Πριν από μερικά χρόνια ο διάσημος βιολιστής Joshua Bell πήρε μέρος σε ένα πείραμα. Πήγε να παίξει βιολί σε ένα σταθμό του μετρό, κατά τις ώρες αιχμής. Στεκόταν εκεί για 43 λεπτά, έπαιξε 6 διαφορετικά μουσικά κομμάτια και 1097 άνθρωποι πέρασαν από δίπλα του.
Το παραπάνω δίλεπτο βίντεο είναι μία μικρή περίληψη που δείχνει τις αντιδράσεις του κόσμου καθώς περνούσαν από δίπλα του. Ή μάλλον, τις ανύπαρκτες αντιδράσεις του κόσμου καθώς περνούσαν από δίπλα του. Όλοι βιάζονταν να πάνε στη δουλειά τους και κανείς δεν πρόσεχε τη μουσική.
Φωτεινή εξαίρεση μία κοπέλα στο τέλος που τον αναγνώρισε. «Ο Joshua Bell ήταν εκεί κι έπαιζε μουσική και οι άνθρωποι δεν σταματούσαν, ούτε καν κοίταζαν!» είπε αργότερα. «Μερικοί έριχναν pennies! Σκεφτόμουν: πω πω Θεέ μου σε τι πόλη ζω που συμβαίνει κάτι τέτοιο;» Η ίδια έριξε ένα 20δόλαρο και μαζί με τα υπόλοιπα 32,17 που είχαν μαζευτεί, η συνολική “σοδειά” του Joshua Bell ήταν 52,17 δολάρια.
Τρεις μέρες πριν είχε παίξει σε συναυλία, σε ένα κατάμεστο Symphony Hall στη Βοστώνη, με εισιτήρια που κόστιζαν 100 δολάρια το ένα.
Άραγε κατά πόσο συμβαίνει το ίδιο και σε εμάς; Κατά πόσο μέσα στους τρελούς ρυθμούς ζωής, χάνουμε τις στιγμές; Και κατά πόσο αφήνουμε να συμβαίνουν δίπλα μας πράγματα που ούτε καν προσέχουμε;
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Θεωρώ οτι ισχύει αυτό, οτι δεν προσέχουμε τι γίνεται γύρω μας και χάνουμε τις στιγμές, ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση, πρέπει κανείς να είναι γνώστης της μουσικής για να μπορεί να κρίνει αν αυτό που ακούει είναι πραγματικά ποιοτικό (πέρα από την υποκειμενική του κρίση).
Πολύ πιθανόν λοιπόν, κάποιοι από τους θεατές που ακριβοπλήρωσαν τα εισιτήρια στη Βοστώνη να το έκαναν συνειδητά γιατί ήξεραν τι θα ακούσουν, κάποιοι μπορεί απλά να θεώρησαν το ακριβό αντίτιμο – όπως και τον χώρο διεξαγωγής – εγγύηση για την ποιότητα της συναυλίας.
Με τον ίδιο τρόπο, οι βιαστικοί περαστικοί του μετρό ενδεχομένως να μην ήταν οι “κατάλληλοι” να κρίνουν και να αναγνωρίσουν αυτό που άκουγαν γιατί απλά δεν είχαν μουσικές γνώσεις.
Μπορεί βέβαια και κάποιοι από αυτούς, στη φούρια της καθημερινότητας και παρά το ότι μπορεί να ήταν και οι ίδιοι τους μουσικοί, να άκουγαν αλλά στην ουσία να μην πρόσεχαν τι άκουγαν. (hear but not listen).
Όλγα Χατζηχρίστου / Vanilla for Bliss
Πληρέστατη τοποθέτηση. Thanks Όλγα!
Καταπληκτικό. Τώρα το είδα. Δε σκεφτόμαστε, παρά δεχόμαστε άκριτα αυτό που μας λένε. Και για μενα το λέω αυτό. Τον ίδιο άνθρωπο αν τον ακούσεις να παίζει σε ωραίο χώρο, καλοντυμένο και έχοντας πληρώσει εισιτήριο θα πεις έπαιξε τέλεια γιατί σκέφτεσαι πως για να παίζει εκεί θα είναι σίγουρα φοβερός μουσικός. Η ίδια μουσική μέσα στο μετρό δε σου κάνει την ίδια εντύπωση. Πρέπει να ξαναρχίσουμε να διαβάζουμε, να σκεφτόμαστε και να αναζητάμε την αλήθεια μέσα μας.
Πολύ αληθινό αυτό που γράφεις… Έτσι ακριβώς…
Πόσο αληθινό, και πόσο ζόρικο να το κάνεις πράξη. Αξίζει όμως, αξίζει -αν όχι τα πάντα- πάντως σίγουρα πάρα πολλά. Πες πες ίσως το καταφέρουμε πριν είναι πολύ αργά. Ευχαριστούμε για την υπενθύμιση, Άσπα!
Είναι σημαντικό να υπενθυμίζουμε ο ένας στον άλλον τα θετικά και όσα τείνουμε να ξεχνάμε! Ευχαριστώ για το σχόλιο. 🙂