Ησυχία; Όχι ευχαριστούμε, δε θα πάρουμε.

Ναι, πράγματι, το σπίτι είναι ήσυχο αλλά όχι και τόσο ήσυχο. Μπορεί να μην ακούγονται παιδικές φωνές αλλά κατά τα άλλα, πανζουρλισμός!

Εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία της απουσίας των παιδιών για να επιδιορθώσουμε κάποια προβληματάκια που είχαμε στο σπίτι. Μπα, τίποτα σπουδαίο (???) μην το συζητάτε. Έναν τοίχο χτίσαμε, ένα παράθυρο αφαιρέσαμε, στοκάραμε, ξύσαμε, βάψαμε, (όχι εμείς, ο μάστορας) ψιλοπραγματάκια. Με άλλα λόγια το σπίτι ΟΙ-ΚΟ-ΔΟ-ΜΗ.

Κατά κάποιον περίεργο τρόπο, ένας από τους τοίχους στο δωμάτιο της Εβίτας – ο τοίχος δίπλα στο κρεβάτι της που είναι και βορινός – αντί να είναι διπλός, ήταν μονός. Τον ξεχάσανε οι τουβλάδες, τι να κάνουν οι άνθρωποι… Λίγο η αδιαφορία, λίγο η μπύρα, (όχι ότι τους έβλεπα, αλλά τα μπουκάλια ποιος τα άδειαζε;) ατυχήσαμε. Δεν το πήραμε είδηση παρά μόνο αφού μπήκαμε στο σπίτι κι έπιασε το κρύο.

Σαν να μην έφτανε αυτό, έχουμε ξεκινήσει εργασίες κάτω στην είσοδο του σπιτιού. (Για αυτές – που πάνε καλά – θα γράψω άλλη φορά.) Φασαρία, σκόνες, χώματα που κουβαλάμε με τα παπούτσια μας μέσα στο σπίτι. Δεν ξέρω πού να ακουμπήσω και τι να πρωτοσκουπίσω!

Αλλά αν το καλοσκεφτείς αυτά είναι ευχάριστα προβλήματα. Μετά από λίγο καιρό θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε. Προς το παρόν όμως τρέχουμε και δεν φτάνουμε. Την Κυριακή το δωμάτιο θα περάσει από τον αυστηρό έλεγχο της μικρής του ιδιοκτήτριας. Ακόμα κι αν εκείνη δεν καταλάβει όλες τις αλλαγές, που θα τις καταλάβει, έχει και μια μεγάλη αδελφή για να της υποδείξει όσα θα της ξεφύγουν. Η οποία στοιχηματίζω ότι θα καταλάβει για το βάψιμο από τη μυρωδιά, με το που θα ανοίξουμε την εξώπορτα. Για να δούμε, πλάκα θα έχει! Ανυπομονώ.

Το «φωτογραφικό ντοκουμέντο» είναι από την εποχή του χτισίματος. Μπορείτε να διακρίνετε ξεκάθαρα το άδειο μπουκάλι μπύρα του τουβλά που ευθύνεται για τον μονό μας τοίχο! Η Εβίτα βρίσκεται… στην κοιλιά μου!