Τρώγαμε τέτοια γλυκά και επιζήσαμε

Όταν πήγαινα δημοτικό, έκανα πολύ περισσότερες απουσίες στο σχολείο από όσες έχουν κάνει οι κόρες μου. Με τον αδελφό μου περάσαμε πολλές παιδικές ασθένειες: Ιλαρά, ανεμοβλογιά, μαγουλάδες – πες το και το περάσαμε. Ασθένειες που τα σημερινά παιδιά – για καλή τους τύχη και για καλή ΜΑΣ  τύχη – δεν περνάνε πια λόγω εμβολίων. Θυμάμαι μάλιστα χαρακτηριστικά ότι μια φίλη μου κόλλησε ανεμοβλογιά και με πήγαν επίσκεψη στο σπίτι της για να κολλήσω κι εγώ. OMG, έτσι γινόταν όταν μεγάλωνες στον προηγούμενο αιώνα! (Ακούστηκε σοκαριστικό αυτό το «προηγούμενος αιώνας», αλλά είναι η αλήθεια!)

Όταν λοιπόν αρρωσταίναμε (δηλαδή συνέχεια) η μαμά μας μάς έφτιαχνε ένα συγκεκριμένο γλυκό με πτι-μπερ για να μας κάνει να αισθανθούμε καλύτερα. Και το κατάφερνε! Το πόσο μου άρεσε αυτό το γλυκό δε λέγεται. Μπορεί να ψηνόμουν, αλλά στα διαλείμματα των πυρετών είχα την ευκαιρία να απολαύσω το υπερόχο γλυκό της μαμάς και να πάνε τα φαρμάκια κάτω! Δεν ξέρω αν μου άρεσε περισσότερο το γλυκό ή η αίσθηση της φροντίδας της μαμάς. Μάλλον και τα δύο. Αλλά το γλυκό δε θα το ξεχάσω ποτέ… Πριν από κάποια χρόνια της ζήτησα να μου το ξαναφτιάξει και μόλις το έβαλα στο στόμα μου διακτινίστικα και πάλι πίσω στην παιδική ηλικία!

Εδώ και καιρό σκεφτόμουν να της ζητήσω τη συνταγή για να τη φτιάξω στα κορίτσια, αλλά όλο το ανέβαλα. Μετά τις γιορτές λοιπόν (που όπως μπορεί να θυμάστε δεν έφτιαξα μπισκοτόσπιτα και περίσσεψαν πτι μπερ) της ζήτησα τη συνταγή.

Μου την έφερε γραμμένη σε χαρτί. Την έβαλα στην άκρη και κάποια στιγμή το το Σαββατοκύριακο βάλθηκα να τη φτιάξω. Το είδα από την πρώτη στιγμή ότι ήταν «παχυντική» συνταγή. Αλλά καθώς η καθημερινή μας διατροφή είναι ελαφριά, δεν θεωρώ έγκλημα να τρώμε περιστασιακά κάτι πιο βαρύ. Συνήθως προσπαθώ να δημιουργώ light εκδοχές. Όχι όμως αυτή τη φορά. Ήθελα να ξανανιώσω στο στόμα μου ακριβώς την ίδια γεύση των παιδικών μου χρόνων. Και να τη νιώσουν και τα κορίτσια. Έτσι ακολούθησα τη συνταγή κατά γράμμα.

Η συνέχεια της ιστορίας επιφύλασσε δύο δυσάρεστες εκπλήξεις: Πρώτον ότι τελικά η συνταγή δεν ήταν η ίδια. Όπως αργότερα μου είπε η μητέρα μου, δεν έβρισκε την αυθεντική συνταγή (μάλλον έχει χαθεί) και μου έδωσε μία συνταγή που νόμιζε ότι ήταν ίδια που πήρε από ξαδέλφη της. ΔΕΝ ήταν όμως ίδια η γεύση. Έμοιαζε αρκετά, αλλά ΔΕΝ ήταν ίδια.

Δεύτερον ότι όλα αυτά τα λιπαρά και η ζάχαρη που έβαλα μέσα στο γλυκό (και μιλάμε για πολλά λιπαρά και πολλή ζάχαρη) έδωσαν μια πολύ μικρή ποσότητα γλυκού. Για την ακρίβεια βγήκαν 4 μόλις κομμάτια! Από όλα αυτά τα παχυντικά που έβαλα στο μπωλ, το ένα τέταρτο ήταν στο πιάτο του καθενός. Ήταν ασύλληπτο! Καθώς σέρβιρα το κομμάτι στα κορίτσια τους είπα επί λέξει: «Να ‘το λοιπόν το γλυκό που έτρωγα παιδί. Ελπίζω να μη σας αρέσει!»

Ζήτησαν εξηγήσεις και τους είπα ότι είναι ΟΚ για μια φορά, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια βόμβα λιπαρών ουσιών και ζάχαρης. Και τότε με χτύπησε κατακούτελα: Τόσο συχνά που το τρώγαμε τότε με τον αδελφό μου, πώς και δεν και δεν ήμασταν υπέρβαρα παιδιά; Πώς και δεν έφραξαν οι αρτηρίες μας; (λέμε τώρα). Είναι θαύμα που επιζήσαμε για να διηγθούμε την ιστορία! Είναι θαύμα που μεγαλώσαμε!

✔  Πρώτον, περάσαμε όλες τις παιδικές ασθένειες.

✔  Δεύτερον, καταναλώσαμε απεριόριστες ποσότητες γλυκού.

✔  Τρίτον, θα πω κι άλλα επικίνδυνα τώρα, στο αυτοκίνητο δεν υπήρχαν ζώνες ασφαλείας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τότε που πρωτοκυκλοφόρησαν ζώνες. Είχε πάει ο μπαμπάς μου και έβαλε και στο δικό μας. Μόνο στις μπροστινές θέσεις!

✔  Τέταρτον, δεν υπήρχαν ούτε παιδικά καθισματάκια.

✔  Πέμπτον, λέγαμε τα κάλαντα μόνοι μας, χωρίς συνοδεία γονέων. Χτυπάγαμε την πόρτα και άγνωστοι άνοιγαν τις πόρτες τους και μπαίναμε και τα λέγαμε.

✔  Έκτον, δεν είχαμε κινητά και αν μας συνέβαινε κάτι δεν μπορούσαμε να ειδοποιήσουμε. Δεν υπήρχαν καν τηλεφωνικοί θάλαμοι εκεί που μέναμε.

✔  Έβδομον, τα καλοκαίρια περνάγαμε όλη μέρα μέσα στη θάλασσα και δεν θαλασσοπνιγήκαμε.

✔  Όγδοον, δε φορούσαμε αντηλιακό! Ή άντε μπορεί και να φορούσαμε, αλλά δεν νομίζω ότι υπήρχε το SPF 50 που βάζουμε σήμερα στα παιδιά όλη μέρα. Όσο για καπέλο… Ποιο καπέλο;

✔  Ένατον, και αγαπημένο μου, φεύγαμε από το σπίτι το πρωί και τριγυρνούσαμε όλοι μέρα με τα ποδήλατα μέχρι αργά το βράδυ. Και περνάγαμε τέλεια.

✔  Δέκατον, κάτι πιο προσωπικό. Στα 16 μου ζήτησα από τους γονείς μου να με αφήσουν να πάω στη Γαλλία να γνωρίσω την pen pal φίλη μου. Και με άφησαν. Με έβαλαν μέσα στο αεροπλάνο και έφυγα να πάω σε μία άγνωστη οικογένεια σε μια άλλη χώρα. Μέχρι τώρα τους το κρατάω. «Μα καλά πού με στείλατε; Αν ήταν δολοφόνοι; Και αν αντιλαμβανόμουν ότι δεν πάει καλά πώς θα σας ειδοποιούσα ότι κινδυνεύω;» Δεν είχαν ακόμα εφευρεθεί τα κινητά ούτε υπήρχε internet. «Με συγχωρείτε; Να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνό σας να πω στους γονείς μου ότι είστε επικίνδυνοι; Merci.» Μπορεί να εξαφανιζόμουν για πάντα!

Τελικά δεν ήταν δολοφόνοι, το ταξίδι ήταν εμπειρία ζωής και είμαι ευγνώμων που με άφησαν. Χαίρομαι που περάσαμε και ξεπεράσαμε όλους τους παραπάνω κινδύνους. Χαίρομαι που επιζήσαμε από την παιδική μας ηλικία! Και εδώ που τα λέμε, και τι δε θα ‘δινα να την ξαναζήσω. Με ιλαρά και μαγουλάδες και όλο το πακέτο. Με ξεγνοιασιά, με ποδήλατο, με παιχνίδι έξω, με ματωμένα γόνατα, χωρίς τηλεόραση, ούτε ηλεκτρονικά.  Με την αγάπη της μαμάς και του μπαμπά.  Και με ένα θεϊκό γλυκό που ευτυχώς δεν ήξερα τι είχε μέσα. Τα παιδικά μου χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα.