Η παρακάτω φωτογραφία που δημοσιεύτηκε στο Reddit, κάνει τις τελευταίες 2-3 μέρες το γύρο του διαδικτύου. Ένας μπαμπάς περπατάει με το γιο του κατά τη διάρκεια βροχής και χρησιμοποιεί τη μία και μοναδική ομπρέλα που έχει για να κρατήσει στεγνό το παιδί και όχι τον εαυτό του.
Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι γονείς ταυτιζόμαστε με αυτόν τον πατέρα. Από τότε που γεννήθηκαν τα παιδιά μας, ξεχάσαμε τι σημαίνει ύπνος, χρόνος για τον εαυτό μας, πάρτυ (δεν εννοώ παιδικά πάρτυ!) και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά. Το να βάζεις το παιδί σου πάνω από τον εαυτό σου, είναι φυσικά ένα από τα μεγαλεία του να είσαι γονιός. Από την άλλη, χρειάζεται να υπάρχει ένα μέτρο. Όλοι ξέρουμε ότι όταν πέφτει το αεροπλάνο πρέπει να βάλουμε πρώτα τη δική μας μάσκα οξυγόνου και μετά να γυρίσουμε να βοηθήσουμε τους άλλους, έτσι δεν είναι; Στη συγκεκριμένη περίπτωση αν ο μπαμπάς της φωτογραφίας πέσει στο κρεβάτι με πνευμονία, ποιος θα φροντίζει το παιδί; (Ελπίζω να υπάρχει μαμά…)
Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της φωτογραφίας για μένα όμως, δεν ήταν η ίδια φωτογραφία. Ήταν τα 550 σχόλια που μάζεψε. Στα σχόλια διαπιστώνεις ότι η ίδια φωτογραφία, προκαλεί διαφορετικές αντιδράσεις στους ανθρώπους ανάλογα με τις προσωπικές τους εμπειρίες. Τα περισσότερα σχόλια ήταν κολακευτικά για τον μπαμπά αλλά υπήρχαν και σχόλια άλλου είδους: οδυνηρά, χιουμοριστικά, ορθολογιστικά… Να ένα μικρό δείγμα:
Τα οδυνηρά
– Ο δικός μου μπαμπάς θα είχε κρατήσει την ομπρέλα και θα μου έλεγε ότι η βροχή θα με βοηθήσει να σκληραγωγηθώ και να γίνω δυνατός χαρακτήρας.
– Ο δικός μου μπαμπάς είναι ένα κάθαρμα στη φυλακή.
– Δεν είναι όλοι οι μπαμπάδες έτσι.
– Θυμώνω με τον μπαμπά που δόθηκε σε μένα, αλλά χαίρομαι που οι κανονικοί μπαμπάδες είναι έτσι.
Τα χιουμοριστικά
– Μία μαμά θα είχε φροντίσει να υπάρχουν δύο ομπρέλες.
– Μία μαμά θα είχε φορέσει αδιάβροχο στο παιδί πριν φύγει από το σπίτι!
– Γιατί δε φοράει φανέλα, μέσα από ένα τόσο ελαφρύ πουκάμισο;
– Οι άντρες που δε φοράνε φανέλα μέσα από το πουκάμισο, έχουν γίνει επιδημία.
Τα ορθολογιστικά
– Ένα άρρωστο παιδί θα ήταν μεγαλύτερο πρόβλημα από το βρεγμένο του πουκάμισο.
– Ελπίζω να είναι απόγευμα και να επιστρέφουν σπίτι και να μην πηγαίνουν τώρα στη δουλειά και στο σχολείο.
– Ο μπαμπάς έπρεπε να δώσει την ομπρέλα στο παιδί και να κρατήσει το παιδί αγκαλιά. Το πρόβλημα θα είχε λυθεί.
Τα συγκινητικά
– Μου λείπει ο μπαμπάς μου κάθε μέρα. Δεν νομίζω ότι θα μου περάσει ποτέ αυτός ο πόνος.
– Αλλά βλέπετε, αυτός ο μπαμπάς κάνει περισσότερα από το να τον κρατάει στεγνό. Του διδάσκει πώς να βάζει άλλους πάνω από τον εαυτό του.
– Ο μπαμπάς μου ακόμα το κάνει αυτό, ακόμα κι αν είμαι ενήλικας.
Έχω την τύχη να έχω κι εγώ γονείς που κρατούσαν την ομπρέλα για μένα και το κάνουν ακόμα. Δεν τους επέλεξα εγώ, ήταν θέμα τύχης. Θα τους επέλεγα όμως και πάλι χωρίς καμία αμφιβολία, αν μου δινόταν η ευκαιρία. Αλλά η απόφαση για το τι είδους μαμά επιλέγω να είμαι εγώ, είναι δική μου και μόνο δική μου. Δεν μπορούμε να επηρεάσουμε το παρελθόν. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το πώς μεγαλώσαμε εμείς. Μπορούμε όμως να επιλέξουμε πώς θα μεγαλώσουμε τα δικά μας παιδιά.
Τι είδους γονείς θα επιλέξουμε να γίνουμε;
via Reddit
Εμένα πάλι τέτοιες εικόνες με συγκινούν απίστευτα, θέλω και πάντα θα προσπαθώ για το καλύτερο όχι μόνο για το δικό μου παιδάκι αλλά και για όλα αυτά που έχουν την “τύχη” να είναι άτυχα. Δεν το χωράει ο νους μου ότι υπάρχουν γονείς που αδιαφορούν για τα παιδιά τους.
Κάποια από τα σχόλια ήταν πολύ οδυνηρά. Είναι ακατανόητο πόσο σκληροί ή αδιάφοροι είναι κάποιοι άνθρωποι…
Πραγματικά όμως, η εικόνα από μόνη της συγκινεί!
Χμμμμ νομίζω πως κι εγώ στους ορθολογιστές ανήκω… θα έπαιρνα το παιδί αγκαλιά, ώστε να προστατευτούμε κι οι δύο από τη βροχή! Υπέροχο κείμενο…ευχαριστούμε
Μαρία σε ευχαριστώ. Είναι ωραίο όταν μία φωτογραφία σου δίνει τροφή για σκέψη!
Πολύ όμορφη ανάρτηση που μας βάζει σε σκέψεις, ως παιδι χωρισμένων γονιών νιώθω απόλυτα την ανάγκη να δωσω ότι καλύτερο μπορώ στην κόρη μου, πραγμα που μερικές φορές με κάνει να πιστεύω ότι δίνω λίγα και ας μην εχω πιο πολλά…Και ένας λόγος που λεχω τυψεις είναι τελικά αυτό που αναφέρει η Ελίνα, στο σχόλιο της, όταν κουράζομαι και φωνάζω για παραδειγμα μετα πιστεύω ότι δεν είμαι όσο καλή θα έπρεπε…
Είναι σκέψεις και προβληματισμοί που έχουμε όλοι οι γονείς! Και για αυτό είναι σημαντικό να μοιραζόμαστε εδώ στα blogs (και στα σχόλια) τις προκλήσεις μας. Είναι ανακουφιστικό όταν διαπιστώνουμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Και όλοι μαζί γινόμαστε καλύτεροι!
Πιστεύω πως ουσιαστική επιλογή δεν έχουμε, γιατί η Ελληνική κοινωνία κρίνει υπερβολικά και δέχεται πάντα μόνο έναν τρόπο. Εμένα αυτό που μου φαίνεται πιο σπουδαίο από το τι είδους γονείς θέλουμε να γίνουμε είναι να βρούμε έναν τρόπο να περάσουμε στα παιδιά μας πως τα όποια λάθη μας δε θα καθορίσουν τη ζωή τους. Να μάθουν να συγχωρούν και να μάθουν πως η ζωή τους είναι στο δικό τους χέρι. Καταλαβαίνω απόλυτα γιατί υπάρχει αυτή η διάθεση από τη μεριά της ψυχολογίας για αναδρομή στο παρελθόν ώστε να βρούμε τι μας καθόρισε και τι στέκεται ακόμη εκεί εμπόδιο για εμάς. Καταλαβαίνω πως και αυτό είναι χρήσιμο, αλλά ίσως κάποια στιγμή κάποιος θα έπρεπε να μας δείξει πως ό,τι κι αν μας επηρέασε αρνητικά στο παρελθόν δεν μπορεί να κατηγορείται για πάντα. Πρέπει να έρχεται η στιγμή που να το κατανοείς, να το συγχωρείς και να παίρνεις όλη την υπόλοιπη ζωή στα χέρια σου. Ιδανικά για εμένα θα έπρεπε από ένα σημείο και μετά να μην υπάρχουν καθόλου οδυνηρά σχόλια σαν τα παραπάνω. Δεν έχει συμφωνήσει με αυτό ποτέ κανένας μαζί μου. Αντίθετα έχω επικριθεί, γιατί σου λένε ότι όταν γίνεσαι γονιός πρέπει να βάζεις τα παιδιά πάνω από εσένα. Αλλά εγώ θέλω να τους μάθω κάτι διαφορετικό. Θέλω να μάθουν πως όλοι μας κουραζόμαστε, όλοι μας χάνουμε την υπομονή μας, όλοι μας μπορεί να έχουμε πολύ λάθος και πολύ κακές στιγμές, αλλά όλα αυτά είναι καλύτερο να τα δείχνεις παρά να τα θάβεις μέσα σου. Δε θέλω να μάθουν να τρομάζουν με τις αντιδράσεις των γύρω τους. Θέλω να μάθουν πως στην ανθρώπινη φύση υπάρχουν όλες οι αντιδράσεις και πως δεν είναι υγεία να θάβεις και να μη δείχνεις. Υπάρχει και τεράστιος αντίλογος γύρω από αυτό, με πολλά από τα κομμάτια του επίσης συμφωνώ κι εγώ. Όμως προτιμώ να μάθουν όλα τα συναισθήματα και να μην τους τρομάζουν και μπλοκάρουν όταν τα συναντούν. Πρέπει να δω το inside out νομίζω.
Δεν έχεις δει το ιnside out ΑΚΟΜΑΑΑΑ;
SORRY, που αντιδρώ έτσι αλλά μου φαίνεται ΠΡΩΤΑΚΟΥΣΤΟ!
😛
Kαλά δεν έχεις καταλάβει ακόμη ότι ακολουθώ όλα τα ρεύματα ανάποδα? Περιμένω να περάσει η μόδα για να πάω. 🙂
Ψηφίζω κι εγώ ΠΡΩΤΑΚΟΥΣΤΟ!
Στο παλαιότερο post μου “επείγουσα αγκαλίτσα” https://www.aspaonline.gr/epeigousa-agkalitsa/ αναφέρομαι στο πόσο υγιές θεωρώ να δείχνουν πού και πού οι γονείς στα παιδιά τους τη λύπη τους. Αρκεί να μη φτάσει στο άλλο άκρο, γιατί δεν μπορούν τα παιδιά να γίνουν ψυχαναλυτές μας!
Γέλασα πολύ γιατί διαβάζοντας το τέλος του σχολίου σου, σκεφτόμουν inside out, inside out. Και το έγραψες μόνη σου!
Τι να την κάνουμε εμείς την ψυχανάλυση? Έχουμε ανέβει πια σε τέτοιο επίπεδο που την κάνουμε μόνοι μας. Αν σου πω ότι δεν ξαναστενοχωρήθηκα ή λυπήθηκα από τότε που έπαψα να συζητάω για τέτοια. Νομίζω πως με την ανάλυση και την κουβέντα τα μεγαλοποιούμε λίγο. Μου κρατάει 5, 10 λεπτά και μετά πάω αμέσως στο επόμενο. Το άγχος και την ένταση δεν έχω μάθει ακόμη να διαχειρίζομαι τόσο αποδοτικά. Αλλά θα το βρω.
Πόσο δίκιο έχεις! Εμείς επιλέγουμε το τι γονείς είμαστε! Πάντως εγώ είμαι μάλλον ορθολογιστική αφού θα έπαιρνα το παιδί αγκαλιά για να μη βραχούν ούτε τα πόδια του ούτε εγώ!
Αν μη τι άλλο, η φωτογραφία μας προετοίμασε για τα πρωτοβρόχια. Όταν θα βρέξει ξέρουμε τι θα κάνουμε! χαχα…