Δεν υπάρχει τίποτα πιο τρυφερό, συγκινητικό και καμιά φορά αστείο, από το να ακούς τις κρυφές σκέψεις των μικρών παιδιών σχετικά με τη μαμά τους.
Όλα αυτά τα χρόνια, μοιράζομαι διάφορες τέτοιες σκέψεις των παιδιών μου εδώ στο AspaOnline.gr, αλλά σήμερα ήρθε η μέρα που θα μοιραστώ τις δικές μου κρυφές σκέψεις για τη δική μου μαμά.
Εδώ και καιρό έχω βρει δύο παλιά μου τετράδια εκθέσεων από το δημοτικό. Τώρα λοιπόν που πλησιάζει η γιορτή της μητέρας σκέφτηκα να τα ανοίξω και να ψάξω τις παλιές μου εκθέσεις για τη μαμά μου.
Και φυσικά τις βρήκα! Κάθε χρόνο γράφαμε μια έκθεση για τη μαμά!
Την έκθεση που είχα γράψει στην Πρώτη (την έκθεση που… θα είχε σαρώσει σε όλους τους διαγωνισμούς εκθέσεων) την είχα μοιραστεί παλιότερα. Ακολουθεί όμως η έκθεση που έγραψα στη Δευτέρα δημοτικού.
“Τη μητέρα μου την αγαπώ τόσο πολύ όσο κανέναν άλλο. Την μαμά μου τη λένε Ευαγγελία αλλά τη φωνάζουν Λίτσα.
Χθες ήταν η γιορτή της μητέρας που κάθε χρόνο γίνεται αυτή η γιορτή και τα παιδιά δίνουν ένα δώρο στη μαμά τους.
Εγώ έβαλα τα καλά μου ρούχα και της έδωσα ένα βιβλιαράκι που λεγόταν ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ, ακόμα μάζεψα και δύο μπουκέτα λουλούδια, το ένα το έδωσα εγώ στη μαμά μου και το άλλο ο αδελφός μου που είναι μικρός και δεν μπορεί να μαζεύει.
Η μητέρα μου με φροντίζει και με προσέχει. Προχθές που έπεσα και χτύπησα, περισσότερο πόνεσε η μάνα μου απ’ όσο εγώ. Αυτή είναι η μαμά μου και την αγαπώ.”
Τα αγαπημένα μου σημεία:
❤ Έβαλα τα καλά μου ρούχα (γιατί ήταν γιορτή).
❤ Μάζεψα δύο μπουκέτα λουλούδια γιατί ο αδελφός μου δεν μπορούσε να μαζέψει.
❤ Έπεσα και η μαμά μου πόνεσε περισσότερο απ’ όσο εγώ
Η έκθεση όμως της Τετάρτης δημοτικού είναι η αγαπημένη μου. Δε θα την βάλω όλη, αλλά να το αγαπημένο μου σημείο:
“Η μαμά μου θυσιάζει πολλά πράγματα για να με ευχαριστήσει. Όταν δηλαδή θέλει να φάει λίγες φράουλες και είναι οι τελευταίες που απόμειναν, δεν τις τρώει αλλά τις αφήνει για μένα”.
Καταλάβαινα ότι η μαμά μου αφήνει τις φράουλες για μένα και με άγγιζε τόσο ώστε να το βάλω στην έκθεση! Από την άλλη η δασκάλα δε συγκινήθηκε, όπως φαίνεται από το σχόλιό της στο περιθώριο του τετραδίου:
“Εδώ αντ’ αυτού το παραδείγματος θα μπορούσες να γράψεις για τα ξενύχτια και τις αγωνίες και γενικά τι πέρασε για να σε μεγαλώσει”.
Το σημείο που δεν συγκίνησε τότε δασκάλα, συγκινεί σήμερα εμένα.
Γιατί τότε μπορεί να μην καταλάβαινα τα ξενύχτια, τις αγωνίες και τι πέρασε για να με μεγαλώσει, αλλά καταλάβαινα αυτό που έβλεπα: Ότι θυσίαζε τις φράουλες. Που για μένα σήμαινε ότι έβαζε πρώτα εμένα και μετά τον εαυτό της.
Δεν θα μπορούσα να περιγράψω καλύτερα τη μαμά μου. Δεν έχει αλλάξει καθόλου όλα αυτά τα χρόνια. Εξακολουθεί να είναι η μαμά που “θυσιάζει τις φράουλες”. Πλέον όχι μόνο για τα παιδιά της αλλά και για τα εγγόνια της.
🍓 Χρόνια πολλά μαμά μου! (Έλεγα να μην ξαναφτιάξω και φέτος την Τάρτα σοκολάτα με φράουλες, αλλά τελικά θα την ξαναφτιάξω. Έχει συμβολική σημασία!)
🍓 Χρόνια μας πολλά μαμάδες! Τίποτα από αυτά που κάνουμε για τα παιδιά μας δεν πηγαίνει χαμένο. Τα βλέπουν, τα καταλαβαίνουν και τα εκτιμούν. Ακόμα κι αν πρόκειται για τα μικρά καθημερινά πράγματα. Ακόμα κι αν πρόκειται για το ποιος θα πάρει – ή δε θα πάρει – την τελευταία φράουλα.
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Τραγική η δασκάλα.δεν κατάλαβε πόσο ποιητικό ήταν αυτό με τις φράουλες.
Ακόμα και μέχρι σήμερα δεν καταλαβαίνω γιατί οι φράουλες την άφησαν αδιάφορη, χαχα…
Αχ αυτές οι μάνες! ώρες ώρες πάντως απορώ με τις δασκάλες.. εννοείται ότι για την ψυχή του παιδιού οι φράουλες έχουν μεγαλύτερη σημασία και δεν τις θεωρεί δεδομένες (ενώ το ξενύχτι το θεωρεί δεδομένο και δεν του..στερεί και κάτι εξάλλου 😉 ) πρέπει να ψάξω να τις βρω και γω αυτές τις εκθέσεις.. ανακαλύπτεις κάθε φορά τον εαυτό σου που έχεις ξεχάσει, n’est-ce pas??
Exactement!
Ναι να τις ψάξεις να τις βρεις. Θα γεμίσεις όμορφα συναισθήματα! 🙂
Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες!
είναι ένας θησαυρός μια πονετική μάνα γιατί ακόμα και αυτό (το πονετικη μάνα) δεν είναι δεδομένο για όλους μας! όσοι λοιπόν έχουμε την ευτυχία να μας μεγάλωσε μια μανούλα που έκοβε απο τη μπουκιά της για να μας ταϊσει (ξέρω γίνομαι γραφική) ας της δώσουμε ένα φρέσκο λουλούδι την μέρα που γιορτάζει! να σε χαίρομαι μανούλα μου και εύχομαι να είμαι και εγώ αντάξια σου στο παιδί μου!
Χρόνια πολλά Άσπα μου!
Χρόνια πολλά Φωτεινή! Να τις χαιρόμαστε και να μας χαίρονται τα δικά μας παιδιά!
Εντάξει!!
Δεν πίστευα ποτέ πως θα κλάψω διαβάζοντας για τις “εν θυσία φραουλες!!!!”
Κι ομως….
Είναι τρομερά συγκινητικό να το αναφέρει ένα παιδί στην έκθεση του για την μητέρα και τις θυσίες της!!!!
Υπεροχο.
Χαίρομαι που σε άγγιξε! ❤️
Σε ευχαριστώ!
Το παρακάτω ποίημα το πρωτοδιάβασα στο ιστολόγιο “Sum of their stories”. Η ιδιοκτήτριά του εμπνεύστηκε το όνομα του ιστολογίου της από έναν από τους στίχους του. Η ίδια δηλώνει ότι δεν γνωρίζει το όνομα του ποιητή παρά τις προσπάθειές της να το βρει και να αναφέρει την πηγή. Το ποίημα στην αγγλική γλώσσα είναι το εξής:
Russian Dolls
We carry our mothers inside us,
their voices, their habits surprise us,
slipping out suddenly,
after we’re opened to life’s pain.
When we’ve discovered
that we are the sum of their stories,
that we must love their defeats
as we do their victories.
Triumph and tragedy,
mothers and daughters,
they beget each other like Russian dolls –
forever enclosing and being enclosed.
Και μια μεταφραστική απόπειρα:
Ρώσικες Κούκλες
Φέρουμε τις μητέρες μας μέσα μας,
οι φωνές τους, οι συνήθειές τους μας ξαφνιάζουν,
γλιστρώντας έξω ξαφνικά,
μόλις ξανοιχτούμε στον πόνο της ζωής.
Τότε, όταν έχουμε ανακαλύψει
ότι είμαστε το απάνθισμα των ιστοριών τους,
ότι πρέπει να αγαπούμε τις ήττες τους
το ίδιο με τις νίκες.
Θρίαμβος και τραγωδία,
μητέρες και κόρες,
γεννούν η μια την άλλη όπως οι ρώσικες κούκλες –
πάντοτε περιέχουσες και περιεχόμενες.
Ευχές όχι μόνο για αύριο, αλλά για κάθε μέρα της ζωής μας!
Πραγματικά υπέροχο! Μου άρεσε πολύ. 🙂
Ευχαριστούμε για το μοίρασμα και τη μετάφραση! ❤️