Στείλτε τα παιδιά σας στον Άρη

Έβαλα ως τίτλο του post τον τίτλο του newsletter που έφτασε τις προάλλες στο email μου (μόνο που το newsletter ήταν στα Γαλλικά): Στείλτε τα παιδιά σας στον Άρη.

Δεν είμαι γραμμένη σε πάρα πολλά newsletters, είμαι σε λίγα και καλά και αυτό προερχόταν από ένα γαλλικό site που παρακολουθώ εδώ και χρόνια.

 

Όχι πείτε μου τώρα. Ποια μαμά δε θα είχε την περιέργεια να διαβάσει τι στο καλό περιείχε ένα email με τίτλο «Στείλτε τα παιδιά σας στον Άρη»; (Για να μην πω ποια μαμά δε θα είχε στο πίσω μέρος του μυαλού της την πονηρή σκέψη «Έλα παιδί μου, γιατί άργησες να μου το στείλεις αυτό το email; Θέλω να δηλώσω συμμετοχή για τα παιδιά μου ΤΩΡΑ!»)

Το ανοίγω.  Ακολουθεί μία περίληψη του τι διάβασα:

«Εδώ και 4 χρόνια οι επιστήμονες της NASA δουλεύουν πάνω στο project Kids for Mars. Ο στόχος; Να στείλουν τα παιδιά στον Άρη για να αναπτυχθεί  η ανθρώπινη ζωή εκεί. Εξ’ αιτίας του μεταβολισμού τους που βρίσκεται σε ανάπτυξη, είναι τα πιο κατάλληλα για να εγκατασταθούν στο ξένο περιβάλλον.

Ο Hugh Patterson, ο αστροφυσικός μηχανικός που είναι υπεύθυνος του project Kids for Mars, αναζητά 30 παιδιά από όλο τον κόσμο, μεταξύ των ηλικιών 2 ως 6. Οι τυχεροί μικροί θα κάνουν εκπαίδευση στην Utah, όπου βρίσκεται το κέντρο προσομοίωσης της ζωής στον Άρη. Στη συνέχεια θα εγκατασταθούν για 14 μήνες στο Houston για να εκπαιδευτούν με τη βοήθεια αληθινών αστροναυτών. Ο Hugh Patterson τονίζει ότι οι επισκέψεις των γονιών δε συστήνονται κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, προκειμένου να προσαρμοστούν καλύτερα σε συνθήκες επιβίωσης. Τέλος προσθέτει ότι όλα αυτά είναι ένα μεγάλο πρωταπριλιάτικο ψέμα και ότι όλη η ομάδα του My Little Kids σας εύχεται ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.»

Μέχρι να φτάσω στην τελευταία πρόταση, τα είχα πιστέψει όλα! Μα καλά όμως. Πώς είναι δυνατόν να πιστέψω κάτι τόσο ολοφάνερα ψεύτικο; Με είχε μάλιστα πιάσει σύγκρυο με το γεγονός ότι θέλουν τόσο μικρά παιδιά και ότι δε θα τα αφήνουν να βλέπουν τους γονείς τους! Μετά είδα ότι ήταν Πρωταπριλιάτικο και με έπιασε υστερικό γέλιο. Την είχα πατήσει. Και μάλλον μου χρειαζόταν μετά από όλες αυτές τις Πρωταπριλιάτικες φάρσες που είχα στήσει στα παιδιά μου.

Το πιο αστείο όμως ήταν όταν αργότερα περιέγραψα στα κορίτσια πώς την πάτησα. Γέλαγαν και με πείραζαν επί ώρα. Η αντίδραση της Εβίτας ήταν η πιο αστεία: Κούνησε το κεφάλι της με αποδοκιμασία δεξιά και αριστερά και είπε: “You only had one job mom. You had one job”. Που προέρχεται από το διασκεδαστικό meme “you had one job” όταν δημοσιεύονται αστείες φωτογραφίες με λάθη στη δουλειά, από ανθρώπους που είχαν κάτι απλό να κάνουν και τα έκαναν θάλασσα. (Για παράδειγμα: 30 People That Had One Job And Failed)

Εεε… τι να κάνουμε;  Όλοι την πατάνε πού και πού.

Ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά είναι για να φτάσω και στο… ηθικό δίδαγμα (πάντα υπάρχει ηθικό δίδαγμα!) Πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτα υγιέστερο από το να μοιραζόμαστε με τα παιδιά μας τις αποτυχίες μας. Μοιράστηκα με τα κορίτσια το γεγονός ότι την πάτησα, παρ’ όλο που ούτε και ένα μικρό παιδί δε θα την είχε πατήσει, γελάσαμε μαζί και δέχτηκα τα πειράγματά τους. Ως αποτέλεσμα την επόμενη μέρα που η Εβελίνα την πάτησε σε μία αντίστοιχη Πρωταπριλιάτικη φάρσα, δεν αισθάνθηκε άσχημα ή μειονεκτικά. Γέλασε κι εκείνη με τον εαυτό της. Και μάλιστα εκείνη ήταν δικαιολογημένη που την πάτησε. Διάβαζε τη δική της φάρσα 2 Απριλίου και δεν είχε λόγο να είναι υποψιασμένη. Εγώ; Που διάβαζα τη δική μου Πρωταπριλιά;

Εξάλλου αν τις αποτυχίες μας (ή τις γκάφες μας) δεν τις μοιραζόμαστε για να μάθουν και οι άλλοι, δεν έχουν νόημα! Τη στιγμή που αρχίζεις να μαθαίνεις από την αποτυχία σου, σταματάει να είναι αποτυχία. Τη στιγμή που τα παιδιά σου αρχίζουν να μαθαίνουν από την αποτυχία σου, γίνεται επιτυχία.

Photo: My Little Kids