Το κυλικείο είναι γεμάτο πατατάκια

Από τον τίτλο του post μπορεί να συμπεράνατε ότι θα ασχοληθώ σήμερα με τα κυλικεία των σχολείων και τα σνακς που πουλάνε. Παρ’ όλο που η διατροφή των παιδιών είναι στην κορυφή των προτεραιοτήτων μου και ίσως αναφερθώ σε αυτό το θέμα στο μέλλον, το σημερινό post είναι απλά ένας… ύμνος στη μετάβαση ενός παιδιού από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο.

 

Και εξηγώ: Στο Πώς να μεγαλώσεις παιδιά που βλέπουν τη θετική πλευρά της ζωής, ακόμα κι αν εσύ δεν το καταφέρνεις πάντα που είχε γραφτεί το Μάιο, αναφέρθηκα στην επίσκεψη που είχαν κάνει τα Εκτάκια (τότε) στο Γυμνάσιο, προκειμένου να εξοικειωθούν με το περιβάλλον.  Παρ’ όλο που τους άρεσε, ήταν διστακτικά για την αλλαγή. Ήταν ξεκάθαρο ότι ΔΕΝ ήθελαν να πάνε Γυμνάσιο. Ήθελαν να συνεχίσουν να πηγαίνουν στο αγαπημένο τους Δημοτικό.

Η Εβελίνα όμως έχει τη συνήθεια να βρίσκει πάντα κάτι θετικό πίσω από οποιαδήποτε κατάσταση και έτσι μου είχε πει τότε σαν… παρηγοριά. «Το κυλικείο του γυμνασίου έχει πατατάκια» (Του δημοτικού, δεν είχε).

Παρ’ όλο λοιπόν που ακόμα είμαστε στην αρχή  (τρίτη μέρα σχολείου σήμερα) οι πρώτες της εντυπώσεις είναι καταπληκτικές. Δε γράφω αυτό το post με σκοπό να αναφερθώ στο σχολείο σαν σχολείο, αλλά για να αποτυπώσω τις πρώτες αντιδράσεις ενός παιδιού πού βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο της ζωής του.

Με δυο λέξεις: Είναι ενθουσιασμένη.  

Δεν είναι μόνο η νέα τάξη, είναι όλες αυτές οι νέες αλλαγές στη ζωή της.

Είναι που απέκτησε νέους συμμαθητές (στο τμήμα της είναι μόνο 3-4 από τους παλιούς) και παρ’ όλο που οι παλιοί της λείπουν απολαμβάνει την ευκαιρία που της δίνεται να γνωριστεί με νέα παιδιά.

Είναι που γνωρίζει έναν-έναν τους καθηγητές της. Πρωτόγνωρο για τα παιδιά αυτής της ηλικίας να έχουν διαφορετικό καθηγητή για κάθε μάθημα… Προς το παρόν είναι ενθουσιασμένη με όλους! (Μεγάλη ανακούφιση για μένα). Έχει γνωρίσει έξι και για όλους μου λέει «είναι καταπληκτικός»!  Καταπληκτικός των Μαθηματικών, καταπληκτική των Αρχαίων, καταπληκτική των Νέων και τα λοιπά και τα λοιπά. Αλλά εκεί που με τρέλανε ήταν στο «καταπληκτική των Γαλλικών». Γιατί ενώ τα Αγγλικά τα έχει αγαπήσει από την πρώτη μέρα, τα Γαλλικά δεν την είχαν ποτέ κερδίσει ιδιαίτερα. Και αυτό με στεναχωρούσε μια και έχω σπουδάσει Γαλλία και αγαπώ τόσο τη χώρα.  Αντίστοιχα όταν πρωτοείδε τα βιβλία των Αρχαίων εκνευρίστηκε! (θα ακολουθήσει ξεχωριστό post για τα αρχαία) Με μια καταπληκτική καθηγήτρια όμως… όλα αλλάζουν!

Είναι που έχει την ελευθερία να επικοινωνεί από μόνη της με τους φίλους της, μέσω του κινητού της που μόλις απέκτησε. Για τους περισσότερους γονείς η σκέψη αυτή μπορεί να είναι τρομαχτική. Και δικαίως.  Το κινητό, όπως και ο υπολογιστής δίνει απεριόριστη ελευθερία στα παιδιά, την οποία πρέπει να είναι έτοιμα να τη διαχειριστούν. Δεν επαναπαύομαι, ξέρω όμως ότι έχουμε προετοιμαστεί πολλά χρόνια για αυτή τη στιγμή. Την εμπιστεύομαι.

Είναι που γυρνάει από το σχολείο μόνη της (το μόνη μέσα σε εισαγωγικά γιατί είναι μαζί με μια ολόκληρη παρέα παιδιών και έχουν πάντα κάποιον μεγαλύτερο που τα συνοδεύει). Αλλά και πάλι. Και για μένα ήταν πρωτόγνωρο να μην μπω στο αυτοκίνητο για να πάω να την πάρω. Χαμογελάω καθώς τους φαντάζομαι να περπατάνε και να κουβεντιάζουν και να αστειεύονται και να ανταλλάσσουν μυστικά…

Είναι που τη Δευτέρα, την πρώτη φορά που θα γυρνούσαν μόνοι τους στο σπίτι με πήρε πριν να ξεκινήσουν και μου είπε: «Μαμά θέλουμε να περάσουμε από το δημοτικό. Είσαι ΟΚ;» Και της είπα «ναι φυσικά». Και πήγαν με τρελή χαρά! Περίμεναν στην πύλη, ως που ήρθε η δασκάλα τους της Φυσικής Αγωγής και τους άνοιξε. Και ξεχύθηκαν μέσα στο «δεύτερο τους σπίτι» και έτρεξαν να βρουν τους παλιούς τους δασκάλους. Η Εβελίνα έτρεξε να βρει και την αδελφή της…

Είναι που σήμερα το πρωί πριν φύγει της είπα: «Θα γράψω σήμερα στο blog μου τις πρώτες εντυπώσεις σου από το Γυμνάσιο». Και εκείνη είπε «θα γράψω κι εγώ στο blog μου!» «Να γράψεις!» της είπα. «Εσύ θα τα γράψεις από τη δική σου πλευρά κι εγώ από τη δική μου, σαν μαμά». Και θέλοντας να βεβαιωθώ ότι δε θα ξεχάσω να συμπεριλάβω τα σημαντικά της ρώτησα:  «Εκτός από αυτά που έχουμε συζητήσει ήδη, για πες μου για το σχολείο σαν χώρος… Πώς σου φαίνεται σε σχέση με το παλιό;» Και τότε επανήλθε και πάλι στο θέμα του κυλικείου και είπε «Μπαίνεις στο κυλικείο και είναι γεμάτο πατατάκια».

Συναντάω τυχαία στο δρόμο κι άλλους παλιούς συμμαθητές της αυτές τις μέρες και βλέπω ότι δεν είναι όλοι εξ’ ίσου ενθουσιασμένοι. Το κάθε παιδί έχει τους δικούς του ρυθμούς. Η Εβελίνα όμως ήταν έτοιμη για αυτή την αλλαγή στη ζωή της. Και παρ’ όλο που ακόμα δεν έχει αγοράσει πατατάκια, ξέρει ότι είναι εκεί και την περιμένουν.

Ένας νέος καινούργιος κόσμος ανοίχτηκε μπροστά της. Είναι εκεί και την περιμένει.

 

 

Photo by Benny Lin