Το πρώτο βράδυ που επιστρέψαμε από τις διακοπές, συνέβη κάτι τόσο μικρό αλλά και ταυτόχρονα τόσο σημαντικό: Η Εβελίνα, είπε:
– Δε θέλω πια να κοιμάμαι με αναμμένο το φωτάκι της νύχτας στο δωμάτιό μου, θέλω σκοτάδι.
– Σίγουρα;
– Ναι, θέλω να κοιμάμαι χωρίς φως. Δε φοβάμαι το σκοτάδι.
Ποτέ δε φοβόταν ιδιαίτερα το σκοτάδι, αλλά πάντα αισθανόταν πιο άνετα να υπάρχει ένα μικρό φως αναμμένο στο δωμάτιό της. Εξάλλου, όποτε είχαμε διακοπή ρεύματος, αμέσως αντιλαμβανόταν ότι το φωτάκι έσβηνε και ξυπνούσε. (Δείτε κι εδώ). Αλλά να, έτσι ξαφνικά, το φωτάκι καταργήθηκε για πάντα.
Εβελινάκι, είμαι πολύ περήφανη για σένα. Έτσι απλά και αβίαστα, άφησες το φόβο σου να φύγει. Μπράβο…
Σου αφιερώνω το παρακάτω βίντεο, ελπίζοντας να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για όλους εμάς, που όλο και κάποιο φωτάκι της νύχτας έχουμε ακόμα να καταργήσουμε…
Μαριλένα, κατάλαβα, τον έχετε τρελάνει τον Χρόνη. Και εμείς τον έχουμε τρελάνει τον Βασίλη, όχι για τα φωτάκια, αλλά για όλα τα υπόλοιπα θέματα!
έχω δυο φωτάκια αναμενα το βράδυ, αν σβύσει το ένα, να υπάρχει το άλλο.
αδιανόητο μου ειναι, να κοιμηθώ στο σκοτάδι: εκτός του ότι το φοβάμαι, το αντιπαθώ και πολύ.
το ίδιο και τα παιδιά, οι γάτες μας και ο παπαγάλος.
ο Χρόνης και η χελωνα, είναι του αντιθέτου..
Σοφία, έχεις ταλέντο! Μπράβο!
Ένα φωτάκι
ένας φάρος
μια ελπίδα , μια σιγουριά.
Ένα σβηστό φωτάκι
ένα θάρρος
που το βρίσκεις ξαφνικά.
΄Ενα χαμόγελο που ανθίζει
σε ένα όνειρο μικρό
όταν το φωτάκι σβήσει
πλέει σε ένα κόσμο ονειρικό.
πολύ καλό το βίντεο, ταιριάζει απόλυτο με το αγγλικό ακρωνύμιο του FEAR (Φόβος) F=False, E=Evidence, A=Appearing, R=Real. Kαι όπως είχε πει και ο Tσώρτσιλ : Ο φόβος είναι μία αντίδραση, το κουράγιο είναι μία απόφαση!