Εβίτα: Μαμά να σε ρωτήσω κάτι;
Εγώ: Ναι για πες.
Εβίτα: Όταν ήσουν μικρή φοβόσουν;
Εγώ: Και βέβαια φοβόμουν. Όλα τα παιδιά φοβούνται. Εσύ φοβάσαι;
Εβίτα: Ναι.
Εγώ: Είναι φυσιολογικό να φοβάσαι Εβίτα. Κι εγώ φοβάμαι, ακόμα και τώρα, απλά έχω διαφορετικούς φόβους. Εσύ τι φοβάσαι;
Εγώ: Να… Φοβάμαι το σκοτάδι. Μη με μαλώσεις αλλά φοβάμαι να ανέβω πάνω μόνη μου.
Εγώ: Δε σε μαλώνω Εβίτα. Κι εγώ όταν ήμουν μικρή φοβόμουν το σκοτάδι. Δεν είναι κακό να φοβάσαι, απλά δεν πρέπει να αφήνεις τον φόβο σου να σε νικήσει. Να νιώθεις το φόβο και να το κάνεις έτσι κι αλλιώς. Να το θυμάσαι αυτό, μόνο έτσι γίνεται.
(Εντωμεταξύ έχει πλησιάσει και η Εβελίνα. Ωχ.)
Εβελίνα: Εσύ τώρα μαμά, τι φοβάσαι; (Τι να της πω τώρα που να το καταλάβει, αλλά να μην την φοβίσει;)
Εγώ: Διάφορα Εβελίνα. Συνέχεια φοβάμαι, αλλά έτσι κι αλλιώς προχωράω. (“Αν επιμείνει, θα της πω κάτι για τη δουλειά” σκέφτομαι από μέσα μου)
Εβελίνα: Δε λέω για επαγγελματικά μαμά, (λες και άκουσε τη σκέψη μου). Λέω για άλλα. Για άλλα, φοβάσαι;
Εγώ: Ναι βέβαια, αλλά δεν τα αφήνω να με σταματήσουν. (think, think, think, θα με ρωτήσει τι φοβάμαι, τι να της πω;)
Εβελίνα: Τι; Ας πούμε τι φοβάσαι;
Εγώ: (Νάτο) Διάφορα! Φοβάμαι ένα σωρό πράγματα; (δεν θα της πω για απώλεια υγείας, ανθρώπων, φυσικές καταστροφές, think, think, think.)
Εβελίνα: Μαμά, μήπως φοβάσαι ότι δε σε αγαπάμε; (Ωραίο! Με σώνει! Θα της πω ναι!)
Εγώ: Ναι βέβαια! Αυτό φοβάμαι πιο πολύ από όλα!
Εβελίνα: Άστα αυτά μαμά. Αυτό δεν είναι φόβος. Είναι εφιάλτης. Λέγε τώρα, τι φοβάσαι;
Χαχα… Αφού δε ζω αυτόν τον εφιάλτη, μάλλον δε φοβάμαι τίποτα!
Photo by Raphael Goetter
!!! Τυχερή μαμά λοιπόν που έχεις μόνο φόβους κι όχι εφιάλτες! Τι ωραίο.Το κρατάω!
Προτιμώ κι εγώ φόβους! Δεν είμαι για τέτοιους εφιάλτες! 😉
Ακριβώς! Γιατί όταν έχεις ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν δε φοβάσαι τίποτα! Σοφή απάντηση Άσπα μου 🙂
Τη γλύτωσα αυτή τη φορά!
Thanks 🙂
Τη γλύτωσες πάλι Άσπα, τη γλύτωσες:)
Πέραν της πλάκας, επειδή και η κόρη μου άρχισε να μου λέει ότι φοβάται το σκοτάδι ή βλέπει κακά όνειρα, δεν ήξερα πως να το χειριστώ. Εννοώ της έλεγα να μην φοβάται, οτι εμείς είμαστε εδώ, να σκέφτεται όμορφα πράγματα για να νικήσει το φόβο, κλπ αλλά δεν λειτουργούσαν. Σέρφαρα λιγάκι και διάβασα αυτό ακριβώς…να τους λέμε ότι και εμείς φοβόμασταν μικρά, ότι δεν είναι κακό, ότι ακόμα φοβόμαστε. Ευτυχώς δεν με ρώτησε τι φοβάμαι…τη γλύτωσα και εγώ:)
Πες τα όλα Δήμητρα! Δεν την γλυτώνεις! 😉
Έτσι είναι, άμα ξέρεις ότι τα παιδιά σου σε λατρεύουν, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα!!!
Έτσι ακριβώς Μαίρη! 🙂