Καθώς πλησιάζαμε προς την είσοδο του θεάτρου για τη σχολική γιορτή λήξης του σχολείου, αντίκρισα από μακριά το καροτσάκι με το μαλλί της γριάς. Κι ένιωσα ένα σκίρτημα. Ήταν το ίδιο καροτσάκι που υπήρχε εκεί την πρώτη φορά που οι κόρες μου χόρεψαν μαζί σε παράσταση. Τότε που ήταν 4,5 και 6,5 κι έκαναν μαζί μπαλέτο.
Φέτος θα χόρευαν και πάλι μαζί. Για μία τελευταία φορά.
2009
Στη μουσικοχορευτική γιορτή λήξης του σχολείου των κοριτσιών, συμμετέχουν τα παιδιά που πηγαίνουν Τετάρτη, Πέμπτη και Έκτη και έτσι φέτος ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχε η Εβίτα ως τεταρτάκι και η τελευταία η Εβελίνα ως εκτάκι.
Όπως πιθανόν να γνωρίζετε όσοι διαβάζετε το Aspa Online καιρό, η συγκεκριμένη γιορτή λήξης δεν είναι μια απλή γιορτή λήξης. Είναι ο πανηγυρικός επίλογος της χρονιάς για τον οποίο τα παιδιά δουλεύουν σκληρά εδώ και μήνες, συχνά και ώρες εκτός σχολείου, υπό την καθοδήγηση της κυρίας Φάλυς, της δασκάλας τους της Φυσικής Αγωγής.
Δημοσίευση που είχα κάνει στο Facebook στις 3 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ
Φέτος το θέμα της εκδήλωσης ήταν «Απόψε Ονειρεύτηκα…» και καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς ξεδιπλώνονταν τα όνειρα των παιδιών που έπεσαν για ύπνο και άρχισαν να ονειρεύονται.
Παιδιά που κοιμόνταν στα κρεβατάκια τους αγκαλιά με τα κουκλάκια τους, αλλά και φτωχά παιδιά που ξάπλωναν στην άκρη του δρόμου και δεν είχαν να σκεπαστούν ούτε με ένα σεντόνι…
Και ονειρεύτηκαν… Και τι δεν ονειρεύτηκαν!
Ότι ήταν μαζί με τους φίλους τους και ζούσαν την απίστευτη περιπέτεια των πειρατών της Καραϊβικής…
Πειρατές της Καραϊβικής
Ότι ταξίδεψαν στη Βραζιλία και συνάντησαν τους αγαπημένους τους ποδοσφαιριστές…
Ότι δεν υπήρχαν φράγματα μεταξύ των ανθρώπων…
Φίλοι διαφορετικοί: Γέφυρες χτίζουμε, φράγματα γκρεμίζουμε
Ότι ζούσαν λέει σε μια χώρα που εφάρμοζε τους ίδιους της τους νόμους…
Να εφαρμοστεί ο αντικαπνιστικός νόμος
Ότι πήγαν στην Αφρική και παρακολούθησαν τα παιδιά να χορεύουν μαγικούς αφρικάνικους χορούς…
Faluma Makelele, αφρικάνικο
.. αλλά και στη Μαύρη θάλασσα όπου «τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα φέρνουνε μηνύματα για μιαν αγάπη που `χα»
Μαύρη θάλασσα
Ότι όλα τα παιδιά μαζί έκαναν κάτι για την Ελλάδα που αγαπούν τόσο…
“Δε σε φοβάμαι”
“Δε σε φοβάμαι, δε σε φοβάμαι, με την Ελλάδα εγώ ξυπνάω και κοιμάμαι.”
Ότι χόρευαν τους όμορφους Ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς όπως τον Πυργούσικο από τη Χίο.
Πυργούσικος
Ότι ανέβασαν τη μουσική στο maximum και ζούσαν τη ζωή στο maximum. Let’s get LOUD!
Let’s get loud
Ότι ταξίδεψαν στην αγκαλιά του Βόσπορου και θυμήθηκαν όσους δεν είναι πια μαζί μας…
Βόσπορος
Ότι πήγαν σε ένα πάρτυ disco και χόρεψαν Y.M.C.A.!
Y.M.C.A.
Ότι ήταν λέει σωματοφύλακες. «Ένας για όλους, όλοι για έναν».
Σωματοφύλακες
Ότι μεταμορφώθηκαν σε νεράιδες, έμαθαν να χορεύουν και να σκορπούν τη μαγική τους νεραϊδόσκονη!
Fairy ballet
Ότι ήταν “Smooth Criminals” και χόρευαν τα βήματα του moonwalk μαζί με τον Michael Jackson…
Smooth Criminal
Ότι διασκέδασαν ξέφρενα χορεύοντας Limbo!
Do the limbo dance
Limbo
Και μετά, το φινάλε…
Φινάλε; Ή μήπως νέο ξεκίνημα;
Ήταν ένα όνειρο που δεν ήθελα να τελειώσει. Ένα όνειρο που με ταξίδεψε, με ξεσήκωσε και με συγκίνησε. Καμάρωσα τόσο τα δικά μου παιδιά, όσο και τους φίλους τους, που τους γνωρίζω από τότε που ήταν προνηπιάκια.
Όπως εκείνον τον φίλο της Εβίτας που ως νήπιο απειλούσε ότι θα γίνει χαμός αν εξακολουθήσει να κάνει παρέα με τον Δημήτρη (θα έπαιρνε τους φίλους του και θα πήγαιναν όλοι μαζί να κλάψουν κάτω από το σπίτι του Δημήτρη, τέτοιος χαμός). Όπως τους κολλητούς φίλους της Εβελίνας που είναι μαζί από το νηπιαγωγείο και τους θυμάμαι ακόμα με τα φαφούτικα χαμόγελά τους. Και τώρα θα πάνε Γυμνάσιο – και δεν το χωράει ο νους μου.
Το λάστιχο όταν τεντωθεί, δεν ξαναγυρνάει ποτέ στην αρχική του διάσταση. Και τα παιδιά τεντώθηκαν για να παρουσιάσουν αυτό το αποτέλεσμα. Τεντώθηκαν πολύ. Και έτσι μεγάλωσαν ακόμα περισσότερο.
Το 99% αυτών των παιδιών δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με το χορό. Και παρ’ όλα αυτά κατάφεραν να απογειώσουν τα χορευτικά τους και το κυριότερο να τα απολαύσουν. Πιθανόν ο χορός να μην τους φανεί ποτέ χρήσιμος στη ζωή τους (αν και είμαι σίγουρη ότι θα τους φανεί) αλλά το ζητούμενο δεν ήταν να μάθουν να χορεύουν. Το ζητούμενο ήταν να μάθουν να δουλεύουν, να καλλιεργήσουν ομαδικότητα, να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, να μάθουν να αγαπούν το σώμα τους, να μάθουν να διασκεδάζουν, να μην ντρέπονται να αφεθούν στο ρυθμό των Ελληνικών χορών, του αφρικάνικου, του disco, του μπαλέτου, του limbo.
Αν και το βίντεο της γιορτής δεν είναι ακόμα έτοιμο, βιντεοσκόπησα κι εγώ κάποια από τα χορευτικά στα οποία συμμετείχαν τα κορίτσια. Δεν ήταν εύκολο να κρατήσω την κάμερα ακίνητη (σε κάποια χορευτικά λόγω συγκίνησης, σε κάποια άλλα επειδή ο ρυθμός με ξεσήκωνε) αλλά πάρτε μια γεύση από limbo, από τα κορίτσια της Έκτης Δημοτικού, μεταξύ των οποίων και η Εβελίνα:
Όλοι θυμόμαστε τους στίχους εκείνου του τραγουδιού limbo που λέει: “How low can you go?”
Τα παιδιά, με την καθοδήγηση της δασκάλας τους ήταν σαν να χόρεψαν “How high can you go?”
Και δεν υπάρχουν όρια στο πόσο ψηλά μπορούν να πάνε. Δεν υπάρχουν όρια σε όλα αυτά που μπορούν να πετύχουν.
Αρκεί πρώτα να το ο ν ε ι ρ ε υ τ ο ύ ν.
Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά και τους δασκάλους!! Άψογο το αποτέλεσμα!!! Χθες σε σκεφτόμουν καθώς ήρθε ένα κοριτσάκι ,εκτάκι, στο μαγαζί που εργάζομαι για να πάρει δώρο στο πρωτάκι που είχε υιοθετήσει!! Και είχε ένα χαμόγελο όταν μου το έλεγε…. Πολύ χάρηκα που και ένα δημόσιο σχολείο πήρε μια τέτοια πρωτοβουλία!!!
Τι όμορφο… Και τα δικά μας αντάλλαξαν δωράκια. Θα γράψω σχετικά σύντομα. Καλημέρα Αλεξάνδρα!
Το ότι ανατρίχιασα λέει κάτι; Επειδή έχω υπάρξει δύο φορές μαμά/θεατής αποφοιτήσεων από το δημοτικό, ένιωσα ξανά το ίδιο σκίρτημα, την ίδια συγκίνηση που θα νιώθω μάλλον κάθε φορά που τα παιδιά περνάνε ένα ορόσημο και συνεχίζουν φουριόζικα για τα επόμενα.
Είναι μοναδικές οι στιγμές αυτές και μπράβο κι από μένα στους εκπαιδευτικούς, τα παιδιά και τους γονείς γι’ αυτή την όμορφη βραδιά που ζήσατε.
Καλή συνέχεια σε όλα
Ελένη
Πραγματικά, η συγκίνηση αυτή δεν κοπάζει ποτέ. Είναι εκεί σε όλες τους τις μεγάλες στιγμές… Και θα ζήσουμε πολλές τέτοιες ακόμα!
Ελπίδα ευχαριστούμε! Ευχαρίστως θα βάλω κανένα επιπλέον βιντεάκι. Stay tuned!
Πολύ όμορφα όλα.
Φιλάκια …
Σε ευχαριστούμε Μαρία Έλενα!
Εντάξει κλαίω μόνη μου μπροστά στον υπολογιστή! Πόσα μπράβο για τα παιδιά, τους δασκάλους, το διευθυντή, εσάς τους γονείς, πόσα?!?!??!?! Καλή καινούρια αρχή σε όλα τα παιδιά, πάντα με λαμπερά και “ψηλά” όνειρα!!!!
Χίλια ευχαριστώ. Καλή δύναμη σε όλα τα παιδιά, σε γονείς και δασκάλους. Με την ευχή να πραγματοποιούνται πάντα τα πιο όμορφα όνειρά τους!
Κι εγώ συγκινήθηκα και θαύμασα! Και έγραψα σκέψεις και συναισθήματα, μαζί με τις ευχές μου για την Εβελίνα! Go girl!!!
Ελίνα σε ευχαριστούμε και από εδώ. Και στα δικά σας! 😉
Απίστευτη γιορτή, γεμάτη χαρά και μηνύματα!
Δέσποινα ευχαριστούμε! 🙂
Πόσα συναισθήματα πρέπει να σε κατακλύζουν αυτές τις μέρες που το κοριτσάκι σου κλείνει έναν τόσο σημαντικό κύκλο και ξεκινάει έναν μεγάλο νέο…με συγκίνησες και ας μην είναι δικά μου παιδιά. Ξέρω πως θα τα ζήσω κι εγώ σε μερικά χρόνια και ίσως γι’αυτό με άγγιξες τόσο!
Να είστε πάντα γεροί να τις καμαρώνετε και τις 2 Άσπα μου!!! Από τα βάθη της καρδιάς μου σου στέλνω πολλά φιλιά και ευχές!!!
Ειρήνη ευχαριστούμε! Για πότε ήταν οι μπαλαρινούλες της πρώτης φωτογραφίες και για πότε φτάσαμε στο τέλος του Δημοτικού, ούτε που το κατάλαβα. Με το καλό κι εσείς.
Καλό καλοκαίρι!
Είναι όντως πολύ συγκινητική η στιγμή που το μικρό σου ανακαλύπτεις πως δεν είναι πια “μικρό”, πως μπαίνει στην εφηβεία κι επίσημα, κι ανοίγει τα φτερά του… Κι ύστερα, νιώθεις και μια μελαγχολία για το δεύτερο που μένει μόνο στο σχολείο χωρίς το στήριγμά του, το αδερφάκι του… Και τα δικά μου με δυο χρόνια διαφορά, έτσι ένιωσα στην τελετή λήξης της χρονιάς. Και το ξανάνιωσα πάλι φέτος που (μα, πως πέρασαν τα χρόνια τόσο γρήγορα;) ο μικρός θα μείνει πάλι “μόνος”, γυμνασιόπαιδο της δευτέρας πια, κι ο μεγάλος είναι άντρας, με μουσάκι αχνό και μπάσα φωνή, να τραβάει κατά το λύκειο…
Με συγκίνησες…
Το έχεις ζήσει και με καταλαβαίνεις. Μεγάλη αλλαγή για εσάς φέτος… Με το καλό. Καλή δύναμη σε όλους σας!