Οι θυσίες της μαμάς

Δεν υπάρχει τίποτα πιο τρυφερό, συγκινητικό και καμιά φορά αστείο, από το να ακούς τις κρυφές σκέψεις των μικρών παιδιών σχετικά με τη μαμά τους.

Όλα αυτά τα χρόνια, μοιράζομαι διάφορες τέτοιες σκέψεις των παιδιών μου εδώ στο AspaOnline.gr, αλλά σήμερα ήρθε η μέρα που θα μοιραστώ τις δικές μου κρυφές σκέψεις για τη δική μου μαμά.

Εδώ και καιρό έχω βρει δύο παλιά μου τετράδια εκθέσεων από το δημοτικό. Τώρα λοιπόν που πλησιάζει η γιορτή της μητέρας σκέφτηκα να τα ανοίξω και να ψάξω τις παλιές μου εκθέσεις για τη μαμά μου.

Και φυσικά τις βρήκα! Κάθε χρόνο γράφαμε μια έκθεση για τη μαμά!

Την έκθεση που είχα γράψει στην Πρώτη (την έκθεση που… θα είχε σαρώσει σε όλους τους διαγωνισμούς εκθέσεων) την είχα μοιραστεί παλιότερα. Ακολουθεί όμως η έκθεση που έγραψα στη Δευτέρα δημοτικού.

«Τη μητέρα μου την αγαπώ τόσο πολύ όσο κανέναν άλλο. Την μαμά μου τη λένε Ευαγγελία αλλά τη φωνάζουν Λίτσα. 

Χθες ήταν η γιορτή της μητέρας που κάθε χρόνο γίνεται αυτή η γιορτή και τα παιδιά δίνουν ένα δώρο στη μαμά τους.

Εγώ έβαλα τα καλά μου ρούχα και της έδωσα ένα βιβλιαράκι που λεγόταν ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ, ακόμα μάζεψα και δύο μπουκέτα λουλούδια, το ένα το έδωσα εγώ στη μαμά μου και το άλλο ο αδελφός μου που είναι μικρός και δεν μπορεί να μαζεύει.

Η μητέρα μου με φροντίζει και με προσέχει. Προχθές που έπεσα και χτύπησα, περισσότερο πόνεσε η μάνα μου απ’ όσο εγώ. Αυτή είναι η μαμά μου και την αγαπώ.»

Τα αγαπημένα μου σημεία:

❤ Έβαλα τα καλά μου ρούχα (γιατί ήταν γιορτή).
❤ Μάζεψα δύο μπουκέτα λουλούδια γιατί ο αδελφός μου δεν μπορούσε να μαζέψει.
❤ Έπεσα και η μαμά μου πόνεσε περισσότερο απ’ όσο εγώ

Η έκθεση όμως της Τετάρτης δημοτικού είναι η αγαπημένη μου. Δε θα την βάλω όλη, αλλά να το αγαπημένο μου σημείο:

«Η μαμά μου θυσιάζει πολλά πράγματα για να με ευχαριστήσει. Όταν δηλαδή θέλει να φάει λίγες φράουλες και είναι οι τελευταίες που απόμειναν, δεν τις τρώει αλλά τις αφήνει για μένα».

Καταλάβαινα ότι η μαμά μου αφήνει τις φράουλες για μένα και με άγγιζε τόσο ώστε να το βάλω στην έκθεση! Από την άλλη η δασκάλα δε συγκινήθηκε, όπως φαίνεται από το σχόλιό της στο περιθώριο του τετραδίου:

«Εδώ αντ’ αυτού το παραδείγματος θα μπορούσες να γράψεις για τα ξενύχτια και τις αγωνίες και γενικά τι πέρασε για να σε μεγαλώσει».

Το σημείο που δεν συγκίνησε τότε δασκάλα, συγκινεί σήμερα εμένα.

Γιατί τότε μπορεί να μην καταλάβαινα τα ξενύχτια, τις αγωνίες και τι πέρασε για να με μεγαλώσει, αλλά καταλάβαινα αυτό που έβλεπα: Ότι θυσίαζε τις φράουλες. Που για μένα σήμαινε ότι έβαζε πρώτα εμένα και μετά τον εαυτό της.

Δεν θα μπορούσα να περιγράψω καλύτερα τη μαμά μου. Δεν έχει αλλάξει καθόλου όλα αυτά τα χρόνια. Εξακολουθεί να είναι η μαμά που «θυσιάζει τις φράουλες». Πλέον όχι μόνο για τα παιδιά της αλλά και για τα εγγόνια της.

🍓 Χρόνια πολλά μαμά μου!  (Έλεγα να μην ξαναφτιάξω και φέτος την Τάρτα σοκολάτα με φράουλες, αλλά τελικά θα την ξαναφτιάξω. Έχει συμβολική σημασία!)

🍓 Χρόνια μας πολλά μαμάδες! Τίποτα από αυτά που κάνουμε για τα παιδιά μας δεν πηγαίνει χαμένο. Τα βλέπουν, τα καταλαβαίνουν και τα εκτιμούν. Ακόμα κι αν πρόκειται για τα μικρά καθημερινά πράγματα. Ακόμα κι αν πρόκειται για το ποιος θα πάρει – ή δε θα πάρει – την τελευταία φράουλα.