάθεση ή κούραση να μου υποδείξουν πώς θα συμπεριφερθώ. Έχω αποφασίσει, ότι θα δίνω σε αυτή τη συνάντηση τη σημασία που της αξίζει.
Όταν πηγαίνω να τις πάρω από το στο σχολείο, προσπαθώ να μπω στο κλίμα. Παρατηρώ τους μαθητές που βγαίνουν. Ρουφάω την ενεργητικότητά τους. Νιώθω τη χαρά τους. Αναζητώ τα παιδιά μου από μακριά, τα κοιτάζω στα μάτια και χαμογελάω. Όταν ήταν μικρούλες, έπεφταν στην αγκαλιά μου. Καθώς μεγάλωσαν, άρχισαν να κάνουν αστεία όταν με έβλεπαν (για παράδειγμα να τρέχουν προς το μέρος μου φωνάζοντας «μάναααααα»). Τώρα που έχουν μεγαλώσει, δεν είμαστε τόσο διαχυτικές, αλλά η θετική διάθεση δε λείπει. Με εξαίρεση κάποιες φορές που έχουν ένταση για κάποιο περιστατικό που συνέβη στο σχολείο. Και αυτό μέσα στο πρόγραμμα είναι. Τη δική μου ένταση όμως, δεν την κουβαλάω μαζί μου. Εγώ είμαι ο ενήλικας, εγώ πρέπει να κάνω τη μεγαλύτερη προσπάθεια.
Όταν είμαι στο σπίτι κι επιστρέφουν μετά από μένα, τις υποδέχομαι στην πόρτα. Γιατί δηλαδή να υποδέχομαι καλεσμένους στην πόρτα και όχι τα παιδιά μου; Θέλω να δουν τα μάτια μου να λάμπουν καθώς τις αντικρίζω. Θέλω να με δουν να χαίρομαι που μπαίνουν στο σπίτι. Συνήθως υπάρχει εμφανής διαφορά στα επίπεδα ενέργειάς μας. Εκείνες είναι πάντα σαν ανεμοστρόβιλοι καθώς ορμούν μέσα στο σπίτι. Εγώ εξαρτάται. Μερικές φορές είμαι ήρεμη, μερικές φορές είμαι αγχωμένη (γιατί π.χ. είμαι στη μέση κάποιας δουλειάς ή βιάζομαι για κάτι). Προσπαθώ όμως να μην το δείχνω. Μέχρι να αλλάξουν, να πιουν νερό, να πλύνουν χέρια κλπ, υπάρχει μια μικρή αναστάτωση. Δεν αφήνω όμως την αναστάτωση να με επηρεάσει ή να με εκνευρίσει. Κάνω υπομονή γιατί αντιλαμβάνομαι ότι χρειάζονται τον χρόνο τους να ηρεμήσουν και να μπουν σε ρυθμούς σπιτιού.
Όταν επιστρέφω εγώ απ’ έξω και τις βρίσκω σπίτι, είμαι προετοιμασμένη ότι «θα πέσουν πάνω μου». Μπορεί να θελήσουν να μου πουν τα νέα τους ή να μου ζητήσουν να τις βοηθήσω σε κάτι. Μερικές φορές δεν είμαι έτοιμη να τους αφιερώσω αμέσως το χρόνο που χρειάζονται. Τώρα όμως που έχουν μεγαλώσει, τους λέω τι νοιώθω και με καταλαβαίνουν. Για παράδειγμα: «Δώστε μου 10 λεπτά να να αλλάξω, να πάω στο μπάνιο και θα έρθω». Και μόλις ετοιμαστώ, θα είμαι 100% στη διάθεσή τους.
Παρ’ όλο που μεγαλώνω τα παιδιά μου με το σκεπτικό «να με αγαπάνε αλλά να μη με χρειάζονται», δεν είναι εύκολο να αποδεχτώ ότι σε λίγο θα μπαίνω στο σπίτι και δε θα με έχουν ανάγκη. Το ξέρω – το βλέπω να έρχεται: Θα είναι στα δωμάτιά τους ή τους υπολογιστές τους ή θα ασχολούνται με τα ενδιαφέροντά τους και θα λένε απλά ένα «γεια». Ήδη συμβαίνει αυτό μερικές φορές! Πάντα όμως θα βρούμε το χρόνο κάποια στιγμή αργότερα να κουβεντιάσουμε και να πούμε τα νέα της ημέρας και θέλω να πιστεύω ότι αυτό δε θα αλλάξει ποτέ.
Όπως και να έχει το μήνυμα είναι ένα: Η στιγμή της συνάντησης με τα παιδιά μας μετά το σχολείο είναι σημαντική. Κι αν μέχρι σήμερα δεν της δίναμε τη σημασία που της αναλογούσε, αύριο είναι μια καινούργια μέρα. Ας προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι γονείς κάθε μέρα.
“Love is… your reward” όπως λέει και το κόμικ. Θα πληρωθούμε με αγάπη.
Photo by Oscar Chávez, LovIsComix.com
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Θα γυρισω λιγουλακι πισω το χρονο οταν ημουν μικρη και γυρνουσαμε απο το σχολειο μοσχοβολουσε η γειτονια με το φαγητο της μαμας μου. Οταν ξεκινησε να δουλευει και επεφταν τα χαρτακια εκει ειναι το φαγητο σου ζεστανε το κανε τα μαθηματα σου ηταν μεγαλη η πικρια μου. Εφτασα μεγαλη να της πω ¨ποτε δεν θα στο συγχωρεσω που πηγες για δουλεια¨. Παντρευτηκα κι ειμαι μητερα τεσσαρων παιδιων. Στο πρωτο δουλευα τον εβλεπα απο το απογευμα και μετα και ρουφουσα καθε στιγμη μεχρι να παει για υπνο γιατι ενιωθα τυψεις οτι τον βλεπω τοσο λιγο. Τωρα στα επομενα τρια δεν δουλευω πλεον….η απολυτη ευτυχια ´ μαμα τι ωραιο μυριζει τι εφτιαξες σημερα? μαμα στο σχολειο σημερα εγινε αυτο κι αυτο…δεν σας λεω τι γινεται οταν παω εγω να τα παρω απο το σχολειο και οχι το σχολικο….τα παιδια στην εποχη μας βλεπω ολο και περισσοτερο εχουν αναγκη την προσοχη μας την οικογενεια σαν ομαδα στο τραπεζι το βραδυ στον καναπε τη μαμα η το μπαμπα για παραμυθι. Εινα μεγαλη συζητηση και συγνωμη που λεω σκορπιες τις σκεψεις μου. Μα εζησα τη διαφορα του περιμενω το παιδι στο σπιτι απο το να με περιμενει. Τα παιδια εχουν αναγκη την προσοχη μας εχουν αναγκη απο ομορφες καθημερινες εικονες.
Είναι σπουδαίο που τα έχεις καταφέρει να είσαι με τα παιδιά και το κυριότερο που το απολαμβάνεις τόσο. Ευχαριστούμε που καταθέτεις την εμπειρία σου Κλεοπάτρα, οι σκέψεις σου δίνουν τροφή για σκέψη σε όλους μας!
Τι ωραία ανάρτηση! Μου άρεσε πολύ κι ο συνδυασμός με τις φώτο! Έχεις απόλυτο δίκιο σε ό,τι έγραψες. Αν και νομίζω πως εμείς οι μαμάδες δεν έχουμε πολύ πρόβλημα σε αυτόν τον τομέα. Τον περισσότερο τον έχουν οι μπαμπάδες που χάνουν στιγμές!
Η αλήθεια είναι ότι οι μπαμπάδες λείπουν συνήθως περισσότερο. Απλά ας μην ξεχνάμε να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας (είτε είμαστε μαμάδες είτε μπαμπάδες) να είμαστε παρόντες και με το πνεύμα, όχι μόνο με το σώμα.
Ευχαριστώ Κατερίνα, καλή μας εβδομάδα!
Ακριβώς έτσι είναι Άσπα μου! Η συνάντηση με το παιδί μας μετά από τόσες ώρες “απομάκρυνσης” λόγω σχολείου, είναι πολύ σημαντική στιγμή και οφείλουμε να της δίνουμε την σημασία που της αρμόζει. Πολύ όμορφη η ανάρτησή σου!
Καλή σχολική χρονιά στα κορίτσια σου και σε όλα τα παιδάκια! Και καλό φθινόπωρο.
Καλή σχολική χρονιά και σε εσάς Ασπασία! Καλό μας φθινόπωρο! 🙂
Φέτος έχω άδεια λόγω γέννας και επιτέλους μπορώ και παίρνω εγω τον μικρό απο το νήπιο. Όπως λες και εσύ είναι η ωραιότερη στιγμή της ημέρας! Το βλέμμα του μόλις με βλέπει ή η περηφάνια του όταν λέει στον φίλο του, αυτη είναι η μαμά μου, θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στην μνήμη μου.
Μαργαρίτα
Τι όμορφη εικόνα Μαργαρίτα… Το ξέρω ότι θα μείνουν για πάντα χαραγμένα. Έχουν μείνει και στη δική μου μνήμη και πάντα χαμογελάω όταν σκέφτομαι εκείνες τις στιγμές. Καλή σχολική χρονιά!
Συμφωνώ απόλυτα… Η καλύτερη στιγμή της ημέρα είναι όταν πηγαίνω να πάρω τον μικρούλη μου από τον παιδικό. Ανυπομονώ να ανόιξει η πορτούλα, και μόλις ανοίξει πετάγεται τρέχοντας με το γελαστό προσωπάκι του στην αγκαλιά μου και εκείνη τη στιγμή είμαι η πιο ευτυχισμένη μαμά του κόσμου!
Αθηνά τα θυμάμαι αυτά τα γελαστά προσωπάκια σαν να είναι χθες. Πολύτιμες στιγμές!
Όμορφη ανάρτηση
Φιλάκια …
🙂